സോണിയ: അമ്മേ, എന്റെ ഫീസ് എന്ന് അടക്കും?
സ്വാതി: അടക്കാം മോളെ.. അമ്മക്ക് പൈസ കിട്ടട്ടെ
സോണിയ: (വിഷമിച്ചു കൊണ്ട്) ആ ആഷി പറഞ്ഞു നിന്റെ അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും കയ്യിൽ കാശൊന്നുമില്ലെന്നു. നീ വെറുതെ ഇനി സ്കൂളിൽ വരേണ്ടന്നു..
സ്വാതി: (കരച്ചിൽ വന്നത് അടക്കിപിടിച്ചു കൊണ്ട്) ഇല്ല മോളെ.. നീ അവർ പറയുന്നതോന്നും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട.. മനസ് വിഷമിക്കാതെ നിന്റെ പഠിത്തത്തിൽ ശ്രെദ്ധിക്കൂ.. അമ്മ എങ്ങനേലും മോൾടെ ഫീസ് അടയ്ക്കാം..
സോണിയ: (പതിയെ സന്തോഷിച്ചു കൊണ്ട്) ഉം ശെരിയമ്മേ. അമ്മ അടക്കുമെന്നു എനിക്കറിയാം. അമ്മയെ എനിക്ക് ഒത്തിരി ഇഷ്ടമാ.. ഉമ്മ!
അതിനു ശേഷം സോണിയ അനിയത്തിക്കൊപ്പം കളിക്കാൻ പോയി. സ്വാതി ഉടനെ കുളിമുറിയിൽ പോയി കതകടച്ച് കരയാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ കുട്ടികൾക്കായി അവൾക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. എല്ലാ വഴികളും അടയുകയാണോ.. ജയരാജ് മാത്രമാണോ ഇനി തനിക്കു മുന്നിൽ അവശേഷിക്കുന്ന ഓപ്ഷൻ.. ആറടി ഉയരമുള്ള ഇരുണ്ട നിറമുള്ള ആ ഗുണ്ടയെ തന്നെ എങ്ങനെ സ്പർശിക്കാൻ അനുവദിക്കും.. അവളുടെ തല കറങ്ങുന്നതു പോലെ തോന്നി.. പക്ഷെ അവൾക്കിനി വേറൊരു വഴിയുമില്ലെന്നു അവൾക്ക് മനസിലായി. ഇനി ഒരു ഓപ്ഷനും അവശേഷിക്കുന്നില്ല. അവൾ ജയരാജുമായി സംസാരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. ചിലപ്പോൾ ഇത്രയും നാളെ കൊണ്ട് അയാൾക്ക് വല്ല മാറ്റവുമുണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അയാൾ അവളെ തൊടില്ലായിരിക്കാം.
അങ്ങനെ ചിന്തിച്ച് അവൾ അയാളോട് വീണ്ടും പണം ചോദിക്കണമെന്നു ഉറപ്പിച്ചു..
അടുത്ത ദിവസം സോണിയയെ സ്കൂളിൽ കൊണ്ട് വിട്ട ശേഷം സ്വാതി ജയരാജിനെ നോക്കി. അയാൾ അവൾക്കായി പതിവുപോലെ അവിടെത്തന്നെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതു കണ്ടപ്പോൾ അയാളുടെ ക്ഷെമയെക്കുറിച്ച് അവൾ ചിന്തിച്ചു. വളരെ ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടും അവരുടെ കണ്ണുകൾ കണ്ടുമുട്ടി. സ്വാതി പരിഭ്രാന്തയായി. എന്നാലും മനസിനെ ശാന്തപ്പെടിത്തിക്കൊണ്ട് അവൾ പതിയെ അയാളുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി..
സ്വാതി: താങ്കൾ ഒന്നു ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വരാമോ?
ജയരാജ്: (ഞെട്ടൽ മാറ്റിക്കൊണ്ട്) തീർച്ചയായും.. എപ്പോൾ വരണം?
സ്വാതി: കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് വരാൻ പറ്റുമോ?
ജയരാജ്: അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ..
അയാളെ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ സ്വാതി സമ്മതം മൂളിക്കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു. അത്രയ്ക്ക് അവൾ വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവൾ വേഗം നടന്നു വീട്ടിലേക്കു പോയി. സ്വാതി വീട്ടിലെത്തി അവളുടെ ദൈനംദിന വീട്ടുജോലികൾ ആരംഭിച്ചു. അവളെ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് കൃത്യം 30 മിനിട്ടായപ്പോൾ വീട്ടിലെ ഡോർബെൽ മുഴങ്ങി. ഉയർന്ന ഹൃദയമിടിപ്പോടെ സ്വാതി പോയി വാതിൽ തുറന്നു. ജയരാജ് അവിടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിയുന്നു. അവൾ അയാളെ ഒരു പുഞ്ചിരി തന്റെ ചുണ്ടിൽ വരുത്തിക്കൊണ്ട് സ്വാഗതം ചെയ്തു. ഒരു ഫോർമാലിറ്റി എന്നാ നിലക്ക് ജയരാജ് അവളോട്‌ സംസാരിക്കാൻ നിൽക്കാതെ നേരെ അൻഷുലിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. അൻഷുലിനെ കാണുകയും അദേഹത്തിന്റെ ക്ഷേമവിവരങ്ങൾ അന്വേഷിക്കുകയും ചെയ്തു. താൻ എങ്ങനെ, എവിടെയാണ് വീണതെന്നും 2 മാസത്തെ വേദനയുടെ കഥയും അൻഷുൽ വിശദീകരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ജയരാജ് അദ്ദേഹം പറയുന്നത് ചെറുതായി മാത്രം ശ്രദ്ധിക്കുകയും വാതിലിനടുത്തേക്ക് നോക്കി സ്വാതിയുടെ എന്തെങ്കിലും അടയാളങ്ങൾ കാണുന്നുണ്ടോന്നു നോക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു സ്വാതി ഒരു ചായയുമായി വന്നു. ഇതാദ്യമായാണ് അവൾ ജയരാജിന് ചായ നൽകുന്നത്. അയാൾ ചായ അവളുടെ കയ്യിൽ നിന്നു വാങ്ങി കുടിച്ചു. ശേഷം അവൾക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് അയാൾ അൻഷുലിനോട് വിട വാങ്ങി മുറിക്കു പുറത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്വാതി അൻഷുലിൽ നിന്ന് സ്വയം ഒഴിയുകയും പയ്യെ പുറത്തേക്ക് പോകുകയും ചെയ്തു.
(അൻഷുലിനു കേൾക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന വിശ്വാസത്തിൽ)
സ്വാതി: ജയരാജ് സാർ, താങ്കൾ എനിക്ക് 2000 രൂപ തരൂ.. അടുത്ത മാസം തീർച്ചയായും ഞാൻ താങ്കൾക്കത് മടക്കിനൽകാം. ഉടനെ എനിക്ക് എവിടെയെങ്കിലും ജോലി ലഭിക്കും.
ജയരാജ്: സ്വാതി.. നിനക്കെവിടുന്നു ജോലി കിട്ടും? നീ ഇപ്പൊ തന്നെ എന്തു മാത്രം പരിശ്രെമിച്ചു..
സ്വാതി: ദയവായി എനിക്ക് കുറച്ച് പണം കടം തരൂ.. അല്ലെങ്കിൽ അവർ സോണിയയെ സ്കൂളിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കും..
ജയരാജ്: ഞാനും അവൾ സ്കൂളിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കപ്പെടാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.. അതിനാൽ ഞാൻ ഒന്നു കൂടി മുൻപ്‌ പറഞ്ഞ ഓപ്ഷൻ നിനക്ക് മുന്നിൽ വെക്കുകയാണ്.. വെറും അര മണിക്കൂർ മാത്രം മതി സ്വാതി..
സ്വാതി: (കണ്ണീരിന്റെ വക്കിൽ) എന്റെ ഈയൊരു അവസ്ഥയെ എന്തിനാ നിങ്ങളിങ്ങനെ മുതലെടുക്കുന്നത്?
ജയരാജ്: നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ നിസ്സഹായരാകുകയാണ്.. നിങ്ങളെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് ഞാൻ വന്നത്.. എന്റെ എല്ലാ ജോലികളും മാറ്റിവെച്ചിട്ട്.. എനിക്കിന്ന് അടുത്ത തിരഞ്ഞെടുപ്പിനുള്ള മീറ്റിംഗിനു സിറ്റിയിൽ പോകേണ്ടതാണ്.
സ്വാതി: എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾക്ക് അതു വേണമെന്ന് പറയുന്നത്.. ഞാൻ രണ്ടു കുട്ടികളുടെ അമ്മയാണ്.. എനിക്ക് നിങ്ങളെക്കാൾ 20 വയസ്സ് കുറവുമാണ്..
ജയരാജ്: നോക്കു സ്വാതി.. എനിക്ക് ഒന്നാമത്തെ സമയമില്ല.. വെറുതെ എന്റെ സമയം പാഴാക്കാനാണെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാണ് എന്നെ വിളിച്ചത്..
സ്വാതി: സാർ..
ജയരാജ്: എനിക്ക് വേണമെങ്കിൽ ബലം പ്രയോഗിച്ച് എനിക്ക് ആവശ്യമുള്ളപ്പോഴെല്ലാം ഒരു കാറിൽ നിന്നെ കയറ്റികൊണ്ടുപോകാമായിരുന്നു.. പക്ഷെ ഞാനങ്ങനെ ഒന്നും നിന്നോട് ചെയ്തിട്ടില്ല.. കാരണം നിങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കുന്നു.. എന്നെക്കാൾ പ്രായം കുറഞ്ഞവരാണെങ്കിൽ പോലും..
സ്വാതി: (കരച്ചിൽ പതിയെ മാറി ഒരു വികാരവുമില്ലാതെ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി)
ജയരാജ്: ഞാൻ 10 മിനിറ്റ് താഴെ വെയിറ്റ് ചെയ്യാം.. നിനക്ക് ശെരിയെന്നു തോന്നുന്നുവെങ്കിൽ.. ജനലിന്റെ അവിടെ വന്നു നിന്നു കൊണ്ട് എന്നെ വിളിക്കണം.. ഞാൻ വരും.. ഞാൻ നേരത്തെ തന്നെ വാച്ച്മാന്റെ കയ്യിൽ നിന്നു മുകളിലെ ഷെഡിന്റെ താക്കോൽ വാങ്ങിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്..
ഇത്രയും പറഞ്ഞു ജയരാജ് പോയി. അയാൾ പോയ ശേഷം സ്വാതി ജയരാജ് പറഞ്ഞത് വളരെ ഗൗരവമായി ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവൾക്ക് അവളുടെ എല്ലാ ഓപ്ഷനുകളും നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്ന് ഉറപ്പായി. ഇനി ഇതു മാത്രമാണ് അവശേഷിക്കുന്നത്. അവൾ കർട്ടൺനു പിന്നിലൂടെ ജനാലയിൽ നിന്ന് താഴേക്കു നോക്കി. അവിടെ ജയരാജ് ഇരിക്കുന്നത് അവൾക്ക് കാണാം. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഈ കോളനിയിലെ എല്ലാ സ്ത്രീകളെയും വേണ്ടെന്നു വെച്ചിട്ട് എന്നെ തന്നെ?.. അവൾ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു.. വേദനയോടെ അവൾ തീരുമാനമെടുത്തു.. അവൾ വേഗം പോയി അവളുടെ സാരി മാറ്റി വേറെ ഉടുത്തു. 10 മിനിറ്റിനു ശേഷം അവൾ ജനൽ തുറന്നു. ജയരാജ് തന്നെ കണ്ടു. അവൾ കണ്ണുകൊണ്ട് ജയരാജിനെ മുകളിലേക്ക് വരാൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. ജയരാജ് സന്തോഷത്തോടെ എഴുന്നേറ്റു. അയാൾ അവളുടെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് വേഗത്തിൽ നടന്നു. അയാൾ കാളിങ് ബെൽ അടിച്ചു. സ്വാതി ചെന്നു വാതിൽ തുറന്നു. അത്ഭുതം കാരണം ചെറുതായി തുറന്ന വായയോടെ ജയരാജ് അവളെ നോക്കി. ചുവപ്പ് നിറത്തിലുള്ള കോട്ടൺ സാരിയും കറുത്ത നിറമുള്ള കോട്ടൺ ബ്ലൗസും ആണ് സ്വാതി ധരിച്ചിരുന്നത്. ആരും കാണാതെ തന്നെ എത്രയും വേഗം കാര്യം പൂർത്തിയാക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചതു കൊണ്ട് അവൾ ബ്രാ ധരിച്ചില്ല. ബ്രാ ഉണ്ടെങ്കിൽ പയ്യെ മാത്രമേ അയാൾ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യൂ. അവളുടെ കറുത്ത തവിട്ടുനിറത്തിലുള്ള നേർത്ത ബ്ലൗസ് മെറ്റീരിയലിനടിയിൽ ബ്രാസ്ട്രാപ്പ് കാണാനാകാത്തത് ജയരാജ് ശ്രദ്ധിച്ചു. അയാൾ അവളുടെ വയറിലേക്ക് നോക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ നിർഭാഗ്യവശാൽ അവൾ അത് അവളുടെ സാരിക്ക് താഴെ മറച്ചിരുന്നു.
