🏹🏹രാവണ ഉദയം – 5🏹🏹അടിപൊളി  

സീത.. വേണ്ടാ എന്റെ മാളുവിന്റെ സങ്കടപെടുത്തി ഇ കുഞ്ഞി ഒന്നും ചെയൂല അത് പറഞ്ഞു അവൾ മാളവികയുടെ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ വെച്ചു

സീത.. കൊച്ചു എവിടെ അവനെയും കണ്ടില്ല

മാളു.. അവൻ ആ പറമ്പിൽ കളിക്കുന്നുണ്ടാവും മോളു ഇപ്പൊ അങ്ങോട്ട്‌ പോണ്ട വെയിൽ ആണ് എന്റെ പൊന്നു കറുത്തു പോകും

സീത… പോ മാളു ഞാൻ അവന്റെ കൂടെ കളിക്കാൻ പോവ് അവൾ അത് പറഞ്ഞു മുന്നിലേക്ക് ഓടി

മാളവിക… എന്റെ വീരപൂരത്തമേ എന്റെ മോളെ നീ കാത്തോളണേ ഇവിടെ നടന്നത് എന്തെങ്കിലും എന്റെ കുഞ്ഞു അറിഞ്ഞാൽ അവൾ പിന്നെ എന്താകുമോ ആവോ
അവർ കരഞ്ഞു ഇരുന്നു പോയി

നാരായണന്റെ വിട്ടിൽ

നാരായണൻ… മണി നീ എന്താ ഇങ്ങനെ നീ ഇങ്ങനെ തുടങ്ങിയ ഞാൻ വല്ല കടുകൈയും ചെയ്യു ഓർത്തോ

മണിയമ… എന്റെ കുഞ്ഞൻ എവിടെ അവൻ എവിടെ എന്ന് പറ അവന്ന് എന്താ സംഭവിച്ചത് എന്ന് പറ എനിക്ക് എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണണം പറ……..

നാരായണൻ… സത്യം ആയിട്ടും അവൻ എവിടെ ആണ് എന്ന് എനിക്കു അറിയില്ല

മണിയമാ… എന്റെ കുഞ്ഞിന് എന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട് നിഗ്ഗെ യേ കിട്ടേ ഇരുന്ത് മറയികിരർ

നാരായണൻ.. ഞാൻ ഒന്നും പുറത്ത് പോയിട്ട് വരാം

മണിയമാ… കുഞ്ഞാവേ തിരക്കി പോറിഗാള നാനും വരെ യെന്നക് അവനെ പകണോ കൂട്ടിട്ട് പോഗാളെ മാമാ

നാരായണൻ… എന്റെ പൊന്നു മണി എനിക്ക് അറിയില്ല അവൻ എവിടെ ആണ് എന്ന് നീ എന്നെ ഒന്നും വിശ്വസിക്ക്

മണിയമാ ആകെ പ്രാന്ത് പിടിച്ച പോലെ ആയി മുടി ഓക്കേ കൈ കൊണ്ടു പിച്ചി മുഖത്തു രണ്ടു അടി അടിച്ചു നാരായണൻ അവരെ പിടിക്കാൻ വന്നതും അയാളുടെ കൈയിൽ കയറി പിടിച്ചു അയാളെ വലിച്ചു കോലായിലേക് അവർ നടന്നു അടുത്ത് അവരുടെ മുഖം എല്ലാം ചുവന്ന് തുടുത്തു അവരുടെ ശക്തിക്കും മുന്നിൽ നാരായണൻ ഒന്നും അല്ലായിരുന്നു അവർ അയാളെ പിടിച്ചു തള്ളി പുറത്തേക്ക് എന്നിട്ട് വാതിൽ അടച്ചു..

നാരായണൻ തിരിച്ചു വന്നു കതകിൽ അടിച്ചു തുറക്കാൻ പറഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു

നാരായണൻ… മണി മോളെ അവിവേകം ഒന്നും കാണികാലേ അയ്യോ മണി തുറക്കും ഞാൻ ആരെ വിളിക്കും ദൈവമെ പെട്ടെന്ന് ഒരു ഇടി മുഴകം പോലെ ഉള്ളിൽ നിന്ന് ഒരു അലർച്ച ആയിരുന്നു മണിയമാ

മണിയമാ … യോ…. നാൻ ആവണ്ടവൂർ ശങ്കരപെരുമാളോടെ പൊണ്ണ് നാൻ കോഴ ഇല്ലായി തർക്കുലയെലാം പണരുത്ക്ക് യെതിരി യോടെ ഉസിർ എടുത്തു പഴക്കം താ യേഗാളോടെ പരമ്പരയികേ പുരിയ്താ യെന്ന് പുള്ളായിക്ക് യെന്നച്ച് യെതാച്ച്ന് യേനക്ക് തേരിജാത്ക്ക് അപ്പുറം ഇൻഗേ യേവാളാവോ സവ് വിഴുന്ന് എന്നാലയെ സൊല്ല മൂടിയത്
അന്നാൽ തലയേ നാൻ ആറുപേ യേലാവാരോടെയും… ഇത് സത്യയോ……

അവരുടെ ആ കൊലവിളിയിൽ നാരായണൻ കിടുങ്ങി പോയി അയാൾ കണ്ണ് എല്ലാം തുടച്ചു അവിടെ നിന്ന് തിരിച്ചു മുറ്റത്തേക് ഇറങ്ങി നടന്നു റോഡ് ലക്ഷ്യം ആക്കി നടന്നു പെട്ടെന്ന് അവിടെ നിന്ന് ഒരു വിളി അയാൾ കേട്ട് പെട്ടെന്ന് തന്നെ ആ സ്വരം തന്റെ ഓമന മകളുടെ സ്വരം ആണ് എന്ന് അയാൾക് മനസ്സിൽ ആയി. അയാൾ വിങ്ങി പൊട്ടി കരഞ്ഞു വേഗത്തിൽ തന്നെ ആ വിളി കേൾക്കാത്ത പോലെ അയാൾ റോഡ് ലക്ഷ്യം ആക്കി നടന്നു അകന്നു.. അവളുടെ ഏത് അകലെ നിന്ന് ഉള്ള വിളി കേട്ടാലും ഓടി അടുത്ത് പോയിരുന്ന നാരായണൻ കുഞ്ഞിയുടെ ആ വിളി കേൾക്കാത്ത പോലെ നടന്നു റോഡിൽ എത്തി

നാരായണൻ….. മാമനോട് ക്ഷേമിക്ക് മോളെ നിന്നെ ഇപ്പൊ കണ്ടു സംസാരിച്ചാൽ എന്റെ നില വിട്ടു പോകും മോളെ നിന്റെ മുഖത്തു നോക്കി ദേഷ്യംപെടാനോ സങ്കടപെടാനോ മാമന്ന് പറ്റില്ല മോളെ അത് നിന്നിൽ ഉണ്ടാകുന്ന മാറ്റം കണ്ടു നിക്കാൻ ഉള്ള ത്രാണി ഇല്ല കുഞ്ഞേ ഇ വയസ്സന്ന് അയാൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് സ്പീഡിൽ നടന്നു നീങ്ങി

പറമ്പിൽ നിന്ന് തായോട്ട് നാരായണന്റെ വിട്ടിലേക്ക് വന്നു കൊണ്ടിരുന്ന സീത നാരായണൻ പോകുന്നത് കണ്ടു ദുരെ നിന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ടു തായേക് നടന്നു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു

സീത… നാരായണ നാരായണ മാമാ ഓയി മാമാ… ഇ മാമൻ എന്താ കേക്കാത്തെ

മാമാ മാമാ മാമൻ കുറേ ദുരം പോയാലോ അതായിരിക്കും വിളി കേക്കാഞ്ഞേ ഇങ് വരട്ടെ നല്ല നുള്ള് വെച്ച് കൊടുന്നുണ്ട് ഞാൻ

മണിയെ പോയി കാണാം എന്നോട് പറയാതെ കുഞ്ഞേട്ടനെ പണിക്ക് വിട്ടതിനു ചീത്ത പറയണം എവിടെ തടിച്ചി മണി

അവൾ അവിടെ അടഞ്ഞു കിടന്ന വാതിൽ മുട്ടി.. തുറക്കുനില്ല അവൾ 4,5 തവണ മുട്ടി നോക്കി

കുഞ്ഞി…. ഓഹ് ഇവിടെ ഇല്ലേ തറവാട്ടിലും ആരു ഇല്ല ഇവിടെ ആരൂല എന്നെ ആരും കൂട്ടില്ല എല്ലാവരും പുറത്ത് പോയി ഇങ് വരട്ടെ മിണ്ടില്ല ആരോടും പിണക്കമാ
അവൾ അത് പറഞ്ഞു അവസാനം നല്ലൊരു മുട്ട് കുടി മുട്ടി തിരിഞ്ഞു നടന്നു കുറച്ച് നടന്നതും പെട്ടന്ന് വാതിൽ തുറന്നു അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി മണിയമാ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ ചുവന്ന കണ്ണ് മുഖത്തു ചോര തുടുപ് അലങ്കോലമായി മുഖത്തു വീണു കിടക്കുന്ന മുടി ഒരു സെക്കൻഡിനുള്ളിൽ അവൾ കണ്ടത് അതായിരുന്നു

മണിയമാ അവളെ കണ്ടതും നടുക്കം ആണോ അതോ സങ്കടം വന്നതോ തന്റെ കുഞ്ഞിന്നേ കാണാതായതിൽ ഉള്ള ദേഷ്യമോ ആ സെക്കൻഡിൽ അവർ വാതിൽ കൊട്ടി അടച്ചു

എല്ലാം നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ആയിരുന്നു കുഞ്ഞി ഒരു ദീർഘശ്വാസം വിട്ടു

മണിയമാ താൻ എന്താണ് ചെയ്തത് എന്നാ ബോധിത്തിൽ വന്നതും മുഖം വാതിലിൽ ഇട്ട് ശക്തിയിൽ മുട്ടി ഉച്ചത്തിൽ കരഞ്ഞു പെട്ടെന്ന് ഒരു ശബ്ദം കേട്ടതും അവർ ഞെട്ടി വാതിലിൽ പെട്ടെന്ന് തുറന്നു

മുറ്റത്തു വെള്ളം വെച്ചിരുന്ന ചെമ്പു കുടങ്ങൾ മറിഞ്ഞു വീണു കിടക്കുന്നു അതിന്റെ അടുത്ത് ആയി കുഞ്ഞി മണ്ണിൽ വീണു കിടക്കുന്നു മണിയമയുടെ ശ്വാസം നിലച്ചു പോയി അവരുടെ കണ്ണുകൾ പേടിയാൽ തുറിച്ചു നിന്ന് പോയി അവർ നിന്നിടത് നിന്ന് കുഞ്ഞിയുടെ അടുത്തേക്ക് സർവ്വ ശക്തിയും എടുത്തു പാഞ്ഞെടുത്തു അവരുടെ നിലവിളി മംഗലത്ത് തറവാട് തന്നെ കുലുക്കി കളഞ്ഞു

മണിയമാ…. അയ്യോ യെന്ന് രാസാത്തി അമ്മ തങ്കമ്മേ അയ്യോ മോളെ

അവർ ഓടി അവളുടെ അടുത്ത് എത്തി അവളെ താങ്ങി മടിയിൽ കിടത്തി അവൾ ബോധം ഇല്ലാതെ വെട്ടി വീണ ചേമ്പ് തണ്ടിന്റെ ഇല്ല പോലെ ആകെ വാടി പോയിരുന്നു അവർ അവളെ കൈയിൽ എടുത്തു അവിടെ ഇരുന്നു ആർത്തു വിളിച്ചു

മണിയമാ… അയ്യോ അമ്മേ എന്റെ മോളെ മണിയമയോട് പൊറുക്കെടി മോളെ ആയ്യോാ യെന്ന പേത്ത തായേ കൺതുറക്ക് യേ ചെല്ലാമേ യേ അയനാരെ യെൻ ഉസ്സിർ എടുത്കൊ യെൻ രാസാത്തിയേ കൺമൂഴികവെച്ച്ഡ് പ്പാ അയ്യോ ഓടി വായോ

അവർ ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിച്ചു കരഞ്ഞു അവരുടെ കണ്ണുനീർ അവളുടെ മുഖത്തു വീണു അവർ അവരുടെ കൈ തന്നെ എടുത്തു അവരുടെ തലയ്ക്കു നെറ്റിക്കും ഓക്കേ അടിച്ചു അലമുറ ഇട്ട് കരഞ്ഞു
മണിയമാ… കടവുളേ യേ കുളതായേ കപ്പത്തു പ്പാ ചെല്ലാമെ കണ്ണാ തുറയേ യേ അത്തി.. ഇന്ത പാടുപവിയെ മാന്നിച്ചിഡ് തായ് അപ്പനെ മുരുക യേ പോണേ കപത്തു യേ സ്വാമി

0

-1