“മഹീന്ദർ സിംഗ്….അല്ലേ?” പൂജ ഒരു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു. “അതെ.. ആരാണ് സംസാരിക്കുന്നത്?”
“ഇത് K.V.M ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നാണ്, നിങ്ങൾ കുറച്ചുനാൾ മുൻപ് ഒരാളെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നു അഡ്മിറ്റ്‌ ആക്കിയിരുന്നില്ലേ?”
“ഉവ്… അയാൾക്കിപ്പോ എങ്ങനുണ്ട്? രക്ഷപെട്ടോ? കുഴപ്പൊന്നും ഇല്ലല്ലോ അല്ലേ?” അയാൾ ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു.
“അത്‌… ആള് രക്ഷപെട്ടു പിന്നെ നിങ്ങളെ കാണണം എന്ന് ഒരേ വാശി. അത്കൊണ്ട് വിളിച്ചതാണ്. അത്യാവശ്യമായി ഒന്നിവിടെ വരെ വരണം. ദയവായി ഒഴിവു പറയരുത്.” പൂജ വളരെ താഴ്മയോടെ തന്നെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു.
“വരുന്നത് കൊണ്ട് ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടായിട്ടല്ല പക്ഷേ ഉടനെ വരാൻ കുറച്ച് ബുദ്ധിമുട്ട് ആണ്, ഞാൻ ഒരു ട്രക്ക് ഡ്രൈവർ ആണ് ഇപ്പൊ സ്ഥലത്തില്ല. എത്തിയാലുടൻ വരാൻ നോക്കാം.” അയാൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് എല്ലാവർക്കും നിരാശയായി. അയാൾ എവിടെയാ ഉള്ളതെന്ന് ചോദിക്കാൻ എക്സ് പൂജയോട് ആംഗ്യം കാട്ടി. “അത്‌…. താങ്കൾ ഇപ്പൊ എവിടെയാണ് ഉള്ളത്?” “മണ… അടുത്ത ആഴ്ച….ഞാൻ… എത്താൻ….” കാൾ ഡിസ്കണക്ട് ആയി “ഹലോ….ഹലോ… കേൾക്കുന്നുണ്ടോ ഹലോ..?” “കാൾ കട്ട്‌ ആയല്ലോ… അയാൾ ഇനി കട്ട്‌ ആക്കിയത് ആയിരിക്കുവോ?” മിഴി സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു. എക്സ് എന്തോ ആലോചിച്ചു കട്ടിലിൽ തന്നെ ഇരുന്നു. പൂജ അപ്പോഴേക്കും ധിറുതിയിൽ അവളുടെ ഫോൺ എടുത്ത് എന്തോ സേർച്ച്‌ ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.
“നീ എന്താ ഈ സേർച്ച്‌ ചെയ്യുന്നേ?” “അയാൾ പറഞ്ഞ സ്ഥലം കേട്ടോ നീ, അത്‌ എവിടെയാണെന്ന് നോക്കുവാരുന്നു. മണ എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്, നോക്കട്ടെ.”
“ഉത്തരാഖണ്ഡ്…അവിടെയാണ് മണ… ദി ലാസ്റ്റ് ഇന്ത്യൻ വില്ലേജ്. ഇന്ത്യയുടെ അവസാനത്തെ ഗ്രാമം.” എക്സിന്റെ ആ മറുപടി കേട്ട് മിഴിയും പൂജയും അത്ഭുതത്തോടെ അവനെ നോക്കി, അപ്പോഴേക്കും അവൻ പറഞ്ഞ അതെ തലക്കെട്ടോട് കൂടി പൂജയുടെ ഫോണിൽ ആ സ്ഥലത്തിന്റെ സേർച്ച്‌ ഡീറ്റെയിൽസ് ലോഡ് ആയിരുന്നു.
“എക്സ്….!!!” അവർ രണ്ടാളും ഒരേ സമയം ആശ്ചര്യത്തോടെ അവന്റെ പേര് വിളിച്ചുപോയി. “പറ എക്സ്… ഇതൊക്കെ നിനക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം?” അവർ വേഗം അവന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു നിന്നു ചോദിച്ചു.
“അന്ന് ഒരിക്കൽ ഞാൻ അടിമാലി എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോഴും അത്‌ നിനക്ക് അറിയാമായിരുന്നു അന്ന് അത്‌ ഞാൻ കാര്യമാക്കിയില്ല കാരണം നീ മലയാളിയാണ് ഒരുപക്ഷെ എപ്പോഴെങ്കിലും നീ അവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടാവാം. പക്ഷേ ഇത്… ഇന്ത്യയുടെ ഏതോ ഒരു മൂലയിൽ ഉള്ള ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം അതിനെപ്പറ്റി നിനക്ക് കൃത്യമായി അറിയാം. അതായത് നിനക്ക് ആ സ്ഥലം പരിചയമുണ്ടായിരിക്കണം എന്നല്ലേ? ” മിഴി പറഞ്ഞു നിർത്തി.
“അത്‌ തന്നെയാണ് മിഴി എനിക്കും അറിയേണ്ടത്, എനിക്ക് എങ്ങനെ ഇതെല്ലാം പറയാൻ പറ്റുന്നു. ഇത് മാത്രമല്ല എനിക്ക് പല ഭാഷകളും മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്. അന്ന് ആ കന്നടക്കാരോട് സംസാരിച്ചു, പൂജ പറയുന്ന ഹിന്ദി എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട് ഞാൻ മറുപടിയും കൊടുക്കാറുണ്ട്, അടുത്ത റൂമിലെ രോഗികൾ പറയുന്ന മറാത്തി എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നുണ്ട്, അതേപോലെ തന്നെ തമിഴ്, തെലുങ്ക്, ഗുജറാത്തി, ആസ്സാമീസ് ഒക്കെ എനിക്ക് ഇപ്പോ ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ…. എന്നാൽ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ എനിക്ക് അറിയാം?? അത്‌ മാത്രം എനിക്ക് ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല എന്തിന് എന്റെ പേരുപോലും.” അവൻ അവന്റെ വാക്കിങ് സ്റ്റിക് നിലത്തേക്ക് അരിശത്തോടെ എറിഞ്ഞു. അവന്റെ ആ ഭാവമാറ്റം കണ്ട് അവർ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വാക്കുകൾ ഇല്ലാതെ കുഴങ്ങി.
അൽപനേരം ആ മുറിയിൽ മൗനം തളം കെട്ടി നിന്നു. “മിഴി… ഒരിക്കൽ നീ എന്നോട് കളി ആയി ചോദിച്ചു നീ വല്ല മാവോയിസ്റ്റും ആണോടാ എന്ന്. എനിക്ക് ഇപ്പൊ അങ്ങനൊക്കെ തോന്നുവാ. എന്റെ പാസ്റ്റ്… അത്‌ എന്തായാലും അത്ര സുഖമുള്ളത് ആവാൻ വഴിയില്ല.”
“എന്താ എക്സ് ഇത്… അതൊക്കെ ഞാൻ വെറുതെ…” അവൾക്ക് അത്‌ കേട്ട് സഹിക്കാനായില്ല. ശെരിയാണ് എല്ലാവരെയും പോലെ ഇവനും ഞങ്ങൾക്കൊരു പേഷ്യന്റ് മാത്രം ആണ്, അല്ല ആയിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശെരി. ഇവൻ പണ്ട് ആരും ആയിക്കൊള്ളട്ടെ പക്ഷേ ഇന്നിവൻ ഞങ്ങളുടെ നല്ലൊരു സുഹൃത്താണ്, ഇവനൊരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല എന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ തന്നെ ആണ് ഞങ്ങൾക്കിഷ്ടം.
“മിഴി… എന്നെ ഇവിടെ അഡ്മിറ്റാക്കിയത്തിന്റെ കാരണം തന്നെ എനിക്ക് നേരെ നടന്ന ഒരു മർഡർ അറ്റംപ്റ്റ് അല്ലേ? ഞാൻ ഒരു സാധാരണക്കാരൻ ആയിരുന്നേൽ എനിക്കെതിരെ എന്തിന് അങ്ങനെ ഒരു കൊലപാതക ശ്രമം ഉണ്ടായി? ഇതെല്ലാം എനിക്ക് കണ്ടെത്തണം, ഒരു പക്ഷേ ഞാൻ ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല എങ്കിൽ എന്നെ ഈ നിലയിൽ ആക്കിയ ഒരുത്തനേം… ഒരുത്തനേം ഞാൻ വെറുതെ വിടില്ല.” അവൻ കണ്ണ് തുടച്ചുകൊണ്ട് എഴുനേറ്റു. പൂജ അവനെ തങ്ങിയതും മിഴി അവന്റെ വാക്കിങ് സ്റ്റിക് എടുത്തു കൊടുത്തു.
“ഇതിനെല്ലാം മുൻപ് എനിക്ക് കണ്ടെത്തേണ്ടത് ആ കയ്യുടെ ഉടമയെ ആണ്, എന്റെ ഓർമ്മകളിൽ വന്നു കൈ വീശുന്ന കിളികളുടെ ചിത്രം പച്ചകുത്തിയ ആ കയ്യുടെ ഉടമയെ. അതിനു ആദ്യം എനിക്ക് ഈ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് വെളിയിൽ ഇറങ്ങണം. എത്രയും പെട്ടന്ന്.”
“എക്സ്.. നീ പറയുന്നത് ഒക്കെ ശെരിയാണ് പക്ഷേ നിനക്ക് ഈ സിറ്റുവേഷനിൽ എന്തായാലും ഇവിടെ നിന്ന് പോകാൻ പറ്റില്ല. നിന്റെ കാൽ ഇപ്പോഴും നേരെ ആയിട്ടില്ല അതിന് ഇനിയും രണ്ടാഴ്ച എങ്കിലും വേണം, പിന്നെ തലയിലെ ഈ മുറിവും. എടുത്ത് ചാടി ഓരോന്ന് ചെയ്താൽ അത്‌ അപകടം ഉണ്ടാക്കും അത്കൊണ്ട് ഇപ്പൊ നീ കുറച്ച് ക്ഷമിക്ക്. മിനിമം ഈ ഒരു മാസത്തേക്ക് എങ്കിലും. അതുവരെ നമുക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ അന്വേഷിക്കാം. എന്തായാലും അടുത്ത ആഴ്ച ആ ട്രക്ക് ഡ്രൈവർ വരില്ലേ അപ്പൊ കാര്യങ്ങൾക്ക് ഒക്കെ കുറച്ചുകൂടി വ്യക്തത വരും എന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം.” പൂജ പറയുന്നതിലും കാര്യമുണ്ടെന്നു അവനു തോന്നി.
ഇപ്പൊ ഉള്ള ദേഷ്യത്തിന് എന്തെങ്കിലും ചെയ്താൽ അത്‌ കൂടുതൽ അപകടം ആയേക്കും. ആദ്യം ആരോഗ്യം വീണ്ടെടുക്കണം. എതിരാളികൾ ആരാണെന്ന് അറിയില്ലെങ്കിലും അവർ ശക്തർ തന്നെ ആയിരിക്കും.
കുറച്ച് നേരം കൂടി സംസാരിച്ചു നിന്നിട്ട് ഡ്യൂട്ടി ടൈം കഴിഞ്ഞതിനാൽ പൂജ റൂമിലേക്ക്‌ പോയി. മിഴി അപ്പോഴും എന്തോ ആലോചനയിൽ ആയിരുന്നു. തമ്മിൽ മിണ്ടാൻ രണ്ട് പേർക്കും തോന്നിയില്ല അവനും മനസ്സിൽ ഓരോന്ന് കണക്കുകൂട്ടികൊണ്ടിരുന്നു.
അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു കാണും, മിഴി അവളുടെ ഫോണിൽ എന്തോ സേർച്ച്‌ ചെയ്തിട്ട് അതുമായി ജനലിനരികിൽ നിന്ന എക്സിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
“എക്സ്…” അവൾ തെല്ലൊരു സങ്കോചത്തോടെ അവനെ വിളിച്ചു. അത്‌ കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
“എക്സ്, ഇത്കാണ്ടോ നീ… നോക്കിക്കേ.” അവൾ ആ ഫോൺ അവനു നേരെ നീട്ടി. അതിൽ പക്ഷികൾ പറക്കുന്ന ടാറ്റൂ ഒട്ടിച്ച കൈകളുടെ ചിത്രങ്ങൾ അവൻ കണ്ടു. പക്ഷേ അവൾ എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്നവന് മനസിലായില്ല. അവൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
