ഞാൻ അവൻറെ പുറകെ നടന്നു..
അവൻ നടന്നത് സൈക്യാട്രി വാർഡിലേക് ആയിരുന്നു… വാർഡും കടന്നു ചെല്ലുന്നതു സ്പെഷ്യൽ കെയർ എന്നെഴുതി വെച്ച ഒരു റൂമിലേക്കു ആയിരുന്നു.. അതിന്റെ ഡോർ തുറന്നു അകത്തേക്കു കടന്നു… അതിനുള്ളിൽ വീണ്ടും രണ്ടായി തിരിച്ച ഭാഗം ഉണ്ടായിരുന്നു..ഒരു മുറി പോലെ അതിന്റെ വാതിൽ പകുതി കമ്പികൾ കൊണ്ടുള്ള അഴി ആയിരിന്നു.. ഉള്ളിൽ കയറിയപ്പോളെ അഴികൾക്കപ്പുറം ബെഡിൽ കിടക്കുന്ന രൂപം കണ്ടു.. കൂടിയാൽ ഒരു 26വയസ്സുണ്ടാവും…വെളുത്ത നിറം.. മെലിഞ്ഞ രൂപം… ഉറങ്ങാതെ ഇരുന്നതെന്നോണം.. കണ്ണിനു ചുറ്റും കറുത്ത പാടുകൾ…
പൃഥ്‌വി ഇപ്പോൾ എന്താണ് ഈ കുട്ടിയുടെ അവസ്ഥ..
ആരോഗ്യം റിക്കവർ ആയെങ്കിലും.. തലക് ഏറ്റ ക്ഷതം.. അവളുടെ ഹൈപ്പോകോമ്പ്‌സിനെ ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു.. അതു കൊണ്ട് തന്നെ ഡിനേഷ്യയും അംനേഷ്യയും കൂടിച്ചേർന്ന അവസ്ഥയിലൂടെ ആണിപ്പോൾ പോകുന്നത്..അവൾക് ദേവുനെ പോലും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയാണ്.. കഴിഞ്ഞ കാലം പൂർണമായി മറന്നിരിക്കുന്നു…
നീയിപ്പോൾ എന്ത് മെഡിസിൻ ആണ്‌ കൊടുക്കുന്നത്..
ഈ ഒരു അവസ്ഥയിൽ ന്യൂട്രിഷ്യൻ സപ്പ്ളിമെൻറ്സ് മാത്രമാണ് കൊടുക്കുന്നത്… ഓർമയുടെ ഒരു തരിയെങ്കിലും വീണ്ടെടുക്കാൻ ആയാൽ രക്ഷ പെടുത്താം എന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയിൽ ആണ്‌ ഞാനുള്ളത്… കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വർഷം ആയിട്ടും പ്രതീക്ഷക് വക നൽകുന്നതൊന്നും.. അവൻ പൂർത്തിയാക്കാതെ നിർത്തി..
എന്റെ മനസിലേക്ക് ചിരിച്ചു കളിക്കുന്ന ദേവുവിന്റെ മുഖം ഓടിയെത്തി… ഞാൻ മെല്ലെ അഞ്ജലിയുടെ അടുത്തേക് നടന്നു…
അഞ്ജലി… അവൾ കണ്ണ് ചിമ്മാതെ എന്നെ തന്നെ നോക്കി… ഞാൻ മെല്ലെ അവളുടെ അടുത്തേക് നീങ്ങി അവളെ ബെഡിൽ നിന്നും പിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു… അഞ്ജു… ഞാൻ മെല്ലെ വിളിച്ചു… അവളുടെ മിഴികൾ മെല്ലെ ഒന്ന് തുടിച്ചു എന്നെനിക് തോന്നി….ഞാൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു.. അഞ്ജു.. ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരുന്ന മതിയോ… നമുക് ഒന്ന് പുറത്തൊക്കെ പോയാലോ…
അഞ്ജു എന്നു വിളിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട തിളക്കം എനിക്ക് മനസിലായിരുന്നു.. അതു കൊണ്ട് തന്നെയാണ് വീണ്ടും അങ്ങനെ തന്നെ വിളിച്ചത്…
ഞാൻ അപ്പോളേക്കും സമയം നോക്കിയിരുന്നു.. നാലര ആകുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.. ഏതെങ്കിലും എമർജൻസി കേസ് വന്നാലേ ഇനി OT യിലേക് പോകേണ്ടതുള്ളൂ.. അതു കൊണ്ട് തന്നെ കുറച്ചു സമയം.. അജ്‌ലിയുമായി ചിലവഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു…
പൃഥ്‌വി നമുക് അഞ്ജലിയെ പുറത്തു കൊണ്ട് പോയാലോ…
എടാ അതു വേണോ.. അവൾക്കു നടക്കാൻ ഒക്കെ ബുദ്ധി മുട്ടാണ്..
നമുക്ക് വീൽ ചെയറിൽ കൊണ്ട് പോകാം..
പൃഥ്‌വി കൊണ്ട് വന്ന വീൽ ചെയറിലേക് അഞ്ജലിയെ ഇരുത്തി…..മെല്ലെ പുറത്തേക്കുള്ള ഡോറിനു നേർക്കു നടന്നു..
വീൽ ചെയർ ഉന്തി.. ഗാർഡനിലേക് നടക്കുമ്പോളെ കണ്ടു ദൂരെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ചാരു ബെഞ്ചിൽ ഇരിക്കുന്ന പല്ലവിയെയും ദേവൂനെയും ഡോണയെയും..
അനുവിനെയും പ്രിത്വിയെയും ആദ്യം കണ്ടത് ദേവു ആണ്‌…
അവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു ആന്റി ദേ അങ്കിളും അമ്മയും…
അതു കേട്ടു പല്ലവിയും ഡോണയും തിരിഞ്ഞു നോക്കി…
വീൽ ചെയർ ഉന്തി കൊണ്ട് വരുന്ന എന്നെ കണ്ടിട്ടാവണം പല്ലവിയും ഡോണയും അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
അവരുടെ കൂടെ ഇരുന്ന ദേവു ഓടി വന്നു..
ഹായ്.. അമ്മേ.. ദേവൂനെ നോക്കു അമ്മേ… അഞ്ജലിയുടെ കൈ പിടിച്ചു കുഞ്ഞ് ദേവു.. പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു…
അതു ശ്രദ്ധിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ.. വിദൂരതയിലേക് കണ്ണും നട്ടു അവൾ ഇരുന്നു…. കുഞ്ഞ് ദേവു അവളുടെ കവിളുകളിൽ തഴുകുകയും.. ആ കുഞ്ഞി ചുണ്ട് കൊണ്ട് എത്തി പിടിച്ചു ആ കവിളിൽ ഉമ്മ കൊടുക്കുകയും.. അമ്മേ എന്നു വിളിക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു… നിറഞ്ഞു വന്ന എന്റെ കണ്ണുകൾ തുളുമ്പാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു… പല്ലവി സാരി തലപ്പ് കൊണ്ട് അവളുടെ മിഴികൾ ഒപ്പുന്നതു കണ്ടു…
എവിടെ നിന്നോ പറന്നു വന്നൊരു ചിത്ര ശലഭം അഞ്ജലിയുടെ കൈ തണ്ടയിൽ വന്നിരുന്നു… പിന്നെ മെല്ലെ അതു പറന്നു പോയി… ആ പൂന്തോട്ടത്തിലെ ഒരു പൂവിലേക് ഇരുന്നു…
എന്റെ സങ്കടം കുഞ്ഞ് ദേവൂനെ ഓർത്തിട്ടായിരുന്നു.. ആ പൂമ്പാറ്റയെ പോലെ പാറി പറക്കുന്ന റോസ് നിറമുള്ള കുഞ്ഞുടുപ്പിട്ട ദേവു.. തിരിച്ചറിവാകുന്നതിനു മുന്നേ അവൾക് നഷ്ടപ്പെട്ടവർ… അച്ഛൻ എവിടെ എന്നറിയില്ല… അമ്മക് അവളെ മനസ്സിലാക്കാനും ആവുന്നില്ല.. അമ്മയുടെ വാത്സല്യം അനുഭവിക്കേണ്ടുന്ന കുഞ്ഞ് ബാല്യം… അമ്മയുടെ കൈ തണ്ടയിൽ തൊട്ടു… അവളുടെ മുഖത്തേക് പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി… വീണ്ടും വീണ്ടും അമ്മേ എന്നു വിളിക്കുന്നു…
ഡോണ വന്നു എന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വീൽ ചെയറിന്റെ ഹാൻഡിൽ ഏറ്റെടുത്തിരുന്നു..
പൃഥ്‌വി… നമുക്ക് ഓർമ്മകൾ സമ്മാനിക്കുന്നത് ഈ പ്രകൃതിയാണ്.. നാം ജനിച്ചു വീഴുന്ന അന്ന് മുതൽ… മുറിക്കുള്ളിൽ അമ്മയുടെ ചൂട് പറ്റി കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന് ഓര്മകളില്ല..അനുഭവങ്ങളെ ഉള്ളു… അവൻ വളർന്നു നടക്കാൻ ആവുകയും പ്രകൃതിയെ അറിയുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ ആണ്‌ അവനിൽ ഓർമ്മകൾ തുടങ്ങുന്നത്… അതു കൊണ്ട് തന്നെ മറന്നു പോയതിനെ ഓർത്തെടുക്കാൻ നമുക്ക് പ്രകൃതിയെ തന്നെ ഒന്ന് കൂട്ട് പിടിച്ചു നോക്കാം…
അനു നീ പറഞ്ഞ പോലെ ഞങ്ങൾ അഞ്ജലിയേം കൊണ്ട് ഈ ഗാർഡൻ ഒന്ന് വലം വെച്ചു വരാം… ഡോണ വീൽ ചെയർ ഉരുട്ടി മുന്നോട്ട് നടന്നിരുന്നു… പ്രിത്വിയും പുറകെ നടന്നു…
അവർ പോകുന്നതും നോക്കി ഞാൻ ചാരു ബെഞ്ചിലെക് ഇരുന്നു… ദേവു അവരുടെ കൂടെ പോകാൻ നടന്നെകിലും ഞാൻ പിടിച്ചു എന്റെയും പല്ലവിയുടെയും ഇടയിലായി ഇരുത്തി… പല്ലവിയുടെ മുഖം അപ്പോളും ഗൗരവത്തിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു….
താനെന്താടോ എപ്പോളും ഇങ്ങനെ മസ്സിൽ പിടിച്ചിരിക്കുന്നെ.. ഞാൻ പല്ലവിയോടായി ചോദിച്ചു
ദേവുട്ടി നിന്റെ ആന്റിയുടെ മുഖത്തു എന്താ കടന്നൽ കുത്തിയോ…
കടന്നലോ.. അതെന്താ സാധനം… ദേവൂട്ടി നിഷ്കളങ്കമായി ചോദിച്ചു…
അതെ കടന്നല് കുത്തിയാൽ മുഖം ദേ ഈ ആന്റിയുടെ മുഖം പോലെ വീർത്തിരിക്കും… അതും പറഞ്ഞു ഞാൻ പല്ലവിയുടെ കവിളിനു ഒരു കുത്തു കൊടുത്തു…
അതു കണ്ടു കുഞ്ഞ് ദേവു കൈ കൊട്ടി ചിരിച്ചു… ഞാൻ പല്ലവിയെ നോക്കി ഗൗരവം വിട്ടില്ലെങ്കിലും ചുണ്ടിലെ ചെറിയ ചിരി ഞാൻ കണ്ടു…
പല്ലവി.. ഞാൻ വിളിച്ചു.. അവൾ എന്റെ നേരേ നോക്കി..
മനുഷ്യനെ മറ്റു ജീവികളിൽ നിന്നു വിത്യസ്തനാകുന്ന കഴിവ് എന്താണെന്നറിയോ.. പല്ലവിക്..
അറിയ്യില്ല എന്ന മട്ടിൽ ചുമൽ കൂച്ചി
ഞാൻ പറയാൻ പോകുന്നത് എന്താണെന്നറിയാൻ അവൾ എന്നെ നോക്കി..
ചിരിക്കാനുള്ള കഴിവ്.. ഈ ചിരിക് ഒരു രഹസ്യം ഉണ്ട്‌.. എന്താണെന്നറിയോ തനിക്കു…
ഇല്ല
നമ്മുടെ ഒക്കെ ഉള്ളിലെ ദൈവത്തിന്റെ പ്രസാദം ആണ്‌ ഈ ചിരി ദൈവം ഒരുപാട് പേർക്ക് ഫ്രീ ആയിട്ട് ഡിസ്ട്രിബ്യുട് ചെയ്യാൻ വെച്ചിരിക്കുന്ന പ്രസാദം ആണ്‌ നമ്മൾ ചിരിക്കാതെ ഇരുന്നാൽ വേസ്റ്റ് ആയി പോകുന്നത്.. അതു കൊണ്ട് ദിവസത്തിൽ ഒരു പ്രാവശ്യം എങ്കിലും ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കു പ്രയാസം ആണെങ്കിലും.. പ്ലീസ് ട്രൈ ടു സ്‌മൈൽ വൺസ് എ ഡേ..