അവളിലേക്കുള്ള ദൂരം 4
Avalilekkulla Dhooram Part 4 | Author : Little Boy
[ Previous Part ]
അവസാന ഭാഗം
സമയം വൈകിട്ടാകുന്നു.. എല്ലാവരും വീടണയാനുള്ള തിരക്കിലാണ്..
പെട്ടെന്നൊരു കാർ ഒരു സ്കൂളിനു മുമ്പിൽ വന്നു നിന്നു… കാർ കണ്ടതും പുറത്തു അക്ഷമയോടെ കാത്തിരുന്ന ആ കുഞ്ഞുകണ്ണുകളിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു…
ആ പെൺകുട്ടി തന്റെ സഹപാഠികളോട് യാത്ര പറഞ്ഞു കാർ തുറന്നു കയറി..
” പപ്പാ.. ഇന്ന് വൈകിയോ…” കയറിയതും മോളുടെ ചോദ്യം എത്തി…
കുറച്ചു വൈകി മോളെ ഓഫീസിൽ നല്ല തിരക്കായിരുന്നു..
“മോള് നിന്ന് മടുത്തോ..” ഞാൻ ചോദിച്ചു
“ഇല്ല പപ്പാ… ഇപ്പൊ വന്ന് നിന്നതെ ഒള്ളു…”
ഞാൻ ചിരിച്ചുകോണ്ട് വണ്ടി എടുത്ത്.. വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി ഓടിച്ചു തുടങ്ങി..
വീടെത്തിയതും മോളിറങ്ങി മമ്മാ എന്നുവിളിച്ചു ഉള്ളിലേക്ക് പോയി…
ഞാൻ കാർ പാർക്ക് ചെയ്തു വീട്ടിൽ കയറിയപ്പോൾ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് ഒച്ചയും ബഹളവും കേൾക്കാം..
ഇതിവിടെ പതിവുള്ളതാണ്… വന്നാൽ ഉടനെ അമ്മയുടെ അടുത്തുച്ചെന്ന് ഇന്നുനടന്നതെല്ലാം പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചില്ലെങ്കിൽ കാന്താരിക്ക് സമാധാനം ഇല്ല..
ഞാൻ വാതിൽ വരെ ചെന്ന് അവരുടെ സംസാരം കേട്ടിരുന്നു.. മോളുടെ സംസാരങ്ങൾക്ക് മേഘ അതെ താളത്തിൽ മറുപടി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്…
എല്ലാം കൊതിയോടെ നോക്കി നിന്നു ഞാൻ..ശേഷം നിരാശയോട് എന്റെ മുറി ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു…അവരുടെ സംസാരം മാറിനിന്ന് കേൾക്കാൻ മാത്രമെ എനിക്കു സാധിക്കൂ… അവരോടൊപ്പം ചേരൽ എനിക്കു ഇന്നും സ്വപ്നം മാത്രം ആണ് …
മുറിയുടെ വാതിൽ തുറന്നു ഞാൻ അകത്തു കയറി..നീണ്ട ഏഴു വർഷത്തെ എന്റെ സങ്കടങ്ങളും ഒറ്റപെടലും അറിയാവുന്നത് ഈ നാലുചുവരുകുകൾക്കാണ്….ഞാൻ എനിക്കായി ഉണ്ടാക്കിയ തടവറ…
കുറച്ചു നേരം ഒന്ന് കിടന്ന് ശേഷം ഫ്രഷ് ആയി വന്നപ്പോഴേക്കും കട്ടിലിൽ സ്ഥിരം ആള് ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു…അതു കണ്ടതും എന്റെ അതുവരെയുള്ള വിഷമങ്ങൾ എങ്ങോ പോയ്മറയുന്നതുപോലെ തോന്നി…
“പപ്പാ…. ഇന്നുണ്ടല്ലോ… ” എന്നെ കണ്ടതും അമ്മുമോള് വിശേഷങ്ങൾ തുടങ്ങി…മമ്മയെ എല്ലാം പറഞ്ഞുകേൾപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഇവിടെ ആണ് കക്ഷി… അവിടെ പറഞ്ഞെതെല്ലാം ഇവിടെ വന്നു പറയും…
മോളുടെ വിശേഷങ്ങൾ കേട്ട് സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല.. താഴെ നിന്ന് അത്താഴം കഴിക്കാനുള്ള മേഘയുടെ വിളിതുടങ്ങി…
പേരെടുത്തു വിളിച്ചില്ലെങ്കിലും അത് എനിക്കുകൂടിയുള്ള വിളി ആണ്..
” വാ പപ്പാ.. “മോളു ഭക്ഷണംകഴിക്കാൻ തിടുക്കംകൂട്ടി…
ഞാൻ മോളെയും എടുത്തു താഴെ ചെല്ലുമ്പോൾ മേഘ എല്ലാം എടുത്തു വച്ചിരുന്നു..
മോളും ഞാനും കൈകഴുകി ഇരുന്നു… കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു മോൾക്കും മേഘക്കും ചോറെടുത്ത് അവളും കസേര വലിച്ചിട്ടിരുന്നു..
ഒരുമിച്ച് എല്ലാവരും ഇരിക്കുന്ന അപൂർവ നിമിഷങ്ങളിൽ ഒന്ന്..
ഭക്ഷണം കഴിച്ചു എല്ലാവരുടെയും പ്ലേറ്റുമായി മേഘ അടുക്കളയിലേക്ക് തന്നെ പോയി..
അബത്തത്തിൽ പോലും മേഘയുടെ കണ്ണുകൾ എന്നിൽ വീഴാതെ ഇരിക്കാൻ അവൾ പണിപ്പെട്ടു..
കൈകഴുകി കുറച്ചു നേരം അവിടെ തന്നെ നിന്ന് പിന്നെ രണ്ടും കല്പ്പിച്ചു മേഘയുടെ പുറകെ ഞാൻ പോയി.. അടുക്കളയിൽ നോക്കിയപ്പോൾ മേഘ പാത്രങ്ങൾ കഴുകുകയായിരുന്നു..
ഞാൻ മെല്ലെ മുരടനക്കി…
മേഘ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. ഞാനാണെന്ന് കണ്ടതും പഴയതുപോലെ തിരിഞ്ഞ് പണി തുടർന്നു…
” എന്നോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ മേഘ…. ഒറ്റപ്പെടൽ സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല… അറിയാം തെറ്റ് ചെയ്തു… എന്നോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കുക എങ്കിലും ചെയ്തുകൂടെ… ” പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചപ്പോഴേക്കും തൊണ്ട ഇടറിയിരുന്നു…
പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ മേഘ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.. തിരിഞ്ഞുപോലും നോക്കാതെ മേഘ പണി തുടർന്നു…
ഞാൻ തോറ്റവനെപോലെ തിരിഞ്ഞു നടന്നു..
മേഘയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു വന്നു.. ” എല്ലാം അറിയാം അലക്സ് പക്ഷെ നിന്നോട് അത്ര പെട്ടെന്നൊന്നും എനിക്ക് ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയില്ല ” മേഘയുടെ മനം ഉരുവിട്ടു…
ഞാൻ പെട്ടെന്നു തന്നെ മുറിയിൽ എത്തി കട്ടിലിലേക്ക് കമിഴ്ന്നു കിടന്നു…മേഘയുടെ മൗനം എന്നത്തെയും പോലെ എന്റെ കണ്ണുകളെ നനയിച്ചു… എല്ലാത്തിനും ഞാൻ അർഹനാണെന്നുള്ള ചിന്ത അവളുടെ പ്രവർത്തിയെ നായീകരിക്കത്തക്കതായിരുന്നു….
അലെക്സിന്റെ ഓർമ്മകൾ പുറകോട്ടു പോയി…അന്ന് ഇറക്കി വിടുമ്പോൾ….ഞാൻ ആകെ തകർന്നുപോയിരുന്നു…രണ്ടു ദിവസം അലഞ്ഞു നടന്നു… പിന്നെയാണ് ജോമിച്ചന്റെ വാക്കുകൾ എന്റെ മനസിലേക്ക് വന്നത്..
അവരെ വിട്ടു പോയാൽ ജോമിച്ചൻ എന്നോട് ക്ഷമിക്കില്ല… ഞാൻ വേഗം തന്നെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി…
അവിടെ ചെന്നപ്പോൽ പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ മേഘ പൊട്ടിതെറിച്ചു… എന്നാലും അതെല്ലാം അവഗണിച്ചു ഞാൻ അവിടെ തന്നെ താമസിച്ചു…
അവഗണനകൾ മാത്രം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട്… വെറും കാവൽക്കാരൻ മാത്രം ആയി..
മാറും എന്ന ചെറു പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു.. എന്നാൽ മാസങ്ങൾ കണ്ണ്മുമ്പിലൂടെ ഓടിമറഞ്ഞപ്പോൾ ആ പ്രതീക്ഷ മെല്ലെ ഇല്ലാതായി…
മോളുടെ വളർച്ച ആദ്യകാലങ്ങളിൽ ദൂരെനിന്ന് മാത്രമെ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നൊള്ളൂ..
മേഘ കുളിക്കാനും മറ്റും സഹായത്തിനായി നിർത്തിയ ആയയെ ഏൽപ്പിച്ചു പോകുമ്പോൾ ആണ് ഞാൻ കുഞ്ഞിന്റെ അടുത്ത് ചെല്ലാറ്..
മോൾ ഇടക്ക് എന്റെ അടുത്ത് വരാൻ വാശിപിടിച്ചു കരയും.. ആദ്യം ഒക്കെ മേഘ അത് അവഗണിച്ചപ്പോഴും.. കരച്ചിൽ കൂടുതൽ ആയതോടെ മേഘ എന്റെ അടുത്ത് കുഞ്ഞിനെ തരാൻ സമ്മതം മൂളി…
കുഞ്ഞിന്റെ പേരിടലും മാമോദീസയും മറ്റും ദൂരെ നിന്ന് കാണാനെ എന്നെ അനുവദിച്ചൊള്ളൂ…
മേഗ്ന ജോമി.. എന്ന അമ്മുമോൾക്ക് ഇപ്പോൾ ഏഴു വയസായി…. രണ്ടിൽ പഠിക്കുന്നു… അവൾക്കറിയാം അവൾക്ക് മരിച്ചുപോയ മറ്റൊരു പപ്പ കൂടി ഉണ്ടെന്ന് പക്ഷെ.. എന്നെ സ്വന്തം പപ്പ ആയി തന്നെയാണ് കാണുന്നത്.. ഈ ഏകാന്തതയിലും എനിക്ക് സന്തോഷം നൽകുന്ന ഒരേ ഒരു കാര്യം..
എന്റെ കണ്ണുകൾ അപ്പോഴും പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു…അതിനിടക്ക് എപ്പോഴോ ഞാൻ ഉറക്കം പിടിച്ചു…
ദിവസങ്ങൾ മാറ്റങ്ങൾ ഇല്ലാതെ ഓടിമറഞ്ഞു.
അമ്മു ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വന്നെ… മേഘ പതിവുപോലെ വിളിച്ചു…
മേഘ വരുമ്പോൾ മോള് മാത്രമെ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…
അലക്സ് എവിടെ എന്ന് മേഘ ചിന്തിച്ചപ്പോഴേക്കും മോളുടെ മറുപടി വന്നു..
പപ്പക്ക് തലവേദയാണെന്ന് ഒന്നും വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു..
അതോടെ മേഘയും മോളും ഭക്ഷണം കഴിച്ചു..