എന്നും എന്റേത് മാത്രം 7
Ennum Entethu Maathram Part 7 | Author : Robinhood
Previous Part
ഏവർക്കും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ വിഷു ആശംസകൾ❤️
സോറി പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമുണ്ടോ, എന്ന് അറിയില്ല. തൽക്കാലം നമുക്ക് കഥയിലേക്ക് കടക്കാം
ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവൾ പിടഞ്ഞെണീറ്റു. ശരീരമാസകലം വിയർപ്പിൽ കുളിച്ചിരുന്നു. കണ്ടത് ഒരു സ്വപ്നമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പിന്നെയും സമയം വേണ്ടിവന്നു.
മണി മൂന്ന് കഴിയുന്നു. എഴുന്നേറ്റുപോയി വെള്ളം കുടിച്ചു. തൊണ്ടയിലൂടെ തണുത്ത വെള്ളം ഉള്ളിലേക്ക് ഇറങ്ങിയിട്ടും അവളുടെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു. എല്ലാം സംഭവിച്ചത് താൻ കാരണമാണ്. സ്നേഹിച്ചവർക്കെല്ലാം താൻ മൂലം വിഷമങ്ങൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളൂ. ഒട്ടും ശാന്തമായിരുന്നില്ല അവളുടെ ചിന്തകൾ. തിരികെ മുറിയിൽ വന്ന് കിടന്നെങ്കിലും തനിക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിയില്ല എന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു.
*=*=*
“ഏതായാലും ഇന്ന് നീ പോവണ്ടാ”
“എന്താമ്മേ, എത്ര ദിവസാ ഇങ്ങനെ വീട്ടിൽ തന്നെ, എനിക്ക് മടുത്തു.”
“ഡോക്റ്റർ പറഞ്ഞ സമയം ആയിട്ടില്ല. സച്ചീ, നീ ഇവനോടൊന്ന് പറ.”
ഇതുപോലെയുള്ള അവസരത്തിൽ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യേണ്ടതാണല്ലോ ഉത്തമനായ ഒരു കൂട്ടുകാരന്റെ കർത്തവ്യം? അത്തരം യാതൊരു ചിന്തയും അപ്പോൾ ആ ദ്രോഹിയിൽ ഞാൻ കണ്ടില്ല. എന്നെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യേണ്ട സ്ഥാനത്ത് ആ തെണ്ടിയുടെ ശ്രദ്ധ പോവുന്നത് അവന്റെ മുന്നിലിരിക്കുന്ന ചായയിലും ്് പലഹാരത്തിലുമായിരുന്നു.
“കിച്ചു, ആന്റി പറയുന്നതിലും കാര്യം,” പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കപ്പിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തിയ സച്ചി കാണുന്നത് തന്നെ നോക്കി കണ്ണുരുട്ടുന്ന നവിയെ ആണ്.
“അല്ല, ആന്റീ. ഇത്രേം ദിവസം ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നതല്ലേ? ബോറടിക്കില്ലേ?”
“ഹാ ബെസ്റ്റ്, ഞാൻ ആരോടാ പറയുന്നത്”
“അല്ല ഒരുപാടൊന്നും വേണ്ട, ജസ്റ്റ് ഒന്ന് പോയി വന്നാമതിയല്ലോ” സച്ചി പറഞ്ഞു
“അത് മതി. ആ ഗ്രൗണ്ട് വരെ പോവുന്നു വരുന്നു, അത്രയേ ഉള്ളൂ” നവി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അനിത അവനെ ഒന്ന് നോക്കി.
“ഇല്ലമ്മാ. കളിക്കാനല്ല, ജസ്റ്റ് പോയി ഇരിക്കാനാ” “ഉം ശരി ശരി. അല്ല അവിടെവരെ എങ്ങനെ” “അത് വിക്കി വരും” അമ്മ അടുത്ത ചെക്ക് വെക്കുന്നതിന് മുന്പ് നവിയുടെ മറുപടി വന്നു. “ഹും” മൂളിയശേഷം അനിത അകത്തേക്ക് പോയി.
*=*=*
രണ്ടാഴ്ചയോളം തൃശൂരിൽ ഞാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാനും അനഘയും നല്ല കമ്പനിയായി. എനിക്ക് വരയിലും ഡിസൈനിങ്ങിലും ഉള്ളത് പോലെ അവൾക്ക് ഫോട്ടോഗ്രാഫിയിലായിരുന്നു താൽപര്യം. പക്ഷെ മിക്കവാറും എല്ലാർക്കും പറ്റുന്ന പോലെ വീട്ടുകാർ പറയുന്നത് കേട്ട് കൊമേഴ്സ് എടുക്കേണ്ടിവന്നു.
ആ സമയത്താണ് അച്ഛന് ഒരു ടൂർ വരുന്നത്. മാനേജർ ആണല്ലോ, അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എന്തോ സംഭവമാണ്. കുറേ സ്ഥലങ്ങളിൽ കോൺഫറൻസുമൊക്കെയായി ഏതാണ്ട് ഒരു മാസം നീണ്ട് നിൽക്കുന്ന ഒരു വലിയ ടൂർ പരിപാടി. തൃശൂരിൽ ആകെ ബോറടിച്ച് ഇരുന്നപ്പോഴാണ് ആരുടെയോ പുണ്യം പോലെ ഈ കാര്യം വന്നത്. അമ്മ കൂടെ പോകാത്തത് കൊണ്ടും, എന്റെ അവസ്ഥ പിതാശ്രീക്ക് മനസ്സിലായത് കൊണ്ടും എന്നോടും അമ്മയോടും തിരികെ നാട്ടിലേക്ക് പോവാൻ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു.
അങ്ങനെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചെത്തി. ആകെ
ഒരു വ്യത്യാസം, അന്ന് നേരാംവണ്ണം ഇവിടെ നിന്ന് എയർപ്പോർട്ടിലേക്ക് പോയതാണ്. ഇന്ന് കാല് പക്ക ആവാത്തത് കൊണ്ട് ഒരുവിധം ചാടി ചാടിയാണ് നടക്കുന്നത്. പക്ഷേ വീട്ടിൽ വന്നിട്ടും റെസ്റ്റിന്റെ പേരിലുള്ള അമ്മയുടെ കടുംപിടുത്തം മാത്രം അയഞ്ഞില്ല. അത്തൊ പിന്നെ പ്രത്യേകിച്ച് പറയണ്ടല്ലോ സങ്ങതി കട്ട ശോകമായിരുന്നു.
ഈ ആക്സിഡന്റ് കഴിഞ്ഞതിൽ പിന്നെ അമ്മയുടെ ്് ടെൻഷനും കൂടിയിട്ടുണ്ട്. മുമ്പൊക്കെ മാസങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ മാത്രമുള്ള ജ്യോത്സ്യനെ കാണാനുള്ള പോക്ക് ഇപ്പോൾ രണ്ടാഴ്ചതോറുമുള്ള ഒന്നായി മാറിയിരിക്കുന്നു. അതിനും പുറമെ വേഗത്തിൽ സുഖമാകാൻ ഏതൊക്കെയോ നേർച്ചകളും. ഉരുളൽ ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽ രക്ഷപ്പെട്ടു, അല്ലെങ്കിൽ എന്നെ ഷെഡ്ഡിൽ കേറ്റേണ്ടിവരും.
*=*=*
“ഡാ കോപ്പേ, നീ എന്തുവാടാ കാണിച്ചത്” “ന്താടാ” നവിയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സച്ചി മനസ്സിലാകാതെ ചോദിച്ചു.
“മനുഷ്യനൊരു ഹെൽപ്പിന് നോക്കുമ്പോ അവനിരുന്ന് ഉണ്ണിയപ്പം കേറ്റുന്നു.”
“അളിയാ, നിനക്കറിയാലോ ഈ ഉണ്ണിയപ്പത്തോട് പണ്ടേ തോന്നിയതാ ഈ മൊഹബത്ത്. അതിങ്ങനെ മുന്നിലിരിക്കുമ്പോ ഞാൻ പിന്നെങ്ങനെ നിന്നെ ്് മൈന്റ ചെയ്യും”. പഹയന്റെ ബല്ലാത്ത മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ ബാക്കി പറയാനുള്ളത് പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല.
അനിതയും സച്ചിയും ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുന്ന സമയത്താണ് വിക്കി വരുന്നത്. അവന് ബൈക്കിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാനുള്ള സാവകാശം പോലും നവി കൊടുത്തില്ല. അപ്പോഴേക്കും അവൻ വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് എത്തിയിരുന്നു.
“പോവുന്നതൊക്കെ ഓക്കെ, കുറച്ച് നേരം ഇരിക്കുകാ വരിക,”
“അത്രയേ ഉള്ളൂ അമ്മേ, ഇതൊക്കെ പിന്നേം പറയണോ” ബൈക്കിൽ കേറിക്കൊണ്ട് നവി പറഞ്ഞു.
“നിന്നോടല്ല, വിക്കീ ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞതാ” “ശരിയാന്റി, പെട്ടന്ന് തിരിച്ച് കൊണ്ടാക്കാം” വിക്കി പറഞ്ഞതും നവി അവന്റെ മുതുകിനിട്ട് ഒരു ഇടി കൊടുത്തു. “എന്നാ നിങ്ങള് വിട്ടോ” പറഞ്ഞ് കൊണ്ട് വിക്കി വണ്ടി മുന്നോട്ട് എടുത്തു.
“ഡേയ് പയ്യൻ, മമ്മി പറഞ്ഞത് കേട്ടല്ലോ. കുറച്ച് നേരം ഇരുന്നിട്ട് നിന്നെ കൊണ്ടുപോയി നിന്റെ വീട്ടിൽ തട്ടണം” വണ്ടി ഓടിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയിൽ വിക്കി പറഞ്ഞു. അത് കേട്ട് കണ്ണുരുട്ടുന്ന നവിയുടെ മുഖം മിററിൽ കണ്ട വിക്കിക്ക് ചിരി വന്നു.
= = =
ഗ്രൗണ്ടിന്റെ അടുത്ത് ബൈക്ക് നിർത്തി നവിയുടെ ചുമലിൽ കൈയ്യുമിട്ട് വിക്കി കലുങ്കിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. “ആ വതൂരി ഏതാടാ” “ഏത്” “നമ്മടെ ശ്രീടെ ഇപ്പുറത്ത് ഇരിക്കുന്നവൻ”
“ഓഹ്, അത് മനസ്സിലായില്ലേ” “മനസ്സിലായാ ചോദിക്കുവോ” “ഡാ അത് അതുലാ. ഓർമയില്ലേ” അപ്പോഴേക്കും അവർ നടന്ന് കലുങ്കിനടുത്ത് എത്തി.
“അതുലേ, എന്തൊക്കെയുണ്ട്?” കുറച്ച് മുമ്പ് അതാരാ എന്ന് ചോദിച്ചവൻ ഇപ്പോൾ കേറി ഒരു ചിര പരിചിതനേപ്പോലെ സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ട് നവി അമ്പരന്നു. “എന്താടാ ഇങ്ങനെ നിക്കണേ, ഇത്ര ബഹുമാനമൊന്നും കാണിക്കണ്ട. ബൈട്ടോ” ശ്രീ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
= = =
കലുങ്കിലിരുന്ന് ചുമ്മ പറു പറൂന്ന് സംസാരിച്ചു.
“കാലിനിപ്പൊ എങ്ങനെയുണ്ട് നവി?” അതുലിന്റെ ചോദ്യമാണ്. അഞ്ചാം ക്ളാസ് വരെ ഞങ്ങൾ
ഒരുമിച്ചായിരുന്നു പഠിച്ചത്. ആ സമയത്താണ് അവന്റെ അച്ഛന് എരണാകുളത്തേക്ക് സ്ഥലംമാറ്റം കിട്ടുന്നത്. ഒരുപാട് കാലം കഴിഞ്ഞാണ് അവർ ഇവിടേക്ക് തിരിച്ചുവരുന്നത്.
“വല്യ കുഴപ്പമില്ലെടാ, മാറി വരുന്നു”. ഞാൻ ചിരിച്ചു. കൂടെ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നതിനപ്പുറം സച്ചിയോടും, വിക്കിയോടും, ്് ശ്രീയോടുമുള്ളത്ര അടുപ്പം അതുലിനോട് എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
