🐝🐝തേനമൃതം – 4🐝🐝അടിപൊളി  

ഇതെൻ്റെ അവസാനത്തെ കള്ളവെടിവയ്‌പ്പ് ആണെന്ന് ഞാനും ഇതിനോടകം മനസ്സിലുറപ്പിച്ചിരുന്നു. ലച്ചുവിനോടും രാധുവിനോടും സമീറയുടെയും ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞിൻ്റെയും കാര്യം പറയണം. അവർക്കുകൂടി സമ്മതമാണെങ്കിൽ അവളെയും കുഞ്ഞിനേയും കൂടി ജീവിതത്തിലേക്ക് ക്ഷണിക്കണം. എന്താവുമോ എന്തോ…. ആലോചിച്ചിട്ട് ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.

അങ്ങനെ പല ആലോചനകളുമായി ഞാൻ വാഹനം പറത്തിവിട്ടു. ഗോവയിൽനിന്ന് രാത്രി ഏഴു മണിക്ക് പുറപ്പെട്ടതാണ്. ഇടക്ക് വണ്ടി എവിടെയോ നിർത്തി ഒന്നുരണ്ടു മണിക്കൂർ ഉറങ്ങിയതൊഴിച്ച് വണ്ടി നോൺ സ്റ്റോപ്പ് ഓടി പിറ്റേന്ന് ഉച്ചക്ക് ഒരു പന്ത്രണ്ടു മണി അടുപ്പിച്ച് നാട്ടിലെത്തി.

നിമ്മിയെ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലാക്കി ഞാൻ യാത്ര തുടർന്നു. ഒരു ഒന്നര ഒക്കെയായപ്പോൾ ഞാൻ വീട്ടിലെത്തി. കാറിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ട് പുറത്തുവന്ന ലച്ചുവും രാധുവും വേഗംതന്നെ എന്നെയും വലിച്ച് അകത്തേക്ക് നടന്നു. അവരൊരു സദ്യ തന്നെ ഒരുക്കിയിരുന്നു. ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും ഒന്നിച്ചിരുന്ന് അങ്ങനെ ആഹാരമൊക്കെ കഴിച്ചു.

ആഹാരം കഴിഞ്ഞ് വിശ്രമിക്കുന്ന സമയം ഞാൻ രണ്ടുപേരെയും എൻ്റെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചിരുത്തി. സമീറയുടെയും കുഞ്ഞിൻ്റെയും കാര്യം ഇവരോട് പറയാനുള്ള സമയമായിരിക്കുന്നു….

“രാധൂ… ലച്ചൂ… ഞാനീ പറയാൻ പോകുന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ച് കേൾക്കണം. മുഴുവൻ കേട്ട ശേഷം മാത്രമേ പ്രതികരിക്കാവൂ…നിങ്ങളിത് എങ്ങനെ എടുക്കുമെന്നെനിക്കറിയില്ല, എങ്കിലും പറയാതിരുന്നാലത്‌ ഞാൻ നിങ്ങളോട് ചെയ്യുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ചതിയാവും.”

ഇത്രയൊക്കെ കേട്ടപ്പോൾ തന്നെ ഇരുവരുടെയും മുഖഭാവം മാറിയിരുന്നു. ഞാൻ രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് ഇരുവരോടും സത്യം പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അത് വിവാഹത്തിന് മുൻപാണെന്നും അതെല്ലാം ഞാൻ മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചതാണെന്നും ഇപ്പൊ കുട്ടിയുമായി കണ്ട ശേഷം കയ്യൊഴിയുന്നത് ദോഷമാണെന്നും ഞാനവരെ ഓർമിപ്പിച്ചു.

എല്ലാം കേട്ട ശേഷം ലച്ചുവിൻ്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞ് കരയുന്ന രാധുവിനെയാണ് ഞാൻ കണ്ടത്. ലച്ചുവും കരയുന്നുണ്ട്. ഇരുവരുടെയും കണ്ണുനീർ കണ്ട എൻ്റെ ചങ്ക് പൊടിഞ്ഞു.

ഞാൻ വീണ്ടും സംസാരിക്കാനാഞ്ഞതും തീപാറുന്ന കണ്ണുകളുമായി രാധു എന്നെ നോക്കി ദഹിപ്പിച്ച ശേഷം ലച്ചുവിനെയും കൂട്ടി മുറിയിലേക്ക് കയറിപ്പോയി. ഞാനൊത്തിരി ശ്രമിച്ചുനോക്കിയെങ്കിലും ഇരുവരും പുറത്തുവന്നില്ല. ഒടുവിൽ അവരായിട്ട് പുറത്തുവരുന്നത് വരെ കാത്തുനിൽക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു.

വൈകുന്നേരമായതും ലച്ചു മാത്രം മുറിയിൽനിന്ന് അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. ഒരാളെയെങ്കിലും അനുനയിപ്പിക്കാം എന്നുകരുതി ഞാനും പുറകെ വച്ചുപിടിച്ചു. തിരിഞ്ഞു നിന്ന് എന്തോ പണിയിലാണ് കക്ഷി. ഞാൻ പിന്നിൽകൂടി ചെന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ച ശേഷം വീണ്ടും ലച്ചുവിനോട് സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി.

“ലച്ചൂ… എന്നെയൊന്ന് മനസ്സിലാക്ക് പ്ലീസ്…”

ഞാനവളോട് താണുകേണപേക്ഷിച്ചു.

“കൊഞ്ചാതെ മാറ് ചെക്കാ…എനിക്കിവിടെ നൂറുകൂട്ടം പണിയുള്ളതാ.”

“എന്താ ലച്ചൂ ഇത്? ഞാൻ നിങ്ങൾ രണ്ടിനേം ഒളിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നും ചെയ്തതല്ലല്ലോ… വിവാഹത്തിന് മുന്നേ അറിയാതെ നടന്നുപോയതല്ലേ.. എന്നോട് ഈയൊരു പ്രാവശ്യത്തേക്ക് ക്ഷമിച്ചൂടേ?”

ഞങ്ങൾ ക്ഷമിച്ചിട്ടെന്തിനാ? നിനക്ക് അല്ലേലും ഞങ്ങളൊന്നും ആരുമല്ലല്ലോ?? അവനിതൊന്ന് മുന്നേ പറയാൻ കൂടി വയ്യാ! എന്നോട് പോട്ടെ, അവളോടെങ്കിലും നിനക്കെല്ലാം നേരത്തേ തന്നെ പറയാമായിരുന്നു…..”

“എൻ്റെ പൊന്ന് ലച്ചൂ… നിങ്ങക്ക് രണ്ടുപേർക്കും വിഷമമാവണ്ട എന്നുകരുതിയാണ് ഞാനിതെല്ലാം പറയാതെ ഉള്ളിലൊതുക്കിയത്…. ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്നെനിക്കറിയാം… എങ്കിലും ചോദിക്കുവാ…ഇതവണത്തേക്ക് ഒന്ന് ക്ഷമിച്ചൂടെ? ഇനി നിങ്ങൾ രണ്ടുമറിയാത്തതായിട്ട് എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒന്നുമുണ്ടാവില്ല. സത്യം….”

“മ്മ്…മ്മ്… എന്തായാലും ഞാനൊന്നാലോചിക്കട്ടെ. നീ പോയി രാധുവിൻ്റെ കരച്ചില് മാറ്റാൻ നോക്ക് ചെക്കാ. അവളിതുവരെ കരച്ചില് നിർത്തിയിട്ടില്ല. പാവം…ഒത്തിരി വിഷമമായി.”

“ആ…ഞാനെന്നാ അങ്ങോട്ട് ചെല്ലട്ടെ. എന്തായാലും എന്നെ മനസ്സിലാക്കിയല്ലോ… ഇതിരിക്കട്ടെ…ഉം..മ്മ..”

ഞാൻ ലച്ചുവിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അവളുടെ കവിളിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു.

“ഈ ചെക്കൻ്റെയൊരു കാര്യം..”

ഇതുംപറഞ്ഞ് ലച്ചു എന്നെനോക്കി ചിരിച്ചു. ഞാനാ ചിരിയും വരവുവച്ച് എൻ്റെ രാധുവിനെ അനുനയിപ്പിക്കാനുള്ള പദ്ധതികളും മെനഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു.

ലച്ചുവിന് ഞാനിത് മുന്നേ പറയാത്തതിലായിരുന്നു പ്രശ്നം. സ്വാഭാവികമായും രാധുവിനും അതുതന്നെയാകും പ്രശ്‌നമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

ഞാനങ്ങനെ മെല്ലെ റൂമിലെത്തിയപ്പോൾ കമഴ്ന്നുകിടന്ന് ഏങ്ങലടിക്കുകയാണ് കക്ഷി. കണ്ടപ്പോ വിഷമം തോന്നി. ഞാൻ കാരണമാണല്ലോ എൻ്റെ പെണ്ണ് ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കുന്നത് എന്നോർത്തപ്പോൾ എനിക്കെന്നോടുതന്നെ ദേഷ്യം തോന്നി.

പക്ഷെ എൻ്റെ മൂഡ് മാറാൻ അധിക നേരമെടുത്തില്ല. പെണ്ണിൻ്റെ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന നിതംബപാളികൾ കണ്ട എനിക്കൊരു കുസൃതി തോന്നി. അവളുടെ ആ കുണ്ടിപ്പന്തുകളിലൊന്നിൽ അൽപ്പം ശക്തിയിൽ അടിച്ചു.

“ഛീ! ന്നേ തൊടണ്ട… ഒന്ന് പോണുണ്ടോ…”

പെണ്ണ് ദേഷ്യത്താൽ ചീറി. എനിക്ക് അൽപ്പം വിഷമം തോന്നിയെങ്കിലും ഈ പിണക്കം ഇനി നീട്ടിക്കൊണ്ട് പോകണ്ട എന്ന തോന്നലിൽ ഞാൻ വേഗം ചെന്ന് കതകടച്ച് വീണ്ടും അവളുടെ അരികിലെത്തി.

“രാധൂ….”

ഞാനവളുടെ തോളിൽ കൈവച്ച് അവളെ സ്നേഹത്തോടെ വിളിച്ചു.

“മ്ച്ച്…”

അവളതിഷ്ട്ടപ്പെടാത്തതുപോലെ എൻ്റെ കൈ തട്ടിമാറ്റി അതേ കിടപ്പ് തുടർന്നു.

“എന്താ രാധൂ ഇത്? എനിക്കൊരു തെറ്റുപറ്റി…സോറി… ഇത്തവണത്തേക്ക് എന്നോടൊന്ന് ക്ഷമിക്കെടോ… എനിക്ക് നിങ്ങളല്ലാതെ ആരാ ഉള്ളത്? ഇനിയൊരിക്കലും ഞാൻ ഒന്നും മറച്ചു വക്കില്ല… പ്രോമിസ്.. ഒന്നു മിണ്ടെടോ പ്ലീസ്… ഞാൻ വേണമെങ്കിൽ തൻ്റെ കാലുപിടിക്കാം.”

ഇത്രയും പറഞ്ഞ് അവളുടെ കാലുപിടിക്കാനായി ഞാൻ താഴേക്ക് പോയതും ചാടിപ്പിടഞ്ഞെണീറ്റ് എൻ്റെ രണ്ടുകൈയ്യും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു.

“വേണ്ട നീ കാലൊന്നും പിടിക്കണ്ട… ഞാൻ ക്ഷമിച്ചു. പോരെ? ഒക്കെപ്പോട്ടെ… ഞങ്ങൾ മൂന്നും അല്ലാതെ നിൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ വേറെ പെണ്ണുണ്ടായിട്ടുണ്ടോ?””

“ഉണ്ട്…പക്ഷെ അത് നമ്മുടെ കല്യാണത്തിന് മുൻപാണ്… സോറി.”

ഞാനവളോട് ഇങ്ങനെ കള്ളം പറഞ്ഞെങ്കിലും ഇനി ജീവിതത്തിൽ ഇവർ മൂന്നുപേരും അല്ലാതെ വേറെ ആരും ഇല്ല എന്നു ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു.

ഞാൻ മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചത് തന്നെ അവളും പറഞ്ഞു.

“ഇനി ഞാനും ലച്ചുവും ആ ചേച്ചിയുമല്ലാതെ വേറെ ആരുമായെങ്കിലും നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും ബന്ധം ഉണ്ടായെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞാൽ… പിന്നെ നമ്മൾ തമ്മിൽ കാണില്ല…”

+8

0