ദാ ഇപ്പോൾ എന്നെ മാവേലും കേറ്റുന്നു…
ആ..പറ്റില്ലെങ്കിൽ പറഞ്ഞോ ഞാൻ ഇപ്പോൾ കയറും മാവേൽ…
അയ്യോ അവിവേകം ഒന്നും കാണിക്കല്ലേ എന്റെ മോള് വയറ്റിലുള്ളതാ…
ഓഹോ അപ്പോഴേക്കും മോൾ ആണെന്ന് ഉറപ്പിച്ചോ..
അതെ എന്റെ ഈ സുന്ദരി കുരിപ്പിനെ പോലെ ഒരു കുഞ്ഞു സുന്ദരിവാവ…
എന്നാലേ ആ കുഞ്ഞു സുന്ദരിവാവക്ക് ഇപ്പോൾ മാങ്ങാ തിന്നാൻ കൊതി
അതുകൊണ്ട് പൊന്നച്ഛൻ നേരെ കേറിക്കോ മാവേലേയ്ക്ക്…
അമ്മയും മോളും കൂടി എന്നെ മാവിൽ കേയറ്റിയെ അടങ്ങു…
അരുൺ ഒരുവിധം മാവിൽ കയറി ആ മാങ്ങ പിടിച്ചെടുത്തു..
അത് കൊതിയോടെ കടിച്ചു തിന്നുന്ന വീണയെ നോക്കി അവൻ പുഞ്ചിരി തൂകി..
അങ്ങനെ ഏഴാംമാസം വീണയെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ചടങ്ങ് നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചു…
അരുണിനും വീട്ടുകാർക്കും ഒരു നിമിഷം പോലും അവളെ പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ വയ്യാതെ ആയിരുന്നു…
ഒടുവിൽ അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും ആശീർവാദവും വാങ്ങി അരുണിന്റെ കാല് ത്തൊട്ട് തൊഴുത് വീണ് ആ വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങി…
അവൾ യാത്ര പറഞ്ഞു പോയപ്പോൾ മുതൽ ആ വീട് ശൂന്യമായി..
ഒരുപാട് ആളുകൾ കുറഞ്ഞ പോലെ
നമുക്ക് നാളെ തന്നെ പോയി മോളെ ഇനി വിളിച്ചു കൊണ്ടു വരണം ലക്ഷ്മി അമ്മ പറഞ്ഞു
അവളെ പിരിഞ്ഞിരിക്കാൻ വയ്യ അതുകൊണ്ട് ഡെലിവറി ഇവിടെ തന്നെ ആണെന്ന് അവരും വാശിപിടിച്ചു..
അവന്റെ സ്നേഹത്തിനു മുൻപിൽ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ആണെങ്കിലും വീണയുടെ വീട്ടുകാർ അവന്റെ ആഗ്രഹത്തിന് സമ്മതം മൂളി.
ഡേറ്റ് അടുക്കുന്തോറും വീണയ്ക്ക് ടെൻഷൻ കൂടി കൂടി വന്നു.
അരുണ അമ്മയും സ്വാന്തനമായി അവരുടെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു..
ഒരു ദിവസം രാത്രിയിൽ വീണയ്ക്ക് അസ്വസ്ഥത അനുഭവപ്പെട്ടു..
വയറ്റിൽ ചെറിയ വേദന പോലെ…
അവൾക്ക് ആകെ ഒരു വെപ്രാളം തോന്നി അരുൺ നല്ല ഉറക്കമാണ് അവിടെ വിളിച്ചുണർത്താൻ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല
ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വിറയൽ പോലെ വിശപ്പാണ് ദാഹമാണ് എന്താണെന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാൻ കഴിയാത്ത ഒരു വികാരം..
ഇടയ്ക്കിടെ വിട്ടു വിട്ടു വേദന തുടങ്ങി
ഡോക്ടർ പറഞ്ഞതിലും രണ്ടുദിവസം മുമ്പേ പെയിൻ തുടങ്ങിയോ.
ഇനിയും കാത്തിരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ വീണ അരുണിനെ തട്ടിവിളിച്ചു..
അരുണേട്ടാ എനിക്ക് തീരെ വയ്യ നമുക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം
എന്താ മോളെ എന്താ ഉണ്ടായത്
എനിക്ക് വയറു നല്ല വേദനയുണ്ട്.
ഞാൻ പോയി അമ്മയെ വിളിക്കാം.
അവൻ ഓടിപ്പോയ ലക്ഷ്മി അമ്മയെ വിളിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു
മോനെ മോൾക്ക് വേദന തുടങ്ങി നമുക്ക് എത്രയും വേഗം ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിക്കണം… അവർ തിടുക്കപ്പെട്ടു…
അവർ വീണയേയും കൊണ്ട് വേഗം ഹോസ്പ്പിറ്റിലേക്ക് പോയി..
ലേബർ റൂമിന്റെ വാതിലിൻ മുന്നിലൂടെ അരുൺ അസ്വസ്ഥനായി നടന്നു..
അവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതനുസരിച്ചു വീണയുടെ അമ്മയും അച്ഛനും വിവേകും എത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു…
വിവേക് അവനെ അശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്… എന്റെ ജീവനാടാ അകത്തു കിടന്നു വേദന അനുഭവിക്കുന്നത്…
കുഞ്ഞു ഉണ്ടാകാത്തതിന്റെ പേരിൽ ഒരുപാടു നോവ് അനുഭവിച്ചയാ എന്റെ വീണ…
നീ ഒന്ന് അടങ്ങു അരുണേ… അവൾക്കൊന്നും സംഭവിക്കില്ല…
അകത്തു വീണ വേദന കൊണ്ട് പുളയുകയായിരുന്നു…അസ്ഥികളെല്ലാം നുറുങ്ങുന്ന വേദന.. അവൾ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു അമ്മേ…
വീണ ഒന്നു ഇല്ല ടാ….ഇപ്പോൾ കഴിയും . അടുത്ത് നിന്ന സൂസൻ ഡോക്ടർ അവളെ സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു…
അവസാന നിമിഷ കഠിനമായ വേദനയിൽ അവൾ ആ കിടക്കയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു അലറി കരഞ്ഞു…
നിമിഷം നേരങ്ങൾ കൊണ്ട് അവളുടെ അലർച്ച പതിയെ താഴുന്ന കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു…
കാതിൽ നേർത്ത സ്വരത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞു കരച്ചിൽ അലയടിച്ചൂ പോയി…
അവൾ മിഴികൾ പൂട്ടി…
എത്ര നേരം എന്ന് അറിയില്ല ആരോ ശിരസ്സിൽ മൃദുവായി തഴുകുന്നു
അരിൽ ഒരു കുഞ്ഞു തുടിപ്പ് അവൾക്ക് അറിയാൽ കഴിയുന്നുണ്ട്…
അവൾ കൈകൾ കൊണ്ടു ആ തുടിപ്പിനെ മെല്ലെ ശരീരത്തോട് ചേർത്തു…
മോളാണ്… അടുത്ത് നിന്ന നഴ്സ് പറഞ്ഞു… അമ്മയെ പോലെ തന്നെ ഒരു സുന്ദരി മോൾ
നഴ്സ് കുഞ്ഞിനെഎടുത്തു അവളുടെ മുഖത്തിനു അടുത്തേയ്ക്കു കൊണ്ട് വന്നു…
ഇളം റോസ് നിറത്തിലുള്ള ഒരു ടൗവലിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ കുഞ്ഞു മുഖം…
നഴ്സ് കുഞ്ഞിനെ അവളിലേയ്ക് ഒന്നു കൂടെ അടുപ്പിച്ചു. വീണ ആ നെറ്റിയിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു… അവൾ ഒന്ന് മിഴികൾ ചിമ്മിയോ..
ആ കുഞ്ഞി കണ്ണുകളിലെ കൺ പോളകൾ മെല്ലെ അടരാൻ വെമ്പുന്നു. പതിയെ അത് അകന്നു മാറി ഒരു പുതു ജന്മാന്തരങ്ങളിലേക്ക്..
അവൾ മിഴികൾ തുറക്കുകയാണ് അവളുടെ അമ്മയുടെ ജന്മം ധന്യമാക്കാൻ… ..♥️♥️♥️
