ദൈവമേ ഞാൻ എങ്ങനെ അവിടെ പോകും…
എന്റെ അമൃത….
ഇല്ല എനിക്ക് പറ്റില്ല ഇനി അവിടെ പോകാൻ..വെല്യമ്മയുടെ പിറന്നാൾൽ നിന്നും എങ്ങനേലും ഒഴിവാക്കണം…
എന്റെ സമാധാനം നഷ്ടട്ടിരുന്നു.. അവിടെ നടന്നത് ഒന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.. അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു പോയി..
ചേച്ചി പോകുന്നതിനു മുന്നേ വെള്ളം അടിക്കുന്നതിനു കുറെ വഴക്ക് പറഞ്ഞു.. എനിക്ക് അത് ഒന്നും കേൾക്കാൻ ഉള്ള മാനസികാവസ്ഥ ആരുന്നില്ല…എല്ലാ തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു…
സമയം പോയത് അറിഞ്ഞേ ഇല്ല.. ഞാൻ റൂമിൽ ഇരുന്ന കുപ്പി കുടിച്ചു…ആലോചിച്ചു ഇരുന്നു..
“ ഇല്ല…എനിക്ക് ഇനി അവിടെ പോകാൻ കഴിയില്ല..”
ഞാൻ മനസ്സിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും അത് പറഞ്ഞോടിരുന്നു…വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു നോക്കിയപ്പോൾ നീതു കേറി വരുന്നത് കണ്ടു…അവൾ എന്റെ ഇരുപ്പ് കണ്ടു നല്ല രസത്തിൽ അല്ല എന്ന് തോന്നിയിട്ടാവണം ഒന്നും മിണ്ടാതെ ബാത്‌റൂമിൽ കേറീട്ടു വന്നു കിടന്നു..
“ അതെ… കിടക്കുന്നില്ലേ…”
കുറച്ചു നേരം ആയിട്ടു ഞാൻ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് ചോദിച്ചേ ആവണം..
ഞാൻ മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ എണീറ്റ് പോയി ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്തിട്ട്.. വന്നു ചെയറിൽ ഇരുന്നു…
നാട് വിട്ട് പോയാലോ.. ഈ നശിച്ച ജീവിതത്തിൽ നിന്നും ഒരു സമ്മതം കിട്ടും.. അതിനുള്ള വഴി ആലോചിക്കാം.. അത് തന്നെ ആണ് ശെരി.. ഞാൻ അങ്ങനെ മനസ്സിൽ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു എപ്പോളോ ഉറങ്ങി…
രാവിലെ ഉണർന്നപ്പോൾ അവൾ ബെഡിൽ ഉണ്ടാരുന്നില്ല.. എന്റെ മനസ്സ് എന്റെ കൈയിൽ അല്ലാത്തപോലെ…എവിടേലും ഒന്ന് പോയി സമാധാനത്തോടെ നിൽക്കണം…
ഞാൻ ബാത്‌റൂമിൽ കയറി ഫ്രഷ് ആയി വന്നു ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്തു…
“ ആ എണീറ്റോ…”
ചായയും ആയി വാതിലിൽ തുറന്ന് നീതു അകത്തേക്ക് വന്നു….
“ രാവിലേ റെഡി ആയി എവിടെക്കാ…”
അവൾ ചായ മേശയിൽ വെച്ചു…ബാഗ് പാക്ക് ചെയുന്ന എന്നോട് ചോദിച്ചു..
“ ഞാൻ ഒന്ന് ബാംഗ്ലൂർ ഓഫീസിൽ വരെ പോകുവാ.. “
ഞാൻ ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്തു തോളിൽ ഇട്ട് പറഞ്ഞു…
“ എന്നാ വരുന്നേ.. “
“ കുറച്ചു ദിവസം കഴിയും…”
ഞാൻ ഒരു താല്പര്യം ഇല്ലാത്ത രീതിയിൽ മറുപടി കൊടുത്തു…
“ ഞാനും വരട്ടെ…”
അവൾ ഒരു ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു..
“ എന്തിനു അവിടേം എനിക്ക് സമാധാനം തരിലെ…”
ഞാൻ ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞു…അവൾ പിന്നെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.. ഞാൻ താഴേക്കു നടന്നു.. താഴെ അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ടാരുന്നു…
“ നീ ഇത് എവിടെ പോകുവാ.. “
അമ്മ എന്നെ കണ്ടതും ചോദിച്ചു…
“ ബാംഗ്ലൂർ വരെ പോകുവാ ഓഫീസിൽ.. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു വരാം…”
ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ട് നടന്നു…
“ എന്നാൽ മോളേക്കൂടെ കൊണ്ടുപോകാൻ മേലാരുന്നോ…”
അച്ഛൻ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു ചോദിച്ചു…
“ ഇല്ല…അവിടെ കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട്.”
ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു നടന്നു…
“ നിക്കട…അവിടെ.. “
അച്ഛൻ പുറകിൽ നിന്നും വിളിച്ചു..
“ നിനക്ക് അവളെ കൂടെ കൊണ്ടുപോയാൽ എന്താ…അവൾക്കും ആഗ്രഹം കാണില്ലേ വരണം എന്ന്..”
അച്ഛൻ എന്നോട് ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു…
“ ഇത് എന്തൊരു കഷ്ട്ട…എന്റെ കൂടെ ആര് വരണം ഞാൻ എവിടെ പോകണം എന്ന് തീരുമാനിക്കുന്നത് ഞാനാ…ഒത്തിരി ഭരിക്കാൻ ഒന്നും വരണ്ട…”
ഞാൻ അച്ഛന് നേരെ കൈ ചൂണ്ടി ചോദിച്ചു…ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.. പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ അത് തെറ്റായി പോയത് എന്ന് തോന്നിയത്.. എന്റെ മനസ്സ് എന്റെ കൺട്രോളിൽ ആരുന്നില്ല…
നീതു ഒന്നും മേണ്ടത്തെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു…ഞാൻ വീടിന്റെ ഗേറ്റ് കിടന്നു.. ഒരു ഓട്ടോയിൽ കയറി.. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വിട്ടു…
ബാംഗ്ലൂർ എത്തി ഔട്ലെറ്റിൽ പോയി രണ്ട് ഫുള്ളും കഴിക്കാൻ ഉള്ളതും വാങ്ങി ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് നടന്നു ജോസഫ് ചേട്ടന്റെ കൈയിൽ നിന്നും താക്കോൽ വാങ്ങി..
“ ഭാര്യ എന്ത്യേ…”
“ അവൾ നാട്ടിൽ ഉണ്ട്…ഞാൻ ഇപ്പോൾ പെട്ടന്ന് ഒരു ആവിശ്യത്തിന് വന്നതാ…”
കൂടുതൽ സംസാരം നീട്ടാതെ ഞാൻ റൂമിൽ കയറി..ചേട്ടൻ ഫ്ലാറ്റൊക്കെ ക്ലീൻ ആക്കി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്…ഞാൻ പോയി ഡ്രസ്സ്‌ മാറി ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആയി ബാൽക്കണിയിൽ പോയി നിന്നു..
ഒഹ് വല്ലാതെ ഒരു സമാധാനവും സന്തോഷവും.. സന്ധ്യയായി…നല്ല തണുത്ത അന്തരീഷം.. ഞാൻ പോയി ഒരു ബോട്ടിൽ എടുത്തു തിരിച്ചു വന്നു ഇരുന്നു കുടിക്കാൻ തുടങ്ങി ..
വെല്യമ്മയുടെ പിറന്നാൾ കഴിയുന്ന വരെ എന്തായാലും ഞാൻ നാട്ടിലോട്ട് ഇല്ല…എനിക്ക് പറ്റില്ല അവിടെ ഇനി പോകാൻ..
ശേ.. അച്ഛനോട് ദേഷ്യപ്പെടണ്ടാരുന്നു….
ഞാൻ മനസ്സിൽ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു ഇരുന്നു.. പെട്ടന്ന് ഫോൺ ബെൽ അടിച്ചു…
“ ഹലോ.. “
“അങ്ങ്. എത്തിയോ…”
അമ്മ അവിടുന്ന് ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു…
“ മ്മ് കുറച്ചു നേരം ആയി…”
“ നിനക്ക് എന്താ പറ്റിയെ…നീ എന്തിനാ എല്ലാരോടും ദേഷ്യപ്പെട്ടു ഇറങ്ങി പോയെ…”
ഞാൻ അമ്മ പറയുന്നത് കേട്ട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു…
“ ആ കൊച്ചു എത്ര നേരം ഇരുന്നു കരഞ്ഞന്നോ.. നീ അച്ഛനോട് എന്തൊക്കെയാ പറഞ്ഞെ…”
അത് കേട്ടപ്പോൾ എന്തോ എന്റെ മനസ്സിൽ പെട്ടന്ന് അലിഞ്ഞപോലെ…
“ അത് അമ്മേ അപ്പോളത്തെ ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞതാ…എന്റെ മൂഡ് ഒന്നും ശെരിയല്ലാരുന്നു..”
ഞാൻ അമ്മക്ക് മറുപടി നൽകി…
“ നീ പെട്ടന്ന് തിരിച്ചു വാ… എല്ലാരും ഇവിടെ വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുവാ… നീ ആ കൊച്ചിനെ ഒന്ന് വിളിക്കു…’
അമ്മ എന്നോട് ഒരു അപേക്ഷ പോലെ പറഞ്ഞു…
“ആ അമ്മേ…”
ഞാൻ ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു…പെട്ടന്ന് എനിക്ക് വല്ലാത്ത കുറ്റബോധം തലക്ക് പിടിച്ചു…
“അവളെ ഒന്ന് വിളിക്കാം…”
എന്ന് മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു ഞാൻ ഫോൺ എടുത്തു…
“ വേണ്ട.. വിളിച്ചിട്ട് ഇപ്പോൾ എന്തു പറയാനാ.. “
ഞാൻ ഫോൺ പോക്കറ്റിൽ ഇട്ട്.. ബെഡിൽ പോയി കിടന്നു…
ഹാ. എന്തൊരു സമാധാനം..പക്ഷെ ഞാൻ എന്തെക്കെയോ മിസ്സ്‌ ചെയുന്നു…ഞാൻ എന്തിനു ഇങ്ങനെ എല്ലാരിൽ നിന്നും ഒളിച്ചോടണം..ഇങ്ങനെ ഓടിയാൽ ഞാൻ എവിടെ വരെ ഓടും…
.എന്റെ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടഞ്ഞു..
“ എടാ ചെക്കാ…നീ എന്തിനാ വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുന്നെ…”
അമൃത എന്റെ അടുത്ത് ഇരുന്നു എന്റെ തലയിൽ തലോടി.. എന്നോട് ചോദിച്ചു..
“ നീ ഇല്ലാതെ എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ലടി…എന്നെ തനിച്ചാക്കി നീ എവിടെ പോയതാ…”
ഞാൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്ക് ചോദിച്ചു…
“ അത് ഒന്നും സാരമില്ല…ഇത്രേം നാളും ഞാൻ ഇല്ലാതെ നീ ജീവിച്ചില്ലേ…ഇപ്പോൾ നീ തനിച്ചല്ലല്ലോ.. കൂടെ ഒരു ആൾ ഇല്ലേ…”
“ എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല ആമി…”
“ ദേ ചെക്കാ…അടി വാങ്ങും…ഞാൻ ഉണ്ടാലോ നിന്റെ കൂടെ.. പക്ഷെ നീ.. നീ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ നശിക്കുന്നെ…
നീതു അവൾ ഒരു പാവമാ…നീ മാത്രേ ഒള്ളു അവൾക്ക്…നിങ്ങൾ ഒരു കുടുംബം ആയി ജീവിക്കുന്നെ എനിക്ക് കാണണം.. “
അവളുടെ കൈ എന്റെ തലമുടിയിലൂടെ ഓടി നടന്നു…അതിന്റെ സുഖത്തിൽ ഞാൻ ലയിച്ചു കിടന്നു..
“ ഡാ…ചെക്കാ.. നീ സത്യം ചെയ്യ്.. നീതുവിനെ ഇനി കരയിക്കില്ല എന്ന്…അവളെ സ്നേഹിക്കും എന്ന്…”
