“സാർ ശ്വേത….അവൾക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ…”
അവന്റെ സ്വരം വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“ഇല്ല രാഹുൽ….ഷി ഈസ്,… ഷീ ഈസ് ഓൾ റൈറ്റ്….എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് രാഹുലിനോടാണ്, പറയുന്നതെല്ലാം താൻ റാഷണൽ ആയിട്ട് കേൾക്കണം,….പറയാനുള്ളത് കുറച്ചു വിഷമിപ്പിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ ആവുമ്പോൾ അത് കേൾക്കാനുള്ള മനഃസാനിധ്യം കൂടി താങ്കൾക്ക് വേണമല്ലോ….”
“സാർ എന്താ പറയുന്നത് ശ്വേത അവൾക്കെന്തെങ്കിലും…”
“നോ…ആള് സേഫ് ആണ് ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ട്….വിളിക്കും മുന്നേ കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട് ആൻഡ് അതിലേക്കാണ് ഞാൻ വരുന്നത്, കയ്യിൽ പേപ്പർ വെയിറ്റ് എടുത്തൊന്നമർത്തി തന്റെ മുഖം ഒന്നയച്ചു സി ഐ നിഷാദ് രാഹുലിനെ നോക്കി.
“രാഹുൽ ഇന്നലെ ശ്വേത ഓഫീസിൽ താൻ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു ശ്വേതയുടെ ഒരു ഫ്രണ്ട് ന്റെ ഒപ്പം ആയിരുന്നു.
ഫോൺ സിഗ്നലും ഓഫീസിനു മുന്നിലെ സിസി ടീവി വിഷ്വൽസും വെച്ചു ഞങ്ങൾ അവരെ കണ്ടെത്തി.
ആൻഡ് ചോദിച്ചു വന്നപ്പോൾ….ശ്വേതയ്ക്ക് അയാളുമായി ഒരു അഫയർ ഉണ്ടെന്നു മനസിലായി, ഇന്നലെ അവർ പോയതും അതുകൊണ്ടായിരുന്നു.
…….ഇപ്പോൾ രണ്ടു പേരും ഇവിടെയുണ്ട്, അയാളുടെയും കല്യാണം കഴിഞ്ഞതാണ് ആൻഡ് ഇറ്റ് വാസ് എ ലവ് മാര്യേജ്….
ബട്ട് അതിനി കണ്ടിന്യൂ ചെയ്യാൻ താല്പര്യമില്ല എന്ന് കുറച്ചു മുന്നേ അയാളുടെ വൈഫ് വന്നപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു,
ശ്വേതയ്ക്കും അയാളോടൊപ്പം ജീവിക്കാനാണ് താല്പര്യം എന്നാണ് ഞങ്ങൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞത്…”
നിഷാദ് അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തി രാഹുലിനെ നോക്കിയപ്പോൾ അനങ്ങാതെ വിളറി ചോര വാർന്നു ഒരു ശവം പോലെ കസേരയിൽ രാഹുൽ അയാളെ നോക്കിയിരുന്നു.
അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കിയ നിഷാദിനുപോലും കണ്ണ് താഴ്ത്തേണ്ടി വന്നു.
ദീപൻ അവന്റെ തോളിൽ തട്ടുമ്പോൾ പിടിവിട്ടു ഒഴുകിയ നീർത്തുള്ളികൾ അവന്റെ ഷർട്ട് നനയിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു.
“ഡാ മോനെ…”
ദീപൻ വിളിക്കുമ്പോൾ ഞെട്ടി നോക്കിയ രാഹുൽ തല ഉയർത്തി നോക്കി.
“എനിക്ക്…അവളെയൊന്നു കാണാൻ പറ്റുമോ…”
ദയനീയമായി രാഹുൽ ചോദിച്ചു.
സി ഐ യുടെ റൂമിലേക്ക് ശ്വേതയും നിഖിലും വരുമ്പോൾ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെപോലെ തല കുനിച്ചു രാഹുൽ ഇരുന്നു.
അവർ അകത്തു വന്നപ്പോൾ സി ഐ മുരടനക്കിയപ്പോൾ രാഹുൽ തല ഉയർത്തി അവിടെ,
തന്നെ നോക്കാനുള്ള പ്രയാസത്തിൽ നിഖിലിന്റെ മറവിൽ നിൽക്കുന്ന ശ്വേത അവനു വേണ്ട ഉത്തരം നൽകി, ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർ പൊഴിച്ച് ഹൃദയം നുറുങ്ങിയ
ഒരുവന്റെ ചിരി അവൻ അവർക്ക് നൽകി, തോറ്റുപോയവന്റെ ചിരി.
ഇനിയും ഒരു വിഡ്ഢിയെപോലെ അവരുടെ മുന്നിൽ നില്ക്കാൻ കഴിയാതെ രാഹുൽ എഴുന്നേറ്റു, കാലു കുഴിയിൽ വെച്ചപോലെ ഇടറിയപ്പോൾ ദീപൻ അവനെ താങ്ങി ചുണ്ടിൽ ഒരു ഭ്രാന്തന്റെ ചിരിയും കണ്ണിൽ തോറ്റുപോയവന്റെ കനലുമായി മുറി വിട്ടുപോയ അവനു അകമ്പടി എന്നോണം ശ്വേതയുടെ അടക്കിപ്പിടിച്ച തേങ്ങൽ ഉയർന്നു.
“നിർത്തടി…..എന്തേലും ഷോ കാണിക്കാനുണ്ടെൽ അത് പുറത്തിറങ്ങിയിട്ട്…”
സി ഐ അലറി, തികട്ടി വന്ന തേങ്ങൽ ഒരു ഞെട്ടലിലൊതുക്കിയ ശ്വേതയെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിഖിൽ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.
പുറത്തു കാറിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങുന്ന രാഹുലിന്റെ തല കുനിഞ്ഞു തന്നെ നിന്നു.
തല ഉയർത്താൻ അവനു കഴിഞ്ഞില്ല, അപമാനത്തിനും മേലെ സ്നേഹിച്ചവളുടെ വഞ്ചന അവന്റെ മനസ്സിനെ ഉടച്ചിരുന്നു, കരയാൻ പോലും കഴിയാതെ അവന്റെ തൊണ്ടയിലാരോ കുരുക്കിട്ടപോലെയാണ് തോന്നിയത്,
ശ്വേത തന്നോട് കാട്ടിയതെല്ലാം അഭിനയം ആയിരുന്നെന്ന് വിശ്വസിക്കാൻ പോലും അവനു കഴിഞ്ഞില്ല, അവന്റെ ഉള്ളിൽ അപ്പോഴും ശ്വേത നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു പക്ഷെ ഇപ്പോൾ ആഹ് ചിന്തകൾ അവന്റെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന ഒന്നായി മാറിയിരുന്നു, അവന്റെ നെഞ്ചിനെ തുളയ്ക്കുന്ന കൂരമ്പുകളായി അവന്റെ ആദ്യ പ്രണയം രൂപം മാറുന്നത് ഇടറുന്ന ഹൃദയത്തോടെ അവനറിഞ്ഞു.
മനസ്സ് ചത്തവനെ പോലെ കാറിലിരുന്ന രാഹുൽ മൗനത്തിലായിരുന്നു ദീപൻ ഇടയ്ക്ക് വിളിക്കുമ്പോഴെല്ലാം സ്വപ്നത്തിലെന്ന വണ്ണം അവൻ മൂളിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴും ഡോർ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയ അവന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടു പേടി തോന്നിയ ദീപൻ അവന്റെ വശം വിടാതെ നടന്നു…
“പൊയ്ക്കോ ഏട്ടാ…ഞാൻ ഞാൻ ചാകത്തില്ല…പേടിയാ എനിക്ക്….
എനിക്കിത്തിരി നേരം ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നാൽ മതി…
ഏട്ടൻ പൊയ്ക്കോ…”
ദീപന് മുന്നിൽ ഡോർ അടച്ച രാഹുൽ വാതിലിൽ ചാരി നിലത്തേക്കിരുന്നു.
അവനു കണ്ണടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല കണ്ണടക്കുമ്പോൾ ഒരുത്തന്റെ പിന്നിൽ ചേർന്ന് കുറ്റവാളിയെ പോലെ തന്റെ മുന്നിൽ നിന്ന ശ്വേതയുടെ മുഖം മനസ്സിൽ തെളിയും, അതോടെ വീണ്ടും നെഞ്ച് നുറുങ്ങുന്ന വേദന..
ശ്വാസം മുട്ടുന്ന പോലെ തോന്നും.
അവൻ അവിടെ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു ബാത്‌റൂമിൽ കയറി, ഷവർ ഓൺ ചെയ്തു അതിനു താഴെ നിന്നു, പുകയുന്ന മനസ്സിന് ഒരല്പം തണുപ്പ് കിട്ടട്ടെ എന്ന് അവൻ ചിന്തിച്ചു,
മനസ്സ് കൈ വിടാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ എല്ലാം അവന്റെ കൈ ചുരുട്ടി അവൻ അതിനെ എതിർത്തു.
നനഞ്ഞു കുളിച്ചു പുറത്തേക്ക് അവൻ ഇറങ്ങി,
മുറിയിൽ അവളുടെ ഡ്രസ്സ്, അവളുടെ മണം, കട്ടിലിൽ താൻ രാവിലെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്ന അവളുടെ ഗന്ധം ഇപ്പോഴുമുള്ള ഷർട്ട് തന്നെ നോക്കി കിടക്കുന്ന പോലെ അവനു തോന്നി,
വീണ്ടും ഉള്ളിൽ നിന്ന് തണുപ്പ് അരിച്ചു വന്നു നെഞ്ച് പിളർക്കുന്നത് അറിഞ്ഞ
അവൻ കൈ ചുരുട്ടി പിടിച്ചു, ശബ്ദമില്ലാതെ കരഞ്ഞു.
————————————-
ദിവസങ്ങൾ കഴിയുംതോറും രാഹുലിന്റെ അവസ്ഥ ദയനീയമായി വരികയായിരുന്നു,….
മുഴുവൻ സമയവും മുറിയിലെ ഇരുട്ടിൽ, ആരെയും കാണാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഇടയ്ക്ക് മുറിയിൽ നിന്നുയരുന്ന തേങ്ങലുകൾ, നിലവിളികൾ മാത്രം അവന്റെ ജീവന്റെ നിലനിൽപ് അറിയിച്ചു…
അവന്റെ അവസ്ഥയുടെ പ്രതിഫലനം എന്നോണം ആഹ് വീട്ടിൽ മറ്റൊരാൾ കൂടെ പതിയെ ജീവനുള്ള ഒരു പാവയായി മാറുകയായിരുന്നു, അവന്റെ ഏട്ടത്തി പാർവതി.
ശ്വേതയെ അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്ന ആളെന്ന കുറ്റബോധം വരിഞ്ഞു മുറുകിയ പാർവതി കണ്ണീരിലേക്കും നിരാശയിലേക്കും വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു, അവന്റെ മുന്നിൽ വരാൻ പോലും ധൈര്യമില്ലാതെ പാർവതിയും ഒരു ചുഴിയിൽ പെട്ട് പോവുന്നത് കണ്ട ഇവരുടെ രണ്ടു പേരുടെയും ഇടയിൽ നിന്ന് വീർപ്പുമുട്ടുന്ന ദീപൻ കഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം രാഹുൽ റൂമിനു വെളിയിൽ വന്നു,
“ഏട്ടാ…എനിക്കിവിടെ ഇനിയും വയ്യ….ഇവിടെ നിന്നാൽ എനിക്ക് ചിലപ്പോൾ എന്നെ തന്നെ പിടി വിട്ടു പോവും…ഇവിടെ മുഴുവൻ അവളുടെ ഓർമ്മകൾ….അവളുടെ മുഖം അവളുടെ മണം….എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല…..
ജീവിതം എനിക്ക് കൈ വിട്ടു പോവുന്നു….
ഇനിയെന്താകുമെന്നു എനിക്കറിയില്ല….
