ആ ടൂർ ദിനങ്ങൾ അവൾ ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു. ആരെയും ഭയപ്പെടാതെ.!!!!
ആ ടൂർ പെട്ടെന്ന് തീർന്നതു പോലെ തോന്നി.. എല്ലാവരും അവനവന്റെ കാര്യങ്ങളിലേക്ക് നീങ്ങി. എപ്പോഴും പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ ആവണി ചുറ്റും നിരീക്ഷിക്കുന്നത് കാണാം. ചിലപ്പോൾ താൻ അറിയാവുന്ന മുഖങ്ങൾ അവിടെ ഉണ്ടോന്നു നോക്കുകയാവും.
ഒരു ദിവസം ആവണി എന്തോ ഡൌട്ട് എന്നോട് ചോദിച്ചു. ഞാനതു അവളെ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അവൾ സാധാരണ പോലെ താങ്ക്സ് പറഞ്ഞു. എനിക്കൊരു പേടിയായിരുന്നു അവളോട്‌ സംസാരിക്കാൻ. ചിലപ്പോൾ എന്റെ വാക്കുകൾ അവളെ സ്വാധീനിക്കാൻ വേണ്ടിയാണെന്ന് അവൾക്കു തോന്നിയാലോ.. കാരണം അവൾ അനാഥയാണ്. ഈ അവസരങ്ങളിൽ അവളെ മുതലെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നവരാണ് സമൂഹത്തിൽ ഇപ്പോൾ ഉള്ളത്. അത് എന്നെ അവളുമായിട്ടുള്ള കൂടുതൽ ഇടപെടലുകളിൽ നിന്നും തടുത്തു.
ഒരിക്കൽ മിയ എന്റെ അടുത്ത് വന്നിരുന്നു. അന്ന് ആവണി വന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു..
“”ടാ അവൾക്കു നല്ല പനിയുണ്ട്. ഞാൻ വിളിച്ചിരുന്നു. നിനക്കൊന്നു വിളിച്ചൂടെ “”
“”ഞാനോ? അതൊന്നും വേണ്ട.. നീ വിളിച്ചില്ലേ അത് മതി “”
“”അതല്ലടാ എന്നാലും നീയെന്താ അവളോട്‌ സംസാരിക്കാത്തത് “‘
“”എനിക്കറിയില്ല.. നമുക്ക്…വേറെന്തെങ്കിലും സംസാരിക്കാം “”
“”നീയെന്തിനാ ഇങ്ങനെ ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്നെ.. നിനക്ക് അവളോട്‌ എന്തെങ്കിലും ദേഷ്യമുണ്ടോ “”
“” എനിക്കൊരു ദേഷ്യവുമില്ല “”
“”പിന്നെന്താ.. നീ അവളെ കുറിച്ചൊന്നു ആലോചിച്ചു നോക്ക്.. ഇങ്ങനെ വയ്യാതെ കിടക്കുമ്പോഴും വിളിച്ചു ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വേറെ ആരുമില്ല. നമ്മൾ മാത്രമേയുള്ളു അവൾക്കു. “”
“”അതെല്ലാം എനിക്കറിയാം… വേണ്ട..നമുക്ക് പിന്നെ സംസാരിക്കാം.. എനിക്ക് എന്തോ അത് കേൾക്കുന്നത് ഇഷ്ടമല്ല “”
എന്റെ മറുപടി കേട്ടിട്ട് അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ എണീറ്റ് പോയി.
പിന്നെ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞാണ് അവൾ വന്നത്. മുഖമൊക്കെ ക്ഷീണിച്ചിട്ടുണ്ട്. തീരെ വയ്യാ.. കണ്ടാൽ അറിയാം.. നല്ല ചുമയുണ്ട്..
“”എങ്ങനെ ഉണ്ട് “”
നിഷ്കളങ്കമായ ആ മുഖത്തു ഒരു മിന്നായം പോലെ നോക്കി തല തിരിച്ചു ഞാൻ ചോദിച്ചു..
“”കുഴപ്പമില്ല “”
അവൾക്കു ശ്വാസത്തിനു ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടെന്നു ആ മറുപടിയിൽ നിന്നും എനിക്ക് മനസിലായി. ഞാൻ അവളെ നോക്കി. മുഖം അത്ര അടുത്ത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് മനസിലായി. അവൾക്കു തീരെ വയ്യാന്നു..
“”വയ്യെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാ വന്നേ. രണ്ടു ദിവസം കൂടി റസ്റ്റ്‌ എടുത്തു കൂടായിരുന്നോ “”
ഞാൻ നോക്കിയത് കണ്ടു. അവൾ സ്നേഹത്തോടെ എന്നെ നോക്കി. പുഞ്ചിരിച്ചു.
“”ലീവ് ഇല്ലല്ലോ.. പിന്നെ കൂടുതൽ ലീവ് എടുത്താൽ അത് ജോലിയെ ബാധിക്കും “”
അവൾ ഇടയ്ക്കു ചുമക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പനിച്ചിട്ടാവണം ഇടയ്ക്കു വിറക്കുന്നുണ്ട്.. ഞാൻ ഒരു നിമിഷം മൗസിൽ നിന്നും കയ്യെടുത്തു ടേബിളിൽ വച്ചു. കുറച്ചു നേരം ആലോചിച്ചു.. പിന്നെ എണീറ്റ് മാഡത്തിന്റെ അടുത്ത് പോയി സംസാരിച്ചു.
“”മാം.. ആവണിക്ക് തീരെ വയ്യ.. പേടിച്ചിട്ടാണ് അവൾ ഓഫീസിൽ വന്നത്.. അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ടത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ പറയുന്നത്. ഞാൻ അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടു പോയി കാണിക്കട്ടെ.. അവൾ ഇവിടെ ഒറ്റക്കല്ലേ “”
“”എന്ത് പറ്റി അവൾക്കു ”
“”പനി കൂടിയതാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഈ ഒരവസ്ഥയിൽ ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നത് സേഫല്ല “”
മാഡം ആവണിയെ എന്റെ കൂടെ പുറത്തേക്കു വന്നു കണ്ടു. കാര്യം മനസിലായ മാഡം എന്നോട് ok പറഞ്ഞു. അവൾക്കു one വീക്ക്‌ ലീവ് അനുവദിച്ചു നൽകി. എല്ലാം കേട്ടുകൊണ്ട് അന്തം വീട്ടിരിക്കുകയാണ് ആവണി. കാരണം ഞാൻ ഇങ്ങനെ അവൾക്കു വേണ്ടി ചെയ്യുമെന്ന് ഒരിക്കലും അവൾ വിചാരിച്ചു കാണില്ല. മിയയോട് കാര്യം പറഞ്ഞു ഞാൻ അവളെയും കൂട്ടി ഓഫീസിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി.. ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ചു ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തി…
അവൾക്കു പേടിയാണ് ഡോക്ടറെ കാണാൻ. കൊച്ചു കുട്ടികളെ പോലെ. ഡോക്ടറെ കാണാനുള്ള ശീട്ട് എടുത്തു കുറച്ചു നേരം വെയിറ്റ് ചെയ്തു. ഞങ്ങൾ പരസ്പരം സംസാരിക്കാതെ ഇരിക്കുകയാണ്.. പേര് വിളിച്ചപ്പോൾ ഡോക്ടറുടെ റൂമിലേക്ക്‌ കയറി.. ഭാഗ്യം മലയാളി ഡോക്ടർ ആണ്. പേര് നീലിമ. മുന്നിലെ ബോർഡ്‌ കണ്ടു മനസിലായി. കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചതിന് ശേഷം അവളെ പരിശോധിച്ച ഡോക്ടർ എന്നോട് അൽപ്പം ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞു..
“”എന്താണിത്. നിങ്ങൾ ഒരു ഭർത്താവ് ആണോ.. ഇപ്പോഴാണോ കൊണ്ടുവന്നത്..””
ഞാനും അവളും ഞെട്ടി. പരസ്പരം നോക്കി. അവൾ തല താഴ്ത്തി ഇരുന്നു.
“”അയ്യോ മാം ഞാൻ ഭർത്താവല്ല.. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് വർക്ക്‌ ചെയ്യുന്നതാണ്. ഇന്നാണ് ഇവൾ ഓഫീസിൽ വന്നത് “”
“”ആണോ sorry.. അവൾക്കു പകർച്ച പനിയാണ്.. ശ്വാസം എടുക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോൾ തന്നെ വൈകി. ഇനി വൈകിയാൽ വല്ല ഇൻഫെക്ഷൻ പിടിക്കും “”
“”ഇനിയെന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത് മാം “”
ഇപ്പോൾ ഒരു ഇൻജെക്ഷൻ കൊടുക്കാം. കുറച്ചു സമയം ട്രിപ്പ്‌ ഇട്ട് കിടക്കട്ടെ. പിന്നെ മരുന്ന് കൃത്യസമയത്തു കഴിക്കണം. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടെങ്കിൽ വീണ്ടും കാണിക്കണം “”
അവിടെ നിന്നിറങ്ങിയ ഞങ്ങളെ ഒരു നേഴ്സ് വന്നു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. ഏതോ ഒരു വാർഡിൽ ഒഴിഞ്ഞു കിടന്ന ബെഡിൽ അവളെ കിടത്തി ട്രിപ്പ്പിട്ടു.. ഞാൻ അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു. മാഡത്തിനെ കാര്യം പറഞ്ഞു മെസ്സേജ് ചെയ്തു. മിയയോടും ഫോൺ ചെയ്തു പറഞ്ഞു.
ഏതോ ഒരു കുഞ്ഞു തനിക്കു കിട്ടിയ ആപ്പിൾ തിന്നുന്നത് നോക്കിയിരിക്കുകയാണെഹ് ഞാൻ. അവൾ എന്നെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു..
“”എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടെങ്കിൽ. അത് പറയണം. മിണ്ടാതിരുന്നാൽ എങ്ങനെ മനസ്സിൽ ആവും “”
ഞാൻ അവളോട്‌ കുറച്ചു ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു..
“” അത്… ഞാൻ… എനിക്ക് എന്തോ ഒരു മടി പോലെ.. എനിക്ക് വേണ്ടി നിങ്ങളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതി “”
“”എന്നിട്ട് എന്തായി… അല്ല നീയെവിടെയാ താമസിക്കുന്നെ. അവിടെ വേറെ ആരും ഇല്ലേ “”
“” അടുത്ത് തന്നെയാണ്. പെയിൻ ഗസ്റ്റ് ആണ്. അവിടെ വയസായ രണ്ടു ആളുകൾ മാത്രേയുള്ളു “”
“” ഉം.. “”
“” ഞാൻ ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ ജെയ്സൺ എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടരുത് “”
“”അതെന്താ ഞാൻ എപ്പോഴും ദേഷ്യപ്പെടാറുണ്ടോ.. ആ എന്തായാലും ചോദിക്ക് “”
“”എന്താ എപ്പോഴും എന്നോട് സംസാരിക്കാതിരിക്കുന്നെ. ഞാൻ എന്തെങ്കിലും തെറ്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ. എന്നോട് എന്തെങ്കിലും വെറുപ്പുണ്ടോ “”