ഭർത്താവ് പ്രഭാകരപ്പണിക്കർ ജില്ലയുടെ അങ്ങേയറ്റത്തുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് വില്ലേജ് ഓഫീസറാണ്.
മാസത്തിലൊന്ന് അല്ലെങ്കിൽ ആഴ്ച്ചയിൽ രണ്ടു പ്രാവശ്യമൊക്കെയാണ് വരവ്.
വന്നു കഴിഞ്ഞാലും പറമ്പിലെ പണികളിലൊക്കെയാവും ശ്രദ്ധയും ശുഷ്‌ക്കാന്തിയും.
അത് കഴിഞ്ഞാലോ കവലയിൽ കരപ്രമാണിമാരുടെയൊപ്പം രാഷ്ട്രീയ ചർച്ചയും ചങ്ങാത്തവും.
ഭാര്യ വസുന്ധരയേക്കാൾ വളരെ വ്യത്യാസമുണ്ട് പ്രായത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ.
ഏതാണ്ട് പന്ത്രണ്ട് വർഷത്തെ.
തന്റെ ശരീരത്തിലെ മദംമുറ്റുന്ന ആസക്തിയിലേക്ക് ഭർത്താവ് ശ്രദ്ധ നൽകാറില്ലയെന്ന് അവൾ നേരത്തെ തന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു.
വികാരങ്ങൾ കടിച്ചമർത്തി ജീവിക്കുന്ന സ്ത്രീയായിരുന്നു വസുന്ധര.
ആകെയൊരാശ്വാസമെന്നത് മകൻ വിനായകാണ്.
അവനെപ്പോഴും അമ്മയോട് വളരെ സൗഹൃദത്തിലായിരുന്നു.
വീട്ടിൽ എന്തിനും ഏതിനും അവൻ അവളെ സഹായിച്ചു, അനുസരിച്ചു, ഒപ്പം നിന്നു.
മുമ്പിലെ കാഴ്ച്ച അതിന്റെ പരിസമാപ്തിയിലേക്കടുക്കുകയായിരുന്നു.
അവരുടെ മുരൾച്ചയുടെയും സീൽക്കാരത്തിന്റെയും ശബ്ദവും ചൂടും ഏറിയേറിവന്നു.
സോമൻ അരക്കെട്ടു അമിത വേഗത്തിൽ തള്ളി.
കുണ്ണ ഊരിയെടുത്ത് അസാദ്ധ്യവേഗത്തിൽ അവളുടെ പൂറിലേക്ക് തള്ളിയമർത്തി.
അവന്റെ മുരൾച്ച ഉച്ചതിലായി.
അതെ സമയം അവളുടെ അരക്കെട്ടും അസുരവേഗത്തിൽ പിടഞ്ഞു.
മുരൾച്ചയും സീൽക്കാരവും ആ കെട്ടിടത്തെ മറിച്ചിടും എന്നുപോലും തോന്നി വസുന്ധരയ്ക്ക്.
അവസാനം അവരുടെ അരക്കെട്ടുകൾ വിറയലോടെ ചേർന്നമർന്നു.
കിതപ്പിന്റെ ശബ്ദവും വിയർപ്പിന്റെ മണവും അവിടെ നിറഞ്ഞു.
ശരീരചലനങ്ങൾ പതിയെയായി.
“തീർന്നോ സോമാ?”
പുറത്ത് നിന്ന് വസുന്ധര വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
ശബ്ദം കേട്ട് അവർ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് ദ്വാരത്തിലൂടെ നോക്കി.
“വേഗം തുണിയൊക്കെ ശരിക്കിട്ട് രണ്ടാളും ഒന്ന്… ഒന്നിങ്ങോട്ട് ഇറങ്ങി വന്നേ!”
വസുന്ധര വീണ്ടും വിളിച്ചു.
രണ്ടുപേരുടെയും മുഖങ്ങളിൽ ഭയവും ജാള്യതയും നിറയുന്നത് വസുന്ധര കണ്ടു.
അവർ വസ്ത്രങ്ങൾ യഥാസ്ഥാനങ്ങളിലിട്ടുകൊണ്ട് മുടി കോതിയൊതുക്കി വാതിൽക്കലേക്ക് വരുന്നത് അവൾ കണ്ടു.
വാതിൽ തുറന്നു.
ദേവുവിനെ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“ഞ്ഞി ദ് ന്ത് ഭാവിച്ചാ ന്റെ ദേവൂ?”
കയ്യോങ്ങിക്കൊണ്ട് വസുന്ധര ചോദിച്ചു.
“ഈ നാറി സോമന് പെണ്ണും പെടക്കോഴീം ന്നും ല്ലാന്ന് വെക്കാം..അദ് പോലെയാ ഞ്ഞി? ന്റെ മോൻ വിനൂന്റെ ഒപ്പരം പടിയ്ക്കണ ഒരു പെൺകുട്ടി ല്ല്യേ അനക്ക്, നായിന്റെ മോളെ?”
ദേവുവിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
“ത്ര നാളായീടാ ഇദ് തൊടങ്ങീറ്റ്?”
വസുന്ധര സോമന്റെ നേരെ വിരൽ ചൂണ്ടി.
“ങ്ങനെ ന്നൂല്ല ഏട്ടീ ..നമ്മ ങ്ങനെ ബെർതെ…”
അവന്റെ സ്വരം വിറച്ചു.
“… നമ്മ ങ്ങനെ ബെർതെ! മിണ്ടല്ല് കേട്ടാ ഞ്ഞി, നായ്ന്റ മോനെ! നാണവൊണ്ടാടാ അനക്ക്! ന്റെ അമ്മെന്റെ പ്രായവൊള്ള ഒരുത്തീന്റെ ഒപ്പരം!”
“ഞ്ഞി അങ്ങനെ ഒണ്ടാവൂല്ല ഏട്ടി..”
സോമൻ പതിയെ പറഞ്ഞു.
“വേണ്ട!”
കലി മാറാതെ വസുന്ധര പറഞ്ഞു.
“നിർത്തണ്ട! ഫുൾ ടൈം ആയിക്കോ. എപ്പ വേണേലും ആയിക്കോ ന്റെ മോനെ! അനക്ക് എന്താ? ഏഹ്? അനക്കെന്താ?”
അവളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു.
“പക്ഷെ ഇങ്ങ രണ്ടാളും അന്റെ പൊരേൽ പണിക്ക് വരുകേം വേണ്ട! അദ് കൊണ്ട്, രണ്ടാളും വേറെ പണി അന്വേഷിച്ചോ!”
“ഏട്ടീ!!”
ദേവു നിസ്സഹായതയോടെ വസുന്ധരയെ നോക്കി.
സോമനും നിസ്സഹായനായി.
സോമൻ വർഷങ്ങളായി പണിക്ക് വരുന്നതാണ് അവിടെ.
മറ്റൊരിടത്തും അവൻ പണിക്ക് ഇതുവരെ പോയിട്ടുമില്ല.
ഒരു പണി, അതും സ്ഥിരമായി കിട്ടുക എന്നത് അത്ര എളുപ്പമല്ല. എങ്ങും ബംഗാളിപ്പയ്യന്മാരാണ്. നാട്ടുകാർക്കും അവരെയാണ് ഇഷ്ടം. മാത്രമല്ല ചുറ്റുമുള്ളത് കോട്ടയത്ത് നിന്നും തൊടുപുഴയിൽ നിന്നുമൊക്കെ കുടിയേറിയ ക്രിസ്ത്യാനികളും. അവരെ പണിയെടുത്ത് തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ അത്ര സാധ്യവുമല്ല.
മാത്രമല്ല ആവശ്യനേരത്തൊക്കെ വസുന്ധര അവനെ സാമ്പത്തികമായി പലപ്പോഴും സഹായിച്ചിട്ടുമുണ്ട്.
“ഏട്ടീ, കൂട്ടീ..മിണ്ടരുത് ഞ്ഞി!”
വസുന്ധര തുടർന്നു.
“ഞ്ഞി അന്നെ ഓർത്താ? അനക്ക് പകരം ന്റാ മോൻ വിനു ആണത് കണ്ടിനെങ്കിലോ? പറയണേ! അപ്പൊ? കുഞ്ഞല്ലേടീ ഓൻ? ദിപ്പോ ഭാഗ്യത്തിന് ഇങ്ങളെ രണ്ടാളേം ആ കോലത്തി കണ്ടത് നമ്മ ആന്ന്! ന്റ സാനത്ത് ഓനാരുന്നേൽ! ഛീ! ഭഗവാനെ! അസത്ത്! ന്നിട്ട് ഏട്ടീന്ന് വിളിക്കുന്നാ ? അസത്ത്!!”
വസുന്ധരയുടെ ദേഷ്യം നേർക്കുന്നില്ല.
പിന്നെ ഒന്നും പറയാതെ കലിതുള്ളി വസുന്ധര വീട്ടിലേക്ക് പോയി.
പൂമുഖത്ത് വെച്ചിരുന്ന കിണ്ടിയിൽ നിന്ന് വെള്ളമെടുത്ത് പാദം കഴുകി അകത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ വിനുവിന്റെ മുറിയിൽ നിന്ന് ഉച്ചതിലുള്ള ശ്വാസത്തിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു.
ഇവനിതെന്ത് ചെയ്യുകയാണ്?
അവൾ സ്വയം ചോദിച്ചു.
ഇനി വ്യായാമമെങ്ങാനും ചെയ്യുകയാണോ?
മുറിയടച്ചിട്ടിട്ട് വ്യായാമമോ!
അത് കൊള്ളാം!
അവൾ മുറി തുറന്ന് അകത്ത് കടക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
പക്ഷെ അകത്ത് നിന്ന് കുറ്റിയിട്ടിരിക്കുന്നു.
അവൾ കാതോർത്തു.
ഈശ്വരാ!
അൽപ്പം മുമ്പ് ഷെഡിന്റെയുള്ളിൽ നിന്ന് കേട്ട ശബ്ദം!
ഏഹ്?
അതിനർത്ഥം വിനായകിന്റെ മുറിയിൽ ഒരു പെണ്ണുണ്ടെന്നാണോ?
അതെ!
ഇത് ആ ശബ്ദം തന്നെ!
ഈശ്വരാ! ആരാണ് ഇപ്പോൾ ഈ സമയത്ത് വിനുവിന്റെ മുറിയിൽ!
“വിനൂ!”
കതകിൽ ശക്തിയായി മുട്ടിക്കൊണ്ട് വസുന്ധര മുറി തുറന്നു.
“ആഹ് …ആ ..മമ്മി !”
വിറയുണ്ടോ അവന്റെ സ്വരത്തിൽ?
വസുന്ധര സംശയിച്ചു.
“കതക് തുറന്നെ! തുറക്ക്..”
“ആഹ് ..തുറക്കാം ..ഒരു മിനിറ്റ്!”
അവൻ അകത്ത് നിന്ന് പറഞ്ഞു.
ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വിനായക് മുറി തുറന്നു.
വസുന്ധര മൂക്ക് വിടർത്തി ശ്വസിച്ചു.
അതേ മണം!
വിനായകിന്റെ ദേഹം മുഴുവൻ വിയർപ്പിൽ പുതഞ്ഞിരുന്നു.
അവൾ ചുറ്റും നോക്കി.
പിന്നെ കട്ടിലിന്റെ അടിയിലും ഷെൽഫിന്റെ പുറകിലുമൊക്കെ.
“മമ്മി എന്ത്ന്നാന്ന് ഈ തെരെയെണെ?”
“ആരാരുന്നെടാ മുറീല്?”
അവൾ അവന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു.
“ഏത് പെണ്ണാരുന്നെടാ?”
വിനായക് അന്ധാളിച്ചു.
“പെണ്ണോ?”
വായ് പൊളിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.
“ഓഹ്! പെണ്ണ് പറയാം! ജാക്വിലിൻ ഫെർണാണ്ടസ് ! പിന്നെ ആലിയാ ഭട്ടും!”
“ഏഹ്? എന്ത്ന്ന്?”
“മമ്മീടെ ചെവിയ്‌ക്കെന്താ കേട് പറ്റിയോ? ഇത്രേം ഉറക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും കേൾക്കാണ്ടിരിക്കാൻ?”
“പിന്നെ ഞാൻ കേട്ട ഒച്ച ..അത് എന്തിന്റെയാ?”
ചോദ്യം കേട്ട് വിനായക് ചൂളി.
വസുന്ധരയുടെ കണ്ണുകൾ വിനായകിന്റെ വിരലുകളിലേക്ക് പോയി. ഭംഗിയുള്ള അവന്റെ നീണ്ട വിരലുകളിൽ കൊഴുത്ത പത നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു.
അത് കണ്ട് വിനായക് പെട്ടെന്ന് വിരലുകൾ മറച്ചു പിടിച്ചു.
“നിന്നെ ഞാൻ!”
അവൾ അവന്റെ നേരെ കയ്യോങ്ങി. അവൻ ഒരു ചുവട് പിമ്പോട്ട് മാറി.
“ഓരോരോ കുരുത്തക്കേടുകൾ!”
