“ഇന്റച്ഛനെ എങ്ങിനേങ്കിലും പുറത്ത് കൊണ്ട് വരണം.” അവൾ കരഞ്ഞപേക്ഷിച്ചു. ആളൂരായത് കൊണ്ട് ഉള്ളതാണോ ഇല്ലാത്തതാണോ എന്ന ചോദ്യമൊന്നുമുണ്ടായില്ല. “നേരിട്ട് വരിക,നിങ്ങൾ കോടതിയിൽ വന്ന് പറഞ്ഞാൽ പോലും മുൻകൂർ ജാമ്യം കിട്ടില്ല” എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞ് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. അമ്മ സംശയത്തിൽ പരാതിപ്പെട്ടതെന്നങ്ങ് പറഞ്ഞൊഴിഞ്ഞെങ്കിലും ആളൂരിന്റെ ശബ്ദം കടുത്തതായിരുന്നു. അതിനെ മറി കടക്കാൻ നന്നേ പാടുപെട്ടു. അഡ്വ: ആളൂർ സമൂഹത്തിനു മുൻപിൽ നല്ലവനല്ലെങ്കിലും ഇതുപോലെ ചിലർക്ക് ദൈവമാണ്. എത്ര വെറുത്തിരുന്ന വ്യക്തിത്വം, ഇപ്പോൾ ദൈവമാണയാൾ തനിക്ക്.!
രണ്ടാഴ്ച്ചത്തെ റിമാന്റിന് വിധിച്ച് അദ്ദേഹത്തെ ചാവക്കാട് സബ്ജയിലിലേയ്ക്കയച്ചു. “രണ്ടാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞേ നിങ്ങൾക്ക് കാണാനാവൂ. എത്രയും പെട്ടെന്ന് കേസ് തീർക്കാൻ വേണ്ടത് ചെയ്യാം. രണ്ടുപേരുടെയും DNA യ്ക്ക് കോടതിയിൽ ആവശ്യപ്പെടാം. ഒന്നും പേടിക്കേണ്ട. കേസുമായി സഹകരിക്കുകയാണെങ്കിൽ പെട്ടെന്ന് ഒരു മാസത്തിനുള്ളിൽ സഹദേവൻ പുറത്ത് വരും.”
ആളൂരിന്റെ ആശ്വാസ വാക്കുകൾ നിഷിത ഉൾക്കൊണ്ട് പോലീസിന്റെ അന്വേഷണങ്ങൾക്ക് സഹകരിച്ചു.
രണ്ടാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ് കോടതി DNA ആവശ്യപ്പെട്ടു.
“നാളെ അച്ഛനെ പോയി കണ്ടോളൂ. കൂടെ ഒന്നിൽ കൂടുതൽ ആളെ കടത്തിവിടില്ല. അറിയാല്ലോ.” അവൾക്ക് അൽപ്പം അശ്വാസമായിരുന്നു വക്കീലിന്റെ വാക്കുകൾ. രണ്ടാഴ്ചയായി ഉള്ളിലൊതുക്കിയ മുഴുവൻ സങ്കടങ്ങളും തുറന്നൊരു കത്തെഴുതിയ ഉറക്കമില്ലാത്ത രാവ്…പെട്ടെന്ന് പുലരാൻ കൊതിച്ച രാവ്.
ഒന്നിനും ആരും കൂട്ടില്ലാത്ത ഇതുപോലെ ഒറ്റപ്പെട്ടൊരു കാലം അവൾക്കുണ്ടായിട്ടില്ല…കുടുംബത്തിലും, സമൂഹത്തിലും. എന്തിന് ഈ ലോകത്ത് തനിക്ക് വേണ്ടി അച്ഛൻ മാത്രമേയുള്ളു എന്ന സത്യം അവൾ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.
ആരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ആരും വേണ്ടെനിക്കിനി ജീവിതത്തിൽ.
വക്കീലാവശ്യപ്പെട്ടതനുസരിച്ച് സഹദേവന്റെ ചെക്ക്ബുക്കുമായി അവൾ ചാവക്കാട്ടേയ്ക്ക് യാത്രയായി. സബ്ജയിലിലെ രജിസ്റ്ററിൽ ഒപ്പ് വെച്ച അവൾ സഹദേവനായി കാത്തുനിന്നു.
സഹദേവനെ കോടതിയിൽ വച്ച് കണ്ടിരുന്നെങ്കിലും ഒന്ന് മിണ്ടാനായി കൊതിച്ചെത്ര നാളായി… സഹദേവൻ ചെക്കൊപ്പിട്ടു കഴിഞ്ഞ് അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
‘ഇതെങ്ങന്യാ ഇവര് വായിച്ചിട്ടാ അച്ഛന് കിട്ട്വാ?”
അവൾ പിടയ്ക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ ഒഴുകുന്ന കണ്ണുനീർ തുടച്ച് കയ്യിലിരുന്ന കത്ത് ചുരുട്ടി അയാളെ കാണിച്ച് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ മിഴിഞ്ഞു.
“ഹ്ം മോള് പുറത്തിറങ്ങി ജയിലിന്റെ ഇടത് വശത്തായി പന നിൽക്കുന്നില്ലേ? അവിടുന്ന് ഒരു കല്ലിൽ ചുരുട്ടി അകത്തേയ്ക്കെറിയ്.” അയാൾ സമയം തീരുന്നതിന് മുൻപ്‌ എല്ലാം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ച് അകത്തേയ്ക്ക് യാത്രയാവുന്നതും നോക്കി യാത്രയായി.
പുറത്തിറങ്ങിയ നിഷിത ജയിലിന്റെ ഇടത് വശത്ത് വന്ന് എഴുത്ത് കല്ലിൽ പൊതിഞ്ഞ് അപ്പുറത്തേയ്ക്കെറിഞ്ഞ് യാത്രയായി. ഈശ്വരാ അച്ഛന്റെ കയ്യിൽത്തന്നെ കിട്ടിയാൽ മതിയായിരുന്നു.
ഉച്ചയ്ക്ക് ശേഷം എല്ലാവരും പുറത്തിറങ്ങിയതിനൊപ്പം സഹദേവൻ കല്ലിൽ ചുരുട്ടിയ എഴുത്ത് കണ്ടുപിടിച്ച് തണലിൽ മലർന്ന് കിടന്ന് തുറന്നു. അതൊരു വെറും കത്തായിരുന്നില്ല, ഒരു പ്രണലേഖനം തന്നെയായിരുന്നു….യഥാർത്ഥ പ്രണയലേഖനം.
അയാൾ ആകാംക്ഷയോടെ അത് വായിച്ചു,
പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛാ,
അങ്ങിനെയിനി വിളിക്കാമോ എന്നെനിക്കറിയില്ലയെങ്കിലും ശീലിച്ചുപോയി…
സുഖമാണോ എന്നും ചോദിക്കുന്നില്ല. അച്ഛന്റെ വേദന എനിക്ക് മനസ്സിലാകും…ഒരുപക്ഷേ എനിക്ക് മാത്രം
ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും ആയിരം രാവിന്റെ അനുഭൂതിയാണെന്റെ അച്ഛനെ വേർപ്പെട്ട രാവെനിക്ക്…
എന്റെ പൊന്നേ..,എന്ന് വിളിക്കാമോയെന്നറിയില്ല.
എങ്കിലും വിളിച്ചു പോവുന്നുവെന്നാത്മ സ്നേഹത്തിൽ…
നോവിൻ ചില്ലയിൽ പൂത്ത ചെത്തിപ്പൂചോപ്പാണെന്റെ പൊന്ന്.
അച്ഛനറിയില്ല, ഞാനെത്ര രാവുറങ്ങിയെന്ന്…
എന്റെ മുത്തിനറിയില്ല, ഞാനെത്ര കണ്ണീർ വാർത്തെന്ന്..
പൊട്ടിയ നെഞ്ചുമായ് അച്ഛനുവേണ്ടി നടന്നു‌തളർന്ന പെണ്ണാണ് ഞാൻ. മറുകര തേടി കണ്ണീർക്കയത്തിൽ തുഴഞ്ഞുതളർന്ന അച്ഛന്റെ പെണ്ണാണ് ഞാൻ.
എന്റെ സ്വന്തമെന്ന നിനവിൽ പിടയ്ക്കുന്ന മനസ്സുമായ് കാത്തിരിക്കാം ഞാൻ.
നമുക്കീ നാട് വേണ്ട സ്വത്തേ,
ദൂരെനാട്ടിൽ ജീവന്റെ പാതിയെ മാറോട് ചേർത്തൊരുനാളെങ്കിലും ഉറങ്ങാതിരിക്കണം.
പറയുന്നത് അവിവേകമാണെങ്കിലെന്റെ ജീവൻ പൊറുക്കുമാറാകണം..,ഗൗതമിക്കൊരുത്തൻ മാല ചാർത്തുന്നെങ്കിൽ അതെന്റെ മനസ്സിൽ പ്രണയത്തിന്റെ ചൂടുപകർന്ന സ്വപ്നദേവനായിരിക്കും.
ആ മഞ്ഞച്ചരടിൽ കൊരുക്കാനഭിനിവേശം.
നമ്മളൊന്നിച്ചുള്ള നല്ലൊരു നാളേയ്ക്കായ് കാത്തിരിക്കും.
നമ്മൾ മാത്രമുള്ള പുതിയ ലോകത്തിനായ് കാത്തിരിക്കും.
അതിന് കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ, നമ്മളൊന്നിച്ച് പ്രാണൻ വെടിഞ്ഞ് മരണത്തിലുമൊന്നായ് ലോകത്തിനെ തോൽപ്പിക്കാം…
പ്രിയനേ…ഞാൻ കാത്തിരിക്കും.
ഒത്തിരി സ്നേഹത്തോടെ, ഒരൊത്തിരി പ്രണയത്തോടെ,
@ഗൗതമി സഹദേവൻ.
സഹദേവൻ കവിളിലൂടൊഴുകിയ കണ്ണുനീർ തുടച്ച് നടന്ന് നീങ്ങി. ശൂന്യമായിരുന്ന മനസ്സിൽ മോഹം നിറച്ച് ആ വരികൾ അയാളെ ആഴത്തിൽ സ്പർശിച്ചു. എത്രതവണ വായിച്ചുവെന്നറിയില്ല. വായിക്കുമ്പോഴൊക്കെ ചുടുനീർത്തുള്ളി ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അത്രയ്ക്ക് മാസ്മരികമായ എഴുത്ത്! ഗൗതമിയുടെ ഒരു കവിതയും ഒരാരാധകനും ഇത്രയധികം തവണ വായിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല.
“എന്റെ പെണ്ണ്..,എന്റേത് മാത്രം…”
സഹദേവൻ ഖൽബിൻ മിനാരത്തിലത് കൊത്തിവെച്ചു.
ആളൊഴിഞ്ഞ
പ്രണയത്തിന്നൾത്താരയിലെ സുവർണ്ണ ഫലകത്തിനുമുന്നിൽ വിനീതദാസനായി മുട്ടുകുത്തി.
മനസ്സിന്റെ മദ്ബഹയിൽ സൗമിനിയെ ബലികഴിക്കുന്ന അവിശുദ്ധാ’തിവിശുദ്ധ’ കർമ്മവും പൂർത്തിയായി.
മനസ്സിന്റെ തിരുവമ്പലപ്പൂമുറ്റത്ത് ദേവിയ്ക്ക് അർച്ചന നേരാത്ത ദിവസമുണ്ടായില്ല…നിമിഷമുണ്ടായില്ല.
അവളുടെ വശ്യമായ തൂലികത്തുമ്പിൽ അയാൾ ബന്ധിക്കപ്പെടുകയായിരുന്നു…
നീണ്ട നാലുമാസം നാലു പതിറ്റാണ്ട് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്. സഹദേവന്റെ സമ്പത്തിനും സ്വാധീനത്തിനും മുന്നിൽ സൗമിനിയും പോലീസും ഒന്നുമായിരുന്നില്ല.
നീണ്ട വാദങ്ങൾക്കൊടുവിൽ വിധിപ്രസ്താവത്തിന് നിമിഷങ്ങൾ ബാക്കി…
നിഷിതയ്ക്കും സഹദേവനും ഇടയിൽ തടസ്സം പിടിച്ച സൗമിനിയെ അവൾ ഒന്നു കൂടി നോക്കി. ആദ്യമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്ന സൗമിനിയുടെ നിലപാടുകൾ അൽപ്പം അയഞ്ഞിരുന്നു. നിഷിതയുടെ കടും പിടുത്തവും സഹദേവനോടുള്ള സ്നേഹവും അവൾ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ഇനിയും കേസ് മുന്നോട്ട് പോയാൽ സൗമിനിയും അഴിയെണ്ണേണ്ടി വരുമെന്ന ഭീഷണിയിൽ അവൾ മുട്ടുകുത്തി. അവൾ എല്ലാം അറിഞ്ഞുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയതിന് ശേഷം നിഷിതയ്ക്ക് മുന്നിൽ മറയില്ലാതെ അവർ സതീഷിനോടൊത്ത് സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചത് നിഷിതയും കണ്ടാസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവൾ പലപ്പോഴും ഒളിഞ്ഞ് നോക്കുന്നതറിഞ്ഞ് സൗമിനി രാത്രി കതക് കൊളുത്തിടുന്ന പതിവ് നിർത്തിയിരുന്നു. കാണട്ടെ എന്നിട്ടവനെയും കൊണ്ടെങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോകട്ടെ പെണ്ണ്.
നിഷിത എല്ലാം ആസ്വദിക്കാൻ തുടങ്ങിയതിനിടിയിൽ ഒരുനാൾ സതീഷ് നിഷിതയെ കയറിപ്പിടിച്ചു. അവൾ വെറുത്തു പോയ അനിയൻ മാറിനുള്ളിൽ കൈ കടത്തിയപ്പോഴേയ്ക്കും സൗമിനി രക്ഷയ്ക്കെത്തുകയായിരുന്നു. സൗമിനി അതിൽ പിന്നെ നിഷിതയുടെ കാര്യത്തിൽ അതീവ ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. ‘പെണ്ണ് എതിർത്തില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ പൊന്നുമോനെ നഷ്ടപ്പെടുമായിരുന്നു’ എന്ന ചിന്തയിൽ അവൾ പരിഭ്രമപ്പെട്ടു. എങ്ങിനെയെങ്കിലും സുന്ദരിപ്പെണ്ണിനെ ഒഴിവാക്കുക. എത്ര നാളെന്ന് വച്ചാ ഇങ്ങനെ കാവൽ നിൽക്കുക. അന്ന് ഒച്ച വെച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും അമ്മ അൽപ്പം കൂടി വൈകിയിരുന്നെങ്കിൽ താൻ വഴങ്ങിയേനെ എന്നു പോലും തോന്നി നിഷിതയ്ക്ക്. അമ്മയുടെയും മകന്റെയും വേഴ്ചകൾ തുടർച്ചയായി കണ്ട് അമിത ലൈംഗികാസക്തി വന്നിരുന്നു നിഷിതയ്ക്ക്. ആസക്തി മാത്രമല്ല, അന്ന് കണ്ട പ്രിയപ്പെട്ടവന്റെ മുഴുപ്പ് എന്നായാലും ഉൾക്കൊള്ളണമെന്ന ഭയം കൊണ്ട് അൽപ്പം അയവ് വരുത്താൻ സ്വയം തീരുമാനിച്ചു. രണ്ട് വിരൽ കയറുന്നതിന് വല്ലാത്ത സുഖം.! ‘അപ്പോൾ ന്റെ മുത്തിന്റെത് കേറിയാൽ എന്താവും’
അവൾ ഓർത്തിട്ട് നാണിച്ചിരുന്നു.
