“നീരജയെ കൃഷ്ണന്റെ തന്നെ കൂടെ വിടുന്നതാ നല്ലത് എന്ന് പറയാരുന്നു അമലേ ഞാൻ അതല്ലേ അതിന്റെ ശെരി….”
കിച്ചുവിനോടുള്ള ചോദ്യം മറന്ന കണക്ക് സുമ അമലയോട് തീരുമാനം കണക്ക് പറഞ്ഞു.
“ഏടത്തി എന്താ ഈ പറയുന്നേ എന്നു വല്ല ബോധം ഉണ്ടോ.….”
പെട്ടെന്നത് കേട്ടു എക്കിയ നീരജയെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തു പിടിച്ചു സ്വരം കൂർപ്പിച്ചു അമല ചോദിച്ചു.
“പിന്നെ…അവനെ എന്താക്കാൻ പോണു….ഇപ്പൊ തിരിച്ചു വന്നു ഇനി ചിലപ്പോൾ വന്നില്ലെങ്കിലോ,….അല്ലേൽ തന്നെ ഇവര് തമ്മിൽ ഇപ്പോഴും പഴയ കണക്കാ ഒന്നിച്ചായിട്ടില്ല എന്നു നീ തന്നെ അല്ലെ എന്നോട് പറയാറ്…”
സുമ പറഞ്ഞത് കേട്ട നീരജയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി, അവൾ അമലയെ മുറുക്കി കെട്ടിപ്പിടിച്ചു തേങ്ങി,. അവൾ കരയുന്നതിന്റെ കാരണം അറിയാതെ കിച്ചു ആദ്യമായി സദസ്സിന് നടുവിൽ കഥയറിയാത്തവനെ പോലെ നിന്നു. തന്നെ നഷ്ടപ്പെടും എന്നോർത്താണോ അവളില്ലെങ്കിൽ കൃഷ്ണൻ മരിക്കും എന്നോർത്താണോ അവൾ കരയുന്നതറിയാതെ കിച്ചു പിടഞ്ഞു.
“സത്യാണോ അമലേ…”
രാഘവൻ ചോദിച്ചതും ഉത്തരമില്ലാതെ അമല കണ്ണു താഴ്ത്തി.
“കിച്ചൂനെ തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് അയച്ചു പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞു ഒരു ജോലി ഒക്കെ ആയിവരുമ്പോഴേക്കും ഒരു കുട്ടിയെ കണ്ടു പിടിച്ചാൽ മതീലോ, ഇപ്പൊ പ്രധാനം കൃഷ്ണൻ അല്ലെ….”
സുമ വീണ്ടും വീണ്ടും തന്റെ തീരുമാനത്തിന് ചേർന്ന കാരണങ്ങൾ നിരത്തി തന്റെ മനസ്സിൽ കണ്ടത് നടത്താൻ ശ്രെമിച്ചു. ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു പറയണം എന്ന് തോന്നി കിച്ചുവിന്, നീരജയെ വലിച്ചു നെഞ്ചിലേക്ക് ഇട്ടു എല്ലാവരോടും പറയണം എന്ന് തോന്നി, ഇവളെ തന്നിൽ നിന്നു പിരിച്ചാൽ പിരിക്കാൻ വരുന്നവരെ കൊന്നു കളയും എന്നു, പറയാൻ ആഞ്ഞ നിമിഷം അവന്റെ തൊണ്ടയിൽ ചിന്ത പിടിമുറുക്കി, അവന്റെ കണ്ണുകൾ നീരജയിലേക്ക് നീണ്ടു, താൻ പറയുമ്പോൾ നീരജയ്ക്ക് ആദ്യം കെട്ടിയ താലിക്ക് കനം കൂടിയാലോ എന്നെ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല എന്നു പറഞ്ഞാലോ…
ചിന്തകൾ അവന്റെ സ്വരത്തെ കുടുക്കിയിട്ടപ്പോൾ ഒരു ഉറപ്പിനെന്നോണം അവൻ അവളെ നോക്കി, എന്നാൽ അവനെ നോക്കാതെ അമലയിൽ ചേർന്നു കിടക്കുന്ന നീരജയെ കണ്ട കിച്ചുവിന് ശ്വാസം മുട്ടി.
“ഇപ്പൊ ഒന്നും തീരുമാനിക്കേണ്ട, ഒരു തീരുമാനം കൊണ്ടാ ഇപ്പോൾ ഈ ഒരു അവസ്‌ഥ വന്നിരിക്കുന്നെ…ഇനി എന്താണെങ്കിലും ആലോചിച്ചു തീരുമാനിച്ചാൽ മതി…”
രാഘവൻ പറഞ്ഞതു കേട്ട സുമ ഒന്നടങ്ങി.
“വരട്ടെ…എല്ലാം നോക്കിയും കണ്ടു ആലോചിക്കാം, അമലേ നീ പിള്ളേർക്ക് കഴിക്കാൻ കൊടുക്ക്, തളർന്നു നിക്കുവാ രണ്ടു പേരും…ഞാൻ കൃഷ്ണനെ പോയി നോക്കി വരാം…”
കിച്ചുവിന് പറയാൻ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല,….അവന്റെ സ്വരം നീരജയോടൊപ്പം എപ്പോഴോ മൂടപ്പെട്ടിരുന്നു.
രാത്രി വൈകി രാഘവൻ കൃഷ്ണനെയും കൂട്ടി വന്നു, അവർ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചിരുന്നു എന്നു കിച്ചുവിന് അറിയാമായിരുന്നു പക്ഷെ സംസാരിച്ചത് എന്താണെന്ന് ഏകദേശം മനസിലായത് കൃഷ്ണൻ പോയ ശേഷം തങ്ങളുടേതായി മാറിയ മുറിയിലേക്ക് കൃഷ്ണൻ വീണ്ടും താമസം മാറുന്നതും കിച്ചു തന്റെ പഴയ മുറിയിലേക്കും തിരിച്ചെത്തിയപ്പോഴുമാണ്.
നീരജ അന്ന് ഉറങ്ങിയത് അമ്മയോടൊപ്പം ആയിരുന്നു, കിച്ചുവിനെ അപ്പോഴേക്കും ഭയം പിടിമുറുക്കി തുടങ്ങിയിരുന്നു. സ്വപ്നം കണ്ട് കൊതിച്ച ജീവിതം കൈകളിലൂടെ ഊർന്നു പോവുമോ എന്ന ഭയം. അതിന് നേരിപ്പൊട് നിറച്ചു കൊണ്ടു നീരജയുടെ മൗനം തീ ആളിക്കത്തിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
തുടർന്ന് രണ്ടു മൂന്നു ദിവസം രാഘവനും അമലയും സുമയും കൊണ്ടു പിടിച്ചു ആലോചനകൾ നടത്തി, നീരജ രണ്ടു പേരുടെയും ഭാര്യയായി ജീവിക്കട്ടെ എന്നു വരെ സുമ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞു, പക്ഷെ നീരജയുടെയോ കിച്ചുവിന്റെയോ അഭിപ്രായം ആരും ചോദിച്ചില്ല…
“കൃഷ്ണന് ഇവിടെ ഇപ്പൊ ഇനി എന്താ അമലേ ബാക്കിയുള്ളെ….കെട്ടിയ പെണ്ണ് കൂടി ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അവനെന്തിനാ ജീവിക്കണേ…”
സുമ കൃഷ്ണന് വേണ്ടി ആഘോരം വാദിക്കുന്നത് കണ്ട കിച്ചുവിന് പലപ്പോഴും പെരുവിരലിൽ നിന്നു അരിച്ചു കയറി. കൃഷ്ണൻ അപ്പോഴും നിസ്സഹായനെ പോലെ മൗനിയായി ഒരു ഭാഗത്തു ഇരുന്നു. നീരജ ആരുടെയും മുന്നിൽ വന്നില്ല…അവൾ എപ്പോഴും അടഞ്ഞ മുറി പോലെ എല്ലാവരെയും ഒരുപോലെ പുറത്താക്കി.
***********************************
കൃഷ്ണൻ വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തീരുമാനം ഇല്ലാതെ ഭർത്താവുള്ളപ്പോൾ തന്നെ വൈധവ്യം അനുഭവിച്ച നീരജ ഇപ്പോൾ അതേ വൈധവ്യതിനേക്കാൾ കയ്പുള്ള നിമിഷങ്ങളും അനുഭവിക്കേണ്ട ഗതികേടിൽ നീറിപ്പുകഞ്ഞു. മനസ്സ് ഇതിനകം പതിനായിരം വട്ടം കിച്ചുവിനെ കൊതിച്ചെങ്കിലും, എന്നോ കെട്ടിയ ആദ്യ താലിയുടെ അവകാശി വീണ്ടും മുന്നിൽ വന്നപ്പോൾ ഇതുവരെ അവൾ കണ്ടെത്തിയ ധൈര്യം മുഴുവൻ എവിടെയോ പോയി നശിച്ചിരുന്നു.
***********************************
പത്തായപ്പുര…
“ഇതെവിടുന്നാട…”
കൃഷ്ണൻ നീട്ടിയ സ്വർണ മാല വാങ്ങി കഴുത്തിൽ വെച്ചുകൊണ്ട് സുമ ചോദിച്ചു.
“ഓഹ് പോയിട്ട് കുറെ കാലം ആയില്ലേ പണിയെടുത്തു അവൾക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങീതാ, ഇനിയിപ്പോൾ അവൾക്ക് വേണ്ട എനിക്ക് വേണ്ടി ഒരുപാട് വയിട്ടലക്കുവല്ലേ നിങ്ങൾക്ക് ഇരിക്കട്ടെ…”
“അതെന്തായാലും നന്നായി,…അവൾക്കല്ലേലും എന്തിനാ…നീ എന്തു പണി ആയിരുന്നെട അവിടെയൊക്കെ മുഴുവൻ സമയം സ്വാമീടെ കൂടെ ആയിരുന്നോ…”
“കിട്ടുന്ന പണിയൊക്കെ എടുത്തു, എപ്പോഴും തെണ്ടി ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ….”
സുമയെ ഉഴിഞ്ഞു നോക്കി കൃഷ്ണൻ മുണ്ട് അരയിൽ വെച്ചു കൂട്ടി തിരുമ്മി പറഞ്ഞു.
“അവളും കിച്ചുവും തമ്മിൽ ഒന്നും നടന്നിട്ടില്ല എന്നു പറഞ്ഞത് സത്യമല്ലേ…അവര് കെട്ടുകഴിഞ്ഞു ഒത്തിരി ആയതല്ലേ…”
കൃഷ്ണൻ ഒന്നു ചൂഴ്ന്നു ചോദിച്ചു.
“എന്നോട് നിന്റെ ‘അമ്മ തന്നെയാ പറഞ്ഞേ…രണ്ടും തമ്മിൽ അടുക്കുന്ന ലക്ഷണം ഒന്നും ഇല്ലെന്നു, ഇവിടെ എത്തിയാൽ അവള് അമലേടെ കൂടെയ കിടപ്പ്,…അതൊക്കെ കണ്ടപ്പോഴാ അമലയ്ക്കും സംശയം തോന്നിയത്…”
“ഉം….നീരജയെ കിട്ടിയാൽ നിനക്ക് കോളാടി ഞാൻ കുറച്ചു സംഭവങ്ങൾ ഒക്കെ കണ്ടു വെച്ചിട്ടുണ്ട് നിനക്ക് വേണ്ടി…”
“അല്ലേലും നിനക്ക് മാത്രേ സ്നേഹമുള്ളൂ, നിന്റെ അനിയൻ ഇല്ലേ അവനു എന്നെ കണ്ണെടുത്താൽ കണ്ടൂടാ…”
സുമ കെറുവിച്ചു പറഞ്ഞു.
“എന്തേ പിന്നെ സ്നേഹിക്കാൻ വേറെ ആരും വന്നില്ലേ..”
സുമയുടെ പിന്നിൽ ചേർന്നു ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു കൃഷ്ണൻ ചോദിച്ചു.
അവന്റെ താടി തോളിൽ ഉരഞ്ഞ സുമ ഒന്നു വിറച്ചു കുതറി. സാരിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ആന ചന്തിയിൽ മുണ്ടിൽ വീർത്ത കുണ്ണ വന്നു കുത്തിയപ്പോൾ സുമ ഒന്നു പതിയെ സീൽക്കരിച്ചു.
“അതിന് ഈ കിളവിയെ ഒക്കെ ആർക്കു വേണം, നിന്നെപ്പോലെ വട്ട് എല്ലാർക്കും കാണില്ലല്ലോ, നീ പോയെപ്പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും ആണെങ്കിലും കിട്ടിയിരുന്നത് നിന്നു.”
