മാധവന്റെ മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും മറ്റുചില ഗോഷ്ടികളിൽ നിന്നും തഴെ അവന്റെ കൗമാരകുഞ്ഞുഹലകോൽ, അപ്പോൾ അമൃതവിസർജനം നടത്തുകയാണെന്നു ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ കൃത്യമായും ഊഹിച്ചു. ഒന്നു രണ്ടു നിമിഷം അവനെ ആ അഭൗമ സുഖലഹരി ആസ്വദിക്കാൻ അനുവദിച്ചതിനുശേഷ, ഒന്നും അറിയാത്തവളെ പോലെ ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ, അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നീന്തി ചെന്നു. മാധവന്റെ വനം വല്ലാതെ ചൂമനിരൂന്നു.
“എന്താ, കൂട്ടന്നു എന്തു പറ്റി…? കൂസ്യത്തിയോടെ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ ചോഭിച്ചു. മാധവന്നു എന്തെങ്കിലും സാധ്യമാവുന്നതിനു മുൻപുതന്നെ, ണ്ടുപേരേയും അടുതപെടുത്തികൊണ്ട്, മാധവന്റെ ബീജകണികകൾ പഞ്ഞിന്തുവൽ കണക്കെ ഒന്നിനുപിറകെ ഒന്നായി ജലപ്രതലത്തിലേക്ക് ഉയർന്നു വന്ന് ഒഴുകിനടക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ഇതെന്താ ഈ ജലത്തിൽ…? എന്നു ചോദിച്ചുകൊണ്ടു ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ ഒന്നു രണ്ടു കണികകൾ തന്റെ കൈക്കുമ്പിളിൽ കോരിഎടുത്തു. മാധവൻ പരിഭ്രമിച്ചു വശായി അപ്പോൾ അസാമം അമർഷം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ മാധവന്റെ മിഴികളിലേക്കു തന്നെ നോക്കി
ഇങ്ങിന് ചോദിച്ചു
‘കൂട്ടൻ എന്തു വൃത്തികേടാണ് കാണിച്ചിരിക്കുന്നത്. അമ്മായി ഇങ്ങിനെയല്ല കേട്ടോ കൂട്ടനെ കൊണ്ടു കരുതിയത്. കൂട്ടന്റെ അമ്മയെ പോലല്ലേ ഞാൻ. എന്നോടൂ ഇങ്ങിനെ പെരുമാറാൻ പാടുണ്ടോ. ഞാൻ എത്ര മോശമായിപോയിരിക്കുന്നു. ചെര. ചെ. ശിവ, ശിവ.”
മാധവന്റെ കണ്ണിൽ ജലം വന്നു നിറയുന്നത് ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ ഉൾചിരിയോടെ കണ്ടു. “അമ്മായീ.. ഞാൻ…” മാധവന്റെ ശബ്ദം തൊണ്ടയിൽ കൂടുങ്ങി. “കൂട്ടൻ ഒന്നും പറയേണ്ട. എനിക്കിനി കൂട്ട്നെ അശേഷം കാണുകയും വേണ്ട..”
അതുകേട്ടതും മാധവൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ടു പടവുകൾ കയറി ഓടിപോയി. ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയ്ക്ക് അപ്പോൾ എല്ലാംകൊണ്ടും വല്ലാതെ കാമവിവശതയുണ്ടാവുകയും, ഒരു രതിമൂർഛയിൽ ആരോഹണപ്പെടുന്നതുവരെ അവിടെതന്നെ നിന്ന് അംഗുലീമൈഥുനം നടത്തുകയും ചെയ്യു
ആരും പുറത്ത് കണ്ടതേയില്ല പൂവരങ്ങിലെത്തിയപ്പോൾ അവരും ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയും തമ്മിൽ താഴെകാണുന്നപ്രകാരം ചില സംഭാഷണങ്ങൾ നടക്കുകയുണ്ടായി
“ലക്ഷ്മികൂട്ടി, കുട്ടൻ ഇന്നു. കുളികഴിഞ്ഞു വന്നതിനു ശേഷം അറയിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിയതേ ഇല്ല എന്തോ സുഖമില്ലാത്തതുപോലെ തോന്നുന്നു”
“കുളത്തിൽ വച്ച് എന്തായിരുന്നു കൂട്ടന്റെ കളിബഹള. നീരിങ്ങിയതാവൂ. കൂറച്ചുനേരം കിടക്കട്ടെ. അടുക്കളയിലെ തിരക്കൊന്നടങ്ങിയിട്ട് ഞാൻ അതുവഴിവരുന്നുണ്ട്. എന്നെ കണ്ടൽ കൂട്ടന്റെ അസുഖമൊക്കെ കാശിക്കു പോയതുതന്നെ.”
“അന്നേ ഞാനും പറയാൻ വന്നത്. ലക്ഷ്മികൂട്ടി ഒന്നു അത്രടു വന്ന് കുറച്ചുനേരം അവന്റെ അടൂത്തിമൂന്നാൽ അവന്റെ വല്ലായ്ക്കുകയൊക്കെ തീരൂ.”
അങ്ങിനെ പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ഇരുട്ടു വീഴുന്നതുവരെ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ മാധവനെ കാണാൻ പോയതേ ഇല്ല. അത്താഴത്തിനു ശേഷ, ദേഹവൂം കഴുകി കഴിഞ്ഞാണ് അവർ അങ്ങോട്ടു പോയത്. അപ്പോൾ ചാർവതിയമ്മ കിടക്കാനുള്ള ബട്ടുകൂട്ടിലായിരുന്നു.
“അല്ല, എന്താ ലക്ഷ്മികൂട്ടി ഇത്രനേരമായിട്ടും ഒന്ന് കൂട്ട്നെകാണാൻ വരാത്ത് എന്നു ആലോചിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു ഞാൻ…”
“അവിടെ അസ്കാരം പണിയുണ്ടായിരുന്നു. കൂട്ടന്റെ അടൂത്തുവന്നാൽ ഇത്തിരിനേരം ഇരിക്കാതെ പറ്റുമോ? പാർവതിയമ്മ പോയി കിടന്നോളു. ഞാൻ കൂട്ടന്റെ അടുത്ത് കൂറച്ചുനേമം ഇരുന്നിട്ട്, അടുക്കളഭാഗത്തുടെ പൊയ്തക്കോളാം”
“കുറച്ചു കഞ്ഞി കൊണ്ടുവച്ച് കൂട്ടൻ കൂടിച്ചിട്ടില്ല. അതൊന്നു കൊടുത്തേക്കണേ ലക്ഷ്മികുട്ടി.”
“അതൊക്കെ ഞാൻ കുടിപ്പിച്ചോളാം. നാളെ രാവിലെ ആളു നല്ല കൂട്ടപ്പനായി ഉണ്ടാവൂ.” എന്നുപറഞ്ഞ് കൂണിങ്ങിചിരിച്ചുകൊണ്ട് ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ മാളികപൂറത്തേക്കുള്ള കോവണികൾ കയറാൻ തുടങ്ങി.
മുഖത്തിനു മുകളിൽ കൈപിണച്ചുവച്ച് മലർന്നു കിടക്കുകയാണു മാധവൻ കിടക്കയിൽ, ആരോ കടന്നുവരുന്നത് അവൻ അറിഞ്ഞിരുന്നു. അവൻ കരുതിയത് അതവന്റെ അമ്മയായിരിക്കും എന്നാണ്. ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ തന്നെ തിരക്കിവരും. എന്നു അവന്റെ ബാലമാനസം ഒട്ടുംതന്നെ കരുതിയിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു അവൻ കണ്ണു തുറന്തേ ഇല്ല. ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ, അവന്റെ അടൂത്ത്, കിടക്കയിൽ ഇരുന്നു നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് പതുക്കെ തലോടൻ തുടങ്ങി. ശരീരത്തിനു ചെറിയ ചൂടുണ്ട്. കുട്ടി ഭയപെട്ടുപോയിരിക്കുന്നു. അവർക്കൂ. സഹതാപം തോന്നി പതുക്കെ അവന്റെ ചെവിയിലേക്ക് തന്റെ മുഖം അടുപ്പിച്ച് ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ ഒരു മർമ്മരം പോലെ ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞു
“എന്റെ കുട്ടൻ ചേടിച്ചുപോയോ?
മാധവൻ ഞെട്ടി എണീറ്റ, അമ്പരപ്പോടെ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയെ വീക്ഷിച്ചു. അവനു തന്റെ മിഴികളെ വിശ്വസിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല.
.” അവർ മുഖമുയർത്തി നേരെ ഇമൂന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു. “കരയേണ്ട. അമ്മയി ക്ഷമിച്ചിരിക്കുന്നു. കൂട്ടൻ കഞ്ഞി കൂടിക്കി.” പക്ഷെ അവൻ കച്ചിൽ നിർത്തിയില്ല
ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ, അവനെ താങ്ങി ഉയർത്തി മാരിൽചേർത്ത്, മുടിയിഴകളിൽ വാത്സല്യത്തോടെ തലോടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു
“സാരമില്ലാന്നു ചാഞ്ഞില്ലേ പിന്നെന്തിന് പെൺകുട്ടികളെപോലെ കരയുന്നത്. കൂട്ടൻ നല്ല ആണാണ് അമ്മായിക്ക് മനസിലായി കേട്ടോ ഇന്ന്. ഇനി കരച്ചിലൂനിർത്തിയിട്ട് കഞ്ഞികൂടിക്ക്…“ എന്താണു സംഭവിക്കുന്നതെന്നു ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ കോരികൊടൂത്ത് കഞ്ഞി മുഴുവൻ കൂടിച്ചുതീർത്തു
“ഇനി കൂട്ടൻ കിടന്നോളൂ.“ എന്നു പറഞ്ഞു അവർ അവനെ കിടക്കയിൽ കിടത്തി. എന്നിട്ട് ഒരു കൈമുട്ടു കിടക്കയിലുന്നി മുഖം ആ ഹസൂത്താൽ താങ്ങി ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മയും അവന്റെ അടൂത്തായി ചരിഞ്ഞുകിടന്നു. അവരുടെ മറുഹസ്ത്രം അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലോടികൊണ്ടിരുന്നു. പിനെ അത് പതുക്കെ ലേശം താഴോട്ടിറങ്ങി അടിവയറ്റിൽ സഞ്ചാരം നടത്താൻ തുടങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും മാധവന്റെ മുഖം ചുമക്കുകയും താഴെ ബാല്യകൂതൂഹലം തുടികൊട്ടാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു. അവൻ ധർമസങ്കടത്തിൽപെട്ട് വിയർത്തു. അവനെ കൂടുതൽ പരിഹസിക്കാനും വിവശനാക്കാനുമുള്ള താൽപ്പര്യം ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയ്ക്കും നഷ്ട്ടപെട്ടിരുന്നു. തന്റെ കൃസരിയും തുടിക്കുന്നുതവർ അറിഞ്ഞു.
ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ മാധവന്റെ മുണ്ടിനകത്തേക്ക് കെ ഇട്ട് സാമാനത്തിൽ പിടിച്ചു. അവർ ചെറുതായൊന്നു അശ്ചര്യപ്പെടാതിരുന്നില്ല. ഒരു പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുകാരന്റേതായിരുന്നില്ല അതിന്റെ നീളവും വിസ്തീർണവും,
“അമ്മായീ..” അവരുടെ മുഖത്തു നോക്കി അവൻ ദയനീയമായി വിളിച്ചു.
“എന്തായാലും കൂട്ടൻ അമ്മായീടെ എല്ലാം കണ്ടു കാര്യം സാധിച്ചതല്ലേ, ഇനി അമ്മായി ഒന്നു കണ്ടോട്ടെ.”
മാധവന്റെ മുഖത്തെ ദയനീയത അപ്പോഴും മാറിയിരുന്നില്ല. അവർ അവന്റെ ചൂണ്ടിൽ ഉമ്മവച്ചു “പേടിക്കേണ്ട കൂട്ടാ. അമ്മായി നിന്റെ അസുഖമൊക്കെ മാറ്റി തരാം. എന്റെ ചക്കര കൂട്ടനല്ലേ. അമ്മയിക്കു നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കാൻ ചുറ്റുമോ. കുട്ടന്നു വേണ്ടതെല്ലം അമ്മായി ചെയ്യുതരാം.”