ഞാൻ: പ്ലീസ്, ഇനിയെങ്കിലും എന്നെ എന്റെ വഴിക്ക് വിട്ടേരെ കൊച്ചെ.. എനിക്കിനിയും നിന്റെ കളിപ്പാവ ആവാൻ താത്പര്യം ഇല്ല….
പിന്നെ ആളുകൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇത്രയും മാന്യമായി സംസാരിക്കുന്നത്… പ്ലീസ്…
വാവ: ഇക്ക പ്ലീസ് ഞാൻ ഒന്ന് പറഞ്ഞോട്ടെ…
ഞാൻ: കോപ്പ് നിനക്ക് പറഞ്ഞ മനസ്സിലാവില്ല എന്നുണ്ടോ മൈരെ…
എന്ന് സ്വരം താഴ്ത്തി അവളോട് ചോദിച്ചു… ഉടൻ തന്നെ അവളുടെ സ്ഥിരം അടവായ കരച്ചിൽ തുടങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന കുറച്ച് പ്രായം ആയ 3 പേര് ഞങ്ങടെ അടുത്ത് വന്ന്, എന്നെ ആപാധചൂടം നോക്കി. ഞാൻ ശെരിക്കും ഒന്ന് ഭയന്നു. ഒരു മൈരാണെങ്കിൽ അതിനോട് എന്തോ അനാവശ്യം കാണിച്ചത് പോലെ നിന്ന് മോങ്ങലും.
അവരിൽ ഒരാൾ അവളോട് എന്താ പറ്റിയത് മോളെ..?.. ഇവൻ മോളോട് എന്തെങ്കിലും അനാവശ്യം പറഞ്ഞോ…?… അപ്പോ അടുത്ത ആൾ ഇത് നമ്മടെ ലത്തീഫിന്റെ മോളല്ലെ… മൂന്നാമത്തെ ആൾ ആണല്ലോ കോച്ചെ നി ട്രഷറി ജോലി ചെയ്യുന്ന ലത്തീഫിന്റെ മോളല്ലെ…. അവള് കരച്ചിലടക്കി അതെ എന്ന് പറഞ്ഞു. വീണ്ടും ആദ്യം ചോദിച്ച ആൾ വീണ്ടും അവളോട് അത് തന്നെ ചോദിച്ചു… അപ്പോഴേക്കും അടുത്ത ആൾ എന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു….
എനിക്ക് എന്റെ കലിപ്പ് മുഴുവൻ കയറി വന്നു എന്നതാണ് സത്യം ഞാൻ അയാളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് ബലമായി തന്നെ പിടി വിടുവിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു അണ്ണൻ മാരോക്കെ എന്നെ കേറി ഒണ്ടാക്കാൻ നിൽക്കും മുന്നെ നിങ്ങടെ നാട്ടുകാരിയായ ഇതിനോട് ചോദിക്ക് എന്തിനാ എന്നെ വെറുതെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത് എന്ന്. വായും പൂട്ടി നിൽക്കാതെ അങ്ങോട്ട് പറയുന്നുണ്ടോ നി എന്ന് അവളോടും പറഞ്ഞു. അപ്പോ അവൾ കിട്ടിയ അവസരം കണക്ക് പറഞ്ഞു എന്റെ വുഡ് ബി ആണ് ഒന്ന് വീട്ടിലോട്ട്‌ ആക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് പറ്റില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു. അതിന് ആണ് എനിക്ക് സങ്കടം വന്നത് എന്ന്.
നേരത്തെ കോളറിൽ പിടിച്ച മഹാൻ ഉടനെ മോനെ ഒരുമിച്ച് ജീവിക്കണ്ട പിള്ളാർ ഇങ്ങനെ വെറുതെ കുട്ടികളെ പോലെ നടുറോഡിൽ വെച്ച് വഴക്കിടുവാണോ…?.. അവളൊരു കുഞ്ഞല്ലെ മോൻ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ടാക്കും മോള് കയറിക്കോ എന്നും പറഞ്ഞ് അവർ തിരിഞ്ഞ് നടന്നു. അപ്പോ എന്റെ ചിന്ത ഇതായിരുന്നു. അവളൊരു കുഞ്ഞല്ലെ ഒന്ന് പോട മൈരെ ഇത് കുഞ്ഞല്ല തേപ്പ് പെട്ടിയാണെട മര പ്പട്ടി…. അപ്പോഴേക്കും എന്തോ വലിയ അധികാരത്തിൽ അവളെന്റെ വണ്ടിയിൽ കയറി. എനിക്കെന്തോ എത്രയൊക്കെ ആയിട്ടും അവളെ പഴയത് പോലെ കാണാൻ തോന്നിയില്ല. ആരെങ്കിലും വഴിയേ പോകുന്ന തേപ്പ് വിളിച്ച് തേപ്പിക്കുവോ….
ഇപ്പൊ തന്നെ കുറെ ആയി. ഉമ്പിയ ഒരു തേപ്പ് കാരി….
ഞാൻ: എന്തൊന്നെടി നിനക്ക് നാണം ഇല്ലെ എന്നെപോലെ സ്റ്റാറ്റസ് ഇല്ലാത്തവന്റെ കൂടെ യാത്ര ചെയ്യാൻ.
വാവ: ഇല്ല എന്തെ,… ഇക്ക എനിക്ക് കുറച്ച് സംസാരിക്കണം എന്നിട്ട് ഇക്ക എന്ത് വേണേലും തീരുമാനിച്ചോ.
ഞാൻ: എനിക്ക് ഒന്നും കേൾക്കണ്ട ഞാൻ വേണെ ഇവിടെ വെച്ച് നിന്റെ കാലു പിടിക്കാം. വെറുതെ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് എന്റെ മനസ്സ് ഇളക്കരുത്. അതിൽ നിന്റെ കഴിവ് എനിക്കറിയാം അതുകൊണ്ട് ആണ്.
വാവ: ഇക്ക പ്ലീസ്… അവസാനം ആയി ഒറ്റ തവണ…
ഞാൻ: എന്ന ഇനി എന്നെ ഇക്ക എന്ന് വിളിക്കരുത് കോൾ മി ചാർളി ഓക്കേ….
വാവ: ഞാൻ ഒന്നും വിളിക്കുന്നില്ല പോരെ… എനിക്ക് ഒന്ന് സംസാരിച്ച മാത്രം മതി ഇക്ക്‌ ( മുഴുവിപ്പിക്കാതെ) സമയം പോലെ എന്നെ ഒന്ന് മിസ്സ് കോൾ അടിച്ച മതി. ഞാൻ കാത്തിരുന്നു കൊള്ളാം. ഒരു വാക്ക്…
ഞാൻ: ഓരോ മാരണങ്ങൾ എന്റെ ശവവും തിന്നിട്ടെ പോകു എന്നും പറഞ്ഞ് ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ട് വരും. കോപ്പ് നോക്കട്ടെ….
അതുമതി എന്നും പറഞ്ഞ് അവൾ ചിരിച്ചപ്പോ എന്തോ വീണ്ടും അവളോട് ഒരു അനുകമ്പ തോന്നിയോ എന്നൊരു തോന്നൽ.
കൂടെ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ഉമ്മ എന്നുള്ള ആക്ഷനും എന്നിട്ട് ആൾക്കാർ ഉള്ളത് കൊണ്ടാണ് ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ കവിളിൽ തന്നേനെ… കേട്ടോ എന്നൊരു ഡിയോലോഗും. എന്നിട്ട് തേപ്പ് കാരി അങ്ങ് പോയി. എന്തൊരു ജന്മം ആട നി, ഇനി അവൾ ഒളിപ്പിച്ച ഉള്ളവും, അതിൽ നിനക്ക് തീർക്കുന്ന കള്ളം കൊണ്ടുള്ള കൊട്ടാരവും, ആയിട്ട് വരും, അപ്പോ നേരത്തെ പോലെ എന്റെ വാവെ എന്നും വിളിച്ച്, തേപ്പും വേടിച്ച് ഇരുന്ന് മോങ്ങണം. ഇനി അങ്ങനെ അവൾ വന്നാൽ അവൾക്കും സാത്താന്റെ കുഞ്ഞാട് മറുപടി കൊടുക്കും അവളെ നുകർന്നുകൊണ്ട് എന്ന് മനസ്സിൽ കരുതി വണ്ടി എടുത്ത് പതിയെ നീങ്ങി….
എങ്കിലും മനസ്സ് നിറയെ ഒരൊറ്റ ചിന്ത എനിക്ക് എന്താണ് പറ്റിയത് ഫൗസിയയുടെ വീട്ടിൽ വെച്ച്. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഒരു സൈക്കോളജിസ്റ്റിനെ കണ്ട് കൺസൽട്ടന്റ് ചെയ്യണം മനസ്സിനൊരു സുഖവും ഇല്ല അതിന്റെ കൂടെ തേപ്പ് കാരിയുടെ ദർശനവും. വണ്ടി ഒരു ചായക്കടയിൽ ഒതുക്കി നിർത്തി ഒരു ചായ പറഞ്ഞു. ഒപ്പം ഒരു ഗോൾഡിന് തിരി കൊളുത്തി ആഞ്ഞ് വലിച്ച് കൊണ്ട് അനീഷിനെ വിളിച്ചു..
കാരണം അവന്റെ ഫാമിലി കുറച്ച് റിച്ച് ആണ്. അതിൽ ഡോക്റ്റർ മാരും വക്കീൽ മാരും ഒക്കെ ഉണ്ട്. അവൻ നമ്പർ തന്നു ഒരു വസുന്ധര മേനോൻ. അവന്റെ ഫാമിലി ആണ്.
ഞാൻ സിഗരറ്റ് തീർത്തിട്ട് ചായയും കുടിച്ച് ഒരു സൈഡിലേക്ക് മാറി നിന്ന് കൊണ്ട് കിട്ടിയ നമ്പറിൽ വിളിച്ചു… ഒരു ബാസ്സ് ഉള്ള സ്ത്രീ ശബ്ദം ആയിരുന്നു. ഞാൻ പറഞ്ഞു അനീഷിന്റെ ഫ്രണ്ട് ആണ് അൻസിൽ.
വസുന്ധര: അവൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് മോനെ പറ്റിയോക്കെ ഫോട്ടോയും കണ്ടിട്ടുണ്ട് നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടില്ല എന്താ മോനെ കാര്യം. ഞാൻ: ഡോക്ടറെ മുഴുവൻ പ്രശ്നം ആണ് അത്യാവശ്യം ആയി എനിക്കൊന്ന് കൺസൾട്ടന്റ് ചെയ്യണം.
വസുന്ധര: അയ്യോ മോനേ ഞാനിപ്പോ മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ ആണ് നാളെ ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ വരുള്ളു. മോന് അഡ്രസ് അറിയുവോ..?..
ഞാൻ: ഇല്ല നാളെ ഉറപ്പ് ആണോ..?…
വസുന്ധര: മോൻ വെറുതെ ടെൻഷൻ അടിക്കണ്ട ക്കൂൾ ആയിട്ട് ഇരിക്ക്‌ നാളെ ഉറപ്പായും നമുക്ക് നേരിട്ട് കണ്ട് സംസാരിക്കാം പോരെ….
ഞാൻ: ശെരി മാഡം. എനിക്ക് കറക്റ്റ് വഴി അറിയില്ല… വീട്ടിലേക്ക്…
വസുന്ധര: അതൊന്നും കുഴപ്പം ഇല്ല ഞാൻ ഉച്ചക്ക് നാളെ അങ്ങോട്ട് വിളിച്ചോളാം പോരെ, ലോക്കേഷൻ അയച്ചും തരാം ഇത് തന്നെയല്ലേ നമ്പർ.
ഞാൻ: അതെ മാഡം… അപ്പോ ഓക്കേ…
വസുന്ധര: എന്ന ശരി മോനെ…! കുറച്ച് തിരക്കുണ്ട് എന്തേലും അത്യാവശ്യം ആണെങ്കിൽ മോൻ വിളിച്ചോ..??. ഫോണിലൂടെ ഞാൻ കൺസൽടടന്റ് ചെയ്യാം പോരെ….
എന്നും പറഞ്ഞ് ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. ഇപ്പോ മനസ്സിലൊരു സമാധാനം. നാളെ എന്തായാലും ഒരു തീരുമാനം ആകുമല്ലോ.. എന്ന ഒരു ആശ്വാസം. ചായയും കുടിച്ച് വീണ്ടും അവിടെ പൈസയും കൊടുത്ത് വീണ്ടും വണ്ടിയിൽ കയറി വീട്ടിലേക്ക് വെച്ച് പിടിച്ചു. വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോ സമയം അഞ്ച് കഴിഞ്ഞു. ഷൈല അക്കായെ നോക്കി എങ്ങും കണ്ടില്ല അവസാനം നമസ്കരിച്ചു ഇറങ്ങി വന്ന ഉമ്മയോട് ചോദിച്ചു. അപ്പോ അവളുടെ വീട് വരെ പോയി എന്താടാ എന്ന് എന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു എപ്പോഴും ഇവിടെ കാണുമല്ലോ അത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചതാ.
