കമ്പികഥ – ഫാഷന് ഡിസൈനിംഗ് ഇന് മുംബൈ – 16
ഒരു നീണ്ട കളിക്ക് ശേഷം ഞങ്ങള് എണീറ്റു. ഡോ. ലക്ഷ്മിക്ക് ഭയങ്കര ധൃതി.
“വാ അനീ നമുക്ക് ഇപ്പൊ തന്നെ പോയി അതെടുക്കാം.”
ഇതിനു മുന്പിലത്തെ പാര്ട്ട് കള് വായിക്കാന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
“ഹം… ലക്ഷ്മി. നിങ്ങള് ധൃതി വയ്ക്കല്ലേ. നമുക്ക് അത് എടുക്കാം. ആദ്യം നിങ്ങള് പോയി അവിടുത്തെ കീ എല്ലാം എടുത്തു കൊണ്ട് വരൂ. ഒപ്പം ഈ ഡയമണ്ട്സും കൊണ്ട് ഭദ്രമായി വയ്ക്കൂ… “
അവര് കുണ്ടിയും കുലുക്കി എണീറ്റു പോയി. ഞാന് വസ്ത്രങ്ങള് നേരെയാക്കി എണീറ്റു.
…………………………………………………………………………………………………..
ലക്ഷ്മിക്കൊപ്പം ആ ബെന്സ് കാറില് ഇരിക്കുമ്പോള് എനിക്ക് നല്ലത് പോലെ വിശക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“ലക്ഷ്മി എനിക്ക് വിശക്കുന്നു. “
“ഭക്ഷണം ഒക്കെ പിന്നീട്. ആദ്യം ഡയമണ്ട്സ്.”
പിന്നെ ഞാന് ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ഉച്ചയായത് കൊണ്ടായിരിക്കും റോഡില് അധികം തിരക്കൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. ഞങ്ങള് പെട്ടെന്ന് തന്നെ രത്തന് റായിയുടെ ആ പഴയ ക്ലിനിക്കില് എത്തി. ഒരല്പം വിശാലമായ ഏരിയാ ആണ് ആ ക്ലിനിക്കിനു. പ്രവര്ത്തന രഹിതം ആണെങ്കിലും എല്ലാം വൃത്തിയായി വച്ചിരിക്കുന്നു.
ലക്ഷ്മി കാര് നിര്ത്തി ഇറങ്ങി ഗേറ്റ് തുറന്നു. പിന്നെ തിരികെ വന്നു കാറില് ഞങ്ങള് അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. അവര് ക്ലിനിക്കു തുറക്കാനൊരുങ്ങി.
“ലക്ഷ്മി. അതിന്റെ ആവശ്യം ഇപ്പോള് ഇല്ല. “
“ങേ.. അപ്പോള് പിന്നെ ഇവിടെ വന്നതെന്തിനാ? “
“ലക്ഷ്മി. അച്ഛന്റെ ആ പഴയ കാര് എവിടെ? “
“അത് പിറകു വശത്ത് കിടപ്പുണ്ട്. എന്തേ? “
“നമുക്ക് അങ്ങോട്ട് പോകാം. നമ്മള് തേടി വന്നത് ഒരു പക്ഷെ അതില് നിന്നും ലഭിക്കും. “
അവര് ഒരല്പം സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
“മേനോന് അങ്കിള് അന്ന് ഇവിടെ വന്നത് അപ്രതീക്ഷിതം ആയിട്ടല്ലേ. അപ്പോള് മിക്കവാറും താക്കോല് ഒന്നും കരുതി കാണില്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അദ്ദേഹം അത് ക്ലിനിക്കിനു ഉള്ളില് ഒളിപ്പിക്കാന് യാതൊരു സാധ്യതയും ഞാന് കാണുന്നില്ല. മാത്രവും അല്ല എന്നോട് മേഡത്തിന്റെ കാര് എന്ന് അന്ന് സൂചിപ്പിച്ചതും ആണ്. “
അവര് എന്നെയും കൂട്ടി പിറകു വശത്തേക്ക് നടന്നു. അവിടെ കാര് പോര്ച്ചില് പ്രൌഢ ഗംഭീരതയോടെ അങ്ങനെ കിടക്കുന്നു MHB 136 രജിസ്ട്രേഷന് ആകാശ നീല ഇംപാല കാര്. അപ്പോള് മേനോന് അങ്കിള് അന്ന് പറഞ്ഞത് കാറിന്റെ നമ്പര് ആണ്. ഞാന് ആ വാക്കുകള് മനസ്സില് ഓര്ത്തു.
ലക്ഷ്മി കാറിന്റെ കീ തപ്പിപ്പിടിച്ചു. കാര് തുറക്കാനൊരുങ്ങി.
“ലക്ഷ്മി.. അത് തുറക്കണ്ട. “
“ങേ? വേണ്ടേ? അപ്പൊ പിന്നെ? “
“ലക്ഷ്മീ…. നമ്മള് തേടി വന്നത് എന്തായാലും കാറിന്റെ ഉള്ളില് കാണില്ല. അന്ന് മേനോന് അങ്കിള് കാറിന്റെ കീയും കൊണ്ട് വന്നു കാണില്ല. അദ്ദേഹം ഈ കാറില് എളുപ്പത്തില് ഒളിപ്പിക്കാന് പറ്റുന്ന എവിടെയെങ്കിലും ആകും വച്ചിട്ടുള്ളത്. “
ലക്ഷ്മി സംശയത്തോടെ എന്നെ നോക്കി.
“പുറത്തു നിന്നും ഒളിപ്പിച്ചു വയ്കാന് പറ്റുന്ന ഏതെങ്കിലും ഭാഗത്ത് ആയിരിക്കും അദ്ദേഹം അത് വച്ചിട്ടുണ്ടാകുക. നമുക്ക് നോക്കാം. “
പക്ഷെ എന്റെ നിഗമനങ്ങള് തെറ്റായിരുന്നു. കാറിന്റെ പുറമേ നിന്നും ഞങ്ങള്ക്ക് ആ ഡയമണ്ട്സ് കിട്ടിയില്ല.
“അനീ. നമുക്ക് കാറിനുള്ളിലും ക്ലിനിക്കിലും നോക്കാം. “
“ഹം. ഇല്ല. ലക്ഷ്മീ. അതു കാറില് തന്നെയാണുള്ളത്. പക്ഷെ എവിടെ ? “
“ഒരു പക്ഷെ പെട്രോള് ടാങ്കിനുള്ളില് ആയിക്കൂടെ അനീ? “
ഞാന് മിഴിച്ചു നോക്കി. അങ്ങനെ ഒരു സാധ്യത ഞാന് ഊഹിച്ചില്ല.
ലക്ഷ്മി പെട്ടെന്ന് കാറിന്റെ പെട്രോള് ടാങ്കിന്റെ മൂടി തുറക്കാന് നോക്കി. പിന്നെ നിരാശയോടെ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“ഛെ. ഞാന് ഒരു മണ്ടിയാ. ഇത് കാറിനുള്ളില് നിന്നും തുറക്കാവുന്ന ലോക്ക് ഡോര് ആണ്. അപ്പോള് പിന്നെ.”
“ലക്ഷ്മീ.. നമുക്ക് ഇവിടെ ഇരുന്നു സാവധാനം ആലോചിക്കാം. ഇങ്ങനെ അരിച്ചു പെറുക്കിയത് കൊണ്ട് വലിയ കാര്യം ഒന്നും ഇല്ല.”
ക്ലിനിക്കിന്റെ പടിയില് ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഞാന് പറഞ്ഞു. മടിച്ചു മടിച്ചു അവരും എനിക്കൊപ്പം ഇരുന്നു.
“ലക്ഷ്മീ. നമുക്ക് കാര്യങ്ങള് ഒന്ന് കൂടി പരസ്പരം പറഞ്ഞു നോക്കാം. ചിലപ്പോള് എന്തെങ്കിലും ക്ലൂ കിട്ടിയാലോ? “
“ഹാ. ശരി. “
“അന്ന് മേനോന് അങ്കിള് ശത്രുക്കളുടെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചു ഓടുന്നു. അല്ലേ? “
“അതെ. “
“മേനോന് അങ്കിളിന്റെ കയ്യില് ആ ചെറിയ സഞ്ചിയും ഉണ്ട്. ശത്രുക്കളില് നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു അത് ഒളിപ്പിക്കാനായി അദ്ദേഹം നേരെ ഇവിടെ വരുന്നു.”
“ങ്ങും.”
“ആ വെപ്രാളത്തിനിടയില് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കയ്യില് ക്ലിനിക്കിന്റെയോ ഈ കാറിന്റെയോ കീ ഇല്ലെന്നു കരുതുക. അദ്ദേഹം വീട്ടിലും പോയിട്ടില്ല. അല്ലേ?”
“അതെ.”
“അങ്ങനെയാണെങ്കില് ഇവിടെ വന്ന മേനോന് അങ്കിള് ആ ഡയമണ്ട്സ് എവിടെയായിരിക്കും ഒളിപ്പിച്ചിരിക്കുക? റ്റ്ശത്രുക്കള് പിറകെ ഉണ്ടെന്നു അയാള്ക്കറിയാം. എത്രയും പെട്ടെന്ന് അത് ഒളിപ്പിച്ചേ മതിയാകൂ. ഇനി ഒരു പക്ഷെ താന് പിടിക്കപ്പെട്ടാലും അത് ശത്രുക്കളുടെ കയ്യില് എത്തിപ്പെടരുത് എന്ന് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ടാവും അല്ലേ?”
“ഹും..”
“അപ്പോള് സ്വാഭാവികമായും അദ്ദേഹം ഈ കാറിലായിരിക്കും അത് ഒളിപ്പിച്ചത്. പക്ഷെ ശത്രുക്കളുടെയോ മറ്റാരുടെയോ കണ്ണില് പെടാത്ത തരത്തില്. ഒരു പക്ഷെ നിങ്ങള്ക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന തരത്തില് ആയിരിക്കും അദ്ദേഹം അത് ഒളിപ്പിച്ചത്.”
“എങ്ങനെ?”
“ലക്ഷ്മീ… ഈ ക്ലിനിക്കും പരിസരവും വൃത്തിയാക്കുന്നത് ആരാണ്?”
“അതിനു ഞങ്ങളുടെ ഏതെങ്കിലും സര്വെന്റ് ആഴ്ചയില് വരും. പുറമേ വൃത്തിയാക്കും. ക്ലിനിക്കിനു അകം വൃത്തിയാക്കാന് ആണെങ്കില് ഞാന് ആരെയെങ്കിലും കൂട്ടി വരും. അച്ഛന്റെ ഓര്മ്മകള് അല്ലേ. വേറെ ആരും നശിപ്പിക്കാന് പാടില്ലല്ലോ.”
“അതെ, അത് തന്നെയാണ്. ഈ കാര്യങ്ങള് ഒക്കെ മേനോന് അങ്കിളിനും അറിയാം.അല്ലേ?”
“അതെ.”
“ഈ കാര് ആരെങ്കിലും ഉപയോഗിക്കാറുണ്ടോ?”
“ഇല്ല. വല്ലപ്പോഴും ഞാന് വന്നു കുറച്ചു നേരം സ്റ്റാര്ട്ട് ചെയ്തിടും. അത്ര തന്നെ. ഓടിക്കാറൊന്നും ഇല്ല.”
“ങ്ങും. അന്ന് മേനോന് അങ്കിളിനു ആക്സിടെന്റ്റ് ആയതിനു ശേഷം ലക്ഷ്മി ഈ കാര് സ്റ്റാര്ട്ട് ചെയ്തിരുന്നോ?”
“ഇല്ല. ഇങ്ങോട്ട് വരാന് തന്നെ പറ്റിയില്ല. അന്നത്തെ ടെന്ഷന്. പേടി. പിന്നെ മൊത്തത്തില് ഞാന് മൂഡ് ഓഫ് ആയി.”