നന്ദന്റെയും ശ്യാമയുടെയും മുഖം തെളിഞ്ഞു
“ഞാനാകെ പേടിച്ചിരിക്കയായിരുന്നു നിങ്ങൾ ഈ ആലോചന എങ്ങനെയെടുക്കുമെന്നോർത്ത്…”
ശ്യാമ ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴേക്കും ചായയുമായി വൃന്ദ അവിടേക്ക് വന്നു. അവൾ ചായ ടീപോയിൽ വച്ചിട്ട് തിരിഞ്ഞു.
“മോളേ…”
ശ്യാമ അവളെ വിളിച്ചു, വിളികേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ വൃന്ദക്കരികിലേക്ക് ശ്യാമ ചെന്നു, അവളുടെ കൈകൾ കയ്യിലെക്കെടുത്തിട്ട് പതിയെ അവളുടെ കവിളിൽ തലോടി,
“ മോളെ… ഞങ്ങൾ നിന്നേ കാണാനാ വന്നത്… അമ്മയ്ക്ക് ഇഷ്ടായി മോളെ… അമ്മ വിചാരിച്ച പോലുള്ള ഒരു മരുമോളെ തന്നെ അമ്മയ്ക്ക് കിട്ടി… ഞാനും മോൾടെ അമ്മയും കുട്ടികാലം മുതൽക്കേ കൂട്ടുകാരായിരുന്നു… മോൾക്കിനി എന്നെ സ്വന്തം അമ്മയായി തന്നെ കാണാം… എനിക്കിഷ്ടമായി, മോൾക്കവിടെ ഒരു കുറവുമുണ്ടാകില്ല… ഞാൻ പൊന്നുപോലെ നോക്കിക്കൊള്ളാം… ബാക്കിയൊക്കെ ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു നടത്താം കേട്ടോ…”
ശ്യാമ അവളോട് സ്നേത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“അമ്മേ ഞാൻ… എനിക്ക് നന്ദേട്ടനോട്… അത്…”
വൃന്ദ എന്തെക്കെയോ പറയാനായി തുടങ്ങിയെങ്കിലും ഒന്നിനും കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല,
“മോളൊന്നും പറയാൻ നിൽക്കണ്ട ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ മുതിർന്നവർ സംസാരിക്കാം…”
ശ്യാമ അവളുടെ മുടിയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു,
വൃന്ദ നന്ദനെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് അടുക്കളിയിലേക്ക് പോയി,നന്ദൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ നോക്കി
ഇതെല്ലാം കണ്ട് ശില്പയുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു അവൾ എഴുന്നേറ്റ് അകത്തേക്ക് പോയി.
ശ്യാമ നളിനിയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു
“അപ്പൊ.. ഞങ്ങളിറങ്ങട്ടെ ചേച്ചി… രാജേട്ടൻ വരുമ്പോ പറയൂ… എന്നിട്ട് നിങ്ങൾ വീട്ടിലേക്ക് വരൂ… ഒന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ട് വന്നാ അത്രേം സന്തോഷം…”
ശ്യാമ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ശരി ശ്യാമേ… അങ്ങനെ ആയിക്കോട്ടെ…”
നളിനി അവരെ യാത്രയാക്കി തിരിയുമ്പോൾ അടുക്കളയിൽ പത്രങ്ങൾ വീഴുന്ന ഒച്ചയും ശില്പയുടെ അലർച്ചയും കേട്ട് നളിനി ധൃതിയിൽ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു,
ചെല്ലുമ്പോൾ താഴെ വീണുകിടക്കുന്ന വൃന്ദയെ മുടിക്കുത്തിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിക്കുന്ന ശില്പയെ ആണ് കണ്ടത്, വൃന്ദയുടെ കവിളിൽ വിരൽപ്പാട് ചുവന്നു കിടക്കുന്നു, വൃന്ദ വേദനയോടെ നിലവിളിക്കുന്നുണ്ട്,
“നെനക്ക് വ്യവിചരിക്കാൻ കുടുംബത്തീപ്പേറന്നെ ആണുങ്ങളെ കിട്ടിയോള് അല്ലേടി…”
ദേഷ്യംകൊണ്ട് ചുവന്ന മുഖത്തോടെ ശില്പ അവളുടെ മുടിയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചെറിഞ്ഞു, വൃന്ദ അടുക്കളയുടെ മൂലയിൽ വന്നുവീണു, വീണ്ടും അവളെടുത്തേക്ക് പാഞ്ഞു,
പെട്ടെന്ന് പുറകിൽനിന്നും കിട്ടിയ ഒരു അടിയിൽ ശില്പ നടുവ് വളച്ചു, ശില്പ പെട്ടെന്ന് വേദനകൊണ്ട് നിലവിളിച്ചു, തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ കയ്യിലൊരു വിറകുകഷണവുമായി ദേഷ്യത്തോടെ കണ്ണൻ വീണ്ടുമവളെ തല്ലാനായി മുന്നോട്ടടുത്തു, ശില്പ ഒരുനിമിഷം ഭയന്ന് പുറകോട്ട് മലർന്നു വീണു,
അപ്പോഴേക്കും പുറത്തുനിന്നു ഓടിവന്ന ലത കണ്ണനെ പിടിച്ചുനിർത്തി…
“വിടെന്നെ…എന്റെ ഉണ്ണിയേച്ചിയെ തൊട്ടാ കൊല്ലും നിന്നേ…”
കണ്ണൻ ലതയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കുതറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു,
“മോനേ…കണ്ണാ…”
വൃന്ദ നിലത്തുനിന്നെഴുന്നേറ്റ് അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വിറകുകഷണം വാങ്ങിയെറിഞ്ഞിട്ട് അവനെ ചുറ്റിപിടിച്ചു…
അതുകണ്ട ശില്പ നിലത്തുനിന്നെഴുന്നേറ്റ് കണ്ണനെ വൃന്ദയുടെ കയ്യിൽനിന്നും വലിച്ചെടുത്ത് പുറകോട്ട് തള്ളി,
“നീയെന്നെ തല്ലി അല്ലേടാ…”
ശില്പ വീണ്ടും അവനോട് അടുത്തു, പെട്ടെന്ന് അവിടെയെത്തിയ നളിനി അവളെ പിന്നിൽനിന്നും പിടിച്ചുനിർത്തി,
വീണ വീഴ്ചയിൽ കണ്ണന്റെ നെറ്റി ഭിത്തിയിൽ ഇടിച്ചു ചോര വന്നു, കണ്ണൻ എന്നിട്ടും പോരുകോഴിയേപോലെ അവളെ നോക്കി…
“നീ നന്ദേട്ടനോട് സുഖമായിട്ട് ജീവിക്കാമെന്ന് വിചാരിക്കണ്ടടി, എനിക്ക് ജീവനുണ്ടേ ഞാനത് സമ്മതിക്കൂല്ല…ഒന്നൂടെ നീയറിഞ്ഞോ നന്ദേട്ടൻ കല്യാണം കഴിക്കുന്നുണ്ടേ അതീ എന്നെയായിരിക്കും…”
ശില്പ ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞുനിർത്തിയിട്ട് കണ്ണനെ നോക്കി തുടർന്നു,
“നീ സന്തോഷിക്കണ്ടടാ…നെനക്കുള്ളത് അച്ഛൻ വരട്ടെ ഇന്ന്…”
പറഞ്ഞിട്ട് ശില്പ ചാടിത്തുള്ളി അകത്തേക്ക് പോയി,
നളിനി ഒരുനിമിഷം നിന്നിട്ട് അവരുടെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് കണ്ണന്റെ നെറ്റി പരിശോധിച്ചു പിന്നീട് അകത്തുപോയി ഫസ്റ്റ് എയ്ഡ് ബോക്സ്‌ കൊണ്ടുവന്നു ലതയെ ഏൽപ്പിച്ചു കണ്ണന് മരുന്ന് വച്ചുകൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ട് അകത്തേക്ക് പോയി.
••❀••
“തലതെറിച്ചതുങ്ങള്… ഈ കുട്ടികളെ കൊല്ലാറാക്കി, അഹങ്കാരം തലക്ക് പിടിച്ചാ എന്താ ചെയ്യുന്നേ…എന്റെ മോളെങ്ങാനം ആയിരുന്നേ തല്ലിക്കൊന്ന് വാഴയ്ക്ക് വളം ഇട്ടേനെ…”
കണ്ണന്റെ നെറ്റിയിലെ മുറുവിൽ മരുന്ന് വച്ചുകൊണ്ട് ലത ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു,
“മോക്ക് ഞാനിത്തിരി എല അരച്ചിട്ടു തരട്ടെ…ഇല്ലേ നാളത്തേക്ക് മോഖത്തു നീരുവയ്ക്കും…”
അടുത്തിരുന്ന വൃന്ദയുടെ കവിളിൽ നിലിച്ചു കിടക്കുന്ന മൂന്ന് വിരൽപാടിൽ നോക്കിക്കൊണ്ട് ലത പറഞ്ഞു,
“വേണ്ട ചേച്ചി എനിക്കൊന്നൂല്ല…വേണേൽ ഞാനരാച്ചിട്ടൊളാം…”
വിഷമത്തോടെ കണ്ണനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ലത അവളെ അലിവോടെ നോക്കി
“മോക്ക് ഇഷ്ടാണോ ആ കൊച്ചനെ….നല്ല ചേർച്ചയാ നിങ്ങൾ…മോള് വേറൊന്നും ആലോചിക്കേണ്ട എങ്ങനേലും കണ്ണനേം കൊണ്ട് ഈ നരകത്തീന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ നോക്ക്…”
ലത അലിവോടെ പറഞ്ഞു,
വൃന്ദ വെറുതെ പുഞ്ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ.
••❀••
വൈകിട്ട് കാവിലേക്ക് പോകുന്നവഴിയിൽ വൃന്ദയെ കാത്തു നിൽക്കുന്ന പോലെ നന്ദൻ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവരെ കണ്ട് നന്ദൻ വൃന്ദയെകണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി നിന്നു,
പച്ച നിറത്തിൽ വെളുത്ത പൂക്കളുള്ള പാവാടയും ബ്ലൗസും, സമൃദ്ധമായ ചുരുണ്ട അരയ്ക്ക് താഴെ വരെയെത്തുന്ന മുടി തുമ്പുകെട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ട്, കാതിൽ ഒരു കറുത്ത പ്ലാസ്റ്റിക് സ്റ്റഡ് കഴുത്തിൽ നൂലുപോലെ ഒരു സ്വർണമാല കയ്യിൽ രണ്ട് മൂന്ന് കുപ്പിവളകൾ വലിയ കണ്ണുകളിൽ കണ്മഷി വരച്ചിട്ടുണ്ട് നല്ല ആകൃതിയോത്ത മുഖവും മൂക്കും, ചോര തുളുമ്പുന്ന മാതിരി ചുണ്ട്, വേറെ മേക്കപ്പ് ഒന്നുമില്ലാതെ തന്നെ ഒരപ്സരസിനെ പോലെ തോന്നിച്ചു, ഇതാണ് ഗ്രാമീണ സൗന്ദര്യം നന്ദൻ അവളെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ഓർമിച്ചു, ഇത്രേം സൗന്ദര്യമുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടി ഈ നാട്ടിലെവിടെലും ഉണ്ടോന്ന് സംശയമാ, അപ്പോഴേക്കും അവർ അവനടുത്തെത്തിയിരുന്നു,
കണ്ണന്റെ നെറ്റിയിലെ മുറിവ് കണ്ട് നന്ദൻ ചോദിച്ചു
“എന്ത് പറ്റി കണ്ണാ…നെറ്റി എങ്ങനാ മുറിഞ്ഞത്…വീണോ…”
“അത്…അവൻ മുറ്റത്ത് വീണു, അതാ…”
കണ്ണൻ എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വൃന്ദ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു, പിന്നീട് കൈ കൊണ്ട് അവളുടെ പാട് വീണ കവിൾ മറച്ചു,
“സൂക്ഷിക്കണ്ടേ…”
കണ്ണന്റെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് നന്ദൻ പറഞ്ഞു. കണ്ണൻ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു,
