“വയറ്റില്‍ ഒന്നുമില്ലാതാണോ ഓരോ പണിയ്ക്ക് പിന്നാലെ നടക്കുന്നെ..!”
അവര്‍ ദേഷ്യം ഭാവിച്ച് അവര്‍ എന്റെ തോളില്‍ മെല്ലെയൊന്നിടിച്ചു.
“മേമ വരാന്‍ കാത്തിരുന്നതല്ലേ…അയ്‌ശരി..!”
ഞാനതേ പവറില്‍ തന്നെ ഒരിടി തിരിച്ചും കൊടുത്തു.
“ഒരു രോഗിയെ ഇങ്ങനെ ഉപദ്രവിക്കാതെടാ ദുഷ്ടാ..!”
ഒരു തളര്‍ന്ന ചിരിയോടെ ഇടികിട്ടിയ ഇടം ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് അവര്‍ ഡൈനിംഗ് ഹാളിലേക്ക് നടന്നു. പിന്നാലെ ഞാനും.
അമ്മമ്മയും അമ്മച്ചനും കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റ് പോയിരുന്നു.
മേമയെ ഒരു ചെയറില്‍ പിടിച്ചിരുത്തിയ ശേഷം ഞാനൊരു പ്ലേറ്റില്‍ അപ്പമെടുത്ത് അവരുടെ മുന്നില്‍ വച്ചു കൊടുത്തു.
“എനിക്ക് വേണ്ട കണ്ണാ…പനിയുള്ളപ്പോ ഈ പുളിപ്പുള്ളതൊന്നും വയറിന് പിടിക്കില്ല..!”
കൈമുട്ട് മേശയില്‍ കുത്തി ക്ഷീണത്തോടെ തല താങ്ങിവച്ചുകൊണ്ട് അവര്‍ പ്ലേറ്റ് എനിക്ക് നേരെ തള്ളി വച്ചു.
“അത് സാരമില്ല…മര്യാദയ്ക്കിരുന്നു കഴിച്ചോ..!”
ഞാനത് വീണ്ടും അവര്‍ക്ക് മുന്നിലേക്ക് തന്നെ നിരക്കി വച്ചു.
“പ്ലീസ് കണ്ണാ…പറയുന്നത് കേള്‍ക്ക്…വേണ്ടാഞ്ഞിട്ടാ..! കൊറച്ച് ചായ മാത്രം തന്നാ മതി…പ്ലീസ്..!
ആ വേണ്ടായ്ക അവരുടെ മുഖത്തു തെളിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ ഞാനധികം നിര്‍ബന്ധിക്കാന്‍ നിന്നില്ല. വേണ്ടാഞ്ഞിട്ടു തന്നെയാവും. നിര്‍ബന്ധിച്ച് കഴിപ്പിച്ചിട്ട് ഇനി വേറെ വല്ലതും കൂടെ വരണ്ട.
ഫ്ലാസ്കില്‍ നിന്നും ഒരു ഗ്ലാസ്സില്‍ ചായ പകര്‍ന്നു കൊടുത്തു. ശേഷം അവരുടെ വലതു വശത്തായി ഇരുന്ന്‍ അവര്‍ക്ക് വച്ച പ്ലേറ്റില്‍ തന്നെ കഴിച്ച് തുടങ്ങി.
എന്റെ കഴിപ്പ്‌ തീരുന്നത് വരെ ആ ചായയും മൊത്തി മേമ എനിക്ക് കൂട്ടിരുന്നു. പലപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ കൈവണ്ണകള്‍ തമ്മില്‍ തൊട്ടുരുമ്മി. മേമ അത് ശ്രദ്ധിച്ചോ എന്നറിയില്ല പക്ഷേ..എനിക്കത് സുഖമെഴുന്ന ഒരു അനുഭൂതിയായിരുന്നു. ആ മേനിയില്‍ വിരല്‍ത്തുമ്പ് മുട്ടുമ്പോള്‍ പോലും അതെന്നെ കോരിത്തരിപ്പിക്കുകയാണ്.
ലിസിച്ചേച്ചിയും മായേച്ചിയുമൊന്നും തരാത്ത എന്തോ ഒരു സുഖം വെറുമൊരു നോട്ടം കൊണ്ട് തന്നെ മേമ എന്നിലേക്ക് പകര്‍ന്നു തരുന്നു. ഒപ്പം ഇരിക്കുമ്പോഴും തല്ലുകൂടുമ്പോഴും ഇക്കിളിയിടുമ്പോഴുമൊക്കെ ആ അനുഭൂതി ഒരിളംകാറ്റായി തഴുകിത്തലോടാറുണ്ട്.
“എങ്ങനെ ഉണ്ട്..കൊള്ളാമോ..?”
ഞാന്‍ കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് സാകൂതം നോക്കിക്കൊണ്ട് മേമ ചോദിച്ചു.
“കൊള്ളാം..എന്നാലും മേമ ഉണ്ടാക്കുന്ന അത്രയും പോര…”
ഞാന്‍ ഒരു ചെറിയ കഷണം അപ്പം കറിയില്‍ മുക്കി അവരുടെ നേരെ നീട്ടി.
“ദാ..ടേസ്റ്റ് നോക്ക്..!”
“യ്യോ എനിക്ക് വേണ്ട..!”
അവര്‍ പെട്ടെന്ന് തല വെട്ടിയൊഴിഞ്ഞു.
“വേണ്ടേ വേണ്ട..പനിയായത് കൊണ്ട് ഊട്ടിത്തരാമെന്ന് കരുതി..!”
ഞാനത് എന്റെ തന്നെ വായിലേക്കിട്ടു.
“അയ്യോ സിംപതി അടിക്കല്ലേ….എന്നെ ഈ കോലത്തിലാക്കിയത് നീ തന്നാ..!”
ഒരു വാടിയ ചിരിയോടെ അവരെന്റെ തുടയിലൊന്നു നുള്ളി.
“അതില്‍ ഞാന്‍ കാലത്തേ ഖേദം പ്രകടിപ്പിച്ചല്ലോ..!”
ഞാനൊരു ചളിഞ്ഞ ചിരി പാസാക്കി.
“ഖേദം…പിന്നേ..വലിയ രാഷ്ട്രീയക്കാരനല്ലേ..!”
“എന്നാ പരസ്യശാസന ആയാലോ…!”
“പോടാ..!”
ഒരു ചുമയുടെ അകമ്പടിയോടെ അവര്‍ ആ കൈ വീണ്ടും എന്റെ തുടയില്‍ വീണു.
“ഇതും കഴിച്ച് വേഗം അടുക്കളേലോട്ട് ചെന്ന് ഉച്ചക്കലേക്ക് വേണ്ടതൊക്കങ്ങുണ്ടാക്കിക്കോ…അതാ നിനക്കുള്ള ശിക്ഷ..!”
“ആര് ഞാനൊ…ആഹ് ബെസ്റ്റ്..!”
വെള്ളം പോലും തിളപ്പിക്കാനറിയാത്ത ഒരു ന്യൂജെനോടാണ് ഈ പറയുന്നതെന്ന ബോധം പോലുമില്ലേ ഈ മേമയ്ക്ക്.
“നിന്നെ മാത്രം ആശ്രയിച്ച് പട്ടിണി കിടക്കാനുള്ള മണ്ടത്തരമൊന്നും ഞാന്‍ കാണിക്കില്ല…കൂടെ നിന്ന് പറഞ്ഞു തരാം…!”
അവരൊന്നു കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു.
അത് ഓക്കെ….മേമ ഒപ്പമുണ്ടെങ്കില്‍ അതല്ല അതിനപ്പുറവും ചെയ്യും. ആ സാമീപ്യം അത്രയേറെ എന്നെ സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട്.
ടാബ്ലെറ്റും കുടിക്കാന്‍ വെള്ളവും കൊടുത്ത ശേഷം കഴിച്ച പാത്രങ്ങളെടുത്ത് ഞാനടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. ഒരു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവരും പിന്നാലെ എത്തി.
സ്ലാബിനോട് ചേര്‍ന്ന്‍ ഒരു കസേരയിലിരുന്ന ശേഷം അവരെനിക്കുള്ള നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കിത്തുടങ്ങി.
അതനുസരിച്ച് കുക്കറില്‍ അരിയിടുന്നതൊക്കെ വേഗത്തിലങ്ങ് പഠിച്ചെടുത്തു.
“മൂന്നു വിസില്‍ കേട്ടാ ഓഫാക്കിയേക്ക്…വേറൊന്നും ചെയ്യണ്ട..!”
തളര്‍ന്ന സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവര്‍ ബദ്ധപ്പെട്ട് എഴുന്നേറ്റു.
“ഞാന്‍ കൊറച്ചൂടെ കിടക്കട്ടെ…തീരെ വയ്യ..തല കറങ്ങുന്നപോലൊക്കെ തോന്നുന്നു..!”
ആ അവസ്ഥ എന്നെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പാവത്തിന് ശരിക്കൊന്നു നില്‍ക്കാന്‍ തന്നെ കഴിയുന്നില്ല. ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ആ കൈവണ്ണയില്‍ പിടിച്ചു താങ്ങി.
“വേണ്ടെടാ…അത്രയ്ക്കൊന്നൂല്ലാ..!”
അവര്‍ എന്റെ പിടുത്തം വിടുവിക്കാന്‍ നോക്കി.
“മേമ ചുമ്മാ ഇരി..എനിക്ക് പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യാനുള്ള അവസരമാണ്…
നശിപ്പിക്കല്ലേ..!”
ഒരു തമാശപോലെ ചൂടായിക്കൊണ്ടാണ് പറഞ്ഞതെങ്കിലും മനസ്സില്‍ കുറ്റബോധം വല്ലാതെ നുരയിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“നീ സെന്റിയടിച്ച് എന്നെ ധര്‍മ്മ സങ്കടത്തിലാക്കാതെടാ ചെക്കാ…സൂക്കേട് മാറീട്ട് പകരം വീട്ടാനുള്ളതാ..!”
തളര്‍ന്നു പതിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവര്‍ കോണിപ്പടിയിലേക്ക് നടന്നു. കൈവണ്ണയില്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ച് ഞാനവരെ താങ്ങി നടത്തി.
“അയ്യോ എന്തുപറ്റി…വല്ലടത്തും വീണോ..?”
ഉമ്മറവാതില്‍ കടന്ന് വന്ന അമ്മമ്മ അന്ധാളിച്ചു നോക്കുകയാണ്.
ഈശ്വരാ ഇനിയിവിടെ വെടി പൊട്ടിക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ..!
“വീണിട്ടൊന്നുല്ല….മുറീലാക്കീട്ട് വരാം…നിക്ക്..!”
ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞത് പോരാതെ ആംഗ്യഭാഷയും കൂടെ എടുത്ത് പ്രയോഗിച്ചു.
ഭാഗ്യം..അമ്മമ്മ കൂളായി.
“ഇനി മതി..ഞാന്‍ പൊയ്ക്കോളാം..!”
കോണി കയറാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ മേമ ബലം പ്രയോഗിച്ച് എന്റെ പിടുത്തം വിടുവിച്ചു.
അതല്ലെങ്കിലും ഞാന്‍ പിടുത്തം വിട്ടേനെ..രണ്ടുപേര്‍ക്ക് ഒപ്പം നടക്കാനുള്ള വീതിയൊന്നും പടികള്‍‍ക്കില്ല.
പിടി വിട്ടെങ്കിലും എങ്ങാനും പിന്നോട്ട് മറിഞ്ഞാലോ എന്ന് പേടിച്ച് ഞാന്‍ പിന്നാലെ തന്നെ കയറി.
ആ കുണ്ടി എന്നെ പലവട്ടം മാടി മാടി വിളിച്ചെങ്കിലും അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കാനേ പോയില്ല. പനി പിടിച്ചു കിടക്കുമ്പോഴെങ്കിലും അല്പം മര്യാദ കാണിച്ചേക്കാമെന്നു വച്ചു.
“ഞാനിവിടെ ഇരിക്കണോ..?”
കിടക്കയിലേക്ക് കിടത്തി കമ്പിളി കൊണ്ട് ആപാദം പുതപ്പിച്ചു കൊടുക്കുന്നതിടയില്‍ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
ആ തളര്‍ന്ന കണ്ണുകളില്‍ ഒരു നേര്‍ത്ത പുഞ്ചിരി ഉദിച്ചു. ഒപ്പം..’വേണ്ട’ എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ പതിയെ കണ്ണടച്ചു കാണിച്ചു.
എങ്കിലും അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഞാനവര്‍ക്കരികിലായി ഇരുന്നു.
