“നീയെന്തിനാ ഇപ്പം അതൊക്കെ പറയുന്നേ ഡെന്നീ?”
ചുരണ്ടിയ ഇഞ്ചി തിളയ്ക്കുന്ന ചായയിലേക്ക് ഇട്ടിട്ട് അവള്‍ അവനോട് ചോദിച്ചു.
“അയ്യേ, ചായേല്‍ ആരേലും ഇഞ്ചി ഇടുവോ?”
അവന് അവളുടെ ചോദ്യം അവഗണിച്ച് പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
“എനിക്കല്ല!!”
അവള്‍ കടുപ്പിച്ച് പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ?”
“ഇവിടെ ഒരു തല്ലുകൊള്ളി ഒണ്ട്. ഒരു പനിക്കാരന്‍! പനി ആണേലും കയ്യിലിരുപ്പ് മോശവാ. അവനാ!”
അവന് ചിരിച്ചു. അവന്‍റെ ചിരിയുടെ ഭംഗിയിലെക്ക് നോക്കി അവളും. അവള്‍ അല്‍പ്പ നേരം അവന്‍റെ മുഖത്തിന്‍റെ അഴകിലേക്ക് നോക്കി.
“ആന്റി പറ…”
അവന് തുടര്‍ന്നു.
“ആന്റിക്ക് എന്നോട് ഇഷ്ടം ഉണ്ടായിട്ടല്ലേ ഞാന്‍ ഉമ്മ തന്നപ്പം , പിടിച്ചപ്പഴും ഒക്കെ അത് ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു നിന്നത്?”
“എന്‍റെ ചെറുക്കാ, നിന്നോട് ഞാനിപ്പം എന്നതാടാ പറയേണ്ടേ?”
അവള്‍ ചോദിച്ചു.
അവള്‍ ചായ കപ്പിലേക്ക് എടുത്തു.
“എടാ നീ എന്നെ ഉമ്മ വെച്ചില്ലേ? താഴെ ഒക്കെ ഞെക്കുവേം ഒക്കെ ചെയ്തപ്പം അന്നേരം…ശ്യെ, ഞാന്‍ എന്നതാ നിന്നോട് പറയേണ്ടേ? നീയല്ലേ എന്നെ ആദ്യം കേട്ടിപ്പിടിച്ചേ? നീയല്ലേ ആദ്യം എന്നെ ഉമ്മവേച്ചേ? ഉമ്മേം കേട്ടിപ്പിടുത്തോം ഒക്കെ ആര്‍ക്കാ മോനെ ഇഷ്ടമില്ലാതെ? അതും ഞാന്‍ മോനെപ്പോലെ സ്നേഹിക്കുന്ന നിന്‍റെ ഉമ്മയൊക്കെ…പിന്നെ ബാക്കില്‍ പിടിച്ച് ഞെക്കീപ്പം ഞാന്‍ എങ്ങനെ തടയും..നീയെന്‍റെ ചുണ്ട് മൊത്തം അപ്പൊ കടിച്ചോക്കെ…”
സുനിതയുടെ സ്വരം വിറപൂണ്ടു. അവള്‍ നിര്‍ത്തി, പതിയെ കിതച്ച് അവനെ നോക്കി.
“എനിക്ക് ബാക്കി പറയാന്‍ പറ്റുന്നില്ല..നീ മിണ്ടാതിരി…”
അത് പറഞ്ഞ് അവളൊന്ന് കിതച്ചു.
അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയ ഡെന്നീസ് വീണ്ടും നിയന്ത്രണം നഷ്ട്ടപ്പെട്ട് എഴുന്നേറ്റു.
“മോനെ, വേണ്ട!”
അവന്‍റെ മുഖത്തെ ഭാവവും വേഗത്തിലേ ചടുലതയും കണ്ട് അവള്‍ ഒച്ചയിട്ടു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും ഡെന്നീസ് അടുത്ത് എത്തിയിരുന്നു. അവന് അവളെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി അധരം വീണ്ടും കടിച്ച് എടുത്തു. അവന്‍റെ പിടിയില്‍, അതിന്‍റെ പൌരുഷത്തിന്റെ കടിപ്പില്‍ അവള്‍ അമര്‍ന്നു ചേര്‍ന്ന് അവന് തന്‍റെ അധരം വിട്ടുകൊടുത്തു. ചുംബനത്തിന്റെ അസഹ്യലഹരിയില്‍ അവന് കൈ താഴേക്ക് ഇട്ട് സാരി മുകളില്‍ നിന്നും പിടിച്ചു പൊക്കി. തടിച്ച തുടകളിലൂടെ കൈകള്‍ അമരന്നുരഞ്ഞുകൊണ്ട് അത് അടിപ്പാവാടയ്ക്ക് അകത്ത്, കയറി. പാന്റിയ്ക്കകത്ത് കൈ കയറി. സുനിത ഒന്ന് പിടഞ്ഞു. തടിച്ച പൂറില്‍ കൈ ഞെങ്ങിക്കൊണ്ടപ്പോള്‍ അവന് അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.
“നനഞ്ഞ് ഇരിക്കുന്നു ശരിക്കും…”
പൂറിനുള്ളിലേക്ക് വിരല്‍ കയറ്റി ഇളക്കി അവന് പറഞ്ഞു. അതിനു മറുപടിയായി സുനിത അവളുടെ കൈത്തലം അവന്‍റെ കൈത്തലത്തിനു മേല്‍ വെച്ചമര്‍ത്തി. പക്ഷെ അടുത്ത നിമിഷം, അവള്‍ അവന്‍റെ കൈ അവിടെ നിന്നും വിടുവിച്ചു.
“എന്താ ആന്റി, ഇത്?”
അസഹ്യമായ ഇഷ്ട്ടക്കേടോടെ അവന് ചോദിച്ചു.
“ഞാന്‍ ചെയ്തത് ഒക്കെ ആന്റി ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്….എല്ലാം ആന്റിക്ക് ഇഷ്ടമാ, എനിക്കറിയാം. പിന്നെ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ജാഡ കാണിക്കുന്നേ?”
അവള്‍ അവന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് ചൂഴ്ന്ന് നോക്കി.
“എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാ…”
അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“നല്ലൊരു ഭാര്യയാ ഞാന്‍, നല്ല അമ്മയും….പക്ഷെ..നിന്നെ…”
അവളൊന്നു നിര്‍ത്തി.
“പക്ഷെ നിന്നേം ഇഷ്ടമാ എനിക്ക്, കാരണം അറിയില്ല…എന്ത് കൊണ്ട് എന്ന് ആരേലും ചോദിച്ചാ, എനിക്ക് ഉത്തരം ഇല്ല….ഞാനും നിന്നെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാം…നീ എന്നെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്ന പോലെ തന്നെ…നീ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ഒക്കെ ഞാന്‍ നിനക്ക് തരാം…ഒരു കണ്ടീഷന്‍ ഉണ്ട് എനിക്ക്…”
സുനിതയുടെ ഭാവം മാറിയത് അവന് ശ്രദ്ധിച്ചു. സ്വരത്തിലെ തീവ്രതയും.
“എന്ത് കണ്ടീഷന്‍?”
“ഒരാളെ …അയാളെ കുറഞ്ഞത് ഒരു കൊല്ലം എണീക്കാന്‍ പറ്റാത്ത വിധത്തില്‍ കയ്യോ കാലോ തല്ലി ഒടിക്കണം….”
ഡെന്നീസ് ഒന്ന് ഭയന്നത് അവള്‍ കണ്ടു. സിനിമകളില്‍ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ അട്ഭുതപ്പെടുന്നത് പോലെ ഒരു ഭാവം അവന്‍റെ മുഖത്ത്. ഇതുപോലെ ഒക്കെയുള്ള ഡയലോഗ് റിയല്‍ ജീവിതത്തില്‍ ആരെങ്കിലും പറയുമോ എന്ന് സംശയിക്കുന്നത് പോലെ.
“ആ…ആരെ?
അവന് സാവധാനം ചോദിച്ചു.
“മാധവന്‍ ചേട്ടനെ…”
അവള്‍ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
“എഹ്?!!”
അവന് അതിരില്ലാത്ത അദ്ഭുതത്തോടെ അവളെ നോക്കി. അദ്ഭുതം പിന്നെ ഭയമായി.
“മാധവന്‍ ചേട്ടനെയോ? ആന്റി എന്നാ തമാശ പറയുവാണോ? അത്രേം തണ്ടും തടീം ആരോഗ്യോം ഒള്ള ഒരാളെ! അതും ഒരു പോലീസ്കാരനെ?”
“അപ്പം നീ കരാട്ടെ പഠിക്കാനാ, കുങ്ങ്‌ഫൂ പഠിക്കാനാ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് നൈറ്റി പോലത്തെ വെള്ള ഉടുപ്പും ഒക്കെ വലിച്ചു കേറ്റി എങ്ങോട്ടാ പോകുന്നെ? ആവശ്യനേരത്ത് ഒരാളെ തല്ലാന്‍ പോലും പറ്റീല്ല എങ്കി എന്ത് കാര്യത്തിനാ നീയതൊക്കെ പഠിക്കുന്നെ? വെറുതെ മസില്‍ ഒണ്ടാക്കാനോ?”
ഡെന്നീസ് അവളെ ചമ്മലോടെ നോക്കി.
“അതെന്താ? മാധവന്‍ ചേട്ടന്‍ ആന്‍റിയെ എന്താ ചെയ്തെ, ഞാന്‍ അയാളെ തല്ലാനും കാലൊടിക്കാനുമൊക്കെ?”
ചമ്മല്‍ മാറ്റി അവന് ചോദിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഗേറ്റിനു വെളിയില്‍ ഒരു ജീപ്പ് വന്നു നില്‍ക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. അവന് ഉത്തരം പറയുന്നതിന് മുമ്പ് അത് കേട്ട് അവള്‍ പുറത്തേക്ക് ഒന്ന് നോക്കി.അവനും. അപ്പോള്‍ പുറത്ത് നിന്ന് നിലാവില്‍ മുറ്റത്തേക്ക് കയറി നിര്‍ത്തിയ ജീപ്പില്‍ നിന്നും സുധാകരനും പ്രശാന്തും ഇറങ്ങുന്നത് അവര്‍ കണ്ടു. മറ്റൊരാള്‍ കൂടിയുണ്ട്. അയാള്‍ മുഖം തിരിച്ച് മുറ്റത്ത് തന്നെ നില്‍ക്കുകയാണ്.
“മാധവേട്ടന്‍!”
മുറ്റത്ത് നില്‍ക്കുന്ന ആളെക്കണ്ട് ഡെന്നീസ് മന്ത്രിച്ചു. സുനിത അത് കേട്ട് ഒന്ന് വിറച്ചു. ഭയത്തോടെ അവള്‍ ഡെന്നീസിനെ നോക്കി. അപ്പോഴേക്കും കൈകള്‍ നിറയെ സാധനങ്ങളുമായി പ്രശാന്തും സുധാകരനും അകത്തേക്ക് കയറി.
“എടാ പ്രശാന്തേ…”
ഡെന്നീസ് പ്രശാന്തിനെ നോക്കി. പ്രശാന്ത് ചുണ്ടത്ത് വിരല്‍ വെച്ച് നിശബ്ദനായിരിക്കാന്‍ അവനോട് പറഞ്ഞു.
“മോനെ, നീ അല്‍പ്പ സമയം ഒന്ന് അകത്തെ മുറിയിലേക്ക് പോ,”
സുധാകരന്‍ ഡെന്നീസിനോട് പറഞ്ഞു. അവന് അകത്തേക്ക് പോയി.
“സുനീ…”
അങ്ങനെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് സുധാകരന്‍ സുനിതയെ നോക്കി.
“മാധവേട്ടന്‍ വന്നിട്ടുണ്ട്…നിന്നെ ഒന്ന് കാണാന്‍…”
അവള്‍ ഭയന്ന് പ്രശാന്തിനെ നോക്കി. എന്നിട്ട് ദേഷ്യത്തോടെ സുധാകരനെയും.
“നമ്മള് കരുതിയ പോലെ മാധവേട്ടന്‍ കൊടകില്‍ ഒന്നും പോയതല്ല…”
സുധാകരന്‍ പറഞ്ഞു.
“ഹോസ്പ്പിറ്റലില്‍ ആയിരുന്നു മാധവേട്ടന്‍…കക്ഷിക്ക് ഭയങ്കര മനസ്താപം ഉണ്ട്…ശരിക്കും..നിന്നെ കണ്ട് മാപ്പ് പറയാന്‍ വന്നതാ…ഞാന്‍ മാധവേട്ടനെ അകത്തേക്ക് വിളിക്കുവാ…”
ഹോസ്പ്പിറ്റല്‍? മനസ്താപം? മാപ്പ്?
സുനിത സംശയിച്ച് സുധാകരനെ നോക്കി.
