“അമ്മെ…”
അവന്‍ വിളിച്ചു.
അവന്‍ അത് കേള്‍ക്കാതെ മുമ്പോട്ട്‌ നടന്നു.
“അമ്മെ,”
അവന്‍ വീണ്ടും വിളിച്ചു. മുമ്പോട്ട്‌ ചെന്നു അവളുടെ കൈക്ക് പിടിച്ച് നിര്‍ത്തി.
“ഞാന്‍ ഒന്നും ചെയ്തില്ല…”
അവന്‍ പറഞ്ഞു.
“തെറ്റൊന്നും ചെയ്തില്ല ഞാന്‍. പക്ഷെ ശിക്ഷ മുഴുവന്‍ എനിക്ക്! അല്ലെ?”
അവന്‍ അങ്ങനെ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അവള്‍ അവനെ ദയനീയമായി നോക്കി.
“എന്താ അമ്മെ ഇങ്ങനെ? എത്ര ദിവസമായി? അമ്മയ്ക്ക് എങ്ങനെ എന്നോട് ഇങ്ങനെ കഴിയുന്നു! ഞാന്‍ അത്രെയ്ക്കും കൊള്ളില്ലേ അമ്മക്ക്?”
അവന്‍ പറഞ്ഞു മുഴുമിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. പിന്നെ കരഞ്ഞു. അവനും അവളെ ആശ്ലേഷിച്ചു.
“ഇത്രയ്ക്കൊക്കെ വെഷമിക്കാന്‍ എന്താ അമ്മെ ഉണ്ടായത്?”
കൈ ഉയര്‍ത്തി അവളുടെ മിഴിനീര്‍ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവന്‍ ചോദിച്ചു.
“ഞാന്‍ വെഷമിക്കുക നിങ്ങള് രണ്ടാളും വഴക്കടിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ ആണ്. സ്നേഹിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ അല്ല…”
അവന്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“നിങ്ങള് രണ്ടു പേരും എന്നെ ഇതുവരേം വിഷമിപ്പിച്ചിട്ടില്ല…വഴക്കടിച്ച്…അതുകൊണ്ട് അമ്മ ഇപ്പം എന്ത് ഓര്‍ത്താണോ വെഷമിക്കുന്നെ, അതങ്ങ് മറന്നു കള… എന്നിട്ട് ഒന്ന് ചിരിച്ചേ…” കണ്ണുനീരിനിടയില്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് അനുപമ ഭംഗിയുള്ള പുഞ്ചിരി വിടര്‍ന്നു.
“ഇപ്പഴാ അമ്മ എന്‍റെ പുന്നാര അമ്മ ആയത്…”
അവന്‍ അവളുടെ കവിളില്‍ അമര്‍ത്തി ഉമ്മ വെച്ചു.
“ഇനി വാ…”
അവന്‍ സൈക്കിളിന്‍റെ പിന്‍ഭാഗം കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. കൈയ്യിലെ സഞ്ചി ഹാന്‍ഡിലില്‍ വെച്ച് അവള്‍ അവന്‍റെ പിമ്പില്‍ സൈക്കിളില്‍ ഇരുന്നു.
സുധാകരന്‍ അന്ന് വൈകിയേ വരൂ എന്ന് പോരഞ്ഞിരുന്നു. ഓഫീസില്‍ പണി ഏറെയാണ്‌. നാളെയോ മറ്റന്നാളോ ഓഡിറ്റിങ്ങുണ്ടാവും. അതൊക്കെ ഒരു വിധം ഒതുക്കി കഴിയുമ്പോള്‍ വൈകും. അങ്ങനെ പറഞ്ഞാണ് അയാള്‍ രാവിലെ പോയത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ സുനിത അയാളെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല സന്ധ്യക്ക്.
പ്രശാന്ത് ഡെന്നീസിന്‍റെ വീട്ടില്‍ പോയതാണ്. എന്തോ പ്രോജെക്ടോ റെക്കോഡ് എഴുതാനോ ഒക്കെ ഉണ്ടെന്നാണ് പറഞ്ഞത്.
അതുകൊണ്ട് തന്നെ അവള്‍ പണിയൊക്കെ ഒതുങ്ങിയതിനാല്‍ ടിവിയുടെ മുമ്പില്‍ ഇരുന്നു. പഴയ ഒരു സിനിമയാണ്. പടയോട്ടം. എന്നാലും ബോറടിക്കുന്ന ടൈപ്പ് അല്ലാത്തത് കൊണ്ട് അത് കാണാന്‍ അവള്‍ തീരുമാനിച്ചു.
അപ്പോള്‍ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ ഗേറ്റ്‌ തുറന്ന് മാധവേട്ടന് വരുന്നത് അവള്‍ കണ്ടു. അവള്‍ക്ക് അല്‍പ്പം ഭയം തൊന്നി. സുധിയേട്ടനില്ല. പ്രശാന്തോ ഡെന്നീസോ അടുത്തില്ല. ഈശ്വരാ!
അവള്‍ എഴുന്നേറ്റു.
“ആ മോളെ…”
സുധാകരന്‍ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു. മദ്യത്തിന്‍റെ മണമുണ്ട് ചിരിയില്‍.അധികം കുടിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. അവളും ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി.
“അവന്‍ വന്നില്ല അല്ലെ?”
അകത്തേക്ക് കയറി അയാള്‍ അവളെ നോക്കി.
“കള്ളിപ്പെണ്ണ്‍ സിനിമേം കണ്ട് ഒറ്റക്ക് സുഖിക്ക്യാ അല്ലെ?”
അടുത്ത് കസേരയില്‍ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അയാള്‍ അവളെ അടിമുടി നോക്കി. മുഖത്ത്, മാറില്‍, വയറില്‍, തുടകളില്‍, പിമ്പില്‍… സുനിതയ്ക്ക് തൊലി പൊളിയുന്നത് പോലെ തൊന്നി.
“ഓപ്പോള്‍ക്ക് എങ്ങനെ ഉണ്ട് മാധവേട്ടാ?”
അവള്‍ തിരക്കി.
“അവള്‍ക്ക് കൊഴപ്പമില്ലെടീ പെണ്ണെ…”
അയാള്‍ പറഞ്ഞു.
“എന്ത്യേടീ, ചെറുക്കന്‍…?”
“അവന്‍ കൂട്ടുകാരന്റെ കൂടെ..എന്തോ നോട്ടൊക്കെ എഴുതാന്‍…”
പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അത് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് അവള്‍ക്ക് തോന്നിയത്. അടുത്തുണ്ട് എന്നോ പറമ്പില്‍ ഉണ്ട് എന്നോ പറഞ്ഞാല്‍ മതിയാരുന്നു. അയാള്‍ എഴുന്നേറ്റു.
“എന്നാ സുന്ദരിപ്പെണ്ണാ നീ!”
അവളുടെ മുഖത്ത് മുഖം അടുപ്പിച്ച് അയാള്‍ പറഞ്ഞു.
“ആ കെഴങ്ങാന്‍ സുധാകരനെ എന്ത് കണ്ടിട്ടാ നീ കെട്ടിയെ പെണ്ണെ!”
അവളുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു. പക്ഷെ അയാളുടെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോള്‍ ദേഷ്യം മാറി ഭയമായി. അവളൊന്നും മിണ്ടാതെ അയാളില്‍ നിന്നും നോട്ടം മാറ്റി.
“നിന്നെപ്പോലെ ഒരു സുന്ദരിപ്പെണ്ണിനെ, അതും ഇതുപോലെ ഒരു കൊഴുത്ത സുന്ദരിയെ ഒക്കെ മേയിക്കാനുള്ള പാങ്ങ് അവനുണ്ടോ പെണ്ണെ?”
“മാധവേട്ടാ…”
അവള്‍ ശബ്ദമുയര്‍ത്തി.
“സുധിയേട്ടന്റെ ഓപ്പോള്ടെ ഭര്‍ത്താവാ മാധവേട്ടന്! അത് മറക്കണ്ട!”
“അതാരാ മറക്കുന്നെ! എന്‍റെ പെണ്ണെ, അതൊക്കെ എന്‍റെ ഓര്‍മ്മേല്‍ എപ്പഴും ഉണ്ട്…”
അത് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ അവളുടെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചു.
സുനിത ഭയന്ന് കൈ വിടുവിച്ചു.
“മാധവേട്ടാ, എന്തായീ കാട്ടണേ!”
“എന്താ പെണ്ണെ നീയിങ്ങനെ?”
അവളുടെ കൈയ്യില്‍ വീണ്ടും പിടിച്ച് അമര്‍ത്തി അയാള്‍ ചോദിച്ചു.
“മാധവേട്ടന് കൈയില്‍ ഒന്നും പിടിച്ചപ്പം മോള്‍ക്ക് നൊന്തോ? ഇത്രേം തൊട്ടാവാടി ആണോ മോള്?”
അയാള്‍ അവളുടെ കയ്യില്‍ പിടിച്ച് അമര്‍ത്തി.
“മാധേവേട്ടാ കൈ വിട്!”
അവള്‍ ദൃഡ സ്വരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
അയാള്‍ ചിരിച്ചു.
“മാധവേട്ടന് കൈയ്യേല്‍ പിടിച്ചിട്ടുണ്ടോ മൊത്തോം കൊണ്ടേ പോകൂ മോളെ! മാധവേട്ടന് കൈ പിടിച്ച ഒരു പെണ്ണും മാധവേട്ടനെ പിന്നേം പിന്നേം തേടിവന്നിട്ടേ ഉള്ളൂ…മോളും വരും ..തേടി തേടി വരും..പിന്നേം പിന്നേം വരും…”
അത് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ അവളെ കരവലയത്തിലിട്ടു ഞെരിച്ചു. അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ പ്രവര്‍ത്തിയില്‍ അവളൊന്നു നടുങ്ങി വിറച്ചു. തന്‍റെ ദേഹം കുഴയുന്നത് പോലെയും കാലുകള്‍ തളരുന്നത് പോലെയും അവള്‍ക്ക് തോന്നി. പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലേക്ക് സുധാകരന്‍റെയും പ്രശാന്തിന്‍റെയും മുഖം കടന്നുവന്നപ്പോള്‍, ആ ഓര്‍മ്മയില്‍ ശക്തി മുഴുവനുമെടുത്ത് അവള്‍ അയാളെ ആഞ്ഞു തള്ളി. അയാള്‍ പിമ്പോട്ടു വേച്ച് സോഫയില്‍ തട്ടി നിന്നു.
“മാധവേട്ടന് ആള് തെറ്റി…”
വിറച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“തൊട്ടാ ഒടനെ പിന്നേം പിന്നേം വരുന്ന പെണ്ണുങ്ങള്‍ ഇല്ലാന്ന് ഞാന്‍ പറയില്ല…ഏതായാലും സുനിത അക്കൂട്ടത്തില്‍ പെടില്ല…ആള് വേറെയാ ഇത്..മാധവേട്ടന് പോണം…”
അവള്‍ വിരല്‍ ചൂണ്ടി.
പിന്നെ കനല്‍ എരിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവള്‍ ഗര്‍ജ്ജിച്ചു:
“പോടാ!”
അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ ക്ഷാത്രതേജസ് കണ്ട് അയാള്‍ ഒന്ന് അമ്പരന്നു. പക്ഷെ അമ്പരപ്പിന് അധികം ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല.
“ഒന്ന് പോടീ!”
അയാള്‍ അവള്‍ക്ക് മേല്‍ ചാടി വീണു. സുനിതയെ അമര്‍ത്തി ഞെരിച്ച് അയാള്‍ സോഫയിലേക്ക് വീണു.
“നിന്നെക്കാള്‍ വലിയ രംഭയെ മെരുക്കിയ ആളാ ഞാന്‍! എന്നിട്ടാണ് നീ…”
അവള്‍ നിലവിളിച്ചു കുതറി. അയാളുടെ കൈകള്‍ തന്‍റെ ഉയര്‍ന്ന മാറിലും വയറിലും അമര്‍ന്നുരഞ്ഞപ്പോള്‍ അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ച്, ശക്തി മുഴുവനും എടുത്ത് കുതറാന്‍ ശ്രമിച്ചു. സാധിക്കുന്നില്ല! ആനയുടെ കരുത്ത് ആണ് അയാള്‍ക്ക്! പെട്ടെന്ന് അയാളുടെ കൈകള്‍ തന്‍റെ സാരിക്കുത്തില്‍ പിടി മുറുക്കുന്നത് അവള്‍ അറിഞ്ഞു.
