🏹🏹വേട്ടക്കാരികള്‍ – 1🏹🏹അടിപൊളി  

[‘നെയ്യലുവ പോലുള്ള മേമ’ എന്ന എന്റെ ആദ്യ കഥയെ വന്‍ വിജയമാക്കിത്തന്ന പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാര്‍ക്കായി രണ്ടാമത്തെ നോവല്‍ സമര്‍പ്പിക്കുന്നു. മേമയ്ക്ക് നല്‍കിയ ഇമ്പാക്റ്റ് ‘വേട്ടക്കാരികള്‍’ തുടരുമോ എന്നറിയില്ല. പഴയപോലെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ അറിയിക്കാന്‍ മടിക്കരുത്.]
നഗരത്തിന്റെ തിരക്കില്‍ നിന്നും കാര്‍ ട്രാഫിക് തീരെ കുറഞ്ഞ ഒരു റോഡിലേക്ക് കയറി. ഏതോ ഗ്രാമത്തിലേക്ക് നീളുന്ന പാതയാണെന്ന് തോന്നുന്നു.

ശൂന്യമായ മനസ്സോടെ ഞാന്‍ വെറുതെ പുറത്തേക്കും നോക്കിയിരുന്നു.

“പാവം..നല്ലൊരു മനുഷ്യനായിരുന്നു…! ഇനി ഈപയ്യന്റെ ഭാവി എന്താവോ എന്തോ..!”

മുന്‍സീറ്റിലിരിക്കുന്ന ആളിന്റെ ആശങ്ക നിറഞ്ഞ സ്വരം എന്റെ ചെവിയിലെത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“അങ്ങേരുടെ ശരിക്കുള്ള കുടുംബമൊക്കെ എങ്ങനാ..?’

വേറെ ആരുടെയോ പതിഞ്ഞ അന്വേഷണം.

“ഭാര്യയും രണ്ടു പിള്ളേരുമുണ്ട്. ആ സ്ത്രീ ഒരു ജാതിയാണ്. അയാള്‍ക്ക് ഇങ്ങനൊരു ബന്ധമുണ്ടെന്നറിഞ്ഞ അന്ന് അവരുടെ ഒരു ഉറഞ്ഞു തുള്ളല്‍ ഇപ്പോഴും കണ്ണീന്ന് പോയിട്ടില്ല..!”

“അപ്പൊ ഈ കുട്ടിയുടെ കാര്യം ഇനിയെങ്ങനാ..?”

“ആഹ്…നമ്മളോട് പറഞ്ഞ പണി നമ്മള്‍ ചെയ്യുന്നു. ഇവനെ അവിടൊന്നു എത്തിക്ക്യാ..ബോഡി കാണിക്ക്യ..അധികം വൈകില്ലെങ്കില്‍ ശവമടക്കം കൂടെ കഴിഞ്ഞു തിരികെ മദറിന്റെ അടുത്തെത്തിക്ക്യ…ബാക്കിയുള്ളതൊക്കെ അവര്‍ തീരുമാനിച്ചോളും..!’

നിസ്സഹായതയുടെ ആ സ്വരത്തിന് പിന്നാലെ കാറില്‍ മൂകത ചിറകു വിരിച്ചാടി.

ശരിയാണ്..!

ഈ നിമിഷം മുതല്‍ ഞാനീ ലോകത്ത് തനിച്ചാണ്. വെറുപ്പ്‌ നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെയേ മുന്നില്‍ എത്തിയിരുന്നുള്ളൂവെങ്കിലും വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും ഒരു ചടങ്ങ് പോലെ വന്നു കാര്യങ്ങള്‍ അന്വേഷിച്ചിരുന്ന അച്ഛന്‍ എന്ന അവസാന ബന്ധവും ദാ..മണ്ണിനടിയിലേക്ക്..!

ഇനിയെന്താണ് ഞാന്‍..?!!

മുന്‍സീറ്റിലിരിക്കുന്ന ആ ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞ പോലെ, ഇനിയിപ്പോ എങ്ങനെയൊക്കെ ആവും എന്റെ ജീവിതമെന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍ ഒരുപക്ഷേ മദറിനും കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല. അടുത്ത മാസം പ്ലസ് ടു എക്സാം തുടങ്ങും..പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ എന്ന നിലയില്‍ അവര്‍ക്ക് എന്നെ സംരക്ഷിച്ചു പിടിക്കാന്‍ പിന്നെ വിരലിലെണ്ണാവുന്ന ദിവസങ്ങള്‍ കൂടെ കഴിഞ്ഞേക്കും…അതിനു ശേഷം..??

അച്ഛന്റെ മരണവാര്‍ത്തയേക്കാള്‍ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചത് ആ ചിന്തകളായിരുന്നു. ആ മരണം എന്നെ ആ ഒരു ചിന്തകളാല്‍ മാത്രമേ സങ്കടപ്പെടുത്തിയിരുന്നുമുള്ളൂ. അയാളെക്കുറിച്ച് സങ്കടപ്പെടാന്‍ മാത്രം നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒന്നും തന്നെയുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതായിരുന്നു വാസ്തവം.

അഞ്ചെട്ടു മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് മരണക്കിടക്കയില്‍ വച്ച് അമ്മ പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യമുണ്ട്. ഏതൊരു സാഹചര്യത്തിലും ഒരു ആശ്രയമെന്ന ആശ്വാസത്തോടെ അയാളെ കാണാന്‍ നില്‍ക്കരുത്…നിരാശപ്പെടേണ്ടി വരും, സങ്കടപ്പെടെണ്ടി വരും.!

ആ വാക്കുകള്‍ സത്യമായിരുന്നു..!

അതായിരുന്നു ശരിക്കും വടക്കേത്തൊടി വിജയകുമാരന്‍ മേനോന്‍..!

ഭാര്യയും രണ്ടു പെണ്മക്കളുമുള്ള പെണ്ണ് പിടിയനായ ഒരു നാറി. ശരീരസുഖത്തിനു വേണ്ടി കയറിയിറങ്ങിയ പല സ്ത്രീകിളില്‍ ഒരാള്‍ മാത്രമായിരുന്നു എന്റെ അമ്മ. ആദ്യമായി അയാള്‍ പെട്ട് പോയതും അമ്മയുടെ മുന്നില്‍ മാത്രമായിരുന്നു.

മടുത്തു തുടങ്ങി‍ മൂടുംതട്ടി പോകാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ ഭീഷണികള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ അയാള്‍ക്ക് മുട്ട് മടക്കേണ്ടി വന്നതാണ് എന്റെ ജന്മം.

“മോനെ…ഇറങ്ങ്..എത്തി..!”

ഒപ്പം വന്ന ചേട്ടന്റെ തണുത്ത ശബ്ദം ചെവിയിലെത്തിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചിന്തയില്‍നിന്നും ഉണര്‍ന്നു.

അയാള്‍ തുറന്നു പിടിച്ച ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ഡോറിലൂടെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ മുറ്റത്ത് നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന പുരുഷാരത്തിലേക്ക് പാളി വീണു.

എല്ലാ കണ്ണുകളും എന്നിലാണ്. എന്തോ മനസ്സിലായതുപോലെ പലരും പരസ്പരം എന്തോ പിറുപിറുക്കുന്നുണ്ട്.
വിജയകുമാറിന്റെ അവിഹിത സന്തതിയെ പരസ്പരം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നതാവാം. എങ്കിലും ആ ഒരു സ്ഥാനത്തിന് എന്തോ ഒരു വില കല്‍പിക്കപ്പെട്ടപോലെ ആളുകള്‍ എനിക്കായി വഴിയൊതുക്കി മാറിത്തന്നു.

ആ കണ്ണുകളെല്ലാം തന്നെ എന്നിലായിരുന്നെങ്കിലും മാസ്ക് ഉള്ളതിനാല്‍ പിന്നീട് വഴിയിലെവിടെയെങ്കിലും വച്ചു കണ്ടാല്‍ പോലും ആരും തിരിച്ചറിയില്ലല്ലോ എന്നൊരു ആശ്വാസം വെറുതെ മനസിനെ തണുപ്പിച്ചു.

ഉമ്മറത്ത് വെള്ള പുതച്ചു കിടക്കുന്ന ആ രൂപത്തിന് നേരെ ഒന്ന് നോക്കിയെങ്കിലും മനസ്സില്‍ ഒരു നീറ്റല്‍ പോലും വന്നില്ല.

ആ സമയത്താണ് ഞാനാദ്യമായി ആ സ്ത്രീയെ കാണുന്നത്..!

എന്റെ തന്തയുടെ ഒറിജിനല്‍ ഭാര്യ..!!

പണ്ടൊരിക്കല്‍ ആ ശബ്ദം മാത്രം ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അന്നവര്‍ ഞങ്ങളുടെ വാടകവീടിന്റെ മുറ്റത്തു നിന്ന് സംഹാരതാണ്ഡവമാടുകയായിരുന്നു. രണ്ടിലോ മൂന്നിലോ പഠിക്കുകയായിരുന്ന സമയത്താണ്…പേടിച്ചിട്ടു ഞാന്‍ പുറത്തു വന്നതേയില്ല്ല.

അന്നത്തെ അമ്മയുടെ രൂപം ഇപ്പോഴും മനസ്സില്‍ നിന്നും മാഞ്ഞിട്ടില്ല. ചുണ്ടും നെറ്റിയുമൊക്കെ പൊട്ടിയൊഴുകിയ ചോരയുമായാണ് അവര്‍ അന്ന് രാത്രി മുഴുവന്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടിയത്.

അന്ന് ആ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോള്‍ ഇവര്‍ക്കൊരു രാക്ഷസരൂപമായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സില്‍. എന്നാലിപ്പോള്‍ ഈ രൂപം ഒരു കൗതുകമുണര്‍ത്തുന്നു..! അന്നത്തെ ആ പാരുഷ്യം ഈ മുഖത്തിനൊട്ടും ചേരുന്നതേയില്ല..!

അങ്ങനൊരു സമയത്തായിരുന്നിട്ടുപോലും ഒരു നിമിഷം എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അവരില്‍ ഉടക്കി നിന്നുപോയി.

മുപ്പതിനും നാല്പതിനുമിടയില്‍ പ്രായം തോന്നും. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളും വാടിയ കവിളുകളും അലസമായി പാറുന്ന കേശഭാരവും ഒത്ത തടിയും നല്ല പാലിന്റെ നിറവുമുള്ള കുലീനയായ ഒരു സ്ത്രീ..!

മുഖത്തു മാസ്ക് ഉണ്ടായിട്ടും വാടിത്തളര്‍ന്ന ആ രൂപത്തില്‍ പോലും അവരുടെ സൗന്ദര്യം വല്ലാതെ ജ്വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഇടയ്ക്ക് അടുത്തിരുന്ന ഒരു എണ്ണനിറക്കാരി സ്ത്രീ അവരുടെ കാതില്‍ എന്തോ പറയുന്നത്‌ കണ്ടു.

അടുത്തക്ഷണം ആ കണ്ണുകള്‍ എന്നിലേക്ക് നീണ്ടു. ഒരു നിമിഷം എന്റെയുള്ളില്‍ ഒരു മിന്നലുണര്‍ന്നു.

വെറുപ്പോ പകയോ ഒന്നുമല്ല ആ കണ്ണില്‍..പക്ഷേ എതിരിട്ടു നില്ക്കാനാവാത്ത തരത്തില്‍ എന്തോ ഒരു തീക്ഷ്ണത,..വാള്‍മുനയുടെ തിളക്കം പോലെ…!
പെട്ടെന്ന് നോട്ടം മാറ്റിക്കളഞ്ഞു. ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ ഉള്ളിലൊരു ഭയത്തിന്റെ കിടിലം ചേക്കേറിയിരിക്കുന്നു.

അടുത്തിരിക്കുന്ന രണ്ടു പെണ്‍കുട്ടികളുടെ കണ്ണുകളും എന്നിലേക്ക് നീളുന്നത് കണ്ടു. രണ്ടുപേര്‍ക്കും എന്നേക്കാള്‍ പ്രായമുണ്ട്. അച്ഛന്റെ മക്കളാവാം.

അച്ഛന്റെ മക്കള്‍..!!

ആദ്യമായി ഉള്ളിലൊരു നീറ്റലുണര്‍ന്നു. ഒരു കാര്യവുമില്ലെങ്കിലും രണ്ടു പെങ്ങന്മാരെ കൂടെ തന്നിട്ടുണ്ട് ഈ കിടക്കുന്ന മനുഷ്യന്‍..!

+259

-20