🏹🏹വേട്ടക്കാരികള്‍ – 1🏹🏹അടിപൊളി  

അടുത്തൊക്കെ വീടുകളൊക്കെ ഉണ്ടെങ്കിലും നാല് ഭാഗങ്ങളും നല്ല കനത്ത മതിലുകള്‍ കെട്ടി അതിര്‍ത്തി തിരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരേയൊരു ഭാഗത്ത് മാത്രമേ ഒരു ചെറിയ ഗേറ്റും വഴിയും കാണാനുള്ളൂ. അവിടെ ഒരു ഇരുനില വീടുണ്ട്…അവിടേക്കുള്ളതാണ് ആ വഴി.

“അതാണ്‌ റാബി ആന്റിയുടെ വീട്..!!”

പവിച്ചേച്ചി ആ വീടിനു നേരെ കൈ ചൂണ്ടി.

“മമ്മീടെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രെണ്ടാ….നമ്മുടെ ഒരേയൊരു നല്ല നൈബര്‍..!!”

ഞാന്‍ മറ്റു വീടുകളുടെ നേരെ ഒരു നോക്കി. ‘ഒരേയൊരു’ എന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍ സ്വാഭാവികമായും ഒരു സംശയം വന്നു.

“അവറ്റകളൊക്കെ കണക്കാ..! നമ്മോടു വലിയ ബന്ധമൊന്നുമില്ല. മൊത്തം അസൂയക്കാരാടാ..!!”

വര്‍ഷേച്ചി മുറുമുറുത്തു.

“ആന്റി വന്നൊന്നു നോക്കെടി..നമുക്കിവനെ പരിചയപ്പെടുത്തണ്ടേ..!!”

പവിത്ര ഒരു കുസൃതിയോടെ എന്നെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു.

“വന്നാല്‍ ആളിപ്പോ ഇവിടെ എത്തിയേനെ…ഉച്ചയോടെ നമ്മള്‍ തിരിച്ചെത്തുമെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ..!”

വര്‍ഷ മറുപടിയായി പറഞ്ഞു.

റാബിയ എന്ന റാബി ആന്റിയെക്കുറിച്ച് വര്‍ഷേച്ചി വിശദമായൊരു ചിത്രം തന്നെ തന്നു. ഭര്‍ത്താവ് മൊഴി ചൊല്ലിയ മുപ്പത്തെട്ടു വയസ്സുള്ള ഒരു സ്ത്രീ.! കുട്ടികളില്ല..അത് കാരണമാണ് അയാള്‍ മൊഴി ചൊല്ലിയതും.ഇതവരുടെ സ്വന്തം വീടാണ്. വയസ്സായ മാതാപിതാക്കള്‍ മാത്രമാണ് കൂട്ട്. അനിയത്തിയുടെ ഫൈബ്രോയ്ഡ്‌ ഓപ്പറേഷന്‍ കാരണം കുറച്ചു ദിവസമായി അവരുടെ വീട്ടിലാണ്.
മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ചും ഒരു ചിത്രം തന്നെങ്കിലും അടുപ്പമില്ലാത്ത ഫാമിലിയെക്കുറിച്ചറിയാന്‍ എനിക്കത്ര താല്പര്യം തോന്നിയില്ല.

പിറ്റേന്ന് ഷോപ്പിംഗ്‌ ഡേ ആയിരുന്നു.ടൌണിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഷോപ്പില്‍ തന്നെയാണ് പോയത്. ഓരോരുത്തരുടെയും ഇഷ്ടത്തിനനുസരിച്ച് വസ്ത്രങ്ങള്‍ എന്റെ മുന്നില്‍ കുന്നുകൂടി. അവിടെ എന്റെ പ്രതിരോധമൊന്നും വിലപ്പോയതേയില്ല.

ഒറ്റ ഉറക്കം കൊണ്ട് സമ്പന്നതയിലേക്ക് ഉണര്‍ന്ന പ്രതീതിയായിരുന്നു എനിക്ക്. മുന്നിലെത്തുന്നതെല്ലാം ബ്രാന്‍ഡുകള്‍ മാത്രം. എല്ലാം കഴിഞ്ഞു തിരികെ വരുമ്പോള്‍ ഈ ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും ഭാഗ്യവാന്‍ ഞാനാണെന്ന് വരെ തോന്നിപ്പോയി.

ഓരോ ദിവസങ്ങള്‍ കടന്നുപോകുമ്പോഴും സ്വയം അതിശയിച്ചു പോകുന്ന വേഗത്തിലാണ് ഞാന്‍ അവിടയങ്ങ് ഇഴുകിച്ചേര്‍ന്നത്‌. എനിക്ക് ഒരു തരത്തിലും ഒരു വിഷമം വരാതിരിക്കാന്‍ മൂന്നുപേരും എപ്പോഴും ബദ്ധശ്രദ്ധരായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ അഞ്ചാറ് ദിവസങ്ങളായി എന്റെ പഴയ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു നിമിഷം പോലും ഓര്‍മ്മിക്കേണ്ടി വന്നിരുന്നില്ല. ആ രീതിയിലാണ് ആ അമ്മയും മക്കളും എന്നെ സ്വാധീനിച്ചത്.

ഇന്ന് പക്ഷെ ചെറിയൊരു നീറ്റല്‍ മനസ്സിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. വര്‍ഷേച്ചി മെഡിസിന്‍ പഠിക്കുന്നത് ബംഗ്ലൂര്‍ മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലാണ്. രണ്ടാം വര്‍ഷത്തിലേക്ക് കടക്കുന്നതിന്റെ ചെറിയൊരു ഇടവേള അവസാനിക്കുകയാണ്. നാളെ മൂന്നു മണിക്കുള്ള ഫ്ലൈറ്റില്‍ അവള്‍ തിരികെ പോകും.

കാലത്ത് മുതല്‍ അവള്‍ ആ ഒരു വിഷമം മനസ്സില്‍ വച്ചോണ്ട് നടക്കുകയായിരുന്നു. വൈകുന്നേരമായതോടെ അതങ്ങ് കൂടി. എനിക്കും നല്ല വിഷമമുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍ പവിച്ചേച്ചിയ്ക്കും മമ്മിയ്ക്കും ഇതൊരു പുത്തരിയായി തോന്നിയില്ല. കുറേയായിട്ട് ഇതുപോലത്തെ അനവധി സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ കടന്നുപോയത് കാരണമാകാം.

വൈകുന്നേരം പവിച്ചേച്ചിയ്ക്ക് ഒരു മെഡിക്കല്‍ ചെക്കപ്പുണ്ടായിരുന്നു. രണ്ടു ദിവസമായിട്ട് അവള്‍ക്ക് ചെറിയൊരു ചുമയുണ്ട്. ഇന്നിപ്പോ നേരിയ ഒരു പനിയുടെ ലക്ഷണം കൂടെ കണ്ടതോടെയാണ് ഡോക്ടറെ കാണാമെന്നു വച്ചത്.

അഞ്ചു കിലോമീറ്റര്‍ അകലെ ഒരു ഹോമിയോ ഡോക്ടര്‍ ഉണ്ട്. അങ്ങേര് നല്ല ഫേമസാണ് അതേപോലെ നല്ല തിരക്കുമാണ്. ഏഴു മണിയ്ക്കാണ് സമയം കിട്ടിയത്.
ആറര ആയതോടെ മമ്മിയും ചേച്ചിയും ഇറങ്ങി.

“പേടിയൊന്നുമില്ലല്ലോ..?”

ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് കയറിക്കൊണ്ട് ചേച്ചി കളിയാക്കുന്ന പോലെ എന്നെ നോക്കി.

“ഇതിലും വലുത് ചാടിക്കടന്നവനാണീ കെ കെ ജോസഫ്..!”

ഞാനും അതേ നാണയത്തില്‍ മറുപടി കൊടുത്തു.

മമ്മിയ്ക്ക് അതങ്ങ് ബോധിച്ചു.

“ഇവളുടെ വിചാരം എല്ലാരും ഇവളെപ്പോലെ പേടിത്തൂറിയാന്നാ..!!”

അവര്‍ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

“ഒവ്വുവ്വ്…ഭയങ്കര ധൈര്യശാലിയാ ഈ കളിയാക്കുന്നത്..!”

ചേച്ചി മമ്മിക്കിട്ടും തിരിച്ചു കൊട്ടി.

“പോടീ..!”

ഒരു ചമ്മിയ ചിരിയോടെ മമ്മി മുന്‍സീറ്റിലേക്ക്‍ കയറി.

ആ പീച്ച് കളര്‍ സാരിയില്‍ മമ്മിയുടെ സൗന്ദര്യം പതിന്മടങ്ങ്‌ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി. ഇത്രയും വലിയ രണ്ടു മക്കളുടെ അമ്മയാണെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ കേള്‍ക്കുന്നവന്റെ കണ്ണ് തള്ളും. കണ്ടാല്‍ ഒരു മുപ്പത്തഞ്ച് മുപ്പത്താറു വയസൊക്കെയേ തോന്നുള്ളൂ എങ്കിലും അവരുടെ ശരിയായ പ്രായം ഇപ്പോഴും എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.

“ഇടയ്ക്ക് ആ തലവേദനക്കാരിയെ ഒന്ന് നോക്കിയേക്കണേടാ മോനെ…തിരികെ പോകാന്‍ നേരം എപ്പോഴും ഈ കളി ഉള്ളതാ…ന്നാലും ഇത്തവണ കുറച്ചു കൂടുതലാണ്..!!”

മമ്മിയുടെ മുഖത്തൊരു ചിരി വിരിഞ്ഞു. അത് ശരി വെക്കുന്നതുപോലെ പവിച്ചേച്ചിയും ശബ്ദമുയര്‍ത്തി ചിരിച്ചു.

വര്‍ഷേച്ചിയുടെ കാര്യമാണ് പറഞ്ഞത്. അവള്‍ തലവേദനയാണെന്നും പറഞ്ഞ് മുറിയില്‍ കയറി കിടപ്പാണ്. തിരിച്ചു പോകുന്ന വിഷമം കൊണ്ടുള്ള കള്ളതലവേദനയാണെന്ന് അപ്പോത്തന്നെ മമ്മി എന്നോട് രഹസ്യമായി പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
ഗേറ്റ് തുറന്നു കൊടുത്ത് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ കാറില്‍ നിന്നും മമ്മി വാത്സല്യം നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ ‘റ്റാറ്റാ’ കാണിച്ചു. തിരിച്ചും കാണിച്ചശേഷം ഗേറ്റ് അടച്ച് ഞാന്‍ അകത്തേക്ക് നടന്നു.

വാതില്‍ നല്ലപോലെ അടച്ചു ബന്ധിച്ചശേഷം ടീവി ഓണ്‍ ചെയ്ത് വിശാലമായ സെറ്റിയിലേക്ക് ചാരിയിരുന്നതും മൊബൈല്‍ റിംഗ് ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി. എടുത്തു നോക്കിയപ്പോള്‍ വര്‍ഷേച്ചിയാണ്.

എടുക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന ചിന്തയോടെ ഞാന്‍ മുകളിലേക്ക് നോക്കി. ഇത്ര അടുത്തുണ്ടായിട്ട് എന്തിനാ ഫോണ്‍ വിളിക്കുന്നെ..!

“എന്താ ചേച്ചീ..?!”

ഞാന്‍ അറ്റന്റ് ചെയ്തു.

“അവര്‍ പോയോടാ..?!”

ചേച്ചി ആരാഞ്ഞു. ശബ്ദത്തില്‍ നല്ല മാറ്റമുണ്ട്. പാവം ചിലപ്പോ തലവേദന ശരിക്കും ഉള്ളതാവും.

“ഹാഹ്…ദേ ഇപ്പൊ..!”

ഞാന്‍ മറുപടി കൊടുത്തു.

“എന്നാ താഴെ തനിച്ചിരിക്കണ്ട..ചേച്ചീടെ റൂമിലേക്ക് വാ..!!”

മറുപടി കേള്‍ക്കാന്‍ നില്‍ക്കാതെ കോള്‍ കട്ടായി.

ഞാന്‍ ടീവി ഓഫ് ചെയ്ത് വേഗം മുകളിലേക്ക് ചെന്നു. കതക് തുറന്നതും ഏസിയുടെ സുഖദമായ കുളിര്‍മ അനുഭവപ്പെട്ടു.

“ലൈറ്റ് ഇടണ്ടാ..!!”

എന്റെ സാന്നിധ്യം അറിഞ്ഞപോലെ‍ ചേച്ചി വിലക്കി.

ഹാളിലെ വലിയ സീലിംഗ് ലൈറ്റിന്റെ പ്രകാശം അകത്തേക്കും വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ വെട്ടത്തില്‍ കിടക്കയില്‍ പുറംതിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ചേച്ചിയുടെ രൂപം ഞാന്‍ കണ്ടു. കാലത്തിട്ട സ്കൈബ്ലൂ ടീഷര്‍ട്ടും മുട്ടറ്റം വരുന്ന ഗ്രേ കളര്‍ ഷോര്‍ട്ട്സും തന്നെയാണ് വേഷം.

+259

-20