🏹🏹വേട്ടക്കാരികള്‍ – 1🏹🏹അടിപൊളി  

മുക്കാല്‍ മണിക്കൂര്‍ കൂടെ കഴിഞ്ഞതോടെ ഒരു വലിയ ഗേറ്റിനു മുന്നില്‍ കാര്‍ നിന്നു. പവിത്ര ഇറങ്ങി ഗേറ്റ് തുറന്നു പിടിച്ചതോടെ വര്‍ഷ കാര്‍ അകത്തേക്ക് കയറ്റി.

ഞാന്‍ മുന്നിലെ ഗ്ലാസ്സിനുള്ളിലൂടെ ആ വലിയ കോണ്‍ക്രീറ്റ് സൗധം വീക്ഷിച്ചു. തൊടിയില്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന മരങ്ങളുടെ ചില്ലകള്‍ മുറ്റത്തേക്കു പന്തലിച്ചു നില്‍ക്കുന്നതിനാല്‍ അതിന്റെ വലിപ്പം പൂര്‍ണമായും കാണാന്‍ വയ്യ.

വര്‍ഷ കാര്‍ പോര്‍ച്ചില്‍ നിര്‍ത്തി ഇറങ്ങി.

മമ്മി നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ എന്നെ നോക്കി.

“വാ..മോന്റെ സ്വന്തം വീടാണ്…!!”

ആ കൈകള്‍ വീണ്ടും ഒരു ക്ഷണ നേരത്തേക്ക് എന്റെ കൈവണ്ണയില്‍ ഒന്ന് തഴുകിയിറങ്ങിപ്പോയി. അപ്പോള്‍ ആ കണ്ണുകളില്‍ കണ്ട പ്രകാശത്തിന് വിവേചിച്ചറിയാനാകാത്ത ഒരു തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു.

ഡോര്‍ തുറന്നിറങ്ങാന്‍ നേരം അവരുടെ വിരിഞ്ഞ പുറംഭാഗത്തേക്ക് അറിയാതെ ഞാനൊന്ന് നോക്കിപ്പോയി.

നല്ലപോലെ ഇറക്കി വെട്ടിയ ബ്ലൗസിന്റെ പിന്‍ഭാഗത്തെ വെളുത്തു തുടുത്തു വിശാലമായ നഗ്നത കണ്ട് എന്റെയുള്ളില്‍ ഒരു പിടച്ചിലുണ്ടായി. ആ മനോഹാരിതയിലൂടെ ഉറുമ്പ്‌ ചാലിട്ട പോലെ കറുകറുത്ത കുഞ്ഞുരോമങ്ങള്‍ കഴുത്തിലേക്ക്‌ കയറിപ്പോകുന്നു.

സീറ്റിലേക്ക് ചാരിയിരിക്കുമ്പോള്‍ നീളന്‍ മുടി മാറിലേക്ക് വകഞ്ഞിട്ടിരുന്നതിനാല്‍ ആ കാഴ്ച്ച ഒട്ടും തടസ്സമില്ലാതെ കണ്ണ് കുളിര്‍ക്കെ കാണാമായിരുന്നു. കഴുത്തില്‍ ചുറ്റി നില്‍ക്കുന്ന കനത്ത സ്വര്‍ണ്ണ മാലയേക്കാള്‍ തിളക്കം ആ നഗ്നതയ്ക്കുണ്ടെന്നു തോന്നി.

എന്നാല്‍ തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം തന്നെ ചൂടുള്ള ലാവ ഒഴുകിയതുപോലെ നെഞ്ചിലൊരു പുകച്ചില്‍ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഈശ്വരാ ഞാനെന്താണ് ഈ ചെയ്യുന്നത്..! ആരുടെ ശരീരമാണ് ഞാനിങ്ങനെ ആസ്വദിക്കുന്നത്…!

കുറ്റബോധംകൊണ്ട് എന്റെ തല താഴ്ന്നുപോയി. മനസ്സില്‍ സകല ദൈവങ്ങളെയും പിടിച്ചു മാപ്പിരന്നു കൊണ്ട് ഞാന്‍ മമ്മിയുടെ പിന്നാലെ പുറത്തിറങ്ങി.
ഗേറ്റടച്ചു വന്ന പവിത്ര പിന്‍സീറ്റില്‍ നിന്ന്‍ ബാഗുകളെടുത്തു.

“ഐശ്വര്യായിട്ട്‌ വലതു കാല്‍ വച്ച് കയറൂ സഹോദരാ..!!”

ഒരു തമാശഭാവത്തോടെ വര്‍ഷ ആനയിക്കുന്നപോലെ ആക്ഷന്‍ കാട്ടി.

ഞാന്‍ മമ്മിയെ നോക്കി. അവര്‍ വാത്സല്യത്തോടെ കയറിക്കോ എന്ന ഭാവത്തില്‍ തലയിളക്കി.

ഞാനാ വലിയ സിറ്റൌട്ടിലേക്ക് വലതുകാല്‍ വച്ചുതന്നെ കയറി.

ഇരുനിലയില്‍ പണി തീര്‍ത്ത ഒരു വലിയ കോണ്‍ ക്രീറ്റ് സൗധമായിരുന്നു അത്. അന്ന് മരണദിവസം വന്നപ്പോള്‍ വീടൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. ഒരു റവന്യൂ ഉദ്യോഗസ്ഥന് ഇത്രയൊക്കെ സമ്പാദിക്കാന്‍ പറ്റുമെന്നത് എനിക്ക് വലിയ അത്ഭുതമായി തോന്നി.

“ഇതിനകത്ത് മുഴുവനും നിന്റെ ഡ്രസ്സാണോടാ..?!”

ബാഗ് നിലത്തു വെച്ചുകൊണ്ട് പവിത്ര ആരാഞ്ഞു.

ആ അധികാരത്തോടെയുള്ള എടാ വിളി ഞാന്‍ വീണ്ടും കേട്ടു. ആ വിളിയില്‍ വല്ലാത്തൊരു സുഖമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അവളുടെ ഉള്ളിലെ സ്നേഹവും വാത്സല്യവുമൊക്കെ അതില്‍ ശരിക്കും പ്രകടമായിരുന്നു.

“അല്ല…ഇതില്‍ ബുക്സ് മാത്രേള്ളൂ..ഡ്രസ്സ് അതിനകത്താ..!!”

വര്‍ഷയുടെ കയ്യിലെ ചെറിയ ബാഗിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട്‌ ഞാന്‍ മറുപടി കൊടുത്തു.

“അയ്യോ..ഇത്രേ ഉള്ളോ..?”

വര്‍ഷയുടെ മുഖത്തൊരു വാട്ടം വീണു. പവിത്രയിലേക്കും അത് പടര്‍ന്നു.

“ആഹ്..മതി..നിങ്ങളാ ആ ബാഗൊക്കെ എടുത്ത് അവന്റെ മുറീല്‍ കൊണ്ട് വെക്ക്..!”

മമ്മി ഇടപെട്ടു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പ്രിയയുടെ തോളില്‍ തട്ടി. പിന്നെ എന്നെ നോക്കി വാത്സല്യം വാരി നിറച്ച ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ തുടര്‍ന്നു.

“….ഇനി പഴയതൊന്നും ഇടണ്ട…നമുക്ക് നാളെ ടൌണില്‍ പോയി പുത്തന്‍ കുറേ മേടിക്കാട്ടോ…! സൈസ് അറിയാത്തോണ്ടാ അല്ലെങ്കില്‍ ആദ്യമേ വാങ്ങിച്ചു വച്ചേനെ…!”

ആ കൈകള്‍ എന്റെ കവിളിലൂടെ തലോടി നീങ്ങി.
മനസ്സില്‍ സന്തോഷത്തിന്റെ തിരകളുയര്‍ന്നെങ്കിലും ഞാനത് പുറത്തു കാണിക്കാതെ മെല്ലെ തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു.

ജീവിതത്തില്‍ അവസാനമായി പുതിയ വസ്ത്രംകിട്ടിയത് രണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പാണ്. അത് യൂണിഫോം ആയിരുന്നു.

“….വേണമെങ്കില്‍ ഒന്ന് ഫ്രഷ്‌ ആയിക്കോ…എന്നിട്ട് കഴിക്കാം ഭക്ഷണം..! വീടൊക്കെ വിശദമായി അത് കഴിഞ്ഞിട്ട് കാണാം…മ്ഹും..?!”

അരുമയായൊരു കിള്ളല്‍ തന്നുകൊണ്ട് അവര്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു.

ഞാന്‍ സമ്മതമായി തലയാട്ടി.

“എന്നാ വാടാ…മോളിലോട്ട് പോകാം..!!”

പവിത്ര ആവേശത്തോടെ എന്റെ കയ്യില്‍ കയറിപ്പിടിച്ചു.

“വേണ്ട…!!”

മമ്മി കയ്യെടുത്ത് വിലക്കി.

“…അവന് താഴത്തെ മുറി കൊടുത്താ മതി…ഞാനൊക്കെ ക്ലീനാക്കി വിരിച്ചിട്ടിട്ടുണ്ട്..!”

ആ നോട്ടം വീണ്ടും എന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.

“….ഈ രണ്ടും മോളില്‍ മാത്രേ കിടക്കൂ…ഒന്ന് വിളിച്ചാല്‍ പോലും കേള്‍ക്കില്ല. താഴെ വന്നു കിടക്കാന്‍ പറഞ്ഞാ കേള്‍ക്കണ്ടേ..! ഞാനാണെങ്കില്‍ രാത്രി ആയാ ഇത്രേം വലിയ വീട്ടില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ട പോലാ..!”

അവര്‍ ഒരു ചമ്മലോടെ ചിരിച്ചു.

“ഭയങ്കര പേടിത്തൂറിയാ….എന്നാലോ മോളില്‍ കിടക്കാന്നു പറഞ്ഞാലൊട്ടു കേള്‍ക്കേമില്ല..!”

പവിത്ര മമ്മിയെ കളിയാക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ തോളില്‍ കയ്യിട്ടു.

“പോടീ..!!”

അതേ ചമ്മിയ ചിരിയോടെ പവിത്രയ്ക്ക് നേരെ വെറുതെയൊന്നു കയ്യോങ്ങിയ ശേഷം മമ്മി അവരുടെ കിടപ്പുമുറിയുടെ നേരെ നടന്നു.
“സംഗതി ഒള്ളതാ…നേരം ഇരുട്ടിക്കഴിഞ്ഞാ ആളുടെ മുഖം കാണണം..!!”

അമര്‍ത്തിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ വര്‍ഷ മമ്മി കേള്‍ക്കാതെ അടക്കം പറഞ്ഞു.

ഞാനൊരു നേര്‍ത്ത ചിരിയോടെ കേട്ടുനിന്നു. അവരുടെ ആ പരസ്പരമുള്ള പെരുമാറ്റവും കളിയാക്കലുകളുമൊക്കെ എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വലിയൊരു ആശ്വാസമായിരുന്നു.

ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത ഒരു അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് കയറേണ്ടി വന്നതിന്റെ ആധിയും വിഷമതകളുമൊക്കെ ഒരു പരിധിവരെ എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നു തുടങ്ങി.

പരസ്പരം കൂട്ടുകാരെപ്പോലെ ഇടപഴകുന്ന ആ അമ്മയും മക്കളും ഇനി മുതല്‍ എന്റെയും കൂടെ ആണല്ലോ എന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ സ്നേഹത്തിന്റെ തിരയിളക്കം തന്നെ രൂപപ്പെട്ടു. എത്രയും പെട്ടെന്ന് അവരിലൊരാളാവാന്‍ മനസ്സ് വല്ലാതെ തുടിച്ചു.

“വാ…ദാ..അതാ മുറി..!”

പവിത്ര എന്നെ ആ ശരീരത്തോട് ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ട് മമ്മിയുടെ മുറിയോടെ ചേര്‍ന്നുള്ള അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മുറിയുടെ നേരെ നടന്നു.

“ഹലോ..ഈ ബാഗ് ആരെടുക്കും..അവനേ..തനിയെ നടന്നോളും.. സഹായൊന്നും വേണ്ട..!”

വര്‍ഷ എളിയില്‍ കൈകുത്തി നിന്നുകൊണ്ട് പവിത്രയെ കളിയാക്കി.

“അതൂടെ എടുത്തിട്ടു വാടീ കാന്താരീ…നമ്മടെ അനിയന്‍ കുട്ടന്റെയല്ലേ..!”

അവളെ സോപ്പിടുന്ന ഒരു ചിരി പാസാക്കിക്കൊണ്ട് പവിത്ര എന്നെയും കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് കയറി.

+259

-20