🏹🏹വേട്ടക്കാരികള്‍ – 1🏹🏹അടിപൊളി  

എന്നിലൊരു വിറയല്‍ പടര്‍ന്നു കയറി.

“ഒരിക്കല്‍ മാത്രല്ലേ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ…അന്ന് മാസ്കൊക്കെ ഇട്ടിരുന്നതുകൊണ്ടാ ഇപ്പൊ മനസ്സിലാവാത്തത്..!”

ലിപ്-സ്റ്റിക്കിന്റെ ലാഞ്ചന പോലുമില്ലാത്ത ആ ചുവന്നു തുടുത്ത ചുണ്ടുകളില്‍ ഒരു കുസൃതിച്ചിരി തെളിഞ്ഞു.

പെട്ടെന്ന് ഹാഫ് ഡോര്‍ തുറന്ന് പുറത്തു കണ്ട പെണ്‍കുട്ടികള്‍ അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു.

ചേച്ചിമാര്‍..!!!

“എന്താടോ…തരിച്ചു നിക്കുന്നെ..!!”

മൂത്തവള്‍ എന്നെ നോക്കി മനസ്സ് നിറഞ്ഞൊന്നു ചിരിച്ചു. ഇളയവളും ഒപ്പം കൂടി.

“ആരെയും മനസ്സിലാവുന്നില്ലേ..?!!”

കസേരയില്‍ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് അച്ഛന്റെ ഭാര്യ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

“മന്‍…മനസ്സിലായി..!”

ഞാന്‍ വിക്കിക്കൊണ്ട് പരിഭ്രമം മറച്ചു പിടിക്കാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തി.

ഒരു നിമിഷം അവരുടെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി ഒന്ന് മങ്ങി ഒരു അത്ഭുതം വിരിഞ്ഞു.

“ശരിക്കും..!!”

മൂന്നുപേരുടെയും കണ്ണില്‍ ആ അത്ഭുതം നിഴലിച്ചു കണ്ടു.

“ഞാന്‍ അന്ന്….അന്നവിടെ…കണ്ടിരുന്നു…അ..അച്ഛന്‍ മരിച്ച..!!!”
ഭയം കൊണ്ടോ ആശങ്ക കൊണ്ടോ എനിക്ക് മുഴുമിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അച്ഛന്‍ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്‌ അവര്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലോ..

എന്നാല്‍ ആ ആശങ്ക അസ്ഥാനത്തായിരുന്നു. സെക്കണ്ടുകള്‍ മാത്രം നീണ്ട അന്നത്തെ അവ്യക്തമായ ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച്ചകൊണ്ട് തന്നെ ഞാനവരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞതിലുള്ള സന്തോഷമായിരുന്നു ആ മുഖങ്ങളില്‍ തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നത്.

“ഞാന്‍ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞില്ലേ എന്റെ അനിയന് നമ്മളെ മനസ്സിലാവുംന്ന്‍..!!”

മൂത്ത ചേച്ചി വല്ലാത്തൊരു അധികാരഭാവത്തോടെ എന്റെ കൈ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഗമ കാണിച്ചു.

അനിയനോ..??? സ്വയം ഉള്ളിലൊരു അപരിചിതത്വം തോന്നി.

“ഉവ്വുവ്വ്…!!”

ഇളയവള്‍ കളിയാക്കുന്നപോലെ ചിരിക്കുകയാണ്.

എന്റെ കൈത്തണ്ട അപ്പോള്‍ ചേച്ചിയുടെ തളിര്‍മുലയുടെ അരികു വശങ്ങളില്‍ ഉരസിയമരുന്നത് ഒരു നടുക്കത്തോടെ ഞാന്‍ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അതിന്റെ പതുപതുത്ത മാംസളത ഒരു തരിപ്പ് സമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട് ഉടലാകെ പടര്‍ന്നു കയറുകയാണ്.

സഹോദരിയാണെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അരുതെന്ന് മനസ്സ് വിലക്കിയിട്ടും ആ സ്പര്‍ശനം ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക് കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായൊന്നുമല്ല ഒരു പെണ്ണിന്റെ സ്പര്‍ശനസുഖം അറിയുന്നത്. സ്കൂള്‍ വിട്ടു കഴിയുമ്പോള്‍ ജാക്കി വെക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ആദിലിനൊപ്പം പലവുരു കിലോമീറ്ററുകളോളം ബസില്‍ യാത്ര ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

പക്ഷേ അതുപോലെയല്ല ഇത്…ഒരേ ചോരയാണ്. ആ ഒരു തികട്ടല്‍ എന്നെ വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. അവളൊന്നു പിടിവിട്ടു മാറാന്‍ മനസ്സറിഞ്ഞു ദൈവത്തെ വിളിച്ചുപോയി.
ആ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ ഫലം പോലെ എന്തോ ഒരു തമാശ പൊട്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നു മാറി.

കാണാത്തൊരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസത്തോടെ ഞാന്‍ ഭൂമിയില്‍ കാലുറപ്പിച്ചു നിന്നു.

“അഭിനവിനിപ്പോഴും സംഭവിക്കുന്നതില്‍ ഒരു വ്യക്തത വന്നിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു..!”

മദര്‍ ഒരു നേര്‍ത്ത പുഞ്ചിരിയോടെ ചെയറില്‍ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു.

“മദര്‍ തന്നെ പറഞ്ഞോളൂ…അവന്റെ അങ്കലാപ്പൊന്നു മാറട്ടെ..!!”

അച്ഛന്റെ ഭാര്യയുടെ മുഖത്തും വിശാലമായൊരു പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞു നിന്നു.

അത് ശരിവച്ച് തലയിളക്കിക്കൊണ്ട് മദര്‍ എന്റെ തോളില്‍ കൈവച്ചു.

“വാ..!!”

അവര്‍ എന്നെയും കൊണ്ട് വരാന്തയിലേക്കിറങ്ങി.

മുറ്റത്തെ നെല്ലിമരത്തിന്റെ ചുവട്ടില്‍ കാത്തിരിക്കുന്ന ആദില്‍ എന്നെക്കണ്ടതും ഒരു പരുങ്ങിയ ചിരി ചിരിച്ചു. അവനും അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.!

“ആ വന്നിരിക്കുന്നവരെയൊക്കെ അഭിനവിന് മനസ്സിലായില്ലേ..?”

നെടുനീളന്‍ വരാന്തയിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ ആരാഞ്ഞു.

ഞാന്‍ ഉവ്വെന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ തലയാട്ടി.

“പണ്ട് നടന്നതൊക്കെ അവര്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു. എന്തുകൊണ്ടോ എനിക്കതില്‍ അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്താനും പറ്റുന്നില്ല. അവര്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ…ഭാവി തുലാസില്‍ തൂങ്ങുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ രണ്ടു പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ അമ്മയ്ക്ക് അങ്ങനെയൊക്കെയല്ലേ പെരുമാറാന്‍ പറ്റുള്ളൂ. പക്ഷേ, ഇപ്പൊ അവര്‍ക്കതിലൊക്കെ വലിയ വിഷമമുണ്ട്.!”
മദര്‍ എന്താണ് പറഞ്ഞു വരുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും മൌനം പാലിച്ചുകൊണ്ട്‌ ഒപ്പം നടന്നു.

“….കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച അവര്‍ എന്നെ ഫോണ്‍ ചെയ്തിരുന്നു. എക്സാമിനിടയ്ക്ക് ശ്രദ്ധ മാറിപ്പോകണ്ടെന്നു കരുതി പറഞ്ഞില്ലന്നെയുള്ളൂ…!”

മദര്‍ ഒരു നിമിഷം നിര്‍ത്തി എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

“….അവര്‍ക്ക് നിന്നെ അങ്ങോട്ടേയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോകാന്‍ ഒരുപാട് ആഗ്രഹമുണ്ട്…അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക്..! അതിനു വേണ്ടിയാണ് ഇപ്പോള്‍ വന്നിരിക്കുന്നത്..!”

ഞാനൊരു നിമിഷം സ്തബ്ധനായി. പാദങ്ങള്‍ ചലനമറ്റ് ഉറഞ്ഞു പോയപോലെ അവിടെത്തന്നെ നിന്നുപോയി.

“മദര്‍..!!”

ഞാന്‍ അന്ധാളിപ്പോടെ വിളിച്ചു.

അവര്‍ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ എന്റെ ചുമലില്‍ തട്ടി.

“കര്‍ത്താവ് കരുണയുള്ളവനാണ് കുഞ്ഞേ..അഭയമില്ലാത്തവരില്‍ അവനെപ്പോഴും അനുഗ്രഹം ചൊരിയും..!”

ആ കണ്ണുകളില്‍ ഭക്തിയുടെ നിറദീപം തെളിഞ്ഞു നിന്നു.

“പക്ഷേ മദര്‍..ഞാന്‍..!!”

ഞാന്‍ വാക്കുകള്‍ക്കായി പരതി.

“നിന്റെ മാനസികാവസ്ഥ എനിക്ക് മനസ്സിലാവും. പക്ഷെ കുഞ്ഞേ കാറ്റില്‍പെട്ട് പാറുന്ന കുരുവിക്കൂട് പോലെയാണ് ഇപ്പൊ നിന്റെ സാഹചര്യം. അങ്ങനൊരു സംരക്ഷണം നിനക്കിപ്പോള്‍ ഏറെ ആവശ്യവുമാണ്‌.! അവര്‍ സമ്പന്നരാണ്..നിനക്കൊരു നല്ലഭാവി ഉണ്ടാക്കിത്തരാന്‍ മറ്റാരേക്കാളും അവര്‍ക്ക് കഴിയും..! ഒരു തരത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ആ ഒരു കടമ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടു തന്നെയാണവര്‍ വന്നിരിക്കുന്നതും..!”

“പക്ഷേ…!!”
തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങിയ വാക്കുകള്‍ പുറത്തേക്ക് വന്നില്ല. സത്യത്തില്‍ ഈ സമയത്ത് മനസ്സില്‍ എന്താണെന്ന് പോലും എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. ഏത് അര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള വാക്കുകളാണ് ഞാന്‍ പറയേണ്ടതെന്നുപോലും മനസ്സിലാവുന്നില്ല. ഒരു പ്രകമ്പനം ഉള്ളിലങ്ങനെ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ്.

“ഒരു മടിയും വേണ്ട. നിന്റെ പിതാവിന്റെ കൂടെ വീടാണത്. അവിടേക്ക് കയറിച്ചെല്ലാനുള്ള‍ എല്ലാ അര്‍ഹതയും നിനക്കുണ്ട്‌..മാത്രമല്ല…അച്ഛനെ നഷ്ടപ്പെട്ട സഹോദരിമാരെ സംരക്ഷിക്കേണ്ട കര്‍ത്തവ്യം കൂടെ ഇപ്പൊ നിന്നിലുണ്ട്. ഒന്നോര്‍ത്തു നോക്കൂ….മൂന്നു പെണ്ണുങ്ങള്‍ മാത്രമുള്ള വീട് എത്രമാത്രം സുരക്ഷിതമായിരിക്കും..!

മദര്‍ എന്നെ ശരിക്കും ബ്രെയിന്‍ വാഷ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു.

കണ്‍വിന്‍സ് ചെയ്യാനായി അവര്‍ പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ ന്യായങ്ങള്‍ നിരത്തുന്നുണ്ട്‌. പക്ഷെ അതൊന്നും എന്റെ ചെവിയിലേക്ക് കയറിയില്ല.അകാരണമായൊരു ഭീതി ചിന്തകളെ കാര്‍ന്നു തിന്നുകയാണ്.

+259

-20