💫Evil on earth✨ – 1അടിപൊളി  

“മോള് പേടിക്കണ്ട… ഞങ്ങളൊന്നും ചെയ്യില്ല… വാ എണീക്.. ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം..”

അങ്ങനെ പറയുവാനെ നൈലക്കപ്പോൾ കഴിഞ്ഞുള്ളു.. അത്രക്ക് തകർന്നു പോയിരുന്നു അവൾ മുൻപിൽ കണ്ട കാഴ്ച്ചയിൽ

പെട്ടന്ന് തന്നെ ഡാനിയും അവൾക്കരികിലേക്ക്  വന്നിരുന്നു

“എന്താ പറ്റിയത്… നീയെങ്ങനെ  ഈ അസമയത്ത് ഈ കുട്ടിയുമായി ഇവിടെ എത്തി…?

മനസ്സിൽ തോന്നിയ ആകാംഷയിൽ അയാൾ ചോദിച്ചു.. പക്ഷെ അതിനൊന്നും ഉത്തരം പറയുവതെയാ പെൺകുട്ടി നിറ കണ്ണുകളോടെ ഇരുവരെയും മാറിമാറി നോക്കി… പിന്നെ കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞിനേയും

അവൻ ഉറങ്ങുകയായിരുന്നു… നിഷ്കളങ്കമായ ആ മുഖത്തു നോക്കിയപ്പോ അവളുടെ മുഖത്തു നിഴലിച്ചിരുന്ന വേദന മാറി ചെറിയൊരു ചിരി വിടർന്നു.. പക്ഷെ അതതിക നേരമൊന്നും നീണ്ടു നിന്നിരുന്നില്ല… അവളുടെ വയറിൽ നിന്നും രക്തം കൂടുതൽ ശക്തിയോടെ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി

അത് കണ്ട നൈല കഴുത്തിൽ കെട്ടിയിരുന്ന തുണിയെടുത്തവളുടെ വയറിൽ അമർത്തി പിടിച്ചു

അതുകൊണ്ടൊന്നും തന്നെ രക്ഷിക്കാനാവില്ലെന്ന് മനസിലാക്കിയ പെൺകുട്ടി അവളുടെ മുഖത്തു നോക്കി വേദനയോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു..പിന്നെ വയറിൽ അമർത്തിയിരുന്ന നൈലയുടെ കൈ പിടിച്ചു മാറ്റി

“വേണ്ട… വേദനിക്കുന്നു..”

ഇതെല്ലാം കേട്ടു നിൽക്കാൻ മാത്രമേ നൈലക്കും ഡാനിക്കും പറ്റിയിരുന്നുള്ളു.. ഇരുവരുടെയും  കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി

പെട്ടെന്നാ പെൺകുട്ടി അമർത്തി ശ്വാസമെടുത്തു… കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട് കയറാൻ തുടങ്ങിയെന്നു മനസിലാക്കിയ അവൾ തന്റെ മാറോടനക്കി പിടിച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞിനെ നൈലയുടെ കൈകളിൽ കൊടുത്തു

യന്ത്രികമായ കൈകളോട് നൈലയാ കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങി…

“എനിക്ക് രക്ഷപെടാൻ കഴിയില്ല… എന്റെ…. എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എങ്കിലും രക്ഷിക്കണം…. അല്ലെങ്കിൽ അവർ ഇവനെയും കൊല്ലും….. എന്റൊപ്പം വന്നാൽ… വന്നാലിവനും ….തെറ്റാണെങ്കിൽ പൊറുക്കണം… എന്റെ മുൻപിൽ വേറെ വഴിയില്ല….. ഇവനെ…. അഹ്….. അമ്മേ….!!

വേദന സഹിക്കാൻ വയ്യാതെയവൾ വയറു പൊത്തിപ്പിടിച്ചു നിലത്തു ചുരുണ്ടു കൂടി…. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ നൈലയും ഡെവിടും കുഴങ്ങി

പെട്ടന്ന് എവിടെ നിന്നൊരു ഒരു തണുത്ത കാറ്റവരെ തഴുകി പോയി… അതേ നിമിഷം നിലത്തു തളർന്നു കിടന്ന പെൺകുട്ടി മുഖമുയർത്തി അവരെ നോക്കി

അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ അവളുടെ മുഖം കണ്ട ഡാനി രണ്ടടി പിറകിലേക്ക് വച്ചുപോയി… നൈലയുടെ അവസ്ഥയും അതുപോലെ തന്നെ… പേടിയോടെയവൾ  കുഞ്ഞിനെ നെഞ്ചോടനക്കി മുറുകെ പിടിച്ചു

മുഖമാകെ ക്രോധത്താൽ ചുവന്നു കണ്ണുകളിലെ ചുവന്ന ഞരമ്പുകൾ എഴുന്നു നിൽക്കുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയുടെ രൗദ്രഭവും അവരിരുവരെയും ഭയപ്പെടുത്തി

“എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കൊല്ലാൻ അവരെ അനുവദിക്കരുത്…. വളർത്തണം ഇവിനെ…. സ്വന്തം മകനായി വേണമെന്നില്ല… എന്റെ കുഞ്ഞിന് പക്വത വരുന്നത് വരെ… ഈ ലോകം എങ്ങനെ ആണെന്ന് മനസിലാകുന്നത് വരെ മാത്രം മതി…. അത്ര മതി.. ബാക്കി എല്ലാം ഇവനറിയാം….”

അതും പറഞ്ഞവൾ വിറക്കുന്ന കൈകൾ കൊണ്ടു തന്റെ കഴുത്തിൽ കെട്ടിയിരുന്നു ഒരു മാല ഊരിയെടുത്തു..

അതിനറ്റത്തായി അരിമണിയോളം പോന്നൊരു നീലക്കല്ല് പതിച്ചൊരുലോക്കറ്റ് ഉണ്ടായിരുന്നു…

അതെടുത്തവൾ നൈലയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു

വിറക്കുന്ന കൈകളോടെ നൈലയതു വാങ്ങി

“നാളെ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ ജന്മദിനമാണ്…..അന്നേരം ഈ മാല അവന്റെ കഴുത്തിൽ അണിയിക്കണം… എന്റെ അവസാനത്തെ ആഗ്രഹമാണ്…”

പിന്നൊരു ചിരിയോടെയവൾ നൈലയുടെ മാറിൽ കിടന്നുറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ കവിളിൽ തലോടി… അവളുടെ വരലിൽ പറ്റിയിരുന്ന ചോരത്തുള്ളികൾ അവന്റെ കവിളിൽ പറ്റിയിരുന്നു

“അമ്മക്ക് ഒരുപാട് ഇഷ്ടാടാ എന്റെ കണ്ണനെ….ഒരിക്കലും നിനക്കിദ് തരരുതെന്ന് മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടദാ… പക്ഷെ ന്റെ കുഞ്ഞ് വളർണമെങ്കിൽ ഇത് നിനക്കാവശ്വാ…. അമ്മേടെ മുലകുടിച്ചു വളരേണ്ട നിനക്കിതിത് തരേണ്ടി വന്നത് അമ്മക്ക് വേറെ വഴിയില്ലാത്തോണ്ടാ കണ്ണാ….”

കണ്ണിൽ നിന്നൊലിച്ചിറങ്ങിയ  കണ്ണുനീർ അവളുടെ കാഴ്ച മറക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു…പെട്ടന്ന് എന്തോ ഓർത്തെന്നവണ്ണം അവൾ എണീക്കാൻ ശ്രമിച്ചു… മരത്തിൽ പിടിച്ചു എണീക്കാൻ ശ്രമിച്ച അവളെ ഡാനിയേൽ കൈ പിടിച്ചു സഹായിച്ചു… ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവളാ സഹായം നിരസിച്ചു

“വിശ്വസിച്ചേൽപ്പിക്കുവാ ഇവനെ…. വേറെ വഴിയൊന്നും ഇല്ലാത്തോണ്ടാ…ഒരിക്കലും അവനറിയാം ഇടവരരുത് അവന്റമ്മയെങ്ങനാ മരിച്ചതെന്ന്… അല്ല മരിച്ചില്ലല്ലോ.. മരിക്കാൻ പോകുവല്ലേ… അതേ… അതേ.. ”

പെട്ടന്ന് ബോധം നഷ്ടമായവളെപ്പോലെയവൾ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് വെടിയേറ്റ വയറിൽ കൈ അമർത്തിപിടിച്ചു മുൻപോട്ടു നടന്നു… ഇടയ്ക്കിടെ വേച്ചു വീഴാൻ പോയെങ്കിലും വല്ലാത്തൊരു ചിരിയോടെയവൾ നടന്നു നീങ്ങി

ഒന്നും പറയാനാവാതെ ഡാനിയേൽഅവിടെ നിന്നു…. അവളുടെയാ പോക്ക് കണ്ടു പേടിയോടെ നൈല കുഞ്ഞിനെ തന്നോട് ചേർത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ട്  ഇരുപ്പു തുടർന്നു

ഇരുവരുടെയും കണ്ണിൽനിന്നും ആ പെൺകുട്ടി നടന്നു മരങ്ങൾക്കിടയിൽ മറഞ്ഞിരുന്നു

അസാമാന്യമായ വേദന വയറിൽ ഒരു പ്രകമ്പനം തന്നെ സൃഷ്ടിചെങ്കിലും ചുണ്ടിൽ ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ അവൾ മുൻപോട്ട് നടന്നു…

അപ്പോളും അവൾ മാനസിക നില തെറ്റിയവളെപ്പോലെ എന്തൊക്കെയോ പുലമ്പികൊണ്ടിരുന്നു

പിന്നെ അവളുടെ വാക്കുകൾ വക്തമല്ലാത്ത രീതിയിലായി.  ഒടുക്കം അതൊരുതരം മന്ത്രോച്ചരങ്ങളായി മാറി

കണ്ണിനുമുൻപിൽ കാണാതെ പോയ മരത്തടിയിൽ തട്ടി അവൾ നിലത്തു വീണു…എണീക്കാൻ ശ്രമിച്ചു… സാധിച്ചില്ല.. വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു

നിലത്തു കുത്തിയ കൈകളിലൂടെ ഒരു ഇരമ്പൽ അവളുടെ സിരകളിലൂടെ പാഞ്ഞു…. ഭലിഷ്ടമായ കാലടികൾ അവളുടെ ചെവിയിൽ പതിഞ്ഞു… ഒരുതരം ഭ്രാന്താമായ ചിരിയോടെയവൾ  തപ്പി തടഞ്ഞെണീറ്റു… കാലടികൾ കേട്ട ദിശയിലേക്കവൾ  നടന്നു… മരണത്തിനു നേരെ നടന്നു നീങ്ങുമ്പോളും അവളുടെ ചുണ്ടിലെയാ ചിരി മായാതെ കിടന്നു

കയ്യിൽ തോക്കുകളും നീളൻ കത്തിയുമേന്തി  നടന്നു വരുന്ന രൂപങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നേ

“അവൻ വരും എന്നെ തേടി… നിങ്ങളെ തേടി… എന്റെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും ഇറ്റിറ്റു വീണ ഓരോ തുള്ളി ചോരക്കുമവൻ  കണക്ക് ചോദിക്കും…”

സെക്കന്റുകൾ കൊണ്ടു ആരുടെയോ തോക്കിൽ നിന്നും പാഞ്ഞുവന്ന വെടിയുണ്ട അവളുടെ തലയിൽ തറച്ചു കയറി

ജീവൻ വെടിഞ്ഞ അവളുടെ ശരീരം മരങ്ങൾക്കിടയിൽ ചലനമറ്റു  വീണു….. ജീവനില്ലാത്തയവളുടെ  കണ്ണുകളിൽനിന്നും അപ്പോളും ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ വെളിയിൽ ചാടാൻ കാത്തിരുന്നു…

+4

0