കുഞ്ഞി ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞ് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ദേവടത്തിലേക്ക് നടന്നു, അതിനു പിന്നിലായി മറ്റുള്ള കുട്ടികളും,
കണ്ണനും എഴുന്നേറ്റു എല്ലാവർക്കും പിന്നാലെ പേടിയോടെ നടന്നു
കണ്ണൻ ദേവടം ഗേറ്റ് കടന്ന് ചെല്ലുമ്പോൾ എല്ലാവരും ഉമ്മറത്തു അവനെയും കാത്തെന്നപോലെ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, രാജേന്ദ്രൻ ചൂരലുമായി നിൽക്കുന്നത് കണ്ട അവന്റെ നെഞ്ചോന്ന് ആളി, വൃന്ദ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ച് ഭയത്തോടെ മാറി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവനെക്കണ്ട രാജേന്ദ്രൻ അലറുന്നപോലെ വിളിച്ചു
“കണ്ണാ… ഇവിടെവാടാ…”
കണ്ണൻ ഭയത്തോടെ അയാൾക്കരികിലേക്ക് പതിയെ ചുവടുവച്ചു, വൃന്ദ കണ്ണന്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു,
“എന്തിനാടാ ആ കുഞ്ഞിനെ തോട്ടിൽ തള്ളിയിട്ടത്…”
“അല്ല… ഞാനല്ല… കുഞ്ഞി കാല് വഴുതിവീണതാ…”
കണ്ണൻ പേടിയോടെ പറഞ്ഞു
അയാൾ അവിടുണ്ടായിരുന്ന കുട്ടികളെ നോക്കി
“നിങ്ങളല്ലേ പറഞ്ഞത് ആ കുട്ടിയെ ഇവൻ തോട്ടിൽ തള്ളിയിട്ടെന്ന്…??”
അയാൾ ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു
“മ്… ആ കുട്ടിയെ ഇവൻ തള്ളിയിട്ടതാണ്, ഞങ്ങൾ കണ്ടതാ…”
കൂട്ടത്തിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു
“ശരിയാ… ഞങ്ങൾ കണ്ടതാ…”
ബാക്കിയുള്ളവരും ആ കുട്ടിക്ക് പിന്നാലെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു
അതുകേട്ട കണ്ണന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു, അവൻ ദയനീയമായി എല്ലാവരെയും നോക്കി,
“അല്ല വല്യച്ഛ… ഇവര് നൊണ പറയുന്നതാ… ഞാനല്ല കുഞ്ഞിയെ തള്ളിയിട്ടത്…”
കണ്ണൻ പേടിയോടെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു
“അല്ല… ഇവൻ തള്ളിയിട്ടതാ ഞങ്ങള് കണ്ടതാ…”
മറ്റുള്ള കുട്ടികൾ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു
അതുകേട്ട് രാജേന്ദ്രൻ ദേഷ്യത്തോടെ കണ്ണനെ നോക്കി, കണ്ണൻ ഭീതിയോടെ നിന്നു
“ഛീ… നൊണ പറയുന്നോടാ…”
രാജേന്ദ്രൻ അലറിക്കൊണ്ട് അവന്റെ കയ്യിൽപിടിച്ചു തൂക്കിയെടുത്ത് ചൂരലുകൊണ്ട് അവന്റെ തുടയിൽ ആഞ്ഞടിച്ചു,
കണ്ണൻ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് ‘ഞാനല്ല… ഞാനല്ല…’ എന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു
അപ്പോഴാണ് കുഞ്ഞിയുടെ നനഞ്ഞ ഡ്രസ്സ്‌ മാറ്റി കുഞ്ഞിയെയും കൊണ്ട് സീതലക്ഷ്മിയും നളിനിയും അവിടേക്ക് വന്നത്…
കണ്ണനെ തല്ലുന്നത് കണ്ട് കുഞ്ഞി പേടിച്ച് സീതലക്ഷ്മിയേ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു,
വൃന്ദ പെട്ടെന്നോടി വന്ന് അവനെ തല്ലാതിരിക്കാൻ രാജേന്ദ്രന്റെയും കണ്ണന്റെയും ഇടയിൽ കയറിനിന്നു അയാൾ അവളെ തള്ളി തഴെയിട്ടു, എന്നിട്ട് കണ്ണനെ വീണ്ടും തല്ലി,
പുറത്തുപോയിരുന്ന രുദ്രും ഭൈരവും അപ്പോൾ കാറിൽ അവിടെയെത്തിയിരുന്നു അവർക്കൊന്നും മനസ്സിലാകാതെ നോക്കി
വൃന്ദ നിലത്തുനിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റ് കണ്ണനടുത്തേക്ക് പോയി അവനെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തു, അടി വൃന്ദയുടെ പുറത്തും കിട്ടി,
ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ചുനിന്നുപോയ സീതാലക്ഷ്മി കുഞ്ഞിയെ വിട്ട് രാജേന്ദ്രനടുത്തേക്ക് ഓടി അയാളെ ദേഷ്യത്തിൽ പിടിച്ചു തള്ളി, അയാൾ ഒന്ന് വേച്ചുപോയി, അപ്പോഴേക്കും രുദ്രും ഭൈരവും അവിടേക്ക് ഓടി വന്നിരുന്നു..
“നിങ്ങള് എന്താ ഈ കാണിക്കുന്നത്… ഇതൊരു കൊച്ചുകുട്ടിയല്ലേ… അതിനെ ഒരുമാതിരി കാളയെ തല്ലുന്നമാതിരി തല്ലുന്നതെന്തിനാ…?”
സീതാലക്ഷ്മി ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു
അയാൾ ഒന്നടങ്ങി,, ജയേഷ് അയാളെ പിടിച്ചുകൊണ്ട് പോയി
“രണ്ടെണ്ണം കൂടി കിട്ടണമായിരുന്നു നിഷേധി…”
കൂട്ടത്തിലാരോ പറയുന്നകേട്ട് നളിനി ദേഷ്യത്തോടെ അവിടേക്ക് നോക്കി
സീതലക്ഷ്മി അലിവോടെ കണ്ണനെ നോക്കി, കണ്ണൻ വൃന്ദയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് എങ്ങലടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
“ഞാനല്ല ഉണ്ണിയേച്ചി കുഞ്ഞിയെ തള്ളിയിട്ടത്, കുഞ്ഞി കാലുവഴുതി വീണതാ… കാവിലമ്മയാണെ സത്യം… എന്റെ ഉണ്ണിയേച്ചിയാണെ സത്യം… നമ്മുടെ പപ്പേം അമ്മേമാണേ സത്യം…
എനിക്ക് തല്ലുകിട്ടുന്ന കാണാനാ ഇവരെല്ലാം നൊണ പറയുന്നത്…
എന്നെയാർക്കും ഇഷ്ടല്ല ഉണ്ണിയേച്ചി…
എന്നെയാരും കളിക്കാൻ കൂട്ടില്ല ഉണ്ണിയേച്ചി…
എന്റെ ഉടുപ്പും മറ്റും പഴയതായോണ്ട് ആരുമെന്നേ കളിക്കാൻ കൂട്ടില്ല…
ഞാൻ ചീത്തക്കുട്ടിയാണെന്ന്…
എന്നേക്കൂടി കളിപ്പിച്ചാൽ അവരുടെ അമ്മമാർ അവരെ വഴക്കുപറയോന്ന്…
അവർക്കെല്ലാം പുതിയത് വാങ്ങിക്കൊടുക്കാൻ അച്ഛനും അമ്മയും ഉണ്ട്, നമ്മക്ക് പുതിയ ഉടുപ്പ് വാങ്ങിത്തരാൻ അച്ഛനുമമ്മയും ഇല്ലന്ന് അവരോട് പറ ഉണ്ണിയേച്ചി…
നമ്മൾ ആരുമില്ലാത്തൊരാണെന്ന് പറഞ്ഞുകൊട് ഉണ്ണിയേച്ചി…
എന്നേം കൂടെ കളിപ്പിക്കാൻ പറ ഉണ്ണിയേച്ചി…
ഞാം ചീത്തക്കുട്ടിയല്ലന്ന് പറ ഉണ്ണിയേച്ചി അവരോട്…
ഉണ്ണിയേച്ചിയല്ലേ പറഞ്ഞേ എന്നിക്ക് കളിക്കാൻ കാവിലമ്മ ഒരാളെ കൊണ്ടുരോന്ന് എന്നിട്ടെവിടെ ഉണ്ണിയേച്ചി…?
നമ്മട പപ്പേം അമ്മേം ഉണ്ടായിരുന്നേ നമ്മളെയിങ്ങനെ തല്ലുമായിരുന്നോ…?? പറ ഉണ്ണിയേച്ചി…”
കണ്ണൻ വൃന്ദയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു പതം പറഞ്ഞു കരഞ്ഞു വൃന്ദ അവനെ മാറോടു ചേർത്തുപിടിച്ച് എങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
“നമുക്കാരും വേണ്ട, മോന് ഉണ്ണിയേച്ചിം… ഉണ്ണിയേച്ചിക്ക് മോനും മാത്രം മതി…”
വൃന്ദ എങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ട് അവനോട് പറഞ്ഞു
ഇതെല്ലാം കേട്ടുനിന്ന സീതാലക്ഷ്മിയുടെയും നളിനിയുടെയും മിഴികൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി,
രുദ്രിന്റെയും ഭൈരവിന്റെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു
ലത കരഞ്ഞുകൊണ്ട് വന്ന് രണ്ടുപേരെയും പുറകിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞ് സീതലക്ഷ്മിയും ഭൈരവും രുദ്രും അവരടുത്തേക്ക് ചെന്നു
അപ്പോഴും കണ്ണൻ തിണ്ണയിരിക്കുന്ന വൃന്ദയുടെ മടിയിൽ കിടന്ന് തേങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു
അതുകണ്ട അവർക്ക് വല്ലാതെ വിഷമം തോന്നി
അവരെക്കണ്ട വൃന്ദയും കണ്ണനും പെട്ടെന്നെഴുന്നേറ്റു
“അയ്യേ… കണ്ണനിപ്പോഴും കരയാണോ… ഛേ നാണക്കേട്… നമ്മള് ആമ്പിള്ളേര് കരയാൻ പാടില്ല…”
രുദ്ര് അവനെ എടുത്തുയർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു,
“ഞാനല്ല കുഞ്ഞിയെ തള്ളിയിട്ടത്… കുഞ്ഞി കാല് വഴുതി വീണതാ…”
കണ്ണൻ എങ്ങലടിയോടെ പറഞ്ഞു “അത് ഞങ്ങക്കറിയാലോ… ഉണ്ണിയേച്ചീടെ കണ്ണൻ നൊണപറയില്ലെന്ന്…”
രുദ്ര് വൃന്ദയെ നോക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു
സീതാലക്ഷ്മി വൃന്ദയെ അലിവോടെ തലോടി,
“മോൾക്ക് കുഞ്ഞിയോടും ഞങ്ങളോടുമൊക്കെ ദേഷ്യമായിരിക്കും… ഞങ്ങൾക്കറിയാം…”
സീതാലക്ഷ്മി പറഞ്ഞു
“അയ്യോ… സീതാമ്മേ അവര് കുഞ്ഞുങ്ങളല്ലേ… എനിക്കെന്റെ കണ്ണനെപോലെതന്നാ കുഞ്ഞിയും, ഞങ്ങളിത് അപ്പോഴേ മറന്നു…”
സീതയുടെ കൈ ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“സാരോല്ല മോളേ എല്ലാം ശരിയാവും…”
സീതാലക്ഷ്മി പറഞ്ഞു
വൃന്ദ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു,
“കുഞ്ഞി പാവമാ… ഒരു സ്ഥലത്തൂന്ന് മറ്റോരിടത്തേക്ക് മാറിയത്കൊണ്ടാ ഈ വാശി,,, വൃന്ദ ക്ഷമിക്കണം…”
ഭൈരവും വൃന്ദയോട് പറഞ്ഞു
“ഇല്ലേട്ടാ… ഞങ്ങളതൊക്ക അപ്പോഴേ കളഞ്ഞു, പിന്നേ തല്ല് ഇതാദ്യമൊന്നുമല്ല ഞങ്ങക്ക്…”
വൃന്ദ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു
സീതാലക്ഷ്മിയും ഭൈരവും രുദ്രും വിഷമത്തോടെ പരസ്പരം നോക്കി.
••❀••
അന്ന് കാവിലെത്തി തൊഴുത് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ, കാക്കാത്തിയമ്മ അവരെക്കാത്ത് അവിടുണ്ടായിയുന്നു, കണ്ണൻ ഇന്ന് നടന്ന കാര്യങ്ങളെല്ലാം അവരോട് പറഞ്ഞു, അവരത് ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരിയോടെ കേട്ടിരുന്നു,
