🌷 തങ്കി 🌷

വീട്.

പത്തേക്കറോളം വരുന്ന തെങ്ങിൻ തോപ്പ്, തെങ്ങു മാത്രം, അതിൽ ഒരുഭാഗത്തു ഞങ്ങളുടെ ഇരുനിലവീട്. പിന്നെ വീടിന്റെ പിറകിൽ ഒരു പശുത്തൊഴുത്തും. വിജയമ്മയാണ് ഓർമ്മ വെച്ച കാലം മുതൽ ഞങ്ങളുടെ 10ഓളം വരുന്ന പശുക്കളെ നോക്കുന്നതെല്ലാം. വിജയമ്മയുടെ ഭർത്താവ് കൃഷ്ണേട്ടൻ. ആള് ബസിലെ കണ്ടക്ടർ ആണ്. ഞങ്ങളുടെ വീട് അവരുടെ പറമ്പിന്റെ അതിർത്തിയിലാണ്, ഉമ്മറത്ത് നിന്ന് നോക്കിയാൽ അവരുടെ വീടും കാണാം പക്ഷെ വഴി ഇച്ചിരി ചുറ്റൽ ആണ്. ഞങ്ങളുടെ വീടിനെ ചുറ്റുന്ന മതിൽ മുൻവശത് ഉണ്ടെങ്കിലും മുള വേലിയാണ് തങ്കിയുടെ വീടുമായുള്ള അതിർത്തി. അതിലൂടെ ചാടാനൊക്കെ എനിക്ക് കഴിയുമായിരുന്നു. പക്ഷെ അത്യാവശ്യത്തിനു മാത്രം. അവരുടെ വീട്
ഓടിട്ട ഒരു ഇടത്തരം വീടാണ്. വീടിനോടു ചേർന്ന് ചെറിയ പറമ്പും ഉണ്ട്. അതിൽ കൂടുതലും പന ആണ്. പിന്നെ ചക്കയും മാവും അമ്പഴങ്ങയുമുണ്ട്. വിഷുവിനൊക്കെ ചക്ക അവിടെന്നാണ് കണി വെക്കാനൊക്കെ ഞങ്ങൾക്ക് തരിക. പിന്ന വിജയമ്മ നല്ല സൂപ്പർ ആയിട്ട് അമ്പഴങ്ങ കൊണ്ട് ഒരു അച്ചാറുണ്ടാകും. നല്ല എരിവുളളത്. അതും കൂടി മോരും പച്ചമുളകും ഇട്ട മൺകലത്തിലെ പഴം ചോർ!!!!!! ശോ ഇപ്പോഴെനിക്കത് വേണമെന്ന് പോലെയുണ്ട്…. അന്നതൊക്കെ കഴിച്ചതും ഹാ….അതുമൊരോർമ്മയാണ്.. ഇത്രയുമാണ് വീടും പരിസരത്തെ പറ്റി പറയാനുള്ളത്…

ഞാനും തങ്കിയും ഒന്നിച്ചാണ് പിച്ച വെച്ച് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. അതൊന്നും എന്റെ ഓർമയിൽ അധികമില്ല. ഒന്ന് ഒന്നര വയസ്സിലെ കാര്യമല്ലേ…
പക്ഷെ വിജയമ്മ എനിക്കും തങ്കിക്കും മുല തന്നിട്ടുണ്ട്! പരസ്യമായ സത്യം. അത് പറഞ്ഞിപ്പോഴും വിജയമ്മ എന്നെ കളിയാക്കാറുമുണ്ട്, എനിക്ക് കുഞ്ഞുന്നാള് മുതലേ വാശി കാണിച്ചു കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ആഗ്രഹിച്ചത് നേടാൻ ഉള്ള കഴിവുണ്ടെന്ന്…പറഞ്ഞു വരുമ്പോ അവർക്ക് ഞാനും മകനെപോലെയാണ്. ഒരുപക്ഷെ സ്നേഹിക്കാനൊരാൺകുട്ടി ഇല്ലാത്തതാവാം….

വിജയമ്മ വെളുത്തു തടിച്ചു നല്ല ഒരു സുന്ദരിയായിരുന്നു. അവരുടെ കൈകളിപ്പോഴും നല്ല തടിയാണ്. പക്ഷെ തങ്കി അങ്ങനെയല്ല അവൾക്ക് അവരുടെ തടിയൊന്നും കിട്ടിയിട്ടില്ല. തങ്കിയുടെ ചേച്ചി പാറുവിനു വിജയമ്മയുടെ അതെ രൂപമാണ്, തങ്കിയെക്കാളും 6 വയസു മൂത്തത്. പത്താം ക്‌ളാസ് ആയപ്പോഴും തങ്കിയുടെ അത്രയും ഉയരം പാറുവിനുണ്ടായിരുന്നില്ല. കൃഷ്ണേട്ടൻ ആള് സ്വല്പം കറുത്തിട്ടാണ്, പക്ഷെ നല്ല ഉയരമുണ്ട്, അതോണ്ട് തങ്കി ഇരുനിറം ആയിരുന്നു. ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ ഇടതൂർന്ന മുടിയും ഉണ്ട്, അതിങ്ങനെ ചുരുളുകളായി നിതംബം വരെ കിടക്കുന്നത് നല്ല ശേലാണ്. കളം വരച്ചു നൊണ്ടി കളിക്കുമ്പോ ആ സമൃദ്ധമായ കറുത്ത വള്ളികൾ ഒരുവശത്തേക്ക് തുള്ളാട്ടം പോലെ തുള്ളുന്നത് കാണാനൊക്കെ നല്ല രസമായിരുന്നു…ഞാനതു നോക്കാൻ അത്രയധികം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു….

നഴ്സറി പോകുമ്പോ രണ്ടാളും കൈയുംപിടിച്ചു നടന്നാണ്, അങ്ങോട്ടേക്ക് പോകുക, പണ്ട് ആ വഴിയിൽ ഒരു കുളവും ഒരു തോടും കുറെ പാടങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു, കുട്ടിയല്ലേ… അവളും…. എന്നെപോലെ തന്നെ. അതുകൊണ്ട് അവൾക്ക് വരമ്പത്തൂടെ നടക്കാൻ നല്ല പേടിയാണ്. തവളകളുടെ കരച്ചിലും കൊറ്റികളുടെ പറക്കലും കണ്ടു ഞങ്ങൾ നടക്കുമ്പോ വീഴുമോന്നു പേടിച്ചവൾ അവളുടെ കരിവളയിട്ട ആ കുഞ്ഞിക്കൈ കൊണ്ട് എന്റെ കയ്യില് മുറുക്കിയൊരു പിടുത്തമുണ്ട്…. ഒരിക്കലും വിടാതെയുള്ള ആ മുറുക്കി പിടുത്തം അഗ്നിസാക്ഷിയായി അവളുടെ കൈയ്യും പിടിച്ചു ഞാൻ വലം വയ്ക്കുമ്പോഴും ഞാനോർത്തിരുന്നു…കൂടാതെ ഇപ്പൊഴും ഉറങ്ങുമ്പോ വിടാതെ പിടിച്ച ആ കൈയിൽ ഞാൻ ഇന്നലെ അവൾക്ക് മൈലാഞ്ചി ഇട്ട ചുവപ്പിൽ ഒരു മുത്തമിട്ടുകൊണ്ട് അതെല്ലാം ഒന്നുടെ ഓർക്കുമ്പൊ വീണ്ടും ചിരി വരുന്നുണ്ട്….

നഴ്സറി ക്‌ളാസിൽ രണ്ടു ബെഞ്ചാണ് ഒരു മുറിയിൽ ഉള്ളത്. അത് രണ്ടും എതിർ ദിശയിൽ ആണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത്. ഞാനും തങ്കിയും ഒരേ ബെഞ്ചിൽ തന്നെ ഇരുത്തം. ഉച്ചയ്ക്ക് ഊണ് കഴിക്കാൻ ടീച്ചറുടെ വീട്ടിലാണ് ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും പൊതിച്ചോറ്മായിട്ട് പോവുക.

അതായത് രണ്ടാൾക്കും കൂടെ ഒരു പൊതിച്ചോർ എന്റെ അമ്മ വാഴയിലയിൽ കെട്ടി പൊതിഞ്ഞു തരും, വീട്ടിൽ തന്നെ കിട്ടുന്ന പച്ചക്കറികൾ കൊണ്ടുള്ള
സിമ്പിൾ ആയ ഉപ്പേരികളും ഒപ്പം ചമ്മന്തിപൊടിയും ചേർത്ത പൊതിച്ചോറ്. ഞങ്ങൾ അതുമെടുത്താണ് കാർത്തിക ടീച്ചറിന്റെ ഒപ്പം അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നത്. അവിടെ ചെന്നാൽ ടീച്ചറിന്റെ വക മുട്ട പൊരിച്ചതും പപ്പടവുമൊക്കെ കാണും. അതാണെന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ….സ്വാദിഷ്ടമായ ഊണ് എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നത്.

വൈകീട്ട് ഞാനും തങ്കിയും ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞാൽ ലക്ഷ്‌മി ടീച്ചറിന്റെയൊപ്പം നടന്നു വരും, വീട്ടിൽ എത്തിയാൽ ഡ്രസ്സ് ഒക്കെ മാറിയവൾ എന്റെ കൂടെ വന്നു ഹോം വർക്ക് ചെയ്യും. ശേഷം അവളുടെ കൂടെ ഞങ്ങൾ ദൂരദർശൻ കാണും. നഴ്സറിയിലെ പ്രധാന ഓർമ്മ എന്ന് പറയുന്നത്, അവളുടെ പേടിയാണ്!
ആലോചിക്കുമ്പോ ശെരിയാണ് ഇപ്പോഴും ചില കാര്യങ്ങൾ അവൾക്ക് പേടിയാണ്. ഓഫ്‌കോഴ്സ് ഇരുട്ടു മുറി, കുറുക്കന്റെ നിലവിളി. ചില മൃഗങ്ങളുടെ ബൊമ്മകൾ അങ്ങനെ…

എന്റെയൊപ്പം പകൽ കളിക്കുമ്പോ ഞാൻ കുറുമ്പ് കാട്ടി ചിലപ്പോ അവളെ പേടിപ്പിക്കും, പക്ഷെ അവൾ നിലവിളിച്ചു കരഞ്ഞാൽ എന്റെ അമ്മ എന്നെ നുള്ളി പറിക്കുമായിരുന്നു. അതെന്തിനാണ് ഞാൻ ഇപ്പൊ ചെയ്തെന്നു ചോദിച്ചാൽ വൃകൃതി കുഞ്ഞല്ലേ… എന്ന് മാത്രമേ എനിക്ക് പറയാനുള്ളു. കരയുന്നതിനു തൊട്ടു മുൻപ് കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ഒരു ഭാവമില്ലേ…….ഇങ്ങനെ ചുണ്ടു മലർത്തികൊണ്ട്.. നമുക്ക് തന്നെ കാണുമ്പോ കരയാൻ തോന്നുന്ന ആ ഭാവം…അതവളിൽ കാണാൻ വേണ്ടിയായിരിക്കണം….
പക്ഷെ ഞാനിപ്പോ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പീഡിയാട്രീഷ്യൻ ആയിട്ട് ജോലി ചെയ്യുന്നതും അവരുടെ ഓരോ ഭാവങ്ങൾ കാണാനും അവരുടെ കൂടെ ജോലി സമയത്തുപോലും കൂടെയിരിക്കാനും വേണ്ടിയാണ്. അതുകൊണ്ടൊക്കെ തന്നെയാണ്….
ബാല്യമെന്നത് എനിക്കേറെ പ്രിയമാകുന്നതും….ഇപ്പോ എന്നെകുറിച്ചെന്താണ്ടൊക്കെ മനസിലായല്ലേ…

രണ്ടാളും ഒന്നിച്ചിരിക്കുമ്പോ എന്റെ സ്ലേറ്റിൽ ഞാൻ ഓരോന്നു അവളെക്കൊണ്ട് എഴുതിക്കും പിന്ന കളറ് പുസ്തകം ഉണ്ട്. എനിക്കച്ഛൻ ഒത്തിരി വാങ്ങിത്തന്നിട്ടുണ്ടത്.
ഞാനതെല്ലാം തങ്കിയെകൊണ്ട് കളർ ചെയ്യിക്കും. എനിക്കത് കാണാൻ വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു… തലയും ചരിച്ചുകൊണ്ട് മൂളിപ്പാട്ടും പാടി അവളുടെ എലിവാൽ മുടിമുന്നിലേക്കിട്ടു
സ്വയം മറന്നവള്‍ കരടിക്കും പൂച്ചക്കും കളർ ചെയുന്നത്…

ഒന്നാം ക്ലാസ്സിലേക്ക് ചെല്ലുമ്പൊ, ഒരു കുട്ടി പാവാടയും ഷർട്ടുമാണ് അവളുടെ വേഷം. ഞാൻ നിക്കറും വെള്ള ഷർട്ടും. നഴ്സറിയുടെ എതിർ ദിശയിലാണു സ്‌കൂൾ ഉള്ളത്. റോഡ് സൈഡിൽ തന്നെ…

0

0