🌷 തങ്കി 🌷

എനിക്ക് അന്നേരം അവളെ കെട്ടിപിടിച്ചു അവളുടെ മേലെ കയറി കിടക്കാൻ തോന്നി. പക്ഷെ കറന്റ് പോയിട്ടരമണിക്കൂർ ആയിട്ടും വരാത്തത് കൊണ്ട്, മുറി മുഴുവനും ചൂട് നിറഞ്ഞിരുന്നു …. തങ്കിയും ഞാനും ആസമയം ഒരുപോലെ വിയർത്തു.

പെട്ടന്ന് വാതിലിൽ തട്ട് കേട്ടതും, ഞാനും തങ്കിയും ഒരുപോലെ പേടിച്ചു. രണ്ടാളും വേഗം ഇരുട്ടിൽ വസ്ത്രങ്ങൾ തപ്പിയെടുത്തിട്ടു. ഞാൻ ഉറങ്ങുന്നപോലെയഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് ഹാളിലെ സോഫയിൽ കിടന്നപ്പോൾ, വിജയമ്മയും പാറുവും ഉറക്കച്ചടവിൽ വീട്ടിലേക്ക് കയറിവന്നു. അവർ എത്തിയതും കറന്റും വന്നു. ഇനി തിരിച്ചു പോകേണ്ടെന്നു വെച്ചവർ ഉറങ്ങാനായി മുറിയിലേക്ക് കയറി.

പിറ്റേന്നു തങ്കിയെ ഞാൻ പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ കാണുമ്പോളും അവൾ ചിരിയടക്കാൻ പറ്റാതെ കണ്ണടച്ചുകൊണ്ട് മുഖം തിരിച്ചു. എനിക്കുമെതാണ്ടതേയവസ്‌ഥയായിരുന്നു. പക്ഷെ പിന്നീടൊരുത്തവണ കൂടെ അതിനു സമാനമായ ഒരുവസ്‌ഥ ഉണ്ടായെങ്കിലും, ഞങ്ങൾ അപ്പോഴും തെറ്റൊന്നും ചെയ്യാതെ ചുടു ചുംബനങ്ങളിൽ മാത്രം ഞങ്ങളുടെ മോഹങ്ങളേ തത്കാലം മൂക്കു കയറിട്ടു നിർത്തി.

കുസൃതിയും കളിയും നിറഞ്ഞ ദിവസങ്ങൾക്കിടയിൽ 8 ഇല് നിന്നും 9 പതിലേക്ക് ഞങ്ങൾ രണ്ടാളും ജയിച്ചു. ആ വർഷം ഞാനോർക്കാൻ അധികം ഇഷ്ടപെടാത്ത വർഷമാണ് …..കാരണം തങ്കിക്ക് തങ്കിയുടെ അച്ഛനെയും എനിക്ക് തങ്കിയെയും കുറച്ചു സമയത്തേക്കെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെടുന്നത് അപ്പോഴാണ് എന്നുള്ളത്കൊണ്ടാണ് …..ഹും.

തങ്കിയുടെ അച്ഛൻ കൃഷ്ണേട്ടന്റെ മരണം, അത് സത്യത്തിൽ ഒരപകട മരണമായിരുന്നു. രാത്രി മദ്യപിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുമ്പോ സംഭവിച്ചാണെന്നു പത്രങ്ങളിലും വന്നു. ആ ദുരന്തം ആ കുടുംബത്തെ സ്വാഭാവികമായും ഉലച്ചു എന്ന് പറയുന്നതാകും ശെരി. അവളെ ഞാനൊത്തിരി സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ശ്രമിച്ചു. പാവം.. അവളുടെ മുറിയിൽ ഒരു മൂലയ്ക്കിരുന്നു കരയുമ്പോ ഞാൻ പലപ്പോഴും അവളുടെ കയ്യും പിടിച്ചുകൊണ്ട് എന്ത് പറഞ്ഞവളെ സമാധാനിപ്പിക്കുമെന്നറിയാതെ വിങ്ങി. ആ വീടിന്റെ നാഥൻ ആണ് ഇല്ലാതെയായത്. എന്റെ അച്ഛൻ ഗൾഫിൽ നിന്നും വിവരമറിഞ്ഞു വന്നിരുന്നു. കുറച്ചു പൈസ കൊടുത്തവരെ സഹായിക്കുകയും ചെയ്തെന്നു ഞാൻ പിന്നെയറിഞ്ഞു.

ശേഷം വിജയമ്മ തയ്യൽ ജോലി ചെയ്യാനാരംഭിച്ചു. പാറു ചേച്ചിയും തങ്കിയും ഒപ്പം അവരെകൊണ്ടാകും പോലെ തയ്യൽ ജോലിയും വീട്ടുജോലിയും ചെയ്തു സഹായിക്കുമായിരുന്നു. ജീവിതം പതിയെ പഴയപോലെ ആയെങ്കിലും
കൃഷ്ണേട്ടന്റെ മരണം ആ കുടുംബത്തെ തളർത്തിയിരുന്നു. പാറു ചേച്ചിയുടെ കല്യാണം ആ വര്ഷം തന്നെ നടത്താനാവർ തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷെ പുള്ളിക്കാരി രഹസ്യമായി മറ്റൊരാളെ പ്രണയിച്ചിരുന്നു. കല്യാണത്തിന് കുറച്ചു മുൻപവൾ ഒരു ലെറ്ററും എഴുതി വെച്ചശേഷം അവന്റെയൊപ്പം ഇറങ്ങിപോകുകയും ചെയ്തു. പാവം വിജയമ്മ അവർ ഇതൊക്കെ എങ്ങനെ ആണാവോ സഹിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല പാറു ചേച്ചി കല്യാണത്തിന് ഉള്ള സ്വർണമൊക്കെ എടുത്താണ് കാമുകന്റെയൊപ്പം പോയത്. എല്ലാം കൊണ്ടും മോശം ഓർമ്മകൾ മാത്രം. തങ്കി ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം നാണക്കേട് കൊണ്ടാണോ അറിയില്ല. വീട് വിട്ടധികം പുറത്തേക്കും വരില്ല. എന്റെ വീട്ടിലേക്കും വരാറില്ല, വന്നാലും പെട്ടന്ന് തിരിച്ചു പോകുകയും ചെയ്യും.ഞാൻ സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും അവൾ പലപ്പോഴുമെന്നെ ചിരി മാത്രം സമ്മാനിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോയി. അവൾ സ്‌കൂളിലേക്ക് പോകുന്നതും വരുന്നതും ബസിലാക്കി. ഞാൻ പഴയപോലെ സൈക്കിളിലും.

ഓരോ ദിവസവും വല്ലാത്ത വീർപ്പുമുട്ടലോടെയാണ് കടന്നു പോകുന്നത്, ഉറപ്പായും ഇതിനൊരു മാറ്റം ഉണ്ടാകുമായിരിക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കുമ്പോഴും തങ്കി എന്നിൽ നിന്നുമൊരുപാടു ദൂരെ നില്കുന്നപോലെ ഒരു തോന്നലാണ്. ജീവിതത്തിലെ നഷ്ടങ്ങൾ ആളുകളെ ഇങ്ങനെ മാറ്റുമോ… അവൾക്കെന്നെ ജീവനാണ്. ആ പ്രണയം കേവലം വാക്കുകൾകൊണ്ട് പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്തത് കൊണ്ട് രണ്ടാളും മനസ്സിൽ ഉള്ളത് ഒതുക്കി ജീവിക്കുന്നപോലെ….
അവൾക്ക് പഴയപോലെ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. പക്ഷെ അവളെ ഞാനൊരിക്കലും കുറ്റപെടുത്തിയിരുന്നില്ല.. അവൾക്ക് ആ മനസ് മാറാൻ വേണ്ടി ഞാൻ കാത്തിരിക്കുക മാത്രമാണ് എനിക്കാകെ ചെയ്യാനുള്ളത്……..

കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന ആ രാത്രികളെ എന്തോ നിങ്ങളോടു പറയാൻ കഴിയുന്നില്ല. അതുമാത്രം വിടാം നമുക്ക്…. അതിനൊക്കെ അർഥമുണ്ടായിരുന്നോ ചോദിച്ചാൽ ഇപ്പോ ഉറക്കത്തിൽ എന്റെ കൈകോർത്തു പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന എന്റെ ജീവന്റെ ജീവനെ നോക്കുക മാത്രമാണ് എനിക്ക് ചെയ്യാനുള്ളത്….

10ആം ക്‌ളാസിലേക്ക് കടക്കുമ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ അകലം കൂടിയതല്ലാതെ കുറഞ്ഞതേയില്ല. അതിനൊരു മാറ്റം ഉണ്ടായതു ശ്രീജേഷ് കാരണമാണ്.
ശ്രീജേഷ്. ഞങ്ങളുടെ അതെ ബാച്ചിൽ ഉള്ള ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയത്തിൽ പഠിക്കുന്ന പയ്യൻ ആണ്. നന്നായി പാടും. നല്ല സ്വഭാവവുമാണ് അവന്റെ. ഒരിക്കൽ ഞാൻ ചോറ് കഴിച്ചിട്ട് പാത്രം കഴുകാൻ പോകുന്ന നേരം, തങ്കിയോട് അവനെന്തോ സംസാരിക്കുന്നത് യാദൃശ്ചികമായി ഞാൻ കണ്ടു.

“..എത്രനാളായി ഞാൻ പറയുന്നു ശ്രീജേഷ്. എനിക്ക് താല്പര്യമില്ല. പ്ലീസ്…..”

എനിക്കതു കേട്ടപ്പോൾ കാര്യം മനസ്സിലായിരുന്നു. അതിലേക്ക്‌ ഇടപെടാൻ എനിക്ക് അവകാശമുണ്ടോ ചോദിച്ചാൽ…. ഉണ്ട്!!

ഞാനവരെ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ പാത്രം കഴുകി തിരികെവന്നു. വൈകീട്ട് സൈക്കിളിൽ തിരികെ പോകുമ്പോ റോഡിൽ വെച്ച് ശ്രീജേഷ് നെ ഞാൻ കണ്ടു. അവനും സൈക്കിളിൽ തന്നെയാണ് വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നത്.

ഞാനവന്റെ മുന്നിലേക്ക് സൈക്കിൾ കയറ്റി നിർത്തിയപ്പോൾ അവന്റെ ഫ്രണ്ട്സും അവനും ചിരിച്ചുകൊണ്ട് എന്താടാ.. ശരത്,ന്നു ചോദിച്ചു.

ഞാൻ അവനോടു പേർസണൽ ആയി കുറച്ചു സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ട്.
ഫ്രെണ്ട്സിന്റെ അടുത്ത് പൊക്കോളാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞു.

“..ശ്രീജേഷ്… അർച്ചനയെ ഡിസ്റ്റബ് ചെയ്യരുത്… പ്ലീസ്. ആ കുട്ടിയുടെ അച്ഛൻ കഴിഞ്ഞ വർഷമാണ് മരിച്ചത്. ചേച്ചി….. ഹാ…
അവൾ പഠിക്കാൻ വരുന്നത് തന്നെ വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ്….”

“…നിനക്കിതിലെന്താ കാര്യം… ശരത്…”

“…ഞങ്ങൾ തമ്മിലിഷ്ടത്തിലാണ്..?

“..എന്താ….”

“..ഞങ്ങൾ തമ്മിലിഷ്ടത്തിലാണ്…
പക്ഷെ അവൾക്ക് ഇപ്പൊ പ്രേമിക്കാനുള്ള അവസ്‌ഥയൊന്നുമല്ലെന്നു എനിക്കറിയാം…. അതാണ് ഞാൻ പോലും അകന്നു നില്കുന്നത്..”

“….സോറി… ശരത്…
ഞാൻ….”

“…കുഴപ്പമില്ല…..ശ്രീജേഷ്. തനിക്ക് പറഞ്ഞാൽ മനസിലാകുമെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ ഒന്ന് പറയാമെന്നു വെച്ചതാണ്….പക്ഷെ ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടാളും കുറച്ചു സമയം വിട്ടു നിൽക്കുകയാണ്. എല്ലാം ശെരിയാകുമെന്നു പ്രതീക്ഷയും മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്….”

“…ഞാനിനി അർച്ചനയെ ശല്യം ചെയ്യില്ല.
പോരെ….”

അവനു കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ മനസിലായി. പക്ഷെ തോണി ഇപ്പോഴും കരയ്ക്ക് അടിഞ്ഞിട്ടില്ല. കാത്തിരിപ്പ്… അതെത്ര നാൾ വേണെലുമാവാം എന്നോർത്ത് ഞാൻ വീടെത്തി….

0

0