രുദ്രിന്റെ നോട്ടം വൃന്ദയുടെ ഹാഫ് സാരി അരയിലൂടെ ചുറ്റികെട്ടി നിൽക്കുന്ന അർജ്ജുനിലായിരുന്നു,
രുദ്രിന്റെ കണ്ണുകൾ ദേഷ്യംകൊണ്ട് ചുവന്ന് ആർക്കും പേടിതോന്നുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു,
അവൻ ഓടി അവരുടെ അടുത്തേക് ചെന്ന് അർജ്ജുന് മുഖമടച്ചു ഒന്ന് കൊടുത്തു
“എവിടെടാ ഉണ്ണി…”
അവന്റെ അലർച്ച ആ വീടിനെ പിടിച്ച് കുലുക്കി
അതേ സമയം ഭൈരവ് അടച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന എല്ലാ മുറികളിലും തട്ടിവിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
താഴെ വീണ അർജ്ജുന്റെ വയറ്റിൽ രുദ്ര് ആഞ്ഞു തൊഴിച്ചു, അവൻ വേദനകൊണ്ട് പുളഞ്ഞു ശ്വാസമെടുക്കാനാവാതെ പുളഞ്ഞു, രുദ്ര് തന്റെ ദേഷ്യമെല്ലാം അവനോട് തീർത്തു, അവന്റെ ബോധം മറഞ്ഞിട്ടും അവനെ ആഞ്ഞു തൊഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു,
പിന്നീട് ഇതെല്ലാം കണ്ട് പേടിച്ച് വിറച്ച് ഒന്നനങ്ങാൻ പോലും വയ്യാതെ നിന്ന ആരോഹിനെയും നിവിനെയും കഴുത്തിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ച് ചുമരിലേക്ക് ചേർത്തു, ആ സമയം അവന് പത്ത് ആൾക്കാരുടെ ശക്തിയാണെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി,
അവർ പതിയെ കാവ്യയുടെ റൂമിലേക്ക് വിരൽചൂണ്ടി,
ദേഷ്യമടക്കാൻ വയ്യാതെ അവന്മാരെ രുദ്ര് ഭൈരവിന്റെ മുന്നിലേക്ക് തൂക്കിയെറിഞ്ഞു,
“കൊല്ലരുത്, മരിച്ചാൽ മതിയെന്ന് ഇവന്മാർക്ക് തോന്നണം…”
രുദ്ര് ഭൈരവിനോട് പറഞ്ഞു
“അത് ഞാനേറ്റു…”
ഭൈരവ് നിവിനെ പൊക്കിയെടുത്ത് തല ശക്തിയായി ചുമരിലേക്കിടിച്ചു, അവൻ അലറി വിളിച്ചു,
രുദ്ര് അവർ പറഞ്ഞ മുറിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു
••❀••
തന്നിലേക്കമർന്ന ശ്രീജേഷിനെ വൃന്ദ സർവ ശക്തിയും കൊണ്ട് തടഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു, അവന്റെ കരുത്തിന് മുന്നിൽ അവൾ തളർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു, എങ്കിലും അവൾ അവനെ തള്ളി താഴെക്കിട്ട് ഓടി താഴെക്കിടന്ന ജെഗ്ഗ് കയ്യിലെടുത്ത് അവനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ എന്നവണ്ണം മുന്നിലേക്ക് നീട്ടിപ്പിടിച്ചു നിന്നു,
ശ്രീജേഷ് അത് കണ്ട് ചുണ്ടിലൊരു ചിരിയുമായി അവന്റെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൺ ഓരോന്നായി അഴിച്ച് അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു,
പേടിയില്ലാതെ അവൾക്കരികിലേക്ക് ചെന്ന് അവളെ പിടിക്കാൻ നോക്കിയ ശ്രീജേഷിനെ വൃന്ദ ആ ജഗ്ഗ്‌ കൊണ്ട് അവന്റെ തലയിലേക്ക് ആഞ്ഞടിച്ചു,
അങ്ങനെയൊരു ആക്രമണം പ്രതീക്ഷിക്കാഞ്ഞ ശ്രീജേഷ് ഒരു നിമിഷം തല പൊത്തിക്കൊണ്ട് നിന്നു, അവന്റെ കയ്യിൽ ചോരയുടെ നനവറിഞ്ഞു,
വർധിച്ച ദേഷ്യത്തോടെ അവൻ അവളെ പിടിച്ച് കട്ടിലിലേക്കേറിഞ്ഞു, ശ്രീജേഷ് വൃന്ദക്കരികിലേക്ക് നടന്നു,
പെട്ടെന്ന് വലിയ ശബ്ദത്തോടെ വാതിൽ തകർന്നു വീണു, അവർ ഞെട്ടി വാതിലിലേക്ക് നോക്കി, ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്ന കണ്ണുകളുമായി, അവരെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന രുദ്ര്…
ശ്രീജേഷിന് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നതിന് മുൻപേ പാഞ്ഞു വന്ന രുദ്ര് അവന്റെ അടിവയറ്റിൽ ആഞ്ഞു തൊഴിച്ചിരുന്നു, വയറും പൊത്തി നിലത്തേക്ക് വീണ അവനെ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മരകസേര കൊണ്ട് നിർത്താതെ ആഞ്ഞു പ്രഹരിച്ചു, ആ മരകസേര ഒടിഞ്ഞു നുറുങ്ങും വരെ രുദ്ര് ശ്രീജേഷിനെ തല്ലി, ശ്രീജേഷ് അലറി വിളിച്ചു, പിന്നീട് അത് ചെറിയ ഞരക്കങ്ങൾ മാത്രമായി, പിന്നെ ശ്രീജേഷിന്റെ അനക്കമൊന്നും ഇല്ലാതായപ്പോൾ അവനെ തൊഴിച്ചു മുറിയുടെ പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞു, ഒരു പഴന്തുണിക്കെട്ട് പോലെ അവൻ ആ മുറിയുടെ വെളിയിൽ വീണ് കിടന്നു,
“ഇവൾ… എന്റെയാടാ… ഈ രുദ്രിന്റെ… എന്റെ ജീവൻ… എന്റെ ദേഹത്തിനും മനസ്സിനും ഒരേ ഒരവകാശി… ഇവളുടെ മുടിനാരിൽ പോലും ആരെങ്കിലും തൊട്ടാൽ ആ കൈ ഞാൻ വെട്ടും… ഓർത്തോ എല്ലാവരും…”
രുദ്ര് അലറി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു, പിന്നീട് വൃന്ദയ്‌ക്കരികിലായി ചെന്നു അവളെ വേവലാതിയോടെ പതിയെ തോളിൽ പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു,
“ഉണ്ണി… ഒന്നും പറ്റിയില്ലല്ലോ… മോള് വിഷമിക്കണ്ടാട്ടോ… ഒരുത്തനും നിന്നെ ഒന്നും ചെയ്യില്ല… ഞാനുള്ളപ്പോ…”
സമനില തെറ്റിയപോലെ വെപ്രാളത്തിൽ അവളുടെ മുഖത്തും ചുണ്ടിലും പറ്റിയ മുറിവുകളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് രുദ്ര് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു,
അവൾ അവനെ ഒരു നിമിഷം മുഖത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു, പിന്നീട് അവളുടെ തോളിലെ അവന്റെ കൈകൾ തട്ടിമാറ്റി അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു, കാറ്റ് പോലും കടക്കാൻ ഇടമില്ലാത്തപോലെ…
“എന്നെ വിട്ടു പോവല്ലേ… ഞാൻ… എനിക്ക്… വേറാരുമില്ല… എന്നെ വിട്ടു പോവല്ലേ…”
അവൾ സമനില തെറ്റിയ പോലെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലവച്ച് വിമ്മി കരഞ്ഞു, ഒരു നിമിഷം അവനും അവളെ ആഞ്ഞു പുൽകി, അവളുടെ നെറുകയിൽ മുത്തി… ഇന്നുവരെ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളതിൽ ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ കൈകളിലാണ് താനെന്ന് വൃന്ദ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, തന്റെ പേടിയും വിഷമങ്ങളുമെല്ലാം അവന്റെ നെഞ്ചിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതാകുന്നത് അവളറിഞ്ഞു,
“ഇല്ല പെണ്ണേ… നിന്നെ ആർക്കും ഞാൻ വിട്ടുകൊടുക്കില്ല… എന്റെ ശ്വാസം നിലക്കുന്നവരെ വരെ ഞാനുണ്ടാകും… നീയെന്റേതാ… എന്റെ മാത്രം…”
രുദ്ര് അവളെ ഒന്നുകൂടി ചേർത്തുപിടിച്ചു.
അപ്പോഴേക്കും ഭൈരവ് കയറി വന്നു,
അവരെകണ്ട് ഒന്ന് അമ്പരന്നെങ്കിലും, അവൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു, അവൻ തന്റെ കയ്യിലുള്ള വൃന്ദയുടെ ദാവണി രുദ്രിന്റെ തോളിലേക്കിട്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു,
അവരൊന്നും അറിയുന്നുണ്ടായില്ല, അവർ അവരുടെ മാത്രം ലോകത്ത് ആയിരുന്നു
അവളുടെ പിടുത്തം അയഞ്ഞപ്പോൾ രുദ്ര് അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചെങ്കിലും അവൾ ബോധം മറഞ്ഞു അവന്റെ കൈകളിലേക്ക് വീണിരുന്നു,
“ഉണ്ണി… മോളേ…”
രുദ്ര് അവളെ വേവലാതിയോടെ വിളിച്ചു, അതുകേട്ട് ഭൈരവ് മുറിയിലേക്ക് ഓടി പാഞ്ഞുവന്നു,
“എന്താടാ…?”
ഭൈരവ് വേവലാതിയോടെ ചോദിച്ചു
“എടാ… ഉണ്ണി… ഇവൾക്ക് ബോധമില്ലടാ…”
രുദ്ര് അവളെ പിടിച്ചു കുലിക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ഭൈരവ് അവളെ നോക്കി
“പേടിക്കണ്ട… ഈ സംഭവിച്ചതിന്റെ ഷോക്കാണ്… നീയിവളെ റൂമിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി മുഖത്ത് കുറച്ച് വെള്ളം തളിക്ക്, അപ്പൊ ശരിയാവും…”
അവൻ പറഞ്ഞു
അത് കേട്ട് അവൻ അവളെ കൈകളിലെടുത്ത് പതിയെ സ്റ്റെപ്പിറങ്ങി അവളുടെ മുറിയിൽ കട്ടിലിൽ കിടത്തി, അപ്പോഴും അവളുടെ കൈകൾ അവന്റെ ഷർട്ടിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചിരുന്നു,
“എന്നെ വിട്ട് പോകല്ലേ… ന്റെ കാവിലമ്മ… കൊണ്ടൊ..ന്നതാ.. എന്റെ രാജകുമാരനെ…”
അവൾ പതിയെ കുഴയുന്ന സ്വരത്തിൽ അല്പ ബോധത്തോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു,
അവൻ കുറച്ച് വെള്ളമെടുത്ത് അവളുടെ മുഖത്ത് കുടഞ്ഞു
വൃന്ദ പതിയെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു, രുദ്രിനെ നോക്കി, പിന്നെ വിതുമ്പിക്കരയാൻ തുടങ്ങി, അതുകണ്ട് രുദ്ര് അവളെ കട്ടിലിൽ നിന്നും ഉയർത്തി അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തു പിടിച്ചു, അവൾ അവനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു, അവളുടെ കണ്ണുനീർ കൊണ്ട് അവന്റെ നെഞ്ച് കുതിർന്നു,
എപ്പോഴോ അവളുടെ ഏങ്ങലടങ്ങിയിരുന്നു, അവനിൽ ചേർന്ന് ഇരുന്ന അവളെ രുദ്ര് പതിയെ അടർത്തി മാറ്റാൻ നോക്കി, അതേ വേഗത്തിൽ അവൾ അവനെ മുറുകെ പുണർന്നു,
