പേടിച്ച് വിറച്ചു കൊച്ച് കുട്ടികളുടെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ നിൽക്കുന്ന വൃന്ദയെ കണ്ട അവനുള്ളിൽ പ്രണയം അലയടിച്ചു,
“വാ… ഇവിടെ വന്നിരിക്ക്…”
രുദ്ര് കുളപ്പടവിൽ അവന്റെ അടുത്ത് കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു,
വൃന്ദ പേടിയോടെ പിന്നിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു,
“വേണ്ട, എന്താ പറയാനുള്ളത്, വേം പറ…. ഞാൻ പൊയ്ക്കോട്ടേ…”
വൃന്ദ വെപ്രാളത്തോടെ പറഞ്ഞു,
“അത്ര പേടിയാണെങ്കിൽ തിരിച്ച് പൊയ്ക്കോ…”
അവളുടെ പേടിയും വെപ്രാളവും കണ്ട് അവൻ കലിപ്പോടെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു,
അത് കണ്ട വൃന്ദ സ്നേഹത്തോടെ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു,
‘എന്ത് മാജിക്കാണ് ഈ മനുഷ്യൻ എന്നോട് കാണിക്കുന്നത്, ഈ മനുഷ്യന്റെ അടുത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ, അല്ലെങ്കിൽ സംസാരിക്കുമ്പോൾ, ഒരുപാട് നാള് പരിചയമുള്ള, തനിക്ക് ഏറ്റവും അടുപ്പമുള്ള, എന്തിനും സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ള ഒരാളായാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നത്, മറ്റാരോടും തോന്നാത്ത ഒരു വികാരം ഈ മനുഷ്യനോട് തനിക്ക് തോന്നുന്നു, ഈ മനുഷ്യന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ എന്റെ ആ പഴയ കുറുമ്പുകളും, ചെറിയ വാശികളും, എല്ലാം താനറിയാതെ പുറത്തേക്ക് വന്നുപോകുന്നു, തനിക്കത്രമേൽ പ്രീയപ്പെട്ടവനാണ് ഇതെന്ന് തോന്നിപോകുന്നു, തന്റെ സങ്കടങ്ങളും, ദുഖങ്ങളുമെല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഇല്ലാതാക്കാൻ ഈയൊരു സാമീപ്യം മാത്രം മതി, അന്ന് തന്നെ അങ്ങനൊരു സാഹചര്യത്തിൽ പോലും ആ നെഞ്ചിന്റെ സ്പന്ദനത്തിൽ, ആ താളത്തിൽ തന്റെ എല്ലാ വിഷമങ്ങളും അലിഞ്ഞില്ലാതായത് താൻ അറിഞ്ഞതാണ്… അതേ… വൃന്ദയ്ക്ക് സ്നേഹിക്കാൻ… വൃന്ദയുടെ ദോഷങ്ങളെല്ലാം മാറ്റാൻ… വൃന്ദയ്ക്ക് അലിഞ്ഞുതീരാൻ, അവൾക്ക് അവളെ തന്നെ സമർപ്പിക്കാൻ… കാവിലമ്മ കൊണ്ട് വന്നതാണ് രുദ്രിനെ, വൃന്ദയുടെ മാത്രം രാജകുമാരൻ…’
അവൾ മനസ്സിലാലോചിച്ചുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ അവനരികിലേക്ക് നടന്ന്, അവനരികിൽ ഇരുന്നു,
വൃന്ദ കുളത്തിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു, പതിയെ പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ മിഴികൾ അവന് നേരെ പായിച്ചു,
“പിണങ്ങിയോ…? മ്…?”
അവൾ ചെറിയ കുറുമ്പോടെ രുദ്രിനോട് ചോദിച്ചു
“ഞാൻ പിണങ്ങിയാലും ഇല്ലെങ്കിലും നിനക്കെന്താ…?”
അവൻ കലിപ്പോടെ ചോദിച്ചു
“പിന്നെ എനിക്കല്ലാതെ…?? ഈ മുഖം വാടിയാൽ, എന്റെ നെഞ്ചല്ലേ പിടയുന്നേ…”
അവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു
അത് കേട്ട് ഒരു നിമിഷം അവന്റെ മുഖം പ്രകാശിച്ചെങ്കിലും, പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവൻ ഭാവം മാറ്റി,
“പിന്നെന്തിനാ… നീയിപ്പോ തിരികെ പോകാൻ നിന്നത്… എന്നെ പേടിയുള്ളതുകൊണ്ടല്ലേ…?”
അവൻ കലിപ്പോടെ ചോദിച്ചു,
അത് കേട്ട് അവൾ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു
“അങ്ങനെയാണോ വിചാരിച്ചേ…? ഞാനെന്തിനാ കുഞ്ഞീടേട്ടനെ പേടിക്കുന്നെ…? ഇത് എന്റെ സ്വന്തമല്ലേ… എനിക്കായി പിറന്നവൻ, ഇന്നീ നിമിഷം എന്നെ തന്നെ സമർപ്പിക്കാൻ പോലും തയ്യാറാണ് ഞാൻ… അത്രയ്ക്ക് വിശ്വാസമാ എനിക്കീയാളിനെ…”
അവൾ അതും പറഞ്ഞ് അവന്റെ കയ്യിലൂടെ കൈ ചുറ്റി അവന്റെ തോളിൽ തലചായ്ച്ചു
രുദ്ര് ഒരു നിമിഷം അവളുടെ പക്വതയോടെയുള്ള സംസാരം കേട്ടിരുന്നു, അവളെത്തന്നെ ഉറ്റുനോക്കിയിരിക്കുന്ന രുദ്രിനെ കണ്ട് അവൾ പുരികമുയർത്തി എന്താ എന്ന് ചോദിച്ചു,
“ഞാൻ ഉണ്ണിക്കുട്ടനെ ആദ്യം കണ്ടപ്പോ ഉള്ള ഭാവം ഓർമിക്കുകയായിരുന്നു…”
അവൻ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു
അത് കേട്ട് അവൾ മുഖം വീർപ്പിച്ചു
“ഭൂമിക്ക് നോവാതെ നടക്കുന്ന, എന്നെ കണ്ടാൽ ആ നിമിഷം തല താഴ്ത്തും, ഞാൻ അടുത്തോട്ടു വന്നാൽ ആ നെഞ്ച് മിടിക്കുന്നത് എനിക്ക് കേൾക്കാം, എന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം മനസ്സിൽ വച്ച് അങ്ങനൊന്നുമില്ല എന്ന് നടിക്കാൻ പെടാപ്പാട് പെടുന്ന… എന്നാൽ ആ കണ്ണുകൾ സത്യം പറയുന്നത് എനിക്ക് കാണാം… പക്ഷെ ഇപ്പോൾ എന്റെ ഉണ്ണിക്കുട്ടൻ നല്ല സ്മാർട്ട്‌ ആയി,”
അവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു
അവളും പതിയെ പുഞ്ചിരിച്ചു,
“എനിക്ക് പണ്ടുമുതലേ അറിയാവുന്ന ഒരാളായാ തോന്നുന്നേ…. എനിക്കെന്തും പറയാൻ കഴിയുന്ന, എന്തും കാണിക്കാൻ കഴിയുന്ന എന്റെ രാജകുമാരൻ…”
വൃന്ദ നാണത്തോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ കയ്യിൽ ഒന്നുകൂടെ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു, എത്ര നേരം അവിടെയിരുന്നു എന്നറിയില്ല അവർ ഒരുപാട് സംസാരിച്ചു, അവരെക്കുറിച്ച്… അവരുടെ പ്രീയപ്പെട്ടവരെക്കുറിച്ച്…. കൂട്ടുകാരെക്കുറിച്ച്… അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച്… ഈ ആകാശത്തിനുകീഴിൽ ഉള്ള എല്ലാത്തിനെക്കുറിച്ചും, അവൻ പറയുന്നത് അവന്റെ തോളിൽ ചാരിയിരുന്നു അവൾ ഒരു കൊച്ച് കുഞ്ഞിന്റെ കൗതുകത്തോടെ അവൾ കേട്ടിരുന്നു, രുദ്ര് അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ച് അവളെക്കുറിച്ചെല്ലാം അറിഞ്ഞു,
മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നു അവർ വന്നിട്ട്, അപ്പോഴേക്കും ഒന്നടർന്നുമാറാൻ പോലുമാകാതെ മനസ്സുകൊണ്ട് അവർ വല്ലാതെ അടുത്തിരുന്നു, ഒരിക്കലും പിരിയാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം പ്രണയത്തിന്റെ ഇഴകൾ കൊണ്ട് അവരെ ബന്ധിച്ചിരുന്നു,
രുദ്ര് ആദ്യമായി വൃന്ദയുടെ കുറുമ്പുകളും മനസ്സ് നിറഞ്ഞുള്ള ചിരികളും, ചിരിക്കുമ്പോൾ പുറത്തുവരുന്ന കണ്ണിലെ കുറുമ്പുകളും ഒക്കെ കാണുകയായിരുന്നു,
“ഉണ്ണിക്കുട്ടാ… പോകണ്ടേ…? സമയം ഒരുപാടായി…”
ആ യാമങ്ങൾക്കൊടുവിൽ രുദ്ര് അവളുടെ കാതോരം ചോദിച്ചു
“മ്ച്ച്… വേണ്ട…”
അവൾ കുറുമ്പോടെ അവനെ ചേർന്നിരുന്നുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു
“നമുക്ക് ഇനീം വരാന്നേ… ഇപ്പൊ പോകാം…”
രുദ്ര് പറഞ്ഞു
“എനിക്ക് പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല…”
അവൾ ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു
“അത് കുഴപ്പൊല്ല… ഇനി ഇതുപോലെ കാണുന്നവരെ എന്നെ ഓർമ്മിക്കാൻ ഞാനൊരു സമ്മാനം തന്നാൽ പോരേ…?”
അവൻ കുസൃതിയോടെ ചോദിച്ചു
“എന്ത് സമ്മാനം…?”
അവൾ പിടഞ്ഞുമാറി നെറ്റി ചുളുക്കി അവനെ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു
“അത് തരുമ്പോ അറിയാലോ…”
അവൻ വല്ലാത്ത ഭാവത്തിൽ ചുണ്ട് കടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു,
കാര്യം മനസ്സിലായ അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കിയതും അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വലിച്ച് അവന്റെ മടിയിലേക്കിട്ടു, അവൾ കുതറി മാറാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവൻ അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു…
“ദേ… വേണ്ടാട്ടോ… ഞാനിപ്പോ നിലവിളിക്കും…”
അവൾ നാണത്തോടെ പറഞ്ഞു
രുദ്ര് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പതിയെ തന്റെ ചൂണ്ടുവിരൽ കൊണ്ട് അവളുടെ ചുണ്ടിൽ തൊട്ട് വേണ്ട എന്ന് തലയാട്ടി, അപ്പോഴേക്കും വൃന്ദ ഒന്നടങ്ങി അവന്റെ നീലക്കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി പിന്നീട് അതിൽ കുരുങ്ങി ഇരുന്നു,
രുദ്ര് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി,
‘ഭംഗിയുള്ള വലിയ കണ്ണുകൾ, നിലവിൽ അവ തിളങ്ങുന്നുണ്ട്, നല്ല ആകൃതിയൊത്ത മൂക്ക് ആ മൂക്കിൻതുമ്പ് എപ്പോഴും ചെറിയ ചുവപ്പാണ്, ചുവന്ന എണ്ണമയം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പാട് പോലുമില്ലാത്ത തുടുത്ത കവിളുകൾ, ആകൃതിയൊത്ത പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള ചുണ്ടുകൾ, അവൾ ചുണ്ടുകൾ തമ്മിലമർത്തുമ്പോൾ അവ ചുവന്ന് വരും, കാതിൽ കിടക്കുന്ന പുതിയ ജിമിക്കി അവളുടെ കാതുകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഭംഗി കൊടുത്തു, നല്ല നീണ്ട വെളുത്ത കഴുത്തിൽ നീലഞരമ്പുകൾ തെളിഞ്ഞു കാണാം, വിടർത്തിയിട്ട സമൃദ്ധമായ മുടിയിൽ നിന്നും കാച്ചെണ്ണയുടെ സുഗന്ധം ചുറ്റും വ്യാപിക്കുന്നു, രുദ്രിന് തന്നെ തന്നെ നഷ്ടമാകുമെന്ന് തോന്നി…”
