വിശ്വനാഥൻ വേവലാതിയോടെ ചോദിച്ചു
“ഏയ്‌… പാടില്ല… അകത്തേക്ക് ആ കുട്ടിക്ക് മാത്രേ പോകാൻ പാടുള്ളു… ആ കുട്ടി തിരികെ വരട്ടെ…”
ക്ഷേത്രം തന്ത്രി പറഞ്ഞു,
അത് കേട്ട ശിൽപയുടെയും രാജേന്ദ്രന്റെയും ചുണ്ടിൽ പുച്ഛ ചിരി വിടർന്നു
ടെൻഷനോടെ കാവിനകത്തേക്ക് നോക്കി നിക്കുന്ന രുദ്രിനെ കണ്ട് ശിൽപയുടെ മുഖത്ത് ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു,
“അവൾ വരില്ല… ഇനിയവളെ നീയന്നല്ല ഇവിടെയാരും കാണില്ല…”
ശില്പ ദേഷ്യത്തോടെ ആത്മഗതിച്ചു
“ വരുന്നുണ്ടല്ലോ…”
തന്ത്രി പറയുന്നത് കേട്ട് കവിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കിയ ശില്പയും രാജേന്ദ്രനും നടുങ്ങി
കയ്യിൽ ദീപം തെളിഞ്ഞ വിളക്കുമായി പതിയെ തങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നുവരുന്ന വൃന്ദ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ നക്ഷത്രത്തെപ്പോലെ തിളങ്ങിയിരുന്നു, നെറ്റിയിൽ തൊട്ട സിന്ദൂരം വല്ലാതെ പ്രകാശിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവൾ രാജേന്ദ്രനെയും ശില്പയെയും കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കികൊണ്ട് അരികിലേക്കടുത്തു, ശില്പ അവിശ്വസനീയതയോടെ രാജേന്ദ്രനെ നോക്കി, അയാളുടെ മുഖത്തും അമ്പരപ്പ് പ്രകടമായിരുന്നു, അവരുടെ മുഖത്ത് അവിശ്വസനീയതയായിരുന്നെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരുടെ മുഖത്ത് ആശ്വാസം നിറഞ്ഞു, അവളുടെ മുഖത്തെ തേജസ്സ് കണ്ട് തങ്ങളുടെ ദേഹം തളരുന്നപോലെ തോന്നി ശില്പയ്ക്കും രാജേന്ദ്രനും… ശില്പ താഴെ വീഴാതിരിക്കാൻ രാജേന്ദ്രന്റെ കയ്യിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.
അവളെത്തന്നെ നോക്കി നിന്നിരുന്ന കക്കാട്ട് തിരുമേനിയുടെ കഴുത്തിലെ ഏലസ്സ് വല്ലാതെ തുടിച്ചു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് സംശയത്തിന്റെ ചുളുവുകൾ വീണു, പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം ആശ്ചര്യത്താൽ വിടർന്നു, അറിയാതെ അദ്ദേഹം അവളെ നോക്കി കൈകൂപ്പി.
(കഥ തുടരും…)
അടുത്ത ഭാഗം മിക്കവാറും ക്ലൈമാക്സ്‌ ആയിരിക്കും, അടുത്ത ഭാഗ്യത്തിന് കുറച്ചധികം സമയം വേണം, ഒരുപാട് വൈകാതെ പോസ്റ്റാം… എല്ലാവരും ഒന്ന് ചുവപ്പിച്ചേക്കണേ…❤️
നല്ല സ്നേഹം…❤️😍
