എൻ്റെ ആ ചോദ്യം കേട്ടതും, സീത പെട്ടെന്ന് ഷോക്ക് അടിച്ചത് പോലെ അവിടെ നിന്നു!! അവൾ അൽപ സമയത്തേക്കു എൻ്റെ നേർക്കു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല ( എന്നോട് എന്ത് ഉത്തരം പറയണം എന്ന് ആലോചിക്കുകയാവും)
അല്പം കഴിഞ്ഞു അവൾ എൻ്റെ മുഖത്തേക്കു തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം വിളറി വെളുത്തിരിക്കുന്നതു എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലായിരുന്നു!!
ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ,,? ആ പൂകാരി ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനത്തെ പൂക്കളെ കൊണ്ട് വരുന്നുള്ളു,, അത്രയും പറഞ്ഞു സീത വേഗം അടുക്കളയിലേക്കു തിരിഞ്ഞു നടന്നു ( പക്ഷെ സീത അവളുടെ വാക്കുകളിലെ ഇടർച്ച പുറത്തു വരാതിരിക്കാൻ എത്ര കണ്ടു ശ്രമിച്ചിട്ടും അത് വിജയകരം ആയിരുന്നില്ല)
അവളുടെ ആ മറുപടി കേട്ടതും ഞാൻ മനസ്സിൽ അടിവര ഇട്ടു ഉറപ്പിച്ചു , സീത എന്തോ കാര്യമായ തെറ്റുകൾ ചെയ്യുന്നുണ്ട്, അല്ലാതെ അവൾ ഇത്രയും വലിയൊരു കള്ളം എന്നോട് പറയേണ്ട കാര്യമില്ല!!
എൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ഉതിർന്നു വീണു, മനസ്സിൻറെ സമ്മർദം കാരണം ഭക്ഷണത്തിൻറെ രുചിയൊന്നും എൻ്റെ നാവിനു തിരിച്ചു അറിയാൻ പറ്റുന്നില്ലെങ്കിലും ഞാൻ എങ്ങനെയൊക്കെയോ അത്തായം കഴിച്ചു തീർത്തു!!
അന്ന് രാത്രി ഞങ്ങൾ രണ്ടു പേരും പുറം തിരിഞ്ഞാണ് കിടന്നു ഉറങ്ങിയത്, എൻ്റെ മനസ്സിലുള്ള കാര്യങ്ങളുടെ വിശദീകരണം അവളൊട് ചോദിക്കാൻ എനിക്കോ, തെറ്റുകൾ ഏറ്റു പറഞ്ഞു കുറ്റ സമ്മതം നടത്താൻ അവളുടെ മനസ്സിനും ധൈര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല!!
പിറ്റേ ദിവസം മുതൽ ഞാൻ അവളോട് സാദാരണ രീതിയിൽ തന്നെ പെരുമാറി തുടങ്ങി, കാരണം ഒരു ബേങ്ക് പാസ്സ്ബുക്കും, അവൾ തലയിൽ ചൂടിയ പിങ്ക് മുല്ലപ്പൂക്കളും അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഇണ്ടായിരുന്നില്ല എനിക്കു അവള്കെതിരെ തെളിവുകൾ നിരത്താൻ, അതിനാൽ തന്നെ ശക്തമായ എന്തെങ്കിലും തെളിവുകൾ കിട്ടുന്നതുവരെ സംയമനം പാലിക്കാം എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു.
പക്ഷെ പിറ്റേ ദിവസം ആയിട്ടും, സീതയുടെ മുഖത്തെ ഭയപ്പാട് മാറിയിരുന്നില്ല, അവൾ പലപ്പോഴും എനിക്ക് മുഖം തരാതെയും കൂടുതൽ ഒന്നും സംസാരിക്കാതെയും എന്നിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറി നടന്നു !!
മൂന്നാലു ദിവാസത്തോളം നമുക്കിടയിലെ ജീവിതം അങ്ങനെ തന്നെ മുന്നോട്ടു പോയി, അന്ന് ആ രാത്രി അവളോട് ഞാൻ ആ പിങ്ക് മുല്ലപ്പൂവിന്റെ കാര്യം ചോദിച്ചതിന് ശേഷം, നിത്യ സന്ദർശകനായ അനന്ദു എൻ്റെ വീട്ടിലേക്കു വരാതെ ആയി (ചിലപ്പോള് സീത ഏതെങ്കിലും വഴിക്കു ഞാൻ അവരെ സംശയിക്കുന്നുണ്ടെന്ന കാര്യം അവനെ അറിയിച്ചിരിക്കാം)
പിന്നീട് പതിവ് പോലൊരു വെള്ളിയാഴ്ച ഞങ്ങൾ ശിവൻറെ അമ്പലത്തിൽ പോയപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ അനന്ദുവിനെ വീണ്ടും കാണുന്നത്!!
ഞാൻ എന്നത്തേയും പോലെ തൊഴുതു കഴിഞ്ഞു എൻ്റെ കുട്ടികളുടെ പിറകെ ഓടുന്ന സീതയെ നോക്കി അമ്പല പടിയിൽ ഇരിക്കയായിരുന്നു, പക്ഷെ ഞാൻ അന്ന് ആ കാഴ്ചകൾ എന്നത്തേയും പോലെ കൗതുകത്തോടെയല്ലായിരുന്നു നോക്കി ഇരുന്നത്, മറിച്ചു എൻ്റെ സീത എന്നെ ചതിക്കുകയാണോ ?? അവളെ എനിക്ക് നഷ്ടപ്പെടുമോ ? എന്ന ഭയത്തോടെ ആയിരുന്നു!!
പെട്ടെന്നാണ് കുറച്ചകലെ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക് വരാതെ പരുങ്ങി നിൽക്കുന്ന അനന്ദുവിനെ ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്, ഞാൻ കൈ വീശി വിളിച്ചതും അവൻ മടിച്ചു മടിച്ചു എന്റടുത്തേക്കു നടന്നു വന്നു.
ഞാൻ ഒന്നും അറിയാത്ത കണക്കു അവനോടു വളരെ സാധാരണ രീതിയിൽ തന്നെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി (കാരണം ഞാൻ അവരെ സംശയിക്കുന്നുണ്ടെന്നു അവർ ഇരുവർക്കും ഉത്തമ ബോദ്യം വന്നാൽ അത് ചിലപ്പോൾ എന്റെയും സീതയുടെയും ബന്ധത്തിനടിയിൽ ഇപ്പോൾ ഉള്ള ആ ചെറിയ വിള്ളലിന്റെ അകലം കൂട്ടിയേകാം)
പക്ഷികൾ മരച്ചില്ല കൊണ്ട് കൂടു കൂട്ടുന്നത് പോലെ ഞാൻ സ്നേഹ ചില്ലുകൾ കൊണ്ട് പടുത്തുയർത്തിയതാണ് എൻ്റെ ഈ കൊച്ചു കുടുംബം , അത് ആരാലും എന്ത് കാരണത്താലും തച്ചുടക്കപ്പെടുന്നത് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റാത്ത കാര്യമാണ്!!
ഞാൻ: എന്താടാ അനന്ദു, നിന്നെ ഇപ്പോൾ വീട്ടിലേക്കോ കടയിലേക്കോ കാണാറേ ഇല്ലല്ലോ ?
അനന്ദു: ഒന്നുമില്ലെടാ , അപ്പുവിന്റെ കല്യാണ കാര്യത്തിന്റെ തിരക്കുകളിൽ പെട്ട് പോയത് കൊണ്ടാ ,,
ഞാൻ: നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും സഹായം വേണമെങ്കിൽ എന്നെ വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ ?
അനന്ദു: അത് സാരമില്ലെടാ , എനിക്കറിയില്ലേ നിന്റെ കടയിലെ തിരക്ക് ,, അതിനിടക്ക് നിന്നെ ബുദ്ദിമുട്ടിപ്പിക്കേണ്ട എന്ന് വിചാരിച്ചു.
ഇതിനിടയിൽ സീതെയും അനന്ദുവും പരസ്പരം മുഖത്തേക്കു നോക്കാതിരിക്കാൻ ശരിക്കും കഷ്ടപ്പെടുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.
ഏതാണ്ട് ഒരാഴ്ചയ്ക്കു ശേഷം എനിക്ക് കടയിലേക്കു അനന്ദുവിന്റെ ഒരു ഫോൺ കോൾ വന്നു, അപ്പുവിൻറെ കല്യാണ തീയതി നിശ്ചയിച്ചുവെന്നും, ആദ്യത്തെ കല്യാണക്കുറി എനിക്ക് തന്നെ തരണം എന്ന് അവനെ പോലെ തന്നെ അവൻ്റെ അച്ഛനും ആഗ്രഹം ഉള്ളതിനാൽ അവൻ കുടുമ്പത്തോടൊപ്പം എൻ്റെ വീട്ടിൽ എനിക്ക് വേണ്ടി കാത്തു നിൽക്കുകയാണെന്നും ആയിരുന്നു ആ കൊളിൻറെ ഉള്ളടക്കം.
അവനെന്റെ ഫോൺ സന്ദേശം കിട്ടിയതും ഞാൻ പെട്ടെന്ന് താനെ വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു.
ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു കയറി ചെന്നതും അനന്ദുവിന്റെ അച്ഛൻ ബഹുമാന സൂചകം എനിക്കു നേരെ കൈകൂപ്പി നിന്നു.
ഞാൻ അവൻ്റെ അച്ഛന്റെ രണ്ടു കൈകളെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ” എന്താ അച്ഛാ ഇങ്ങനെയൊക്കെ, നിങ്ങൾ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച മാഷാണ്, നിങ്ങളെ ഞാൻ എൻ്റെ സ്വന്തം അച്ഛന്റെ സ്ഥാനത്താണ് കാണുന്നത്, പിന്നെ എന്തിനാ എന്നെ കാണുമ്പൊൾ ഇങ്ങനെ എഴുന്നേറ്റു നിക്കുന്നതും, ഇങ്ങനെയുള്ള മര്യാദകളൊക്കെ കാണിക്കുന്നതും”
അതിനു അച്ഛൻ തന്ന മറുപടി : “എനിക്കും നീ എൻ്റെ മകനെ പോലെ തന്നെയാ, പക്ഷെ എന്നിരുന്നാലും നിന്നെ ബഹുമാനിക്കുന്നതിലോ നിന്നെ കാണുമ്പൊൾ എഴുന്നേറ്റു നിക്കുന്നതിലോ എനിക്ക് യാതൊരു അഭിമാനക്കുറവും ഇല്ല, കാരണം നിന്റെ വീഴ്ചയും ഉയർച്ചയും കണ്ടവനാണ് ഞാൻ , ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയൊക്കെ പരീക്ഷണങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടും, അതെല്ലാം മറി കടന്നു ഒറ്റയ്ക്കു പടവെട്ടി ജീവിതം തിരിച്ചു പിടിച്ചവനാണ് നീ, നിന്നെ കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ എനിക്കു എന്നും അഭിമാനമാണ്”
അനന്ദുവിന്റെ അച്ഛനിൽ നിന്നും ഇത്രയും നല്ല വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി, കല്യാണം ക്ഷണിച്ചു അവർ തിരിച്ചു പോകും മുമ്പേ ഞാനും സീതയും അച്ഛന്റെ കാൽക്കൽ തൊട്ടു അനുഗ്രഹവും വാങ്ങിച്ചു!!
കല്യാണത്തിന്റെ തലേ ദിവസം അടുത്ത കൂട്ടുകാർക്കും, ബന്ധുക്കൾക്കും അതുപോലെ നാട്ടിലെ ചില മഹത് വ്യക്തികൾക്കും ചെറിയ ഒരു പാർട്ടി സംഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു, അതിൽ ഞാനും സീതയും ഉൾപ്പെട്ടിരുന്നു.
അന്ന് രാത്രി ഞാൻ സീതയും മക്കളുമൊത്തു കല്യാണ വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ, അനന്ദുവായിരുന്നു അവൻ്റെ വീടിന്റെ മുന്നിൽ അതിഥികളെ സ്വീകരിക്കാൻ നിന്നിരുന്നത്, ഞങ്ങൾ അകത്തേക്കു പ്രവേശിക്കുമ്പോൾ സീതയുടെയും അനന്ദുവിന്റേയും കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ ഉടക്കിയിരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു (അവർ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് എന്തൊക്കെയോ സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറുന്ന പോലെ )
