ആറുമാസം കാലയളവിൽ ഈ പ്ലാസ്റ്റിക്കുകൾ മണ്ണിൽ അലിഞ്ഞു ചേരും…
മണ്ണിലെ ഓക്സിജൻ സർക്കുലേഷൻ തടസ്സപ്പെടുത്താതെ പരിസ്ഥിതിക്ക് ഇണങ്ങുന്ന രീതിയിൽ നമുക്ക് പ്ലാസ്റ്റിക് ഉപയോഗിക്കാൻ സാധിക്കും…
പ്ലാസ്റ്റിക്കിനെ ശരിയായ രീതിയിൽ സംസ്കരണം ചെയ്യുന്നതും റീസൈക്കിൾ ചെയ്യുന്നതും തന്നെയാണ് അനുയോജ്യം… ഈ വക കാര്യങ്ങളിൽ ബോധവാന്മാർ അല്ലാത്തവരുടെ അശ്രദ്ധ പ്രകൃതിക്ക് കോട്ടം വരുത്തരുത്. അത്തരം പ്രവണതകൾ ഈ ടെക്നോളജിയിലൂടെ ചെറുക്കണം എന്നതാണ് ഞങ്ങളുടെ ഉദ്ദേശം… നല്ലൊരു നാളേക്കായി, അടുത്ത തലമുറകൾക്കായി പ്രകൃതിയെ നമുക്ക് കാത്തുസൂക്ഷിക്കാം….”
ഓരോ സ്ലൈഡും വളരെ വിശദമായി എക്സ്പ്ലൈൻ ചെയ്തു. എല്ലാവരും ആകാംക്ഷയോടെ അവന്റെ വാക്കുകൾ കാതോർത്തിരുന്നു. അനുവദിച്ച സമയത്തിനുള്ളിൽ തന്നെ വളരെ ഭംഗിയായി, വിശദമായി അവൻ കാര്യങ്ങളെല്ലാം അവതരിപ്പിച്ചു. അവശേഷിക്കുന്ന സമയത്ത് സംശയ ദൂലികരണവും നടത്തി. അവസാനമെന്നോണം ക്രോഡീകരണം പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ സദസ്സിൽ കയ്യടി മുഴങ്ങി… കളിയാക്കിയവരെ കൊണ്ടും കല്ലെടുത്തെറിഞ്ഞവരെ കൊണ്ടും കയ്യടിപ്പിച്ച ചരിത്ര സംഭവങ്ങൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കും വിധം സുന്ദരം. അവൻറെ കോൺഫിഡൻസ് മുഖത്ത് പുഞ്ചിരിയായി തെളിഞ്ഞു നിന്നു.
“എനിക്ക് സദസ്സിനെ നേരിടുന്നതിനു മുമ്പ് പേടിയായിരുന്നു… ഗീതാ മേമിന് കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിക്കാൻ സാധിക്കുമോ എന്ന പേടി… നിങ്ങളുടെ കൈയ്യടി ആയിരുന്നു അതിനുള്ള മറുപടി…
എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു വിടുന്നതിനു മുമ്പ് മേഡം എന്നോട് ആവശ്യപ്പെട്ട ഒരു കാര്യം…
‘നിനക്കുള്ള സ്വീകരണം കളിയാക്കലുകളോ കയ്യടികളോ ആയേക്കാം… പക്ഷേ നീ ആ സദസ്സ് വിടുന്നത്, കയ്യടികൾ മാത്രം നേടി കൊണ്ടാവണം… ഷാജഹാൻ ആയല്ല നീ അവിടെ പോകുന്നത്.. ഡോക്റ്റർ ഗീത വിശ്വനാഥനെ റെപ്രസൻറ് ചെയ്തുകൊണ്ടാണ്…’
നിങ്ങളുടെ കൈയ്യടി ഗീത മേമിനുള്ള അംഗീകാരം ആണ്… നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിന്, അംഗീകാരത്തിന്, പിന്തുണക്ക് എല്ലാം എൻറെ ഹൃദയത്തിൻറെ ഭാഷയിൽ നന്ദി…”
കൂപ്പു കൈകളോടെ അവൻ പറഞ്ഞു… അവൻറെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു കണ്ണുനീർ തിളക്കം… എന്തുകൊണ്ടോ അവൻറെ ഇരു നയനങ്ങളും നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു… സന്തോഷമോ അതോ അഭിമാനമോ?? അവിസ്മരണീയമായ പക്വത… ആരാധന തോന്നുന്ന സംസാരം… ലയിച്ചിരുന്നു കൊണ്ട് അവൻറെ വാക്കുകൾക്കായി കാതോർത്തു…
നിങ്ങൾ ഇതുവരെ എന്നോട് ചോദിക്കുകയാണ് ഉണ്ടായത് ഇനി ഞാൻ നിങ്ങളോട് ചോദിക്കട്ടെ
“ഒരു ടീച്ചറിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്പാദ്യം എന്താണ്??”
ടീച്ചിംഗ് സ്റ്റാഫുകളെ നോക്കി അവൻ ആരാഞ്ഞു
“സ്മിത മാഡം… മേഡത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് എന്താണ്??”
” നല്ലൊരു ടീച്ചർ എന്ന മതിപ്പ്…. ലഭിക്കുന്ന റെസ്പെക്റ്റ്..”
സ്മിത മേഡം അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു
“ഒരു ടീച്ചർക്ക് കിട്ടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ സമ്പാദ്യം അവരുടെ സ്റ്റുഡൻസ് ആണ്… ലോകത്തിനു മുന്നിൽ ഉയർത്തി കാണിക്കാവുന്ന ഒരു ജനതയെ പടുത്തുയർത്തുക എന്നത് സാധ്യമാവുക രണ്ടു വിഭാഗക്കാർക്ക് ആണ്… ഒന്ന് മാതാപിതാക്കൾക്കും… മറ്റൊന്ന് ഗുരുനാഥൻമാർക്കും…
ജീവിതത്തിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് തോന്നിയ നിമിഷത്തിൽ കൈപിടിച്ചുയർത്തിയത് ഒരു അധ്യാപികയാണ്… ജീവിത സത്യങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാൻ എന്നെ പ്രാപ്തനാക്കിയത് എൻറെ മാതാപിതാക്കളും ഇതുവരെ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച ടീച്ചർമാരും ആണ്… അവർ കാരണമാണ് ഞാൻ ഇന്ന് നിങ്ങൾക്കു മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത്…
അതേ പോലെ ഒരു വിദ്യാർത്ഥിക്ക് കിട്ടാവുന്നതിൽ വെച്ച് ഏറ്റവും വലിയ ഗിഫ്റ്റ് എന്താണെന്ന് അറിയോ??
ആൻ ഇൻസ്പെയറിങ് ടീച്ചർ…
ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയുടെ സന്തോഷത്തെയും സങ്കടങ്ങളെയും ദേഷ്യത്തെയും വിരഹങ്ങളേയും എനർജി ആക്കി കൺവെർട്ട് ചെയ്യാൻ കെൽപ്പുള്ളൊരു ടീച്ചർ…
ഞാനൊരു സയന്റിസ്റ്റ് ആവുമെന്ന് എന്നെ ഏഴാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിപ്പിച്ച ലത ടീച്ചർ പറഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാൽ എന്നെ ബിടെക്കിന് പഠിപ്പിച്ച ഒരു സാർ പറഞ്ഞത് ഞാനൊരു കൂലിപ്പണിക്കാരനാവുമെന്നാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെയോ ദേഷ്യത്തിന്റെയോ പുറത്ത് പറഞ്ഞതാവാം.. പക്ഷേ പറഞ്ഞ രണ്ട് പേരും എൻറെ അധ്യാപകന്മാർ ആയിരുന്നു…
ഞാനെൻറെ വേദനയും, വിഷമവും, വിരഹവും എനർജി ആക്കി കൺവേർട്ട് ചെയ്തു. എന്റെ ഉള്ളിലെ ആ എനർജിയാണ് എന്റെ കോൺഫിഡൻസ്.. അതാണ് എൻറെ വിജയരഹസ്യവും..
എപ്പോഴെങ്കിലും നിങ്ങൾക്ക് ഒരു വിഷമം ഉണ്ടാവുകയാണെങ്കിൽ ഹേർട്ട് ബ്രേക്ക് ഉണ്ടാവുകയാണെങ്കിൽ ജീവിതം അവസാനിച്ചു എന്ന് തോന്നുകയാണെങ്കിൽ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം എടുക്കുക നിങ്ങൾ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിക്കുക അതാണ് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൻറെ ടേണിങ് പോയിൻറ് എന്ന്…
പരിശ്രമിക്കുക കഠിനാധ്വാനം ചെയ്യുക വിജയം നിങ്ങളെ സന്തോഷിപ്പിച്ചിരിക്കും…
എന്നെ സന്തോഷിപ്പിച്ച പോലെ…”
അവൻ വിജയശ്രീലാളിതനേ പോൽ പുഞ്ചിരിച്ചു.
എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ പ്രതിക്ഷയുടെ പ്രത്യാഷയുടെ തിരിച്ചറിവിന്റെ വിത്തുകൾ പാകി എല്ലാവർക്കും നന്ദി പറഞ്ഞ് വേദി വിട്ട് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ മനസ്സ് നിറഞ്ഞ് എല്ലാവരും കൈയ്യടിച്ചു…
അവസാനമായി നന്ദി പ്രസംഗത്തിന് എന്നെ ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ എന്ത് പറയണം എന്നറിയാതെ ഞാൻ കുഴഞ്ഞു… പറയാൻ വിചാരിച്ച് വെച്ച ഒന്നിനും ഇപ്പോൾ പ്രസക്തിയില്ല… മുൻ കരുതി വെച്ച വാക്കുകൾക്ക് പ്രസക്തിയില്ല… മനസ്സിന്റെ ഉള്ളറകൾ തൊട്ടറിഞ്ഞ വാക്കുകൾക്കേ ഈ ഒരവസരത്തിൽ പ്രസക്തിയുള്ളൂ… മൈക്ക് ചുണ്ടോട് ചേർത്ത് എന്റെ ശബ്ദ തരംഗം പുറത്തേക്ക് വന്നു… പരിപാടിയിൽ പങ്കെടുത്ത ഗസ്റ്റുകളോടൊപ്പം അണിയറയിൽ പ്രവർത്തിച്ച വിദ്യാർത്ഥിക്കൾക്കും അധ്യാപകർക്കും ഔദ്യോഗികമായി തന്നെ നന്ദി പ്രശംസിച്ചു…
സദസ്സിലിരുന്ന് എന്നെ തന്നെ വീക്ഷിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ എന്റെ ശ്രദ്ധ പതിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ അറിയാതെ ആ നോട്ടത്തിൽ ലയിച്ച് നിന്നു പോയി… ചുണ്ടുകൾ യാന്ത്രികമായി ചലിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു… ഞാനെന്താണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്നോ എന്തിനേ കുറിച്ചാ സംസാരിക്കുന്നതെന്നോ തിരിച്ചറിവില്ലാത്ത സ്ഥിരകാലബോധമില്ലാഴ്മ…. പക്ഷേ ഒന്നെനിക്ക് ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നു ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയായിരുന്നു എന്റെ വാക്കുകളത്രയും… കയ്യടി ശബ്ദമാണ് എന്റെ ഉൾബോധ മനസ്സിന് ഉണർവേകിയത്… ഡയസ്സ് വിട്ട് പിരിയുന്നതിന് മുമ്പ് ഞാനൊന്ന് കൂടെ ആ മുഖത്തേക്ക്, ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി… കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ഞാനെന്റെ നന്ദി അവനോട് പ്രകടമാക്കി…
പരിപാടി പര്യവസാനിച്ചതോടെ എല്ലാവരും എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി… ഞാനാ തിരക്കുകൾക്കിടയിലും ആ രണ്ടു കണ്ണുകൾ തിരയുകയായിരുന്നു… സുനിതാ മാഡവും മറ്റു അദ്ധ്യാപകരും ഏതാനും വിദ്ധ്യാത്ഥികളും അവനെ വളഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. അവർ കൂട്ടമായി ഓഡിറ്റോറിയത്തിന് വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. അവർക്ക് പുറകെയായി ഞാനും അസ്നയും…
