ഞാൻ സോഫിടെ കൂടെയും ജിത്തുവും റഫീകും എന്റെ വണ്ടിയിലുമായി നമ്മൾ കോളേജ് വിട്ടു പുറത്തിറങ്ങി.. സോഫി ഒന്നും മിണ്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. വണ്ടി ഏതൊക്കെയോ വളവും കയറ്റവും ഒക്കെ കയറി വിട്ടു.. ഞാൻ ഇത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത സ്ഥലങ്ങൾ.. അവസാനം ഒരു ഒഴിഞ്ഞ പഴയ ബിൽഡിങ്ങിലേക്ക് വണ്ടി കയറ്റി സോഫി..കാടു കയറിക്കിടക്കുന്ന ഒരു ബിൽഡിംഗ്‌.. എന്തോ ഒരു ഫാക്ടറി പോലെയുണ്ട്.. ഊഹം തെറ്റിയില്ല.. ഒരു പഴയ പാൽ ഫാക്ടറി തന്നെ സംഭവം..വണ്ടി ആരും കാണാത്ത വിധം ഒരു മതിലിന്റെ സൈഡിലായി പാർക്ക്‌ ചെയ്ത് നമ്മളെയും കൊണ്ടകത്തേക്ക് കയറി ഒരു
നീണ്ട നെടുവീർപ്പിട്ടു സോഫി..
“എടൊ.. ഇനിയെങ്കിലും പറ.. വാട്ട്‌ ഹാപ്പെൻഡ്..??!!..”
“അശ്വിനെ കൊന്നത് പോലെ അവർ നിങ്ങളെയും കൊല്ലും സിദ്ധു.. അവർ ചില്ലറക്കാരല്ല..”
ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് സോഫി താഴെ മുട്ട് കുത്തി ഇരുന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു..എനിക്കൊന്നും മനസിലാവുന്നില്ല.. ഇവൾക്കിതെന്താ പറ്റ്യേ.. എന്റെ അതേ അവസ്ഥ തന്നെ ജിത്തൂനും റഫീഖിന്നും..
“മനസിലാവുന്ന പോലെ പറ സോഫി.. ആരാണ് അശ്വിൻ.. ആര് നമ്മളെ കൊല്ലുന്ന കാര്യാണ് നീ പറയുന്നത്..കരയാതെ തെളിച്ചു പറ നീ..”
ഞാനും മുട്ട് കുത്തി ഇരുന്നു സോഫിടെ കണ്ണ് തുടച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു..
പക്ഷെ സോഫിക്ക് കരച്ചിൽ നിർത്താൻ പറ്റിയില്ല.. അവൾ എങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞു.. എന്റെ പരമാവധി അവളെ അശ്വസിപ്പിച്ചു.. അവസാനം അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി..
“അശ്വിൻ എന്റെ സഹോദരൻ ആയിരുന്നു സിദ്ധു.. നമ്മളെ ഇരട്ട പെറ്റതാണ്.. എല്ലാവരും വിചാരിക്കുന്ന പോലെ അത് വെറുമൊരു ആക്‌സിഡന്റ് അല്ലായിരുന്നു സിദ്ധു.. അവരൊക്കെ കൂടി കൊന്നതാ എന്റെ അശ്വിനെ..”
ഇത്രയും പറഞ്ഞു വീണ്ടും സോഫി വിങ്ങിപ്പൊട്ടി..എനിക്കാണേൽ എന്താ അവളുടെ അടുത്ത് പറയണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായില്ല..
“ആരാ കൊന്നത് അശ്വിനെ..”
ജിത്തു സോഫിയോട് ചോദിച്ചു..
“നീ ഇന്നൊരാളെ തല്ലിയില്ലേ.. അവൻ നിങ്ങൾ വിചാരിക്കുന്ന പോലൊരാളല്ല..”
“ആ മൈരനോ.. അവൻ എന്താ ചെയ്തേ..”
ജിത്തു തന്നെ ആയിരുന്നു മറുപടി കൊടുത്തത്..
“അവൻ തന്നെ.. അവൻ മാത്രല്ല..അവരുടെ ഒരു ഗാങ് ഉണ്ട്.. അവർ എല്ലാവരും കൂടിയാണെന്റെ അശ്വിനെ…..”
അത് മുഴുമിപ്പിക്കുന്നതിനും മുന്നേ സോഫി വീണ്ടും കരഞ്ഞു കൊണ്ടെന്റെ ഷോട്ൾഡറിലേക്ക് തല താഴ്ത്തി.. അവൾടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി ഞാൻ ജിത്തുവിനോട് ഇപ്പൊ ഒന്നും ചോദിക്കണ്ട എന്ന രീതിയിൽ കണ്ണടച്ചു കാണിച്ചു..
സോഫി ഒന്ന് കംഫര്ട്ടബിള് അവൻ വേണ്ടി റഫീകും ജിത്തുവും വേറൊരു റൂമിലേക്ക് മാറി നിന്നു..
പയ്യെ പയ്യെ സോഫി ഓക്കെ ആയി എന്ന് മനസിലായപ്പോ ഞാൻ ചോദിച്ചു തുടങ്ങി..
“എടൊ നീ തെളിച്ചു പറ.. എന്തായിരുന്നു അവർ തമ്മിലുള്ള പ്രശ്നം..”
“എല്ലാം ഞാൻ കാരണായിരുന്നു സിദ്ധു.. എന്റെ ഭാഗത്താണ് തെറ്റ്…ഇന്ന് നിങ്ങൾ തല്ലിയില്ലേ അവന്റെ പേരാണ് ജിഷ്ണു.. അവരുടെ ഒരു ഗാങ് ഉണ്ട്.. അതിലൊരുത്തൻ ആണ് സൈമൺ.. ഡിജിപി യുടെ കൊച്ചുമോൻ ആണ്..സെക്കന്റ്‌ ഇയർ ആയിരുന്നപ്പോ അവൻ എന്നെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്തിരുന്നു.. ഞാൻ നോ പറഞ്ഞു.. അതിന് ശേഷം അവർ തുടരെ തുടരെ എന്നെ ശല്യപ്പെടുത്താനും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു ഭീഷണിപ്പെടുത്താനും തുടങ്ങി..അവരുടെ പിടിപാട് അറിയുന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ ഒന്നും വീട്ടിൽ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല.. എല്ലാം സഹിച്ചു നിന്നു ഞാൻ..അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം വേറെ ആരോ പറഞ്ഞിട്ടാണ് അശ്വിൻ എല്ലാം അറിയുന്നത്.. അവൻ അന്ന് തന്നെ കോളേജിൽ വന്ന് സൈമണിനെ അടിച്ചു.. ഞാൻ ഒരുപാട് തവണ പറഞ്ഞതാ സിദ്ധു ഒന്നും വേണ്ടെന്ന് അവൻ കേട്ടില്ല.. ആ സംഭവം കഴിഞ്ഞ അന്ന് രാത്രി എന്റെ അശ്വിൻ തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്ക് വന്നില്ല.. തിരഞ്ഞു പോയപ്പോ നടു റോഡിൽ ചത്തു മലച്ചു കിടക്കുന്ന എന്റെ സഹോദരനെയാണ് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്..”
സോഫി വീണ്ടും കരച്ചിലിന്റെ വക്കോളം എത്തി..
“എന്നിട്ട് നിങ്ങൾ പോലീസിൽ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലേ ”
“അതൊരു സാദാരണ ആക്‌സിഡന്റ് അല്ലെന്ന് ഏതൊരു ചെറിയ കുട്ടിക്കും മനസിലാവും സിദ്ധു.. അശ്വിന് പറ്റിയ പരിക്കുകളിൽ മിക്കതും ആക്‌സിഡന്റ് പറ്റി ഉണ്ടാവാൻ വഴിയുള്ളതല്ല.. പക്ഷെ പോലീസോ പത്രക്കാരോ എന്തിന് പോസ്റ്റ്മോർട്ടം ചെയ്ത ഡോക്ടർ പോലും അതൊരു ആക്‌സിഡന്റ് മരണം മാത്രമായി മുദ്ര കുത്തി..”
“എടൊ.. ഇതെന്താ വെള്ളരിക്ക പട്ടണോ.. ഡോക്ടർ പോലും പൈസക്ക് വേണ്ടി ഇത് പോലെയൊക്കെ ചെയ്യോ.. എനിക്കു വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല…”
ഞാൻ അതിശയത്തോടെ സോഫിയോട് ചോദിച്ചു..
“പൈസ മാത്രം അല്ല സിദ്ധു ഇവിടെ പ്രശ്നം.. അവർക്കും അവരുടെ ജീവനിൽ കൊതിയുണ്ട്..അവരുടെ ഭീഷണിപ്പുറത്താണ് ഡോക്ടർസ് അടക്കം എല്ലാവരും അവരുടെ കൂടെ നിക്കുന്നത്..ഞാൻ അവന്മാരെ വെറുതെ വിടില്ല സിദ്ധു.. പ്രതികാരം തീർക്കാനുള്ള അവസരം എനിക്കു ദൈവം തരും.. അത് വരെ മാത്രമേ ഉള്ളു അവരുടെ ആയുസ്സ്.. ആ ഒരു പ്രതീക്ഷയിൽ മാത്രമാണ് ഞാൻ ഇപ്പഴും ആ കോളേജിലേക് വരുന്നത്..”
ഇത്രയും പറഞ്ഞു സോഫി ദൂരേക്ക് ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കിയിരുന്നു.. ആ കണ്ണുകളിൽ അപ്പോൾ പക മാത്രമായിരുന്നു.. അടങ്ങാത പക…
പിന്നെ സോഫിയോട് എനിക്കെന്ത് പറയണം എന്ന് അറിഞ്ഞില്ല ആ സമയം.. അവസാനം സോഫി തന്നെ വീണ്ടും എന്നോട് ചേർന്നിരുന് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി..
“നിന്നെ ഇന്നലെ കണ്ടപ്പോ എനിക്കെന്റെ അശ്വിനെയാണ് ഓർമ വന്നത് സിദ്ധു.. ഒരുപാട് നാളുകളായി ഞാൻ കൊതിച്ച ഒരാളെ നിന്നിൽ എനിക്കു കിട്ടുമെന്ന് തോന്നി… അത് കൊണ്ടാണ് ഇന്ന് നിങ്ങൾ അവരിൽ ഒരാളെ അടിച്ചു എന്നറിഞ്ഞപ്പോ ഞാൻ പേടിച്ചത്..”
സോഫിയുടെ മുഖത്ത് വീണ്ടും പേടിയുടെ നിഴലാട്ടം ഞാൻ കണ്ടു തുടങ്ങി..
എന്താണെന്നറിയില്ല സോഫിയെ എനിക്കെന്റെ ക്ലാരയെ പോലെ തോന്നി.. ഞാൻ അവളെ എന്നോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു..
“നീയെന്തിനാ സോഫി ഇങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത്..ഇവിടെയിപ്പോ ആരും നമ്മളെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ പോവുന്നില്ല.. ഇനി അവന്മാർ നിന്നെ ഉപദ്രവിക്കാനും പോവുന്നില്ല.. വാക്ക് തരുന്നു ഞാൻ..”
ഞാൻ സോഫിയുടെ കൈ എന്റെ കയ്ക്കുള്ളിലാക്കി ആ നെറ്റിയിൽ മുത്തിയിട്ട് പറഞ്ഞു..
അവൾ എന്നോട് നല്ലവണ്ണം ചേർന്ന് എന്റെ നെഞ്ചിൽ തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു.. ഞാൻ അവളെ എന്നോട് നല്ലവണ്ണം ഒന്നൂടി ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു അവിടെ.. എത്ര സമയം നമ്മളങ്ങനെ ഇരുന്നെന്നറിയില്ല.. എന്റെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്തപ്പോ ആണ് നമ്മൾ ഉണർന്നത്..
ജിത്തു മിസ്സ്ഡ് കാൾ ചെയ്തതായിരുന്നു.. അവർ രണ്ട് പേർ അപ്പര്ത്തുള്ള കാര്യം ഞാൻ മറന്നു പോയിരുന്നു..
ഞാൻ സോഫിയെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു അപ്പർത്തേക്ക് നടന്നു.. ജിത്തുവിന്റെ തോളിൽ ചാരിയിരുന്നറങ്ങുകയായിരുന്നു റഫീഖ്..എനിക് ചിരി വന്നു പോയി അത് കണ്ടിട്ട്.. അവനുറങ്ങാൻ വേണ്ടി ജിത്തു കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇരിക്കുന്ന ഒരു കാഴ്ച.. റഫീഖിനെയും എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് ബൈക്കിനരികിലേക്ക് നമ്മൾ നടന്നു..
