“ഛെ ഛെ…അങ്ങനൊന്നും വിചാരിക്കേണ്ട…അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ ഞാൻ അല്ലേ ആര്യനോട് ആദ്യം ആവശ്യപ്പെട്ടത് ആര്യൻ്റെ കഥ എന്നോട് പറയാൻ…സാരമില്ല…ഒരു കണക്കിന് ആര്യൻ ചോദിച്ചതും നന്നായി…മനസ്സിൽ എവിടെയോ കെട്ടിക്കിടന്ന ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്ന വിഷമം കൂടി ആ കണ്ണീരിനൊപ്പം ഒലിച്ചു പോയപോലെ തോന്നുന്നു ഇപ്പോ…”
“ഏതായാലും മാഡം ഒന്ന് പോയി മുഖം എല്ലാം ഒന്ന് കഴുകി വാ…എഴുന്നേക്ക്…”
ആര്യൻ ലിയയുടെ കൈയിൽ പിടിച്ച് മെല്ലെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. അവള് ടോയ്‌ലറ്റിൽ കയറി മുഖം നല്ലപോലെ കഴുകിയ ശേഷം തിരിച്ച് വന്ന് അവൻ്റെ അരികിൽ തന്നെ ഇരുന്നു.
“ഹോ ഇപ്പോഴാ എനിക്ക് ആശ്വാസം ആയത്…ആരെങ്കിലും വന്നിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ആകെ പെട്ടു പോയേനെ.”
ലിയ അത് കേട്ട് ഒന്ന് ചിരിക്കുക മാത്രം ആണ് ചെയ്തത്.
താൻ ഈ നാട്ടിൽ ജോലിക്ക് വന്നിട്ട് നാല് മാസത്തോളം ആയെങ്കിലും ഇതുവരെ ആരോടും ഇത്രയും സംസാരിക്കുകയോ മനസ്സുകൊണ്ട് ഒരു അടുപ്പം തോന്നുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. എന്നാൽ വെറും ഒരു ദിവസം കൊണ്ട് തന്നെ ആര്യൻ അവൻ്റെ പെരുമാറ്റ രീതികൊണ്ടും ആശ്വാസവാക്കുകൾ കൊണ്ടും അവനോട് ഒരു അനിയനോടെന്നപോലെയോ അല്ലെങ്കിൽ ഒരു സുഹൃത്തിനോടെന്നപോലെയോ ഒരു ഇഷ്ട്ടം തന്നിൽ തോന്നിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ലിയ മനസ്സിൽ ചിന്തിച്ചു.
“മാഡം ഓക്കെ അല്ലേ…?”
“അതേ ആര്യാ…ഓക്കെ ആണ്.”
അവർ രണ്ടുപേരും കുറച്ച് നേരം മൂകമായി ഇരുന്ന ശേഷം വീണ്ടും മറ്റ് പല കാര്യങ്ങളും വിശേഷങ്ങളും ഒക്കെ ചോദിച്ചും പറഞ്ഞും നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്ന മൂടിൽ നിന്നും മനസ്സിനെ തിരിച്ചുവിട്ടു.
നാല് മണി വരെ അവർ അവരുടെ സംസാരം തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. അതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അവർക്ക് അവിടെ ചെയ്യാൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അന്നത്തെ ദിവസം. ഒടുവിൽ അവർ പോകാനായി ഉള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകൾ നടത്തി.
മേശയും ലോക്കറും എല്ലാം പൂട്ടിയ ശേഷം ലിയ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതിനു പിന്നാലെ ആര്യൻ ഷട്ടർ താഴ്ത്തി താഴുകൾ ഇട്ടു പൂട്ടി. ശേഷം “താക്കോൽ ആര്യൻ തന്നെ വെച്ചോ” എന്ന് ലിയ പറഞ്ഞിട്ട് അവർ ഇരുവരും ഒന്നിച്ച് തന്നെ അവിടെ നിന്നും നടന്നു.
സൈക്കിൾ ഉണ്ടായിട്ടും ആര്യൻ തൻ്റെകൂടെ നടക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത് ലിയയുടെ മനസ്സിന് സന്തോഷം നൽകി. അവർ നടന്ന് ആര്യൻ്റെ വീടിന് മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ ആര്യൻ അവിടെ നിന്നു.
“എങ്കിൽ ശരി മാഡം നാളെ കാണാം.”
“ഓഹ്…മറന്നൂ…ആര്യൻ ഇവിടെ വരെയേ ഉള്ളല്ലോ പറഞ്ഞപോലെ.” ആര്യൻ തൻ്റെ നടത്തം പെട്ടെന്ന് നിർത്തി അത് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് സംസാരിച്ച് സംസാരിച്ച് അവർ അവിടെ വരെ എത്തി എന്ന് ലിയക്ക് ബോധ്യം വന്നത്.
“അതേ മാഡം.”
“എങ്കിൽ ശരി ആര്യാ നാളെ കാണാം…പിന്നേ താങ്ക്സ്…”
“താങ്ക്സോ…എന്തിന്?”
“നാല് മണി വരെ എനിക്ക് കൂട്ടായി ഇരുന്നതിനും കരഞ്ഞപ്പോ ആശ്വസിപ്പിച്ചതിനും പിന്നെ ദാ ഇവിടെ വരെ എൻ്റെ കൂടെ നടന്നു വന്നതിനും.”
“അതിനൊക്കെ എന്തിനാ മാഡം താങ്ക്സ്…?”
“എൻ്റെ ഒരു ആശ്വാസത്തിന് പറഞ്ഞന്നേ ഉള്ളൂ ആര്യാ…”
“ഒരു താങ്ക്സ് പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് മാഡത്തിന് ആശ്വാസം ആകുമെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ല…പക്ഷേ അത് ഇന്നത്തേക്ക് മാത്രം മതി നാളെ മുതൽ അതിൻ്റെ ആവശ്യം ഇല്ലാ കേട്ടല്ലോ…ഹഹ…”
“ഹഹഹ…ശരി ആര്യാ…”
“എങ്കിൽ ശരി മാഡം ബസ്സ് മിസ്സ് ആകണ്ടാ നാലേകാൽ ആയി.”
“ഹാ പിന്നേ ഈ മാഡം വിളി വേണ്ട കേട്ടോ ഇനി.”
“അയ്യോ ശീലിച്ചു പോയി ഇനി മാറ്റാൻ പ്രയാസം ആയിരിക്കും.”
“ഹാ അൽപ്പം പ്രയാസപ്പെട്ടോ എങ്കിൽ ഹഹ…ശരി എന്നാൽ പോട്ടെ നാളെ കാണാം.”
“ശരി…”
ലിയ നടന്നു പോകുന്നതും നോക്കി ആര്യൻ കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾ ഗേറ്റിന് അടുത്ത് തന്നെ നിന്ന ശേഷം അകത്തേക്ക് കയറി. വാതിൽ തുറന്നുകൊണ്ട് ആര്യൻ വീടിനുള്ളിലേക്ക് കയറി.
വേഷം എല്ലാം മാറി ഒന്ന് മേല് കഴുകിയ ശേഷം ആര്യൻ ചായ ഇടാൻ തുടങ്ങി. മനസ്സിൽ ഒരാൾ കൂടി ഈ നാട്ടിൽ വന്നതിനു ശേഷം കയറിക്കൂടി എന്ന താഥാർത്യം ആര്യൻ മനസ്സിലാക്കി. അവൻ ലിയയെ കുറിച്ചോർത്തുകൊണ്ട് ചായ കുടിച്ചു.
ചായ കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞ ശേഷം ആര്യൻ സൈക്കിളും എടുത്ത് കൊണ്ട് ചുമ്മാ കടയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ചന്ദ്രിക ചേച്ചിയെ കണ്ട് വെള്ളം ഇറക്കാൻ തന്നെ കാര്യം.
കടയിൽ എത്തിയ ആര്യൻ അകത്തേക്ക് കയറിക്കൊണ്ട് കുട്ടച്ഛനോട് ഒരു പഴംപൊരി എടുത്തോളാൻ പറഞ്ഞിട്ട് ബെഞ്ചിൽ പോയി ഇരുന്നു.
ജോലി ദിവസം ആയതിനാൽ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു കടയിൽ കുറച്ചധികം ആളുകൾ ഉണ്ട്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ പുറത്തേക്ക് ചന്ദ്രിക ചേച്ചിയെ കണ്ടില്ല. അകത്ത് പണിയിൽ ആയിരിക്കും. ആര്യൻ മനസ്സിൽ ചിന്തിച്ചു. കുറച്ച് നേരം പത്രം ഒക്കെ മറിച്ച് നോക്കിയിരുന്ന ശേഷം ആര്യൻ എഴുന്നേറ്റ് പൈസ കൊടുത്ത് ഇറങ്ങി.
അവൻ സൈക്കിളുമായി വഴിയിലേക്ക് നടന്നു. അപ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്നും അടുക്കള വാതിൽ വഴി “ടാ…” എന്നൊരു വിളി കേട്ട് ആര്യൻ തിരിഞ്ഞു. നോക്കിയപ്പോൾ അതാ നിൽക്കുന്നു അടുക്കള വാതിൽപ്പടിയിൽ ചന്ദ്രിക. അവൻ ഉടനെ തന്നെ ചന്ദ്രികയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
“നീ എപ്പോ വന്നു?”
“ഞാൻ വന്നിട്ട് ഒരു പത്ത് മിനിറ്റ് ആയി.”
“എന്നിട്ടെന്താ എന്നെ കാണാതെ പോകുന്നത്?”
“അതിന് പുറത്തോട്ട് കാണണ്ടേ…അകത്ത് തന്നെ നിൽക്കുവല്ലായിരുന്നോ?”
“അത് പിന്നെ പണി ഉള്ളോണ്ട് അല്ലേ…നിനക്ക് അടുക്കളയിലേക്ക് വരാൻ വയ്യായിരുന്നോ?”
“ഓ പിന്നേ ആളുകൾ എല്ലാം കടയിൽ ഇരുന്ന് ചായ കുടിക്കുമ്പോ ഞാൻ മാത്രം എങ്ങനാ അങ്ങോട്ട് വരുന്നേ?”
“എല്ലാവരെയും പോലെ ആണോ നീ?”
“ചേച്ചിക്ക് ഞാൻ എല്ലാവരെയും പോലെ അല്ലായിരിക്കും പക്ഷേ അങ്ങനെ ആണോ ബാക്കി ഉള്ളവർക്ക്…അവരൊക്കെ എന്ത് വിചാരിക്കും?”
“എങ്കിൽ പിന്നെ ഇതിലെ കൂടി വന്നൂടായിരുന്നോ?”
“കുട്ടച്ചൻ കണ്ടാൽ എന്ത് പറയും?”
“കണ്ടാൽ ഒന്നും പറയാൻ പോണില്ല ഇന്നലെയും കൂടി നീ ഇവിടെ ഇരുന്ന് സംസാരിച്ചതല്ലേ എന്നിട്ട് വല്ലോം പറഞ്ഞോ?”
“അതിന് സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം അല്ലല്ലോ ഞാൻ വന്നത്.”
“പിന്നേ…?” ചന്ദ്രിക അൽപ്പം നാണത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“ദേ ഈ അകിടിൽ നിന്നും പാല് കറക്കി കുടിക്കാനും പിന്നെ ആ പൂവിലെ തേൻ നുകരാനും.” ആര്യൻ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ നോക്കി കൊത്തിവലിച്ചുകൊണ്ട് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“ഇങ്ങനെ കൊതിപ്പിക്കല്ലേടാ ചെക്കാ നീ.”
“എങ്കിൽ പിന്നെ കൊതി തീർക്കാൻ എപ്പോ വരണം എന്ന് പറ.”
“അതൂടെ പറയാനാ ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചത്…നിനക്ക് ഇന്ന് രാത്രി വരാൻ ധൈര്യം ഉണ്ടോ?”
