🫦🫦കാർത്തിക ടീച്ചർ🫦🫦അടിപൊളി  

വൈഷ്ണവിയിലേക്ക് വരാം, ആളെന്റെ പുന്നാര പെങ്ങളൂട്ടി ആണെങ്കിലും ഞാനുമവളും തമ്മിൽ ഇടയ്ക്ക് ചെറിയ വഴക്കൊക്കെ ഉണ്ടാക്കാറുണ്ട്, അത് പിന്നെയെല്ലാ വീട്ടിലും ഒരു പ്രായം വരെ ആങ്ങളയും പെങ്ങളും കൊത്തി കടിക്കുന്ന പതിവുണ്ടാകുമല്ലോ! എനിക്ക് ദേഷ്യം പിടിക്കാനുള്ള കാര്യം അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും അവളാണ് പ്രിയം അതുകൊണ്ടാണ് കേട്ടോ! പിന്നെ ഈയിടെ അവളെന്നോട് കാര്യമില്ലത്ത ഒരു കാര്യത്തിനു പിണങ്ങിയതും പറഞ്ഞു “ഇനിയെന്റെ ഒരു സഹായവും ആവശ്യമില്ലെന്ന്” എനിക്കതു കേട്ട് ചിരിയാണ് വന്നത്. ഞങ്ങൾ രണ്ടും ഒരേ ബെഡിന്റെ ഇരു മൂലയിൽ ആണ് കിടക്കുന്നത് കേട്ടല്ലോ. പക്ഷെ അവളെ പേടിപ്പിക്കാനായി പ്രേത സിനിമയിലെപ്പോലെ കുറുക്കന്റെ മൂളൽ ഉണ്ടാക്കിയാൽ മതി അവൾ പേടിക്കും, പേടിക്കമാത്രമല്ല കട്ടിലിൽ പയ്യെ പയ്യെ നീങ്ങി നീങ്ങി അവളുടെ കൊലുസിട്ട കാൽ എന്റെ കാലിൽ പയ്യെ മുട്ടിക്കും. അതറിയുമ്പോ ഞാൻ വിരലും കടിച്ചു ചിരിക്കും! ഉള്ളിൽ അത്രെയും ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ സ്നേഹമുണ്ടെന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം! ഉം!!!
പ്ലസ് റ്റു ക്ലാസ് എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു തരത്തിൽ നമുക്ക് കൊംഫോർട്ട് സോൺ ഒക്കെയാണ് അല്ലെ ? എനിക്കങ്ങനെയാണ് കേട്ടോ, എന്തെന്നാൽ പത്താം ക്‌ളാസിൽ കൂടെ പഠിച്ച ഒട്ടുമുക്കാൽ പേരുമെന്റെയൊപ്പം കൂടെയുണ്ട്! പക്ഷെ ഇനിയങ്ങോട്ടെതെ കാര്യമോ? അതെന്തായാലും ഓരോ കോഴ്സ് ഓരോ കോളേജ്! ഓർക്കുമ്പോഴേ നെഞ്ചിലൊരു നീറ്റലാണ്.

വിപിനും ശ്യാമും ആണ് കുഞ്ഞുന്നാള് മുതലുള്ള എന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തുക്കൾ, ബാക്കിയുള്ളവരൊക്കെ ജസ്റ്റ് ഫ്രെണ്ട്സ് എന്ന് പറയാം. പെൺകുട്ടികൾ ആണെങ്കിലും മോശമല്ലാത്ത ഫ്രെണ്ട്സ് എന്നെ പറയാനൊക്കൂ. അല്ലാതെ ഒരടുപ്പം ആരുമായും തോന്നിയിട്ടില്ല. പഠിത്തം ആണെങ്കിൽ എനിക്ക് മാത്‍സ് ഇത്തിരി ടഫ് ആണ്, സ്‌ഥിരം മാത്‍സ് ടീച്ചറുടെ കൈയിൽ നിന്നും വഴക്ക് വാങ്ങാറുമുണ്ട്. ജസ്റ് പാസ് ആയെങ്കിലും മതിയായിരുന്നു എന്നാണിപ്പോഴത്തെ മോഹം!

ക്‌ളാസ് തീരാൻ മൂന്നു മാസം ബാക്കിയുള്ളപ്പോൾ ഒരു ദിവസം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന ശിവാനിയുടെ അച്ഛൻ വണ്ടിയിടിച്ചു ഹോസ്പിറ്റൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തിരുന്നു. ബ്ലഡ് ഒത്തിരിപോയി. കൂട്ടത്തിൽ ആരോഗ്യം ഉള്ളവനും ഓ പോസറ്റീവ് ബ്ലഡ് ഉള്ളതുകൊണ്ടും ഞാൻ ആയിരുന്നു; ബ്ലഡ് കൊടുക്കാനായി വിപിന്റെയൊപ്പം അന്ന് ഉച്ചയ്ക്ക് ടൗണിലുള്ള ഹോസ്പിറ്റൽ പോയപ്പോളാണ്, അവിടെ യാദൃശ്ചികമായി ഞാനൊരാളെ കണ്ടത്! ആദ്യമവരുടെ പിൻവശമായിരുന്നു കണ്ണിലുടക്കിയത്. ഒതുക്കമുള്ള ശരീരമാർന്നവൾ! മെറൂൺ നിറമുള്ള സാരിയുടെ തുമ്പും മടക്കി പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ മെഡിസിൻ സ്റ്റാറിന്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്നു. അവരെ തന്നെ നോക്കി വിപിന്റെയൊപ്പം നടക്കുമ്പോ ഇറക്കിവെട്ടിയ ബ്ലൗസിന്റെ ഉള്ളിൽ ഇളം നിറമാർന്ന മേനിയിൽ കാണുന്ന കറുത്ത മറുക് എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് വെളിച്ചം വീശി. അതെന്റെ മനസ്സിൽ “കാർത്തിക” എന്ന് പേര് ഓർമ്മപ്പെടുത്തി. ഞാൻ നടത്തമൊന്നു പതിയെയാക്കി. വിപിനെന്നെ നോക്കി എന്തെയെന്നു ആംഗ്യം കാണിച്ചതും ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അവൾ കുറച്ചു ടാബ്ലെറ്സ് വാങ്ങിച്ചുകൊണ്ട് തൽക്ഷണമൊന്നു തിരിഞ്ഞതും എന്റെ കണ്ണുകൾ ആ പെണ്ണിന്റെ കരിനീല കണ്ണിലുടക്കി! അത് കാർത്തിക ടീച്ചർ തന്നെയാണന്നറിഞ്ഞ നിമിഷം എന്റെ ഹൃദയം വലതോ ഇടതോ എന്നറിയാതെ മിടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അന്ന് ആറാം വയസിൽ അവസാനമായിട്ടവളേ കണ്ടതിൽ നിന്നും യാതൊരു മാറ്റവുമാ നിമിഷമെനിക്ക് തോന്നിയില്ല. നെറ്റിയിൽ കറുത്ത ഒരു വട്ട പൊട്ടുണ്ട്, ഈറൻ കണ്ണിൽ വരമ്പുപോലെ കണ്മഷി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഉള്ളുനിറഞ്ഞ സന്തോഷം കൊണ്ട് ഞാൻ ടീച്ചറുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു, എന്നെ കണ്ടതുമാദ്യം ടീച്ചർക്ക് മനസിലായില്ല. പക്ഷെ ഞാൻ “ഓർക്കുന്നുണ്ടോ” എന്നുമാത്രം ചോദിച്ചു ചിരിച്ചതും, ടീച്ചറുടെ മുഖത്തെ ചിരി എനിക്കിപ്പോഴും മറക്കാനാവില്ല. ഇടക്ക് ഞാനിപ്പഴുമോർക്കാറുള്ള എന്റെ ബാല്യകാല സ്മരണകളിലെ തുടക്കം ടീച്ചറെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിച്ചതുമാ നിമിഷം ടീച്ചറുടെ മുഖ പ്രസാദമെനിക്ക് ധർശിക്കാനായി. ടീച്ചറുടെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കമെന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് തുളച്ചു കയറി.
“വിശാൽ….”

“വിശാൽ…….നീയാണോ ഇത്. വളർന്നിപ്പോൾ എന്നേക്കാൾ വലുതായല്ലോ.”

“ആഹാ എന്റെ പേരിപ്പോഴും ഓർത്തിരിക്കുന്നുണ്ട് അല്ലെ?”

“പിന്നെ, നിന്നെയങ്ങനെ മറക്കാൻ പറ്റുമോ?”

“ടീച്ചറിപ്പോൾ എവിടെയാണ്, കുറെ ആയല്ലോ കണ്ടിട്ട്.”

“എടാ, ഞാൻ ഇപ്പോൾ ഇവിടെ അടുത്തുള്ള സ്‌കൂളിൽ ട്വൽത് ക്ലാസ് നു മാത്‍സ് പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.”

മാത്‍സ് പെട്ടന്ന് മനസിലാവാത്ത ക്ലാസ്സിലെ ഒരു കുട്ടിയെന്ന നിലയിൽ ഞാൻ നഖം ഒന്ന് കടിച്ചു. വിപിൻ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കയും ചെയ്തു.

“നീ ഇപ്പോൾ എന്ത് ചെയുവാ.”

“ഞാനും ഇവിടെ സെയ്ന്റ് പോൾസ് ഇല് പ്ലസ് ടു വിനു പഠിക്കുകയാണ്”

“ആഹാ…”

“ടീച്ചർക്ക് എന്ത് പറ്റിയതാ ഹോസ്പിറ്റലിൽ….”

“അതെന്റെ കൂടെ ജോലി ചെയുന്ന ഒരു ടീച്ചറുടെ കൂടെ ഒരു ചെക്കപ്പ് നു വന്നതാണ്. എനിക്കല്ല കേട്ടോ, അവർക്കാ…”

“ടീച്ചറിപ്പോൾ എവിടെയാണ് താമസം”

“ഇവിടെ ജംഗ്ഷനിൽ ഒരു പള്ളിയില്ലേ അതിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഉള്ള വഴിയിലൂടെ ചെന്നാൽ അവസാനത്തെ വീട്.”

“വിശാൽ…” പതിയെ വിപിൻ വന്നകാര്യമോർമിപ്പിക്കും വിധമൊന്നു വിളിച്ചതുമെനിക്ക് കാര്യം കത്തി.

“ശരി ടീച്ചർ…എന്നാൽ ഞങ്ങൾ.”

“ഓൾ ദി ബെസ്റ്റ് ബോത്ത് ഓഫ് യു.” ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ടീച്ചറും യാത്രയായി. അവരുടെ നെറ്റിയിൽ സിന്ദൂരം കാണാത്തതു കൊണ്ട് കല്യാണം കഴിഞ്ഞോ എന്ന് ചോദിയ്ക്കാൻ ഞാൻ മെനക്കെട്ടില്ല. അന്നെന്നെ LKG പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ ടീച്ചർക്ക് ഒരു 22 വയസൊക്കെ കാണാൻ വഴിയുള്ളു. ഇപ്പൊ 12, 13 വർഷമേതാണ്ട് കഴിഞ്ഞു. ടീച്ചർക്ക് പക്ഷെ ഇപ്പോഴും ഒരു 30 വയസൊക്കെയെ കണ്ടാൽ പറയു. പിന്നെ നെറ്റിയിൽ രണ്ടു വെള്ളമുടി ടീച്ചർ ഒളിച്ചു വെച്ചത് ഞാൻ സംസാരിക്കുമ്പോ കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നു.

ഞാൻ തിരികെ എന്റെ സ്‌കൂളിലേക്ക് വിപിന്റെ ആർ എക്സ് ഹൻഡ്‌റെഡിൽ തിരിച്ചെത്തി, ഞാനായിരുന്നു ഓടിച്ചത്. ക്ലാസ്സിലിരിക്കുമ്പോ എന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്തിരുന്ന വിപിൻ എന്നോട് ചോദിച്ചു.

“എടാ, കുറച്ചു നേരമായി ഞാൻ നോക്കുന്നു, നീ ഇവിടെയൊന്നും അല്ലാലോ.”

“ഹേ ഒന്നുമില്ലടാ.” എത്രയൊക്കെ അടുപ്പമുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല, എന്റെ ഉള്ളിൽ ഞാൻ അനുഭവിക്കുന്ന സന്തോഷം! അതെക്കുറിച്ചവനോടു പറയാനെനിക്ക് ഇഷ്ടം തോന്നിയില്ല എന്നതാണ് സത്യം. ക്‌ളാസിൽ ഇരിക്കുന്ന നേരം മുഴുവനും കാർത്തിക ടീച്ചർ തന്നെയായിരുന്നു മനസ്സിൽ, ഫിസിക്‌സും കെമിസ്ട്രിയുമായിരുന്നു ഉച്ചയ്ക്ക്, ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ക്ലാസ് തീരുമ്പോ ഞാനുറപ്പിച്ചിരുന്നു പറ്റിയാൽ ഈയാഴ്ച തന്നെ ടീച്ചറുടെ വീട്ടിലേക്ക് എന്തെങ്കിലും കാരണമുണ്ടാക്കി പോകണമെന്ന്.
വീടെത്തിയപ്പോൾ എന്റെ അനിയത്തിയോടു ടീച്ചറെ കണ്ട കാര്യത്തെ പറ്റി പറഞ്ഞു. അവളോട് എപ്പോഴൊക്കെയോ ഞാൻ കാർത്തിക ടീച്ചറെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതായത് അന്നത്തെ ഗ്രൂപ്പ് ഫോട്ടോയിൽ ഞാൻ ടീച്ചറുടെ കൂടെ കൈപിടിച്ചായിരുന്നു നിന്നിരുന്നത്. അതിവൾക്ക് അറിയുകയും ചെയ്യാം. “കാർത്തിക ടീച്ചറുടെ ഓമനക്കുട്ടി” എന്നുപോലും വൈഷ്ണവി എന്നെ വിളിക്കാറുണ്ട്. അവൾ കളിയാക്കി വിളിക്കുക ആണെങ്കിലും അതിലെനിക്ക് ഉള്ളു നിറയുന്ന സന്തോഷം തരികയും ചെയ്യും.

+23

-6