🫦🫦കാർത്തിക ടീച്ചർ🫦🫦അടിപൊളി  

“ആഹ് ഏതായാലും മതി. തല്കാലത്തേക്കാണ്. ശെരി രാവിലെ സ്റ്റെഷൻ വരെ ഒന്ന് വരണെ …”

ടീച്ചറുടെ ബാഗും അത്യാവശ്യം ഒന്ന് രണ്ടു ഡ്രെസും പാക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ട് ടീച്ചറെയും കൂട്ടി, ഓട്ടോയിൽ ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങി. അച്ഛൻ ബൈക്കിലും. വീടെത്തും വരെ ടീച്ചറെന്നെ നോക്കിയത് പോലുമില്ല. മുടിയൊക്കെ ഉലഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് ഒന്ന് കെട്ടിവെച്ചൂടെ എന്ന് മനസ്സിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു. കൈയിൽ നഖം കൊണ്ട് പാടിൽ എനിക്കൊന്നു തൊട്ടു തലോടണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ ചെയ്‌തില്ല! ഞങ്ങളുടെ പിറകെ തന്നെ അച്ഛനും വീട്ടിലേക്കെത്തിച്ചേർന്നു. ഉമ്മറത്തു അമ്മയും അനിയത്തിയും ഇരിപ്പുണ്ടായിരിന്നു.

“ആഹ് വന്നോ, ഞങ്ങളിത്രനേരം പേടിച്ചിരിക്കയായിരിന്നു…”

സാരി പുതച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ കാർത്തു പതിയെ പുറത്തേക്കെറിങ്ങി, തല കുനിഞ്ഞുതന്നെയായിരുന്നു. ഞാനും ടീച്ചറുടെ ഒപ്പം പുറത്തേക്കിറങ്ങികൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് ആനയിച്ചു. ബാഗും സാധനവും എടുത്തിട്ട് ഞാനും കൂടെ നടന്നു. കാർത്തു അമ്മയെ നോക്കി വിളറിയപോൽ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു.

“കാർത്തികാന്നല്ലേ പേര്, എന്നെ കണ്ട ഓർമ്മയുണ്ടോ ടീച്ചർക്ക്.!”

“ഉം!” കാർത്തു അതിനു ശബ്ദം തീരെയില്ലാതെ മൂളുകമാത്രം ചെയ്തു.
അമ്മയോട് അധികമൊന്നും ടീച്ചറോട് സംസാരിക്കണ്ട എന്റെയച്ഛൻ നിർദേശം നൽകി. അവർക്ക് വേഗം ഉറങ്ങാനായി ബെഡ്‌റൂം കാണിച്ചു കൊടുക്കാനായി പറഞ്ഞു. അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും അടുത്തുള്ള മുറി തന്നെ, അമ്മ വേഗം ബെഡ്ഷീറ്റ് കുടഞ്ഞു വിരിച്ചുകൊണ്ട് ടീച്ചറോട് പേടിക്കണ്ട, സമാധാനമായി ഉറങ്ങാനായി പറഞ്ഞു.

ഞാൻ എന്റെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. പാവം കാർത്തു, മനസിലെന്തു മാത്രം പേടിച്ചുകാണും! സഹായിക്കാൻ ആരും വരുമെന്നോർത്തു കാണുമോ?! ജീവിതം തീർന്നു വെന്ന് വിചാരിച്ചു കാണും! ഇനീയാപാവത്തിനെ ഈ വീട്ടിൽ നിന്നും ഞാൻ ആർക്കും കൊടുക്കില്ല! ഈ ജന്മം മുഴുവനും അതിനെ എനിക്ക് വേണമെന്ന്, ഞാൻ മനസിലുറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണൊന്നടച്ചു. വൈശു ആ സമയം എന്നോടൊന്തോ ചോദിച്ചെങ്കിലും ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

എണീറ്റതും ഞാനാദ്യം അടുക്കളയിലേക്ക് പമ്മി ചെന്നു, ടീച്ചർ കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞു വയലറ്റ് സാരിയൊക്കെ ഉടുത്തിരിക്കുന്നു. തലയിൽ തോർത്തും ചുറ്റി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. ആളെ കാണുമ്പോ മനസിലൊരു സന്തോഷം! പക്ഷെ കക്ഷി എന്നെ നോക്കുന്നില്ല! എനിക്കതു മാത്രം മനസിലായില്ല, ഞാനല്ലേ രക്ഷിച്ചത് എന്നോട് പേരിനെങ്കിലും ഒന്ന് നോക്കിക്കൂടെ, അറ്‌ലീസ്റ് ഒന്ന് ചിരിച്ചൂടെ….

അച്ഛൻ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വിളിച്ചപ്പോൾ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത് ടീച്ചറെ ഉപദ്രവിച്ച ആ തെണ്ടിയെ പോലീസ് നല്ലപോലെ പെരുമാറിയെന്നാണ്, ഒപ്പം അയാളോട് ഈ നാട്ടിൽ ഇനി നിന്നാൽ വേറെ കേസിൽ കുടുക്കി അകത്താകുമെന്നും പറഞ്ഞപ്പോ അയാൾ മംഗലാപുരത്തേക്ക് നാട് വിട്ടു പോയി എന്നും. എനിക്കത് കേട്ടപ്പോൾ ഒരു സന്തോഷമായി, എന്നാലും എന്റെ കൈകൊണ്ട് അവനെ നല്ലപോലെ പൊട്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ലാലോ എന്ന വിഷമം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.

അമ്മയും അച്ഛനും ചേർന്ന് ടീച്ചറുടെ സാധങ്ങളും സ്‌കൂട്ടിയും എടുത്തു വീട്ടിലേക്ക് വന്നു. അമ്മ, കാർത്തുവിനോട് ഇനി കുറച്ചൂസം ജോലിക്കെന്നും പോകണ്ടാന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട്, അവർ രണ്ടാളും നല്ലൊരു സൗഹൃദത്തിന് തുടക്കമിട്ടു. അനിയത്തിയും കാർത്തുവിനോട് പഠനത്തിൽ ഡൌട്ട് ഒക്കെ ചോദിക്കുന്നത് ഞാനിടക്കെ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ എല്ലാരുടെയും മുന്നിൽ വെച്ച് കാർത്തുവിനോട് സംസാരിക്കാൻ എനിക്കെന്തോ വല്ലാത്ത ചമ്മൽ പോലെ, അതെങ്ങെനെയാണ് നിങ്ങളോടു പറയുക എന്ന് വെച്ചാൽ…. അത്രയും ശക്തമായി എനിക്കുള്ളിൽ ടീച്ചറോട് ഇഷ്ടം തോന്നിയിരുന്നു. എന്റെ കള്ളത്തരം എല്ലാരുടെയും മുന്നിലൊളിച്ചു ഞാൻ നടക്കുമ്പോ അത് പൊളിയുമോ എന്ന ഭയവുമാകാം….
രണ്ടൂസത്തിനു ശേഷം ടീച്ചറുടെ അകന്ന ബന്ധത്തിലുള്ളവർ ടീച്ചറെ വന്നു കണ്ടു ആശ്വസിപ്പിച്ചിരുന്നു എന്ന് അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും സംസാരത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ മനസിലാക്കി. അവരുടെയൊപ്പം വരുമോ എന്ന ക്ഷണം ടീച്ചർ നിരസിച്ചെന്നും അറിഞ്ഞതിൽ എനിക്ക് ഒരല്പം സമാധാനം കിട്ടി. സത്യത്തിൽ ഞാനതേക്കുറിച്ചു ആശങ്കപ്പെട്ടിരുന്നു അതാവാം കാരണം.

കുറച്ചു ദിവസം അങ്ങനെ കടന്നുപോയി, പതിവുപോലെ വൈകീട്ട് ഞാൻ ക്‌ളാസ് കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലേക്ക് വരുമ്പോൾ കാണുന്നത്, ഹാളിൽ സോഫയിലിരിക്കുന്ന ടീച്ചറെയാണ്, അമ്മയെ കാണാനില്ല കടയിലോ മറ്റോ പോയതായിരിക്കും. അപ്പൊ ടീച്ചർ സാരിയിലല്ലായിരുന്നു പകരം നെറ്റി ആയിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്. ഇളം നീല വാടാമല്ലി പൂക്കൾ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ നൈറ്റിയിൽ ടീച്ചറെ കാണാൻ തന്നെ പ്രത്യേക മൊഞ്ചായിരുന്നു, ആ മുടിയിഴകൾ മാറിലേക്ക് വീണു കിടന്നിരുന്നു, കഴുത്തിൽ ഒരു ചെറിയ മാലയും. ഞാൻ അപ്പോഴും ടീച്ചറെ നോക്കി ചിരിച്ചെങ്കിലും അവരെന്നെ മൈൻഡ് ആക്കിയില്ല, എനിക്ക് ചെറിയ നീരസം തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ അകത്തേക്ക് ചെന്നു. നല്ലൊരു കുളിയും കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, വീടിന്റെ ടെറസിൽ ഒരല്പം ഇരിക്കാമെന്നു തോന്നി. അച്ഛൻ വന്നിട്ടുണ്ട്, ടീവില് ന്യൂസ് കാണുകയാണ് എനിക്ക് തോന്നി, മുന്നിൽ ചെന്ന് പെട്ടാൽ പഠിക്കാനൊന്നും ഇല്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചു വെറുപ്പിക്കും.

ടെറസിന്റെ മേലെ നല്ല കാറ്റുണ്ട്, മഴ വരുമോ എന്ന് ഞാൻ ആകാശത്തേക്കുനോക്കി. കാർത്തുവിന്റെ മനസിൽ എന്തായിരിക്കും? ഒരു കാലൊച്ച കേട്ടതും ഞാനൊന്നു തിരിഞ്ഞതും, കാർത്തു അയയിലെ വിരിച്ചിട്ട തുണി എടുക്കാനായി മേലേക്ക് വന്നതായിരുന്നു.

“കാർത്തൂ …..”

“വിശാൽ, എന്നെ നീയിങ്ങനെ വിളിക്കാൻ പാടില്ലെന്ന് ഞാൻ പറിഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലെ?”

“അയ്യടാ അത്രക്ക് ജാഡയൊന്നും വേണ്ട, എന്തെ എന്നോടൊന്നു മിണ്ടിയാല്, ഇത്ര ദൂസമായിട്ടു ഒന്ന് നോക്കിയപോലും ഇല്ല!”

“നോക്കിയിട്ടിപ്പോ എന്തിനാ?”

“കാർത്തൂ…”

“എന്നെയിങ്ങനെ വിളിക്കാൻ ആണെങ്കിൽ, നിന്നോട് ഞാനിനി ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല!”

കാർത്തു തുണികളോരോന്നായി അയയിൽ നിന്നും മടക്കി കയ്യിൽ പിടിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നപ്പോൾ, എനിക്ക് തല കുനിച്ചു നിൽക്കാനേ നിവൃത്തിയുണ്ടായുള്ളു. നെഞ്ച് പിടയുന്നുണ്ട്, അത്രയും തീവ്രമായി എനിക്ക് ഒരാളോട് ഇതുപോലെ ഒരിഷ്ടം തോന്നുന്നത് ആദ്യമാണ്. സ്വന്തമെന്നു വിശ്വസിച്ചു സ്നേഹിക്കാൻ മനസ് കൊതിക്കുമ്പോ എന്നെ വിട്ടു അകന്നു പോകാനാണ് ടീച്ചർക്ക് താല്പര്യം.
തണുത്ത കാറ്റിൽ ദേഹം കിടുങ്ങി തളരുമ്പോ, എനിക്ക് കരയണമെന്നു തോന്നി. അതോടെ എല്ലാം തീരുമെങ്കിൽ മനസമാധാനത്തോടെ കിടന്നുറങ്ങുകയെങ്കിലും ചെയ്യാമല്ലോ, കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ പല തവണ രാത്രി എണീറ്റിരുന്നു. ടീച്ചറോട് മനസ് തുറന്നൊന്നു സംസാരിക്കാൻ കഴിയുമോ എന്ന ചിന്ത പലപ്പോഴുമെന്നെ അലട്ടിയിരുന്നു.

+23

-6