🫦🫦കാർത്തിക ടീച്ചർ🫦🫦അടിപൊളി  

അങ്ങനെ പിറ്റേന്ന് ശനിയാഴ്ച പ്രത്യേകിച്ച് പരിപാടിയൊന്നുമില്ലാതെ കടന്നുപോയി. വിപിനും ശ്യാമിന്റെയും കൂടെ സൈക്കിളിൽ ശിവന്റെ അമ്പലത്തിൽ ഒന്ന് പോയി എന്ന് മാത്രമാണ് ആകെയുള്ള വിശേഷം, അമ്പലകുളത്തിൽ ഒരു കുളിയും പിന്നെ അതുകഴിഞ്ഞു അരച്ച ചന്ദനം നെറുകയിൽ തൊട്ടു തൊഴുതിറങ്ങും.

ശനിയാഴ്ച വൈകീട്ട് ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കുന്ന നേരത്തു വിപിൻ കാർത്തിക ടീച്ചറുടെ കാര്യമെടുത്തിട്ടു. “ടീച്ചർ ഇവനെ ഇപ്പോഴും ഓർക്കുന്നുണ്ടെടാ ശ്യാമേ” എന്നവനോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് കേട്ടിട്ട് നാണമൊക്കെ വരുന്നുണ്ടയിരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് ഞായറാഴ്ച കാലത്തു ടീച്ചറുടെ വീട്ടിൽ പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. അച്ഛൻ ലീവായതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവാത്മാവും പരമാത്മാവുമായ സ്‌പ്ലെൻഡർ എടുത്തു കൊണ്ട് 5 km യാത്ര ചെയ്തതും ജംക്ഷനിലെ പള്ളിയുടെ മുൻപിലെത്തി. അവിടെ നിന്ന് മൺപാതയിലൂടെ വേണം ടീച്ചറുടെ വീടെത്താൻ, ഞാൻ പയ്യെ ഓടിച്ചുകൊണ്ട് അവസാനത്തെ വീട്ടിലെത്തി.

പക്ഷെ എന്റെ കയ്യും കാലും എന്തോ പതിവില്ലാതെ വിറക്കുന്നു. കക്ഷം ചെറുതായി വിയർക്കാനും തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എന്തെ ഇവിടെയെന്നു ചോദിച്ചാൽ ചുമ്മാ വന്നതാണെന്ന് മറുപടിയും പറഞ്ഞാൽ എന്തെങ്കിലും സംശയം തോന്നുമോ എന്നത് തന്നെയാണ് കാര്യമെന്ന് പിന്നീടെനിക്ക് മനസിലായി. വീട്ടിൽ നിന്നും മൂന്നാലുവട്ടം കണ്ണാടിയുടെ മുന്നിൽ നിന്നും ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഉള്ള ധൈര്യം ഒക്കെ ചോർന്നു പോയി. തിരിച്ചു പോയാലോ എന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോഴാണ്, ടീച്ചർ വീട്ടിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വരുന്നത് ഞാൻ കാണുന്നത്. വയലറ്റ് നിറമുള്ള ശരിയാണ്, ബാക്കിയായി ഉടുത്തിട്ടുണ്ട്, കഴുത്തിൽ ഒരു സ്വർണ്ണമാലയുണ്ട്, കമ്മലും വളയും ഉണ്ട്. കൈയിൽ ഒരു ഹാൻഡ് ബാഗും.

“വിശാൽ..”

“ടീച്ചർ.”

“നീയെന്താ ഇവിടെ.”

“ഞാൻ ടീച്ചറെ ഒന്ന് കാണാൻ ആയിട്ട് വന്നതാണ്.”
“അതെയോ എന്താ കാര്യം വിശാൽ.”

“മാത്‍സ് ട്യൂഷൻ എടുക്കാമോ ചോദിയ്ക്കാൻ” പെട്ടന്ന് എന്റെ വായിൽ വന്ന നുണ അതായിരുന്നു.

“അതിനു ഞാൻ ട്യൂഷൻ ഒന്നും ഇവിടെ എടുക്കുന്നില്ല വിശാൽ.” പിന്നെ നിനക്ക് ഡൗട്സ് ഉണ്ടെങ്കിൽ നിനക്കു ചോദിക്കാം എന്നോട്.. അത് ഞാൻ പറഞ്ഞു തന്നാൽ പോരെ….”

“ശരി ടീച്ചർ, അത് മതി, ടീച്ചർ ഇപ്പൊ എങ്ങോട്ടാണ്”

“എന്റെ അച്ഛന്റെ അനിയന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോവാ ഞാൻ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരകുട്ടിക്ക് ഇന്ന് രണ്ടാം പിറന്നാൾ ആണ്.”

“എവിടെയാണ് ടീച്ചർ”

“തൃക്കാക്കര”

“എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്ന വഴി തന്നെയാണ് ടീച്ചർ, ഞാൻ കൊണ്ടാക്കാമല്ലോ.”

“അത് വിശാലിന് ബുദ്ധിമുട്ടാകില്ലേ?”

“ഇന്ന് സൺ‌ഡേ ഞാൻ ഫ്രീ ആണല്ലോ, പിന്നെ ഇതൊരു ബുധിമുട്ടൊന്നും അല്ല, വേണമെങ്കിൽ ഞാൻ തിരിച്ചും വീട്ടിലേക്ക് ആക്കിത്തരാമല്ലോ”

“വേണ്ട വിശാൽ….ബുധിമുട്ടാവില്ലെങ്കിൽ താനെന്നെ അവിടെയൊന്നാക്കി തന്നാൽ മതി, തിരികെ ഞാൻ ബസിൽ വന്നോളാം.”

“ശരി ടീച്ചർ.” ശോ! അതൊരു ഭാഗ്യമായിരുന്നു എന്ന് പറയാം, ടീച്ചർ എന്റെ ബൈക്കിൽ കേറുന്നു, എന്റെ ദേഹത്ത് ചേർന്നിരിക്കില്ലേ…. എന്റെ ദേഹത്ത് തൊടില്ലെ ? ആലോചിക്കാൻ വയ്യ…എന്റെ പൊന്നെ….

ബൈക്ക് ഞാൻ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു, ടീച്ചർ എന്റെ തോളിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് സൈഡ് ലായി ഇരുന്നു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എനിക്കതു നല്ല ഭാഗ്യമുള്ള ഒരു സമയമാണെന്ന് തോന്നൽ ഉണ്ടാക്കി.

ടീച്ചറുടെ വീടിന്റെ മുൻപിലെ റോഡ് മണ്ണുകൊണ്ട് ഉള്ളതുകൊണ്ട് ചെറിയ കുഴികൾ ഒരു കിലോമീറ്ററോളം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ പതിയെ പതിയെ വണ്ടി ആ കുഴികളിൽ ചാടാതെ ഓടിക്കുമ്പോഴും ഇടക്കൊക്കെ ആരോ എഴുതിയ വഴികളിലൂടെ ആണല്ലോ നമ്മുടെയൊക്കെ യാത്ര എന്ന മട്ടിൽ, കുഴികളിലേക്ക് സ്‌പ്ലെൻഡറിന്റെ ടയറുകൾ ഇറങ്ങി , ടീച്ചറെപ്പോൾ എന്റെ തോളിൽ ടീച്ചറുടെ കൈകൾ കൊണ്ട് അമർത്തി പിടിച്ചു.

ടീച്ചറുടെ അമ്മിഞ്ഞയുടെ മാർദ്ദവം എന്റെ മുതുകിൽ പയ്യെ ഇടിക്കുന്നത് ഞാൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇടയ്ക്കു ഒരു വലിയ കുഴിയിൽ ചാടിയപ്പോൾ നല്ലപോലെ ടീച്ചർ എന്റെ മുതുകിൽ അമരുമ്പോൾ അതിന്റെ സുഖം ഞാൻ നല്ലപോലെ അറിഞ്ഞു.

ടീച്ചർക്ക് ഞാൻ മനഃപൂർവം ബ്രെക് ഇട്ടതാണോ എന്ന് തോന്നിക്കാണൻ സാധ്യത ഉണ്ട്, വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നെനിക്ക് വീണ്ടു വിചാരമുണ്ടായി. ഇളം കാറ്റിൽ ടീച്ചറുടെ മുടിയിഴകളിൽ തെന്നുന്ന അതെ കാറ്റ് എന്റെ മുഖത്തും ഉരസിപ്പോയി. ഒന്നുമെന്നോട് മിണ്ടാതെയിരിക്കുന്ന ടീച്ചറോട് ഞാൻ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ശരിക്കും ഞാൻ അന്ന് പറഞ്ഞതൊക്കെ ടീച്ചർക്ക് ഓർമ്മയുണ്ടോ”

“എന്താ വിശാൽ …”

“അന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ എന്റെ ഓർമ്മകൾ….”

“ആഹ് അതെല്ലാം ഓർമ്മയിലെവിടെയോ ഉണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷെ ഞാൻ അത് വിശാലിനെ പോലെ ഇടയ്ക്കിടെ ഓർക്കാറില്ലായിരുന്നു, …..പിന്നെ വിശാൽ അന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനെല്ലാം ഓർത്തെടുത്തു.”

“എത്ര മനോഹരമായ ഓർമ്മകൾ ആണ് അല്ലെ”

“വിശാലിന് അങ്ങനെ തോന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് നല്ലതു തന്നെ” എന്ന് ടീച്ചർ മറുപടി പറഞ്ഞു. ബൈക്കിന്റെ കണ്ണാടിയിലൂടെ നോക്കുമ്പോ ടീച്ചർ അതിനെല്ലാം ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ടീച്ചറെ ഞാൻ വീട്ടിൽ കൊണ്ടാക്കിയപ്പോൾ, ആരാണത് എന്ന് അവിടെയുള്ളവർ ചോദിച്ചു. “ഞാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന കുട്ടിയാണ്”

പക്ഷെ പഠിപ്പിക്കുന്നു എന്ന്, പറഞ്ഞത് എനിക്ക് കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ “കുട്ടി” അതെനിക്കെന്തോ അത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. വിളറിയ മുഖത്തോട് ഞാനവിടെനിന്നും ഒരു രാജമല്ലിയും പാടി ബൈക്ക് എടുത്തു. ടീച്ചറെ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് ആക്കാനൊരു അവസരം മുന്നിൽ കിടപ്പുള്ളതുകൊണ്ടു ഞാൻ അവിടെയൊക്കെയൊന്നു കറങ്ങി. ഒരേ വഴിയിലൂടെ ബൈക്ക് വീണ്ടുമോടിക്കുന്നത് കണ്ട നാട്ടുകാർ എനിക്ക് വട്ടാണോ എന്ന് വിചാരിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. ഒടുക്കമതുമവസാനിപ്പിച്ചു ഞാൻ ടീച്ചർ വരാൻ സാധ്യതയുള്ള ബസ്റ്റോപ്പിൽ തന്നെ ബൈക്കുമായി വെയിറ്റ് ചെയ്തു. പക്ഷെ പണി പാളി. ടീച്ചറെ ഒരു ബന്ധു കാറിൽ കൂട്ടികൊണ്ടു പോകുന്നത് ഞാൻ നോക്കി നിന്നു. എനിക്ക് നല്ല ദേഷ്യവും സങ്കടവും വന്നു, സമയം ഇപ്പോൾ 2 മണിയായി വിശക്കാന് തുടങ്ങി, അമ്മയും അച്ഛനും എന്നെ കാണാതെ പ്രാകുന്നുണ്ടാകും, ഇനിയിപ്പോ വേഗം വീട്ടിലേക്ക് തന്നെ പോകാം എന്ന് വെച്ച്, ഞാൻ വണ്ടിയെടുത്തു.

വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്ന ഓരോ നിമിഷവും എന്റെ തോളിൽ ടീച്ചറുടെ നെഞ്ചിലെ നിറഞ്ഞു നിന്ന അമ്മിഞ്ഞ ചേർത്ത് നൽകിയ ആ സുഖനിമിഷം എനിക്ക് വീണ്ടും വീണ്ടും മനസിലേക്ക് വന്നു. ടീച്ചറുടെ ഫോൺ നമ്പർ അറിയാമെങ്കിൽ വീട്ടിലെ ലാൻഡ്‌ലൈൻ നിന്നെങ്കിലുമൊന്നു വിളിക്കാമായിരുന്നു. പക്ഷെ അതിനിപ്പോ എന്ത് ചെയ്യും! ആവൊ.

പിറ്റേന്ന് ക്‌ളാസിൽ വെച്ച് വിശേഷമായി ഒന്നുമുണ്ടായില്ല. ലാബും കാര്യങ്ങളും എല്ലാം തീർന്നു. വൈകീട്ട് ക്‌ളാസ് കഴിഞ്ഞതും ടീച്ചർ പറഞ്ഞത് പോലെ ഞാൻ അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് ബസ് കയറി. തിരക്കുള്ളത് കൊണ്ട് കണ്ടക്ടർ എന്നെ മുന്നിലേക്ക് നിക്ക് മുന്നിലേക്ക് എന്നും പറഞ്ഞു ആജ്ഞാപിച്ചപ്പോൾ, ഇയാളൊരു ശല്യം മാണല്ലോ എന്ന് പറഞ്ഞു ഞാൻ മുൻപോട്ടു നീങ്ങി. സ്‌കൂൾ കുട്ടികളും ടീച്ചർമാരും നിറഞ്ഞു നില്കുന്നു. പെട്ടന്നാണ് ഞാൻ ആ തിരക്കിൽ ഒരു ആളെ ശ്രദ്ധിച്ചത്, ഒരു വയസൻ ഒരു സ്ത്രീയുടെ മേലെ ചാരി നിന്ന് ജാക്കി വെക്കുന്നു. തിരക്കിന്റെ ഇടയിൽ ആ സ്ത്രീയ്ക്ക് മാറാനും കഴിയുന്നില്ല.! പക്ഷെ ആ ഹാൻഡ്ബാഗ് കണ്ടപ്പോ ഞാൻ ഞെട്ടി. അത് കാർത്തിക ടീച്ചറുടെ പോലെ. ഞാനാ തിരക്കിൽ മുൻപിലുള്ളോരേ കൈകൊണ്ടു മാറ്റി, രണ്ടു സ്റ്റെപ് കൂടെ കാൽ മുന്നോട്ട് വെച്ച് അവരെ നോക്കിയപ്പോൾ ആ നിമിഷം എന്റെ കണ്ണ് നെഞ്ചിടിപ്പോടെ കലങ്ങി. ആ കിളവന്റെ ഷർട്ടിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ “എന്താടോ കിളവാ കാണിക്കുന്നേ” എന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾ എന്റെ കരണത് അടിക്കാൻ ഓങ്ങിയപ്പോ ഞാൻ വേഗം തടുക്കുകയും അയാളുടെ മുഖത്തു നോക്കി എന്റെ എല്ലാ ശക്തിയുമെടുത്തു ഒരടി കൊടുക്കയും ചെയ്തു. അയാൾ കലിപ്പായി വീണ്ടും എന്നെ തല്ലാൻ ഓങ്ങിയപ്പോൾ ആൾക്കാർ ഇളകി. പക്ഷെ ടീച്ചറെപ്പോഴും നിസ്സഹായമായി നിന്ന് കരയുന്നതാണ് സഹിക്കാൻ കഴിയാഞ്ഞത്. ഒരുവാക്ക് പോലും സംസാരിക്കാൻ ആ പാവത്തിന് കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
ബഹളം കേട്ട് മുന്നിൽ നിന്നും കണ്ടക്ടർ അടുത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ ഞാൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു. “ഇതു ഞങ്ങളുടെ ടീച്ചറാണ്, ഇങ്ങനെ തെണ്ടിത്തരം ചെയ്താൽ ഞാൻ അടിക്കുമെന്നു” കണ്ടക്ടറോട് കട്ടായം പറഞ്ഞപ്പോൾ. ബസ് ആനിമിഷം നിന്നു. കണ്ടക്ടർ ആ കിളവനെ പിടിച്ചു പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞു. പക്ഷെ ടീച്ചറുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോളാണ് അവർ കരയുകയായിരുന്നു എന്ന് മനസിലായത്. എനിക്ക് നല്ല ദേഷ്യം വന്നു. എന്തായാലും ബസ് ഇറങ്ങട്ടെ എന്ന് വെയിറ്റ് ചെയ്തു. ആളുകൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് മനസിലായത് കൊണ്ടാവാം ടീച്ചർ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് മുഖം തുടക്കുന്നതും ഞാൻ കണ്ടു.

+23

-6