“വേഗം മാറ്റി വാ, ഞാന്‍ താഴെണ്ടാവും…പന്ത്രണ്ടിന് ഒരു എക്സ്പ്രസ്സ്‌ ഉണ്ട്. അതാവുമ്പോ പെട്ടെന്ന് എത്താം..!”
മേമ മുറിയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങുന്നതിനിടയില്‍ പറഞ്ഞു.
കോണിയിറങ്ങി മറയുന്നതുവരെ നോക്കി നിന്ന ശേഷം ഞാന്‍ വേഗം ടീഷര്‍ട്ട് എടുത്തിട്ടു.
അഞ്ചു മിനുട്ടിനുള്ളില്‍ ഒരുക്കം കഴിഞ്ഞു താഴെയെത്തി. മേമ സ്കൂട്ടറില്‍ എന്നെയും കാത്ത് ഇരിപ്പുണ്ട്.
അമ്മച്ചനും അമ്മമ്മയും ഉമ്മറത്തുണ്ട്. കാര്യങ്ങളെല്ലാം മേമ വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നതിനാല്‍ എനിക്കൊരു വലിയ കഷ്ടപ്പാട് കുറഞ്ഞു കിട്ടി.
“നീ വരുമ്പോ കൊറച്ച് വര്‍ത്തായി കൊണ്ടോരണം..കേട്ടോ..!”
അമ്മാച്ചന്റെ മുഖത്ത് അത് പറയുമ്പോള്‍ ഒരു നിലാവ് അതേപോലെ തെളിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു. ഞാന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലയാട്ടി.
കായ വറുത്തത് എന്ന് വെടിപ്പായി പറയാന്‍ രണ്ടുപേര്‍ക്കും ഇപ്പോഴും വലിയ മടിയാണ്. ‘വര്‍ത്തായി’ അങ്ങനെ വരൂ…ശരിയാ വായയ്ക്ക് പണി കുറയും.!
“നീ വേറൊന്നും എടുക്കുന്നില്ലേ..?”
വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തുകൊണ്ട് മേമ ചോദിച്ചു.
“എന്തിന്…! ഒരലമാര നിറച്ചും ഡ്രെസ്സുണ്ടവിടെ..!”
ഞാന്‍ മേമയുടെ പിന്നിലായി കയറിയിരുന്നു.
വണ്ടി നീങ്ങിത്തുടങ്ങി.
ആദ്യമായാണ്‌ മേമയുടെ പിന്നില്‍ ഇങ്ങനെയിരിക്കുന്നത്. ഒരുപാട് ആസ്വാദ്യകരമാകാവുന്ന ഒരു യാത്ര..! എന്നാല്‍ എന്തോ എനിക്കത് വേണ്ട രീതിയില്‍ ആസ്വദിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. ഇനി രണ്ടു ദിവസം കൂടെ കഴിയാതെ മേമയെ കാണാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ എന്ന വിഷമം ആ നിമിഷം മുതല്‍ എന്നെ ശരിക്കും ആകാശച്ചുഴിയിലെന്നപോലെ ഇളക്കി മറിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
അടങ്ങാത്ത മോഹവും അതിനുള്ള അനുവാദവുമുണ്ടായിരുന്നിട്ടും എനിക്കാ ശരീരത്തിലേക്ക് പറ്റിച്ചേര്‍ന്നിരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.
മേമ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനൊക്കെ ഒരു യാന്ത്രികമായ മൂളല്‍ മാത്രമേ എന്നില്‍ നിന്നും പുറത്തു വന്നുള്ളൂ.
“ഇവിടെ എക്സ്പ്രസ്സിനു സ്റ്റോപ്പൊന്നുമില്ല..എന്നാലും ഒന്ന് ട്രൈ ചെയ്യാം..!”
ഹൈവെ എത്തി വണ്ടി ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിനടുത്ത മരത്തണലില്‍ നിര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് മേമ പറഞ്ഞു.
“…ഒരു പൊടിക്കൈ നോക്കാം.. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഗുണമുണ്ടാവാറുണ്ട്..!”
ആ മുഖത്തൊരു കുസൃതിച്ചിരി പടര്‍ന്നു.
ആ പൊടിക്കൈ എന്താണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായത് ലിമിറ്റഡ് സ്റ്റോപ്പ് പോലുമല്ലാത്ത അവിടെ സര്‍ക്കാരിന്റെ ആ എക്സ്പ്രസ്സ്‌ ബസ്സ്‌ വന്നു നിര്‍ത്തിയപ്പോഴാണ്.
എനിക്ക് വലിയ അമ്പരപ്പൊന്നും തോന്നിയില്ല. കൈ കാണിച്ചത് മേമയാണ്..! അണ്ടി പൊങ്ങാത്തവന്‍ പോലും ഈ മാദകത്വത്തിനു മുന്നില്‍ ഒന്ന് ബ്രേക്ക് തിരയും.!!
“എത്തീട്ട് വിളിക്കണേ..!”
കയറാന്‍ നേരം പിന്നില്‍ നിന്നും ആ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു തലയാട്ടി.
“ചേച്ചി വരുന്നില്ലേ..?”
ഒരു നേര്‍ത്ത നിരാശയോടെ കണ്ടക്റ്റര്‍ എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
‘ചേച്ചി’..!! എന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു ചിരിയുയര്‍ന്നു. പാവം ചോര കുടിച്ചു മരിക്കാമെന്നു കരുതിക്കാണും.
ബസ് നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ പിന്നിലെ ചില്ലിലൂടെ ഞാന്‍ മേമയെ നോക്കി.ആ മുഖത്ത് മൂടല്‍ വ്യാപിക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു.
അകന്നുപോകുന്തോറും ആണിയില്‍ കോര്‍ത്തുവലിച്ച റബ്ബര്‍ബാന്‍ഡ് പോലെ എന്റെ മനസ്സ് ആ സവിധത്തിലേക്ക് വലിച്ചടുപ്പിക്കപ്പെടുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.
ആ രൂപം കണ്ണില്‍ നിന്നും മറയുന്നതുവരെ നോക്കി നിന്നശേഷം ഞാന്‍ അടുത്തുള്ള സീറ്റിലേക്കിരുന്നു.
ടിക്കറ്റ് എടുത്ത് സീറ്റിലേക്ക് ചാരി കണ്ണടച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെത്തന്നെ തിരിച്ചിറങ്ങിയാലോ എന്നുപോലും ചിന്തിച്ചുപോയി. ദിവസങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് ഇതേ സ്റ്റോപ്പില്‍ ബസ്സിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഒരാളെ മനസ്സ് കൊണ്ട് ശപിച്ചിരുന്നു ..ഇന്നയാള്‍ കുറച്ചു നേരത്തേക്ക് അകന്നുപോകുമ്പോള്‍ മനസ്സ് വേദനിക്കുന്നു…ഭാരം കൂടുന്നു.!
രണ്ടു ദിവസമെന്നത് ഒരു വ്യാഴവട്ടക്കാലം പോലെയാണ് തോന്നുന്നത്. അത്രയൊന്നും പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ല..! എന്ത് ചെയ്യും..?!
മനസ്സിനെ മൂടി ചിന്തകള്‍ വല കെട്ടിയപ്പോള്‍ ചുരം വന്നതും ഇറങ്ങിയതുമൊന്നും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞതേയില്ല. ഇന്ന് തന്നെ തിരിച്ചു പോണം..! ആ ഒരു ചിന്ത മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടുവരെ പുകഞ്ഞു കയറിയിരുന്നു.
കോഴിക്കോട് എത്തുമ്പോള്‍ സമയം ഒന്നര ആവുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അപ്പോഴേക്കും മനസ്സില്‍ ഒരുപാട് പ്ലാനുകള്‍ രൂപപ്പെടുത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
മിഥു ആണ് പ്രശ്നം..പെണ്ണ് വിടില്ല. അവളെ പറഞ്ഞു പറ്റിക്കാന്‍ അത്ര എളുപ്പവുമല്ല. ആ ഒരു കാര്യത്തില്‍ മാത്രം എത്രനേരം ആലോചിച്ചിട്ടും ഒരു രൂപവും കിട്ടിയില്ല.
എന്തായാലും അങ്കിളിനെ മണ്ണിടുന്നത് വരെ സമയമുണ്ടല്ലോ…എന്തേലും വഴികാണാം. ഒരു ഓട്ടോ പിടിച്ച് നേരെ കോട്ടേഴ്സിലേക്ക് വച്ചുപിടിച്ചു. നല്ല വിശപ്പുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും ഭക്ഷണം വീട്ടിന്നു കഴിക്കാമെന്നു വച്ചു. വെറുതെ സമയം കളയണ്ടല്ലോ..!
ആ പോക്കില്‍ മേമയെ വിളിച്ച് നാട് പിടിച്ച കാര്യം അറിയിച്ചു. ആ സ്വരം കേട്ടപ്പോ ഉള്ളില്‍ വല്ലാത്തൊരു ഫീല്‍..!
കോട്ടേഴ്സിനു മുന്നില്‍ ഇറങ്ങിയപ്പോ കോമ്പൌണ്ടില്‍ കുറെയേറെ വാഹനങ്ങള്‍ നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടു. പടികള്‍ കയറി ആന്‍മേരിയുടെ വാതിലിനു മുന്നിലെത്തിയപ്പോഴേ അച്ഛന്‍ ആരോടൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ നില്‍പ്പുണ്ട്. അമ്മയും മിഥുവും ചിലപ്പോ അകത്താവും.
ശബ്ദം താഴ്ത്തി അച്ഛനോട് കുശലം പറഞ്ഞശേഷം ഹാളിലേക്ക് കടന്നു. കൊറോണയ്ക്ക് നന്ദി.. ഒട്ടും തിരക്കില്ല ഭാഗ്യം.!
പെട്ടിയിലുള്ള അങ്കിളിനെ കാണുന്നതിനു മുമ്പേ ആന്‍മേരിയെ ഒന്ന് നോക്കി. മൊല പിന്നെയും വലുതായോ..?! ഓറഞ്ചു ടീഷര്‍ട്ടില്‍ പൊതിഞ്ഞ രണ്ടു തേങ്ങകള്‍ പോലുണ്ട് ഇപ്പൊ..
അവളും എന്നെ കണ്ടു. പൊടുന്നനെ ആ കണ്ണുകളില്‍ ഒരു തിളക്കം മിന്നല്‍ പോലെ വന്നുപോയി.
അപ്പന്‍ ചത്ത ദുഃഖം അത്രയ്ക്ക് പോര…പക്ഷെ വേറെന്തോ നല്ല ഹൈ ആയി കത്തി നില്‍പ്പുണ്ട്. ആന്റി കൊള്ളാം…കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നു നല്ല കളറായിട്ടുണ്ട്. അമ്മയും മിഥുവും അടുത്തു തന്നെയുണ്ട്‌…ആശ്വസിപ്പിക്കാനാവും.
ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ മുഖത്തു കുറെ വിഷമം വാരിപ്പൂശി പെട്ടിയിലുള്ള അങ്കിളിനൊരു ഹായ് കൊടുത്തശേഷം മെല്ലെ അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന് നിന്നു.
അപ്പോഴേക്കും മിഥു പുറത്തേക്ക് വന്നു. എന്നെക്കണ്ട ആഹ്ലാദം കുറച്ചൊന്നുമല്ല മുഖത്തുള്ളത്…അവള്‍ക്കെന്ത് മരണവീട്..!
അച്ഛന്റെ കയ്യില്‍ നിന്നും ചാവി വാങ്ങി അവള്‍ എന്റെ കയ്യുംപിടിച്ച് വേഗം മുകളിലേക്ക് നടന്നു.
ഇങ്ങനെ തനിച്ചു കിട്ടിയത് ഏതായാലും നന്നായി. ആദ്യം മെരുക്കേണ്ടത് ഇവളെത്തന്നെയാണ്. അമ്മ അവള്‍ വരുന്നതിനു മുമ്പ് അത് നടക്കണം. അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയും ഇവളുടെ കൂടെ കൂടും..അതും പറഞ്ഞ് കുറച്ചു ദിവസം ഇവിടെ പിടിച്ചിടുകയും ചെയ്യും.
