അനുപല്ലവി – 8

എല്ലാം നശിപ്പിച്ചു അളിയാ.. ആ തല തെറിച്ച സന്തതി… ആ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന് അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന സ്ഥലം അവൻ വിറ്റു….

അതു കുറച്ചു സ്ഥലം അല്ലേ അളിയാ..
അതിനെന്തിനാ ഇങ്ങനെ വെപ്രാള പെടുന്നെ…

അവനിപ്പോ പത്തു അറുപതു ലക്ഷത്തിന്റെ ആവശ്യം എന്താ… അവൻറെ തള്ളേ കെട്ടിക്കാനാണോ… ഇങ്ങനെ പോയാൽ അവൻ എന്നെ പിച്ച എടുപ്പിക്കും….

അല്ലേൽ അവനെന്താ വേറെ പെണ്ണുമ്പിള്ളേം പിള്ളേരും ഉണ്ടോ… ഇത്ര ചെലവ് വരാൻ… അല്ലേൽ അവൻറെ ആരേലും ചാവാറായി കിടക്കുന്നുണ്ടോ…

എന്നിട്ടു ദത്തൻ എന്തിയെ അളിയാ….

ആ ആർക്കറിയാം.. രാവിലെ ബാഗും എടുത്തു ഇറങ്ങുന്ന കണ്ടു.. ബാംഗ്ലൂർ പോയിട്ടുണ്ടാവും…

ബാംഗ്ലൂർ ഒന്ന് അന്വേഷിച്ചു നോക്കിയാലോ.. ദത്തന് അവിടെന്താ പരുപാടി എന്നറിയല്ലോ…

ഹ്മ്മ് അന്വേഷിക്കണം.. പ്രഭാകരന്റെ സ്വരം കനത്തിരുന്നു….

അളിയൻ വിഷമിക്കേണ്ട ആ കാര്യം എനിക്ക് വിട്ടേക്… ദത്തന്റെ പിന്നിൽ ഒരു നിഴൽ പോലെ ഞാനുണ്ടാകും… നമുക്ക് ശെരിയാക്കാം എന്നു…

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ദത്തന്റെ പുറകെ ആയിരുന്നു….

ദത്തന് ഒരു പെണ്ണുമായിട് ഉണ്ടായിരുന്ന അടുപ്പം അങ്ങനെയാണ് മനസ്സിലായത്..

ആദ്യം അവരെ രണ്ടു പേരെയും കണ്ടത് ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ചായിരുന്നു… പിന്നീട് അവളെ അവളുടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ട് വിടുന്നത് വരെയും അവൻറെ പിറകിൽ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു…

പല വട്ടം ദത്തന്റെ വണ്ടിയുടെ പിറകിൽ അവൾ പോകുന്നതും വീട്ടിൽ കൊണ്ട് വിടുന്നതും കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ തീർച്ച പെടുത്തിയിരുന്നു പണം പോകുന്ന വഴി..

എല്ലാ വിവരവും പ്രഭാകരനെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു…

കൂടുതലൊന്നും ചിന്തിക്കാനില്ല… തീർതേക്കാൻ ആണ്‌ തീരുമാനിചതു

ആ പെണ്ണിനെ ഒറ്റക് കിട്ടാൻ കാത്തിരുന്നു… പക്ഷെ ദത്തന്റെ കൂടെ അല്ലാതെ അവളെ കണ്ടു കിട്ടിയില്ല….

പ്രഭാകരനെ ആ വിവരം അറിയിച്ചപ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞത് ഇന്നും ചെവിയിൽ മുഴങ്ങുന്നുണ്ട്..

“എലിയെ പേടിച്ചു സ്വന്തം ഇല്ലം ആരും ചുടാറില്ല… അന്യന്റെ ഇല്ലം ആണേൽ ധൈര്യായിട് ചുടാം… “
ദത്തൻ നാട്ടിലേക്കു പോയ ദിവസമാണ് എല്ലാം തീർക്കാൻ ആയി തിരഞ്ഞെടുത്തത്….

രാത്രിയില് വീടിന്റെ പുറത്തു ഉണ്ടായിരുന്ന മെയിൻ സ്വിച്ച് ഓഫ്‌ ചെയ്തു രണ്ടു ഗ്യാസ് സിലിണ്ടറുകളുടെ പൈപ്പ് വിൻഡോയുടെ ഉള്ളിലേക്കു ഇട്ടു ഓപ്പൺ ചെയ്തും വെച്ചു…. കുറച്ചു ദൂരെ ആയി അധികം ഒന്നും കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല… അത്ര ശബ്ദത്തോടെ ആയിരുന്നു സ്ഫോടനം.. തീ കത്തി പുകച്ചുരുളുകൾ മുകളിലേക്കു പോകുന്നത് ആസ്വദിച്ചു നിന്നാണ് കണ്ടത്… തന്റെ കണക്കു കൂട്ടലുകളെ തെറ്റിക്കാൻ വന്ന ഒരു കുടുംബം കൂടെ തീർന്നിരിക്കുന്ന സംതൃപ്തിയിൽ ആണ്‌ നാട്ടിലേക്കു തിരിച്ചതു …

✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️✳️

വെളുപ്പിനെ തന്നെ മംഗലാപുരത്തേക് പോകാൻ റെഡി ആയി…

അമ്മയുടെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ മനസ്സിലായി അമ്മ ഉറങ്ങിയിട്ടിലാരുന്നു എന്നു….ഞാനും ഉറങ്ങിയിരുന്നില്ല തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു നേരം വെളുപ്പിച്ചു…

“അമ്മേ ഇറങ്ങാം എങ്ങനെ ആയാലും നാലു മണിക്കൂർ എടുക്കും മംഗലാപുരത്തു എത്താൻ..” അപ്പോളെക്കും അമ്മ വണ്ടിയിൽ കയറി ഇരുന്നു…

ഞാൻ വണ്ടിയിലേക്ക് കയറാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ
പല്ലവിയുടെ കാൾ വന്നു…

“ഉണ്ണിയേട്ടാ.. പോകാൻ ഇറങ്ങിയോ.. “

“ഹ്മ്മ് ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങാൻ പോകുന്നു.. “

“ഞാനൂടെ വരട്ടെ “.

“വേണ്ട ചിന്നു .. പറ്റിയാൽ ഞാൻ ഇന്ന് തന്നെ അജുവിനെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരും.. പിന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഞാനില്ലാത്തതു അല്ലേ നീ കൂടെ ഇല്ലേൽ ശെരി ആവില്ല.. “

“ഹ്മ്മ് ശെരി ഉണ്ണിയേട്ടാ… അവിടെ എത്തിയ ഉടനെ വിളിക്കണേ…”

“ഓക്കേ… “

“നിധിയെ ദത്തൻ ഒരുപാട് ഉപദ്രവിച്ചോ…ചിന്നു… “

“ഹ്മ്മ് കുറച്ചു…എന്റെ അടുത്തുണ്ട്… ഒരുപാട് കരഞ്ഞു….”

“ഹ്മ്മ് ഞങ്ങൾ വരാൻ രാത്രി ആവും എന്തായാലും.. ഞാൻ വിളികാം അവിടെ എത്തീട്ട്.. “

“ആരാ ഉണ്ണീ… ഹോസ്പിറ്റലിന് ആണൊ.. “ഉദ്വേഗത്തോടെ അമ്മ തിരക്കി.

“അല്ല അമ്മേ ഇത് പല്ലവി വിളിച്ചതാ.. “

ഞാൻ വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു… പുറത്തു റോഡിലേക് ഇറങ്ങി…
മംഗലാപുരത്തു എത്തുമ്പോളേക്കും 9മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഗേറ്റ് കടന്നു…ഉള്ളിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ ഇടതു വശത്തെ കാന്റീനിൽ നിന്നും നടന്നു വരുന്ന മെർവിനെ കണ്ടിരുന്നു…. വണ്ടി കോമ്പൗണ്ടിനുള്ളിൽ പാർക്ക്‌ ചെയ്തു…

അവന്റെ അടുത്തേക് നടന്നു… ദൂരെ നിന്നു നടന്നു വരുമ്പോളേക്കും അവൻ എന്നെയും അമ്മയെയും കണ്ടിരുന്നു… അവൻ ഓടി അമ്മയുടെ അടുത്ത് വന്നു.. കാലിൽ തൊട്ടു തൊഴുതു…

ഞാനും അവനെ കണ്ടിട്ട് കുറച്ചു നാൾ ആയിരുന്നു… അവൻ വന്നു കെട്ടിപിടിച്ചു..

“അമ്മ വല്ലാതെ ടെൻഷൻ അടിച്ചെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ… “മെർവിൻ ചോദിച്ചു..

പിന്നെ ടെൻഷൻ അടിക്കാതെ…ഇങ്ങനെ വിചാരിക്കാത്തതു ഒക്കെ നടക്കുമ്പോ.. അമ്മ യുടെ വിഷമം വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

“ഹേയ് ടെൻഷൻ ഒന്നും അടിക്കണ്ട… കേട്ടോ.. അജുവിന്‌ കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ല..ഇപ്പൊ റൂമിലേക്കു മാറ്റാം.. വാ.. ” അമ്മയെയും പിടിച്ചു അവൻ നടന്നു

പിന്നാലെ നടന്ന എന്നോട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി അവൻ പറഞ്ഞു.. “വാടാ അളിയാ എത്ര നാളായി കണ്ടിട്ടു… നീ കണ്ണൂരേക് മാറി അല്ലേ….”

“മാറിയെടാ.. ആരെയും അറിയിച്ചില്ല.. പെട്ടെന്നായിരുന്നു.. നമ്മുടെ പ്രിത്വിയുടെ കൂടെ… “

“നമ്മുടെ ഡോണ കൊച്ചു എന്ന പറയുന്നു…” ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് അവൻ ചോദിച്ചത്..

“ഹോ ഒന്നും പറയണ്ട.. “

“പഴേ പോലൊക്കെ തന്നെ ആവും അല്ലേ രണ്ടും.. എപ്പോളും തല്ലും പിടിയും… അവൻ പഴയ ഓർമയിൽ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…

ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് കോറിഡോറിലൂടെ നടന്നു…. ICU വിന്റെ മുന്നിലെത്തി..

അമ്മേ ICU ഒന്നും കണ്ടു പേടിക്കണ്ട…അവനു അത്ര പ്രശ്നം ഒന്നുമില്ല.. ജസ്റ്റ്‌ ഒബ്സർവേഷന് വേണ്ടി ഇവിടെ കിടത്തിയതാ… നിങ്ങള് വാ..

എന്നെയും അമ്മയെയും കൂട്ടി അവൻ ICU വിന്റെ ഡോർ തുറന്നു ഉള്ളിലേക്കു നടന്നു..

അജു കണ്ണടച്ച് കിടക്കുക ആയിരുന്നു…
അമ്മ ഓടിച്ചെന്നു…

“മോനെ അജു. ” അവൻറെ കൈകളിൽ തൊട്ടുകൊണ്ടു വിളിച്ചു.

പ്രസവിച്ച കുഞ്ഞിനെ ആദ്യമായി കാണുന്ന മാതൃ ഭാവം ആ മുഖത്തു നിഴലിച്ചിരുന്നു…

അവൻറെ തലയിലെ ബാൻഡേജിൽ അമ്മ തലോടി… അമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു..

ചെറുപ്പത്തിലും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു ഞാനോ അജുവോ എവിടേലും വീണു എന്തേലും മുറിവ് പറ്റിയാൽ അമ്മയ്ക്ക് ഭയങ്കര ടെൻഷൻ ആയ്രിരുന്നു.. പിന്നെ കുറെ ദിവസത്തേക്ക് കളിക്കാനെ അനുവാദം ഉണ്ടാകില്ല…
അജു മെല്ലെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു… ആ മുഖത്തെ വിഷമം എന്തിനാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സുലായിരുന്നു… ഞങ്ങളെ കണ്ടു ആ കണ്ണുകൾ തുളുമ്പി വന്നു…

ഏട്ടാ എനിക്ക് ഒന്ന് ഫോൺ വിളിക്കണം..

“പേടിക്കേണ്ട നിധി അവളുടെ വീട്ടിലുണ്ട്.. ”
അമ്മ മെർവിനോട് എന്തോ സംസാരിക്കുന്ന തക്കത്തിന് ഞാൻ അജുവിനോട് പറഞ്ഞു… അവൻറെ മുഖത്തു ഒരു ആശ്വാസം വിരിയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.. പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് എന്നെ വിശ്വാസം വരാത്തത് പോലെ എന്നെ നോക്കി… ഞാൻ എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു എന്നുള്ള ഭാവം ആ മുഖത്തു ഉണ്ടായിരുന്നു…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *