അതൊരു വീടായിരുന്നു, നൈറ്റി ധരിച്ചൊരു സ്ത്രീ, മുറ്റത്ത് കൊഴിഞ്ഞ് വീണ പ്ലാവിലകൾ കുനിഞ്ഞ് അടിച്ചുവാരുന്നു. കൊള്ളാം നല്ലൊരു പീസ്. അവൾ കുനിഞ്ഞ് പ്ലാവിലകൾ പെറുക്കുമ്പോൾ പകുതിയോളം വെളിയിൽ തള്ളിയ മുലക്കുടങ്ങൾ തുളുമ്പുന്നുണ്ട്. ബ്രാ ഇട്ടില്ലെന്ന് വ്യക്തം. അധികം കാണാൻ പറ്റിയില്ല. അപ്പോഴാണ് അവർ നിവരുന്നതും, ആളെ വ്യക്തമാകുന്നതും.
ദൈവമേ! അംബിക ടീച്ചർ!
അയ്യേ… ടീച്ചർ നൈറ്റി കൈ കൊണ്ട് നെഞ്ചിലേക്ക് പൊത്തിപ്പിടിക്കുന്നു. താന്‍ ഒളിഞ്ഞ് നോക്കുകയാണെന്ന് വിചാരിച്ചിട്ടാവും. ആകെ നാണക്കേടായി. ദേ, വിളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ശ്ശോ.. എങ്ങനെയാ വിശ്വസിപ്പിക്കുക? കടയിലേക്ക് പോകുന്ന വഴി തീരെ പിടിച്ച് വയ്ക്കാൻ കഴിയാതെ വന്നപ്പോഴാണ് മൂത്രമൊഴിക്കാൻ നിന്നത്. അതിപ്പൊ ഇങ്ങനെയും ആയി. ഒരിക്കലുമിത് ടീച്ചറിൻ്റെ വീടാകുമെന്ന് കരുതിയില്ല. ഇന്നലത്തെ പ്രശ്നവും പിന്നെ ഇപ്പൊ ഇതും കൂടിയാകുമ്പോൾ എന്ത് പറഞ്ഞാലും അവർ വിശ്വസിക്കില്ല. അവനാകെ അങ്കലാപ്പിലായി.
“ എന്താടാ വിളിച്ചത് കേട്ടില്ലേ?”
അവനെ ക്ഷണിച്ച് കൊണ്ട് അംബിക ഗേറ്റിനടുത്തേയ്ക്ക് നടന്ന് വന്നപ്പോൾ കണ്ണൻ വേഗം സിബ്ബ് നേരെയാക്കി അങ്ങോട്ട് ചെന്നു. അവൻ സിബ്ബിടുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ വീണ്ടും ഞെട്ടി. ദൈവമേ! ഈ ചെക്കൻ തന്നെ നോക്കി കൈയിൽ പിടിക്കുകയായിരുന്നോ?! എന്തൊരു ധൈര്യം! ചെറിയ പ്രായത്തിലും വെറും അഭാസനായിട്ടാണല്ലോ വീട്ടുകാർ വളർത്തിയേക്കുന്നത്. ഇവനെ നേരെയാക്കിയില്ലെങ്കിൽ നാളെ എന്തായിത്തീരും! അവൾക്ക് സ്വന്തം വിദ്യാര്‍ഥിയുടെ ഭാവിയോർത്ത് ആധിയായി.
“ കേറി വാടാ, നീയെന്താ മടിച്ച് നില്ക്കുന്നത്?” ഉള്ളില്‍ നല്ല വ്യക്ലബ്യത്തോടെയാണെങ്കിലും ടീച്ചറുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് കണ്ണൻ അവരോടൊപ്പം വീടിനകത്തേയ്ക്ക് ചെന്നു.
“ നീയിരിക്ക്… ഞാൻ കുടിക്കാൻ എന്തേലുമെടുക്കാം.”
ടീച്ചർ അകത്തേയ്ക്ക് പോയപ്പോൾ അവൻ വീടാകമാനമൊന്ന് നോക്കി. മറ്റാരും അവിടെയില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. ഇവർ ഒറ്റയ്ക്കാണോ താമസം?
ടിവി സ്റ്റാന്റിന് മേലെ ടീച്ചറുടെയും ഭർത്താവിൻ്റെയും മകളുടെയും ഫോട്ടോ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു. ഹായ്, നല്ലൊരു ചേച്ചി. ടീച്ചറുടെ ചെറിയ പതിപ്പ്. പക്ഷേ ഇവരൊക്കെ എവിടെപ്പോയി? മനസ്സിൽ ജിജ്ഞാസയുണ്ടായി, അപ്പോഴേയ്ക്കും അംബിക ജ്യൂസുമായി വന്നു.
“ ദാ, കുടിക്ക്.”
ട്രേയുമായി അവനിരുന്ന സോഫയിൽ അവനോടൊപ്പം ചേർന്നിരുന്ന് കൊണ്ട് അവൾ തിരക്കി.
“ കണ്ണന്റെ വീടിവിടെ അടുത്താണോ?”
“ അതെ. അരക്കിലോമീറ്റർ പോയാൽ മതി.”
“ ആഹാ… ഇത്ര അടുത്താണെന്ന് അറിഞ്ഞില്ല. അപ്പൊ ഇനി സഹായത്തിന് വിളിച്ചാൽ ആളായല്ലോ.”
“ അല്ല, ടീച്ചറുടെ ഹസ്ബൻ്റ് എവിടെ?”
“ പുള്ളിക്കാരൻ ബഹറിനിലാ. ഇപ്പോൾ വന്നുപോയിട്ട് ഒരു വർഷമായി, ഇനി അടുത്ത വർഷമേ വരൂ.”
“ അപ്പൊ മക്കളൊക്കെ…?”
“ ഓഹ്, ഒരു മോളുണ്ട്. തിരുവനന്തപുരത്ത് ഒരു കോളേജിൽ ചേർന്നു. ഇപ്പൊ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് പഠിക്കുകയാ. അവൾക്കും ടീച്ചറാകാനാ ആഗ്രഹം.” അംബിക അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു.
അവൻ മനസ്സിലോർത്തു. അപ്പൊ ടീച്ചറിവിടെ ഒറ്റയ്ക്കാണ് താമസം. എങ്ങനെയാ ഒരു സ്ത്രീ ഒറ്റയ്ക്കിങ്ങനെ കഴിയുന്നത്! പേടിയാവില്ലേ? അവന്റെ വിചാരങ്ങൾ മനസ്സിലായത് കൊണ്ടാവും അംബിക പറഞ്ഞു.
“ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങനെ കഴിയുന്നു എന്നാകും ചിന്തിക്കുന്നത്. വിളിച്ചാൽ വിളിപ്പുറത്ത് പരിചയക്കാരൊക്കെയുണ്ട്. പിന്നെ ഇപ്പൊ നീയുമുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായല്ലോ. ഭർത്താവും മോളുമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും എന്തേലും ആവശ്യം വന്നാൽ ഓടിവരാൻ നിങ്ങളൊക്കെ ഇല്ലേ? എൻ്റെ പൊന്നുമക്കൾ.”
ചിരിച്ച് കൊണ്ടാണ് അവളത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും, അതവന്റെ ഉള്ളിൽ കൊണ്ടു.
“ങ്ഹാ.. പിന്നേ, നീ ഇറച്ചിയും മീനുമൊക്കെ കൂട്ടുമല്ലോ, അല്ലേ? ഇനി എന്തായാലും ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ മതി.”
“ അയ്യോ വേണ്ട ടീച്ചർ, അച്ഛൻ കാത്തിരിപ്പുണ്ടാവും. ഞാൻ ചെന്നിട്ടേ അച്ഛൻ കഴിക്കൂ.”
“ അതെന്തേ… അമ്മ കാത്തിരിക്കില്ലേ…?” അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അവന്റെ മുഖം മങ്ങി.
“ എനിക്ക് അമ്മയില്ല ടീച്ചറേ… പ്രസവത്തിലേ മരിച്ചുപോയതാ.”
അംബികയുടെ മുഖത്തെ ചിരി മാഞ്ഞു. ആ ചോദ്യം ചോദിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ലെന്ന് തോന്നി.
“ യ്യോ… സോറിയെടാ. ടീച്ചർ ഒന്നുമാലോചിക്കാതെ ചോദിച്ചതാ. സാരമില്ല. അതുപോട്ടെ, എന്നാൽ ഇന്ന് മോൻ അച്ഛന് പകരം അമ്മയുടെ കൂടെയിരുന്ന് കഴിക്ക്… ഒരു ദിവസത്തേക്ക്.”
“ അമ്മയുടെയോ?” അവന്റെ പുരികമുയർന്നു.
“ അതെ… നീയെനിക്ക് മോനെ പോലെയല്ലേ? എന്താ എന്നെ അമ്മയായി കാണാൻ കണ്ണന് വല്ല ബുദ്ധിമുട്ടുമുണ്ടോ?”
ടീച്ചറുടെ ആ ചോദ്യം അവനിൽ കുറ്റബോധമുണ്ടാക്കി. അവർ അവനോട് ചിലത് പറയാതെ പറയുകയാണെന്നും അതിനാണ് വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചതെന്നും അവന് മനസ്സിലായി. അന്ന് ടീച്ചർ സ്നേഹത്തോടെ ഊട്ടിയ ഊണിന്റെ രുചിയും നാവിൽ പേറി അവൻ അവിടുന്ന് സന്തോഷത്തോടെ യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി.
പിന്നീടെന്തായാലും പഠിപ്പിക്കുമ്പോഴൊക്കെ അംബിക ടീച്ചറെ കണ്ണൻ കാമത്തിന്റെ കണ്ണിലൂടെ നോക്കിയില്ലെന്നത് തികച്ചും സത്യമാണ്. വേറെ ഏതൊക്കെ ടീച്ചറുടെ ദേഹത്തിൽ വാണത്തിനുള്ള വക തേടിയാലും അംബിക ടീച്ചറെ അങ്ങനെ നോക്കില്ലെന്ന് അവൻ ശപഥമെടുത്തിരുന്നു.
പിറ്റേന്ന് ക്ലാസിൽ വന്നപ്പോൾ കണ്ണനെ അവൾ സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു. അവന് വേണ്ടി വാങ്ങിയ കുറച്ച് ചോക്ലേറ്റുകൾ കൊടുത്തു. അവനത് വലിയ സന്തോഷമായി. ടീച്ചറുമായി കൂടുതൽ അടുക്കുകയായിരുന്നു അവൻ. ടീച്ചറുടെ വീടിന് മുന്നിലൂടെയാണ് അവൻ ബസ്സിറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടന്നുപോകുന്നത്. അന്ന് ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കുട്ടികളെല്ലാം പോയിട്ടും അവൻ ടീച്ചർക്ക് വേണ്ടി കാത്തുനിന്നു. ഒരുമിച്ച് വീടുകളില്‍ പോയി. പിറ്റേന്ന് അവൾ സ്കൂളിലേക്ക് വരുമ്പോഴും അവൻ ടീച്ചറുടെ വീടിന് മുന്നിൽ കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു, അവളുടെ കൂടെ വരാൻ വേണ്ടി.
അവന് തന്റെ ഒപ്പം നടക്കുന്നത് വലിയ അംഗീകാരമായാണ് കാണുന്നതെന്ന് അംബികയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. അവളും അവനെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട് തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഇടക്കിടയ്ക്ക് ചോക്ലേറ്റുകളോ മിഠായികളോ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ അവന് കൊടുക്കാൻ വേണ്ടി വാങ്ങി കൊണ്ടുവരും.
അവനുമായിട്ട് അല്പം അകലം പാലിക്കണമെന്നും, അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെയാ വൃത്തികെട്ട പേരുദോഷത്തിന് അംബികയും എല്ലാവർക്കും പറഞ്ഞ് ചിരിക്കാനുള്ള വകയാവും എന്നൊക്കെ സജിത ടീച്ചർ അവളെ ഉപദേശിക്കാറുണ്ട്. അതുകരുതി അവൾ അല്പം അകലം പാലിക്കുമ്പോളായിരിക്കും അവൻ അവൾക്ക് വേണ്ടി നെല്ലിക്കയോ മാങ്ങയോ, അങ്ങനെ എന്ത് കിട്ടിയാലും കൊണ്ടുവന്നു കൊടുക്കുന്നത്.
