“ഇവള് നല്ല മുറ്റൻ ചരക്കായല്ലോടാ…!”, നടന്ന് നീങ്ങുന്ന ശരണ്യയുടെ, ഇളകിയാടുന്ന ചന്തികൾ നോക്കി വെള്ളമിറക്കിക്കൊണ്ട്, അച്ചു പറഞ്ഞു.
“വൃത്തി കെട്ടവൻ…! വെറുതെയല്ല എത്ര പുറകെ നടന്നിട്ടും അവള് മൈൻഡ് ആക്കാത്തെ…”, കേട്ട വഴി ചെറുതായി ഗുണദോഷിക്കും വിധം റോഷൻ പറഞ്ഞു…,“ഇതല്ലേ നിന്റെ വായീന്ന് വീഴുന്ന വർത്തമാനം….!”
“പിന്നെ എങ്ങനെ പറയണം…?”, എവിടെയാണ് പാളിയത് എന്ന ചിന്തയോടെ അച്ചു ചോദിച്ചു.
“എങ്ങനേം പറയാം…. പക്ഷെ അതു കേൾക്കുന്ന പെണ്ണിനും കൂടി ഓകെ ആവണം… അല്ലേൽ എന്തു പറഞ്ഞാലും റോങ്ങാ… മനസ്സിലായോ…?”, റോഷൻ പറഞ്ഞു.
“മ്മ്… മനസ്സിലായി…”, കുറച്ച് നേരത്തെ ചിന്തക്ക് ശേഷം അച്ചു പറഞ്ഞു.
റോഷൻ : “എന്തു മനസ്സിലായിന്ന്…?”
“ഞാനൊക്കെ എന്തു പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ലെന്ന് മനസ്സിലായി…!”, അച്ചു ഗതികേട് ബാധിച്ച മട്ടിൽ പറഞ്ഞു.
റോഷൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു… അച്ചുവും ആ ചിരിയിൽ ഒപ്പം കൂടി…
പിന്നീട് ഇരുന്ന സമയമത്രയും റോഷന്റെ മനസ്സിൽ ശരണ്യയുടെ മുഖമായിരുന്നു… അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് പഴയ ഓർമ്മകൾ വീണ്ടും കടന്ന് വരാൻ തുടങ്ങി… _______________________________________________
അന്ന് വൈകുന്നേരം…
ശ്രുതിയുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും പോയ റോഷൻ എങ്ങോട്ടന്നില്ലാതെ കുറേ ദൂരം സൈക്കിൾ ചവിട്ടി. ഒടുവിൽ എത്തി നിന്നത്, പാടത്തിനോട് ചേർന്നുള്ള രാമേട്ടന്റെ കുളത്തിൻ കരയിലാണ്… സ്വതവേ, വിജനമായ ആ ഇടം അവന്റെ സ്ഥിരം വലി സങ്കേതം കൂടിയായിരുന്നു…
ഭാരം തിങ്ങിയ മനസ്സുമായി അവൻ കുറേ നേരം അവിടെ കുത്തിയിരുന്നു… വെള്ളത്തിൽ തന്റെ പ്രതിബിംബം കണ്ട അവന് സ്വയം എന്തെന്നില്ലാത്ത പുച്ഛം തോന്നി…. ശരിക്കും പൊട്ടനായിരുന്നു താൻ… തന്റെ കാമുകിയും കൂട്ടുകാരനും കൂടി കാലങ്ങളായി തന്നെ പറ്റിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പോലും കഴിയാത്ത മരപ്പൊട്ടൻ….!, അലവലാതി അവനെ ഡാർക്ക് അടിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി.
അവന് വികാരങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല… തന്റെ സകല ദുഃഖവും ആ വെള്ളത്തിൽ അലിയും വിധം അവൻ പൊട്ടി പൊട്ടി കരഞ്ഞു… ശ്രുതിയോട് ഒപ്പമുള്ള പഴയ നിമിഷങ്ങൾ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്ന് വന്നു…. അതിൽ വിമൽ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ, അവളുടെയും അവന്റെയും പെരുമാറ്റം റോഷൻ മറ്റൊരു രീതിയിൽ വായിച്ചു കൂട്ടി…
അവന്റെ മനസ്സ് നിയന്ത്രണം തെറ്റി, പല പല ആവേഗങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു…
അവരോട് പ്രതികാരം ചെയ്യണമെന്ന ചിന്തകൾ അവനിൽ മുളപ്പൊട്ടി… തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം അവരോടുള്ള സ്നേഹം അണപൊട്ടി ഒഴുകി ആ ചിന്തയെ തടഞ്ഞു… ആത്മഹത്യാ ചിന്തകൾ മനസ്സിൽ കൂമ്പാരമിട്ടു… അടുത്ത നിമിഷം മരണഭയം അതിന് തടങ്കലിട്ടു…. അവൻ നിർത്താതെ കരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു…. ഇല്ല… ഇനിയും ഒരു പൊട്ടനായി, ഇവരുടെ എല്ലാം കൂടെ ഞാൻ ജീവിക്കില്ല…’, അവൻ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു….
“ഡാ…. പൊട്ടാ….”
ആ നിമിഷത്തിൽ ഏറ്റവും അധികം വെറുക്കുന്ന വാക്ക്, ആരോ തനിക്ക് നേരെ വിളിച്ചത് കേട്ട്, റോഷൻ അനിയന്ത്രിതമായ ദേഷ്യത്തോടെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി… ശരണ്യയാണ്…
“നീയെന്തിനാ ഇവിടെ വന്നിരുന്നത് മോങ്ങുന്നെ…?”, അവന്റെ കണ്ണീരാൽ നനഞ്ഞൊട്ടിയ മുഖം കണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.
കേട്ട പാടെ അവൻ തിരിഞ്ഞ്, കുളത്തിൽ നിന്നും കൈക്കുമ്പിളിൽ വെള്ളം കോരി മുഖത്തേക്കൊഴിച്ചു…
“നീ അപ്പോ ശരിക്കും കരയായിരുന്നോ…?”, അവന്റെ ചെയ്തിയും, കലങ്ങിയ കണ്ണുകളും കണ്ടു, അവൾ തന്റെ സംശയം ഉറപ്പിക്കാൻ എന്നോണം വീണ്ടും ചോദിച്ചു…
“കണ്ണിലെന്തോ പോയി… അതാ…”, പെട്ടന്ന് തന്നെ തന്റെ ഭാവം മാറ്റിക്കൊണ്ട്, അവൻ അവളോട് പറഞ്ഞു….
അത് അത്ര വിശ്വസനീയമല്ലല്ലൊ…!’, എന്ന മട്ടിൽ അവളവനെ നോക്കി ഒന്ന് പിരികം ചുളിച്ചു…
“നീയെന്താ ഇവിടെ…?”, ശരണ്യയുടെ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറാനായി അവൻ ചോദിച്ചു…
ശരണ്യ : “ഞാൻ ശാന്തേച്ചേടെ പറമ്പേന്ന് ചാമ്പക്ക പറിക്കാൻ വന്നതാ… വരുന്നോ…?”
അവൻ ഇല്ലെന്ന്’ തലയാട്ടി… അവൾ രണ്ടാമതൊന്ന് ചോദിക്കാൻ നിക്കാതെ തൊട്ടപ്പുറത്തെ പറമ്പിലേക്ക് നടന്ന് നീങ്ങി…
അവളുടെ പോക്ക് അവൻ ഒരു നിമിഷം നോക്കി… പഴയ യൂണിഫോം പാവാടയും, ടോപ്പുമാണ് ശരണ്യയുടെ വേഷം.. മുട്ടോളം മാത്രം ഇറക്കമുള്ള ആ പാവാടയിൽ, ഒരു മെലിഞ്ഞ സാനിയാ മിർസയെന്നപ്പോലെ അവളുടെ തുടകൾ വെളിയിലേക്ക് കാഴ്ച്ച ഒരുക്കുന്നു… ഇറുകിയ, ആ പഴയ യൂണിഫോം ടോപ്പിൽ ഒതുങ്ങാനാവാതെ, അവളുടെ മുലകളും അരക്കെട്ടും ബട്ടൻസ് ഇപ്പോ പൊട്ടും’ എന്ന് തോന്നിക്കും വിധം തെറിച്ച് നിൽക്കുന്നു…. എന്നും പിന്നിട്ട് കെട്ടി മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള അവളുടെ നീളൻ മുടി, കാറ്റിൽ പാറി അവളുടെ വലത്തേ കവിളിലെ കാക്കപ്പുള്ളിയിൽ ഇടയ്ക്കിടെ മുത്തം വയ്ക്കുന്നു… ഇപ്പോൾ അവളെ കണ്ടാൽ ഒരു പക്ഷെ ആജന്മശത്രുവായ ശ്രുതി പോലും ചിലപ്പോൾ ഈ ശാലീനസൗന്ദര്യം നോക്കി നിന്നുപോകും…
ശ്രുതി… വീണ്ടും അവളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ അവനിലേക്ക് തിരമാലകൾ പോലെ തിരികെയെത്തി… മൈര്…. അവൻ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ പരവശനായി…
റോഷൻ ശരണ്യയിലേക്ക് തന്നെ ഒന്നൂടെ കണ്ണുകൾ തിരിച്ചു … പറമ്പിൽ നിലത്ത്‌ വീണ ചാമ്പക്കകൾ പെറുക്കി ഒരിടത്തേക്ക് കൂട്ടുകയാണവൾ… എന്തോ അവളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അവന് അവിടെ ഇരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല… റോഷൻ പോകാനായി തന്റെ സൈക്കിളിന് അടുത്തേക്ക് നടന്നു..
“ഡാ… ഒന്നിങ്ങു വന്നേ…?”, നടന്നു നീങ്ങുന്ന റോഷനെ നോക്കി ശരണ്യ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു…
വിളി കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
“എന്താ…?”, അവൻ താൽപര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ ഉറക്കെ ചോദിച്ചു…
ഇവരുടെ വിളിച്ചു പറച്ചിലുകൾ പാടത്ത് മാറ്റൊലിയായി മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ശരണ്യ : “ഒന്ന് ഇങ്ങ് വന്നേ…”
“എന്തിനാ…?”, അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നതിനൊപ്പം അവൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
“ദേ… അതൊന്ന് പറിച്ച് തന്നേ…”, അടുത്തെത്തിച്ചേർന്ന റോഷനോടായി, മേലെ മരക്കൊമ്പിലെ ഒരു പഴുത്ത കുല ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു…
“എനിക്കെങ്ങും വയ്യങ്ങ കേറാൻ…”, അവൻ കേട്ടപാടെ മറുപടി നൽകി.
അവന്റെ നിപ്പും മട്ടും കണ്ടാൽ, പോയിട്ട് അത്യാവിശമായി എന്തോ ചെയ്ത് തീർക്കാനുണ്ടെന്ന ഭാവമായിരുന്നു.
“മോൻ കേറണ്ടാ… ഒന്ന് കൈ വച്ച് തന്നാ മതി.. ഞാൻ കേറിക്കോളാം…”, മരത്തിലേക്ക് കേറാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പോടെ അവൾ മുറുമുറുമ്മി…
അവൻ ചിന്തിച്ചു നിന്നു…
ശരണ്യ : “ഒന്ന് കൈ വച്ചേടാ, ഞാൻ ചവിട്ടി കേറിക്കോളാം…”
അവൻ താല്പര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ മരത്തിൽ കൈ വച്ചു.
“അവിടെയല്ലടാ… കുറച്ചും കൂടി കേറ്റി വക്ക്…”, പറയുന്നതിനൊപ്പം, ശരണ്യ തന്റെ കൈ കൊണ്ട് അവന്റെ കൈ പിടിച്ച്, അവൻ വച്ചിടത്ത് നിന്നും കുറച്ചുകൂടി മുകളിലേക്ക് കൈ വപ്പിച്ചു.
