“ഒരർത്ഥത്തിൽ ജയിലർ തന്നെയാടാ…”, അവൾ ഒരു തമാശ പറയും മട്ടിൽ തുടർന്നു… “പ്രസവിച്ചതല്ലെങ്കിലും മുകളിൽ കിടക്കുന്നത് എന്റെ അമ്മ തന്നെയാ… ആ അമ്മയുടെ കാലം കഴിയും വരെ എനിക്കിവിടെ തുടർന്നേ പറ്റൂ…. ഇല്ലേൽ… അവന്റെ കാലം കഴിയണം…”
അവസാന വാചകം പറയവേ, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നേരത്തെക്കൂട്ട് ഒരു തീ എരിഞ്ഞത് റോഷൻ ശ്രദ്ധിച്ചു.
“എനിക്ക് അമ്മയെ ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റുമോ..?”, റോഷൻ ചിന്തയോടെ ചോദിച്ചു.
“അതിനെന്താ…! നീ വാ…”, അവൾ അതീവ സന്തോഷത്തോടെ അവന്റെ കയ്യും പിടിച്ച്, അമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
അകത്തെ മുറിയിൽ കിടക്കുകയായിരുന്ന നിക്സന്റെ അമ്മ റോഷനെ കണ്ട് സംശയത്തോടെ നോക്കി.
“അമ്മേ ഇതെന്റെ കൂടെ പഠിച്ച കൂട്ടുകാരനാ… റോഷൻ”, ശ്രീലക്ഷ്മി അവനെ അമ്മക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി.
അമ്മ റോഷനെ നോക്കി ചിരിച്ചു… അവൻ തിരിച്ചും…
“മോൻ എവിടെത്തെയാ…?”, നിക്സന്റെ അമ്മയുടെ സ്വരം അവരുടെ ശാരീരികമായ വയ്യായ്കകൾ വിളിച്ചോതി.
റോഷൻ : “മങ്ങാട്ടെയാ… പണ്ട് ഞാൻ ഇവിടെ ഒക്കെ വന്നിട്ടുണ്ട്…. അമ്മേടെ കയ്യീന്ന് കൊറെ വെള്ളം വാങ്ങി കുടിച്ചിട്ടുമുണ്ട്… നിക്സനെ എനിക്കറിയാം.”
റോഷന്റെ പറച്ചില് കേട്ട ശ്രീലക്ഷ്മി, പണ്ട് റോഷൻ വന്ന മറ്റൊരു കഥ ഓർത്ത് പഴയ ട്യൂബ് ലൈറ്റ് കണക്ക് അറിയാതെ ചിരിച്ചു… എങ്കിലും ആ കഥ അമ്മയെ ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ അവൾ മുതിർന്നില്ല…
“കാലമാടനാ എന്റെ മോൻ… എല്ലാർക്കും ദുരിതമേ കൊടുക്കൂ… ആവതുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ തന്നെ അവനെ വെട്ടി കൊന്നേനെ…”, നിക്സന്റെ പേര് പറഞ്ഞതും അമ്മയുടെ മറുപടി ഇങ്ങനെയായിരുന്നു….
“വേണ്ട… അമ്മ അധികം പറഞ്ഞു സ്വയം വിഷമിക്കേണ്ടാ…”, ശ്രീലക്ഷ്മി അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിച്ചു കിടത്തി.
റോഷൻ കുറച്ച് സമയം കൂടി അമ്മയുടെ അടുത്തിരുന്ന് വർത്തമാനം പറഞ്ഞു… റോഷനൊപ്പമുള്ള സമയം നിക്സന്റെ അമ്മ വളരേ സന്തോഷവതിയായി കാണപ്പെട്ടു… ഇത് കണ്ട ശ്രീലക്ഷ്മി, കാലങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറം അമ്മ മനസ്സ് തുറന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ആ നിമിഷങ്ങൾ, ഒരു ഓർമ്മക്കെന്നോണം തന്റെ ഫോണിൽ പകർത്തിയെടുത്തു… ഇത് ശ്രദ്ധിച്ച റോഷൻ തന്റെ ഫോട്ടോ എടുക്കുന്നോ…!’ എന്ന മട്ടിൽ, ശ്രീലക്ഷ്മിയെ നോക്കി കളിയായി, കണ്ണുരുട്ടി… ആ ശ്രീനിവാസഭാവം’ കണ്ട് അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു…
“കണ്ടില്ലേ…! ഇതാ അമ്മയുടെ അവസ്ഥ….”, ഇറങ്ങാൻ നേരം ശ്രീലക്ഷ്മി നിസ്സംഗമായി പറഞ്ഞു.
മറുപടിയെന്നോണം റോഷൻ തലയാട്ടി. ശേഷം അവളുടെ ഫോൺ മേടിച്ച്, അവന്റെ നമ്പർ ടൈപ്പ് ചെയ്ത്, തിരിച്ചു നൽകി.
റോഷൻ : “എപ്പോഴെങ്കിലും ഈ ജയിലിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ തോന്നാണെങ്കിൽ വിളിക്കാൻ മടിക്കരുത് … എന്തു പേപ്പർ വർക്കിനും കൂടെ ഞാനുണ്ട്…”
അവൾ നന്ദിപ്പൂർവ്വം പുഞ്ചിരിച്ചു… ശ്രീലക്ഷ്മിയോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് റോഷൻ ആ വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി…
“ഡാ… വിമലിനോടും അച്ചുവിനോടും എന്റെ അന്വേഷണം പറയട്ടോ…?”, പോകാൻ നേരം, പഴയ +2 ക്കാരിയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കും വിധം, അവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
“ഞ്മ്മ്…”, ഒരു തമാശയെന്നോണം അവൻ ഇല്ല’ എന്ന് തോളുകുലുക്കി…
“ഡാ…”, അത് ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട മട്ടിൽ, ദേഷ്യം നടിച്ച് ശ്രീലക്ഷ്മി പറഞ്ഞു.
റോഷൻ ചിരിച്ചു… കൂടെ അവളും… സ്കൂട്ടറിൽ പുറത്തേക്ക് പോകുന്ന അവനെ നോക്കി, അവൾ ഓർമ്മകളിലെ നല്ല നിമിഷങ്ങളിലേക്ക് തിരികെ യാത്ര ചെയ്തു… അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക്, എവിടെയോ മണ്മറഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന ഒരു ഏട്, ഒരു സ്വപ്നം പോലെ തിരികെയെത്തി… അതിനെപ്പറ്റി ഓർത്തതും അവളുടെ മുഖത്ത്‌ മനോഹരമായ ഒരു മന്ദഹാസം വിരിഞ്ഞു … ഒരു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ, ശ്രീലക്ഷ്മി റോഷന്റെ നമ്പർ “സൈക്കിൾ” എന്ന് സേവ് ചെയ്തു.
സ്കൂട്ടറിൽ യാത്ര ചെയ്യവെ, റോഷൻ ഓർത്തതും അതേ ഏടിനെക്കുറിച്ച് തന്നെയായിരുന്നു… _______________________________________________
റോഷനും രേഷ്മചേച്ചിയും തമ്മിലുള്ള സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സ്’, വിമൽ കണ്ടതിന്റെ പിറ്റേ ദിവസം…
ട്യൂഷൻ ക്ലാസ്സ് അന്ന് മൊത്തത്തിൽ ശാന്തമായിരുന്നു. സ്ഥിരം പാമ്പും കീരിയുമായ ശ്രുതിയും ശരണ്യയും ആബ്സന്റ് ആണ്… ശ്രുതിക്ക് പനിയാണെന്ന് റോഷന് അറിയാമായിരുന്നു. ശരണ്യ അവനെ ബാധിക്കുന്ന വിഷയവും അല്ലായിരുന്നു…
അവന്റെ കണ്ണുകൾ തിരഞ്ഞത് മുഴുവൻ അവന്റെ ഉറ്റ ചെങ്ങാതി വിമലിനെയാണ്…. അവനും അന്ന് വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല… അവനിത് എവിടെപോയി..?”, അലവലാതി ആവലാതി കൊണ്ടു….
ട്യൂഷൻ എടുക്കുന്നതിനിടെ റോഷന്റെ ടെൻഷൻ രേഷ്മ ചേച്ചിയും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പിള്ളേർക്ക് ചെയ്യാൻ കണക്കിലെ ഒരു പ്രോബ്ലം ഇട്ടു കൊടുത്തു കൊണ്ട് ചേച്ചി അടുക്കളയിലേക്ക് നീങ്ങി…
“റോഷാ…. ഇതൊന്ന് എടുത്ത് തന്നേടാ …”, ഇടക്ക് പിള്ളേർക്ക് കൊടുക്കാറുള്ള എന്തോ പണിക്ക് വിളിക്കുന്ന ടോണിൽ ചേച്ചി അടുക്കളയിൽ നിന്നും വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
റോഷൻ ബുക്ക് മടക്കി വച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു… അവൻ ചെന്നതും, ചേച്ചി അവന്റെ കയ്യിൽ വലിച്ചു, കുട്ടികൾ ആരും പെട്ടന്ന് ശ്രദ്ധിക്കാത്ത ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് മാറ്റി നിർത്തി.
“വിമലിനോട് സംസാരിച്ചോ..?”, ചേച്ചിയുടെ ചോദ്യം വളരെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിലായിരുന്നു.
“ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…”, റോഷനും മറുപടിയിൽ അതേ രഹസ്യസ്വഭാവം കാത്തു.
രേഷ്മ ചേച്ചി : “എന്നിട്ട് അവനെവിടെ…?”
റോഷൻ : “അറിയില്ല ചേച്ചി…. ഞാൻ തിരിച്ചു പോകുമ്പോ, പോയി സംസാരിക്കാം”
രേഷ്മ ചേച്ചി : “എന്നാ അധികം വൈകിക്കണ്ടാ… കുറച്ചു നേരത്തെ തന്നെ ഇറങ്ങിക്കോ…”
റോഷൻ തലയാട്ടി… ചേച്ചി അവനോട് പോയ്ക്കൊള്ളാൻ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാട്ടി…
തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയ റോഷൻ, പെട്ടന്ന് അടുത്തെങ്ങും ആരും ഇല്ലെന്ന് കണ്ടതും പെട്ടന്ന് മടങ്ങിയെത്തി, ചേച്ചിയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു മുത്തം വച്ചു, വീണ്ടും തിരികെയോടി…. അവന്റെ അപ്രതീക്ഷിതമായ പ്രവർത്തിയിൽ ഒന്ന് നടുങ്ങിയെങ്കിലും, തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം, അവൻ ചെയ്തത് ആരും കണ്ടില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ച്‌, രേഷ്മ കുസൃതിയോടെ സ്വയം ചിരിച്ചു. *** *** *** *** ***
സൈക്കിളിന്റെ സ്റ്റാന്റ് തട്ടി, ധൃതിയിൽ കയറാൻ ഒരുങ്ങവെ പിന്നിൽ നിന്നും ഒരു അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു വിളി റോഷനെ തേടിയെത്തി.
“ഡാ… നിക്ക്… ഞാനുമുണ്ട്…”
വിളിയോടൊപ്പം, കൊലുസ്സ് കിലുങ്ങുന്ന ശബ്ദം കൂടി കേട്ട്, റോഷൻ തിരിഞ്ഞു… നോക്കിയപ്പോൾ ശ്രീലക്ഷ്മിയാണ്…. ദൈവമേ… ഇവളെന്താ ഇവിടെ…?”, റോഷൻ മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു… അപ്പോഴേക്കും ശ്രീലക്ഷ്മി വേഗത്തിൽ നടന്നു അവന്റെ അരികിൽ എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു.
“നീയെ..ന്താ നേര..ത്തെ…?”, അവൻ സംശയരൂപേണ ചോദിച്ചു.
“സാറെന്താണാവോ നേരത്തെ..?”, അവളുടെ മറുപടി ഒരു മറുചോദ്യമായിരുന്നു.
“ശ്രുതിക്ക് സുഖമില്ലല്ലോ… അപ്പോ… ഒന്നു… കാണാമെന്ന് വച്ചു…”, റോഷൻ ഉരുണ്ടു.
