🌹🌹ചന്ദന നിറമുള്ള രാവുകള്‍🌹🌹അടിപൊളി  

“ഈശ്വരാ!”

അനിതയും രവിശങ്കറും ഒരുമിച്ചു പറഞ്ഞു.

“നിന്‍റെ ബാങ്കില്‍ ഇനി ബാലന്‍സ് ആയിട്ട് എന്തേലും ബാക്കിയുണ്ടോ ഇര്‍ഫാനെ?”

അനിത വിവേചിക്കാനാവാത്ത ഭാവത്തോടെ ഇര്‍ഫാനെ നോക്കി.

“ഞാനിവന് എന്തോ നക്കാപ്പിച്ച ഹെല്‍പ്പ് ചെയ്ത കാര്യമല്ലേ ഇവന്‍ അനിതയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ?”

ഇര്‍ഫാന്‍ അവളുടെ നേരെ നോക്കി ചോദിച്ചു.

“ഇവന്‍ സ്വന്തം ലൈഫ് മാറ്റിവെച്ച് എനിക്ക് വേണ്ടി എന്ത് ചെയ്തു എന്നൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ അനിതയോട്, ഉവ്വോ?”
അനിത രവിശങ്കറെ നോക്കി.

“അതാ ഇവന്‍ അനിതേ…മറ്റുള്ളവര്‍ ചെയ്ത ഏറ്റവും ചെറിയ സഹായം പോലും ജീവിത കാലം മുഴുവനും ഒരിക്കലും മറക്കാതെ ഇവന്‍ സൂക്ഷിക്കും ….. പക്ഷെ ഇവന്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ചെയ്ത ഏറ്റവും സഹായം സ്വന്തം ഭാര്യയോട് പോലും പറയില്ല….”

അനിത രവിശങ്കറെ അദ്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.

“ഒന്ന് എനിക്ക് തീര്‍ച്ചയാണ്…ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഭാഗ്യവതിയായ പെണ്ണാണ്‌ അനിത..അല്ലെങ്കില്‍ ഇവനെ അനിതയ്ക്ക് കിട്ടില്ലായിരുന്നു…”
അനിത ഇര്‍ഫാന്‍റെ നേരെ കൈകള്‍ കൂപ്പി.
കയ്യുയര്‍ത്തി അത് ഇര്‍ഫാന്‍ വിലക്കി.

“ഏകദേശം മാസങ്ങളോളം എനിക്ക് ആശുപത്രിയില്‍ കഴിയെണ്ടിവന്നിട്ടുണ്ട്..സാധാരണ ആശുപത്രിയല്ല…വട്ടിന് ചികിത്സ കിട്ടുന്ന ആശുപത്രിയില്‍…ഡോക്ടേഴ്സ് ഒക്കെ എന്നെ പറ്റെയങ്ങു ഉപേക്ഷിതാ..നേരെയാകില്ല എന്ന് ഉറപ്പിച്ച കേസാരുന്നു എന്‍റെ… മെഡിക്കല്‍ സയന്‍സില്‍ അത്ര എഫക്റ്റീവ് ആയ മെഡിസിന്‍ ഇല്ലാത്ത ചെലപ്പം എനിക്ക് മാത്രം വന്നിട്ടുള്ള രോഗം…”
അത് പറഞ്ഞ് ഇര്‍ഫാന്‍ ചിരിച്ചു.

“ഡോക്ടേഴ്സ് ഒക്കെ തോറ്റ് തുന്നംപാടി, സുല്ലിട്ട്‌ എന്‍റെ കേസ് പെര്‍മനന്‍റ്റ് ആയി അങ്ങ് ക്ലോസ് ചെയ്യാനിരുന്നപ്പഴാ ഇവന്‍ വരുന്നേ…പേരിന്റെ കൂടെ ഭട്ടതിരി എന്ന് വെക്കാത്ത രവിശങ്കര്‍! ജോനകന്‍, മാംസാഹാരി, മേത്തന്‍, ജിഹാദി മുസ്ലീം…ഇങ്ങനെയൊക്കെയല്ലേ പലരും ഇപ്പോ എന്‍റെ കൂട്ടത്തെ വിളിക്കുന്നെ? പക്ഷെ രവിയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഹറാമായില്ല…ഹാള്‍ മാര്‍ക്ക് നയന്‍ വണ്‍ സിക്സ് ഹലാല്‍…എന്‍റെ കൂടെ കിടന്നു, ഉറങ്ങി, ഭക്ഷണം കഴിച്ചു, എന്നെ ശുശ്രൂഷിച്ചു, എന്‍റെ വഴക്കോ പുലഭ്യമോ ഗൌനിക്കാതെ കൂടെനിന്നു…ഒന്നും രണ്ടും ദിവസമല്ല ആറു മാസം! ആ ആറുമാസമില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഇന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ അനിതയുടെ മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കില്ല, ഇവന്‍ പ്രസിഡന്‍റ്റ് ആയ റോക്ക് ഫില്ലര്‍ ഫൌണ്ടേഷനില്‍ വൈസ്പ്രസിഡന്‍റ്റായി മാസാമാസം ലക്ഷങ്ങള്‍ ശമ്പളം വാങ്ങി ബാങ്കിലിടില്ല….”

ഇര്‍ഫാന്‍ അനിതയെ നോക്കി.

“സോറി…എനിക്ക് ലോകത്തുള്ള രത്നഖനികള്‍ സമ്മാനമായി നല്‍കാനുള്ള ആസ്തിയില്ല…അത് തന്നാല്‍പ്പോലും ശരിക്കുള്ള സമ്മാനമാവുകയില്ലെങ്കിലും…അതുകൊണ്ടാണ്..അതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് …ഈ ചെറിയ സമ്മാനം…”

ഇര്‍ഫാന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു.
അനിതയുടെയും രവിശങ്കറിന്‍റെയും.

അദ്ധ്യായം – മൂന്ന്‍

രവിശങ്കര്‍ പുറത്തേക്ക് വന്നപ്പോള്‍ പത്മജ വരാന്തയില്‍, ചാരുകസേരയില്‍, കൈയ്യില്‍ രാമായണവുമായി…

“അമ്മ ഉറങ്ങീല്ലേ ഇനീം?”

അവന്‍ ചോദിച്ചു.

“സാധാരണ ലേറ്റ് ആണ് മോനെ, എന്നും..പതിനൊന്ന് കഴിയും…ഇന്ന് പക്ഷെ പതിനൊന്ന്‍ ആയിട്ടും എന്തോ ഉറക്കം വന്നില്ല. അപ്പൊ അല്‍പ്പം വായിക്കാന്ന് വെച്ചു…”

രവി ചിരിച്ചു.

“എവിടെ അനി? ഉറങ്ങിയോ?”

“ഹ്മം..അനിത ഇന്ന് അല്‍പ്പം നേരത്തെ ഉറങ്ങി…”

“അതെന്താ?

പെട്ടെന്ന് ആ ചോദ്യം വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് പത്മജയ്ക്ക് തോന്നി. ഒഴിവാക്കാമായിരുന്ന ചോദ്യം.
അനിതയ്ക്ക് മെന്‍സസ് തുടങ്ങിയത് ഇന്ന് മുതല്‍ക്കാണ്. അതിന്‍റെ അല്‍പ്പം അസ്വാസ്ഥ്യവുമുണ്ടവള്‍ക്ക്.

“എനിക്കറിയാം മോനെ…”
പത്മജ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.

“ഞാന്‍ അറിയാതെ ചോദിച്ചതാ…”

“ഹേയ് ..അതിനു കുഴപ്പമില്ല…”

അവനും ചിരിച്ചു.

“എപ്പഴും തിരക്കായത് കൊണ്ട് ചോദിക്കാന്‍ മറക്കും…മോന് ഇവിടെ കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ അല്ലെ?”

“എന്ത് കുഴപ്പം അമ്മെ? എല്ലാം മോര്‍ ദാന്‍ ഇനഫ്‌ അല്ലെ, ഇവിടെ?”

പത്മജ ചിരിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് രവി ഒരു കാര്യമോര്‍മ്മിച്ചത്.

“അമ്മെ, ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞാല്‍…”

പത്മജ അവനെ സംശയത്തോടെ നോക്കി. എന്തായിരിക്കും?
എന്തോ ഗൌരവമുള്ള സംഗതിയാണ്.
അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു മുഖവുരയുടെ ആവശ്യമില്ല.

“പറയൂ മോനെ! അതിനു എന്തിനാ ഒരു ആമുഖമൊക്കെ?”

“അല്ല, അമ്മയ്ക്ക് ചിലപ്പോള്‍ ഇഷ്ടാവില്ല ഞാന്‍ പറയാന്‍ പോണ കാര്യം!”

പത്മജയുടെ നെഞ്ചിടിച്ചു.
ഈശ്വരാ!
ഇഷ്ടമില്ലാത്ത കാര്യമോ?
എന്തായിരിക്കും?

“അത് കൊഴപ്പില്ല കുട്ടീ…മോനോട് എനിക്ക് എന്തായാലും ദേഷ്യം ഒന്നും തോന്നില്ലല്ലോ…”

അവര്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“അമ്മെ…എനിക്ക് ആ ബാലമുരളിയെ അറിയാം…”

പത്മജ അത് കേട്ട് അല്‍പ്പമൊന്നു പരുങ്ങി. ഈശ്വരാ, രവിയ്ക്ക് എങ്ങനെ അത് മനസ്സിലായി? ഇനി എന്തൊക്കെയറിയാമായിരിക്കും?

“മോനെ, ഞാന്‍…”
പത്മജയില്‍ നിന്നും ജാള്യതയും വെപ്രാളവും നിറഞ്ഞ ശബ്ദം കടന്നുവന്നു.

“അമ്മെ, ഒരു കാര്യം…”

രവിശങ്കര്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ പത്മജയെ നോക്കി.

“ഒരു കാര്യം ഞാന്‍ വളരെ സ്നേഹപൂര്‍വ്വം പറയാം…ഒന്നാമത് ഞാന്‍ ആ വിഷയത്തെ കാണുന്നത് എന്‍റെ സ്വന്തം അമ്മയാണ് ആ സ്ഥാനത്ത് ഉള്ളത് എന്ന് കരുതിയിട്ടാണ്. അതുകൊണ്ട് ഒരു തരത്തിലുമുള്ള ചമ്മലും വേണ്ട..നല്ല ഒരു ഫ്രെണ്ട് ആണെന്ന് കരുതിത്തന്നെ എന്നോട് അമ്മയ്ക്ക് സംസാരിക്കാം…”

അത് കേട്ട് പത്മജ ഒന്നാശ്വസിച്ചു.

“മോനെ, ബാലമുരളി എന്നോട് കുറെക്കാലമായി പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യുന്നു, ഞാന്‍ ഇതുവരെ റെസ്പോണ്ട് ചെയ്തിട്ടില്ല…അതുകൊണ്ട് അയാള്‍ എന്നെ അന്ന് അവിടെ വെച്ച് കയറിപ്പിടിച്ചു…അത് മോന്‍റെ ഫ്രെണ്ട് കണ്ടു…അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല…”

രവി പുഞ്ചിരിച്ചു.

“ഇനിയിപ്പോ ഈ ഏജില്‍ ഒരു അലയന്‍സ് ഒന്നും ശരിയാവില്ല മോനെ. മാത്രല്ല, അതൊന്നും ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു കൂടിയില്ല…അത്കൊണ്ട് മോനാ ഇഷ്യൂ വിട്ടേക്കൂ,”

അദ്ധ്യായം നാല്

“അനീ, എന്തെങ്കിലും കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ നീ?”

വെയില്‍ തെളിഞ്ഞെങ്കിലും കുന്നിന്‍ ചരിവുകളില്‍ തളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന മഞ്ഞിനെയുലച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് തന്ന തണുപ്പറിഞ്ഞ് രവിശങ്കര്‍ അനിതയോട് ചോദിച്ചു. അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു അയാള്‍.

“ഇല്ല രവിയേട്ടാ…ഒരു ശബ്ദോം കേക്കണില്ല്യ…ദൂരേം അടുത്തും ഒക്കെ ആളുകള്‍ ഉണ്ട്…പക്ഷെ…”

തടാകത്തിനും നഗരത്തിനുമിടയില്‍ ഏപ്രില്‍ മാസത്തിന്‍റെ വെയിലിനോടൊപ്പം ഇളം മഞ്ഞ് പാറിനടക്കുന്നുണ്ട്. എം ടി എഴുതിയത് പോലെ പകലുറക്കത്തില്‍ കാണുന്ന ഒരു സ്വപ്നം പോലെ മഞ്ഞുമലകള്‍ നിറഞ്ഞ ഈ ടൂറിസ്റ്റ് നഗരം മനോഹരിയായി കിടക്കുകയാണ്.

“സംഗീതമുണ്ട് ചുറ്റിലും അനീ…”

+64

0