🌹🌹ചന്ദന നിറമുള്ള രാവുകള്‍🌹🌹അടിപൊളി  

അവളെ ഒന്ന് ചുംബിച്ച് രവി ശങ്കര്‍ പറഞ്ഞു. ചുംബനത്തിന്റെ മധുരം സിരകളെ ത്രസിപ്പിച്ചെങ്കിലും അവള്‍ പെട്ടെന്ന് ചുറ്റുമൊന്നു നോക്കി. ദൂരെയും അരികെയുമുള്ള പ്രണയിനികള്‍ അവരവരുടെ ലോകത്താണ്. മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക് കണ്ണുകളയയ്ക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സമയമില്ല.

“മനസ്സുകൊണ്ട് പോലും സങ്കല്‍പ്പിക്കാനാവാത്തത്ര നേര്‍ത്ത ശബ്ദങ്ങള്‍ ഇണചേരുമ്പോള്‍
താളമുണ്ടാവുന്നു…ആ താളമാണ് നിശബ്ദത…നിശബ്ദത താളമാണ്..ശബ്ദമാണ്…”

“ശബ്ദങ്ങള്‍ ഇണചേരുക്യെ? ന്ന്വച്ചാല്‍?”

അവള്‍ അയാള്‍ക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. അവര്‍ക്ക് മുമ്പില്‍ ബിര്‍ച്ച് മരങ്ങള്‍ ഇളംമഞ്ഞണിഞ്ഞ് അപ്പുറത്തെ, ദൂരെയുള്ള കൊടുകുടികളെ മറച്ചു നിന്നു.

“ന്ന്വച്ചാ…”

രവി ചുറ്റും നോക്കി.

“നോക്ക്..ഇപ്പഴാ ഒരു കാറ്റ് വരണില്ല്യെ? കാറ്റാടിമരങ്ങളെ ഒക്കെ അനക്കി വരണത് കണ്ടോ കാറ്റ്…? പുരുഷനാണവന്‍..കാറ്റ് പുരുഷനാണ്…ദിപ്പോ, നോക്ക്യേ…നമ്മടെ മുമ്പിലെ മരത്തെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യാണ് അവന്‍…കണ്ടോ ഇപ്പം മരം മൊത്തം അനങ്ങുന്നെ? കാറ്റിന്‍റെ ശബ്ദോം മരത്തിന്‍റെ ശബ്ദോം ഇണചേരുന്നു…താളമുണ്ടാകുന്നു…സംഗീതമുണ്ടാകുന്നു…”

അനിത രവിശങ്കറെ പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി.

“ന്ന്വച്ചാ ഒരു സയലന്സും സയലന്‍സ് അല്ല…സയലന്‍സ് ഈസ് ദ മിക്സ് ഓഫ് എ പ്ലിതോറ ഓഫ് സൌണ്ട്സ്….”

“വൌ!!”

അനിത അവനെ അഭിനന്ദിച്ചു നോക്കി.

“കൊള്ളാല്ലോ ഒബ്സര്‍വേഷന്‍! രവിയേട്ടന്‍ ശരിക്കും എന്‍ജിനീയറാ കവിയാ?”

“ഓഫീസില്‍ എന്‍ജിനീയര്‍…”

അവന്‍ വീണ്ടും അവളെ ചുംബിച്ചു. ഇത്തവണ അവള്‍ ചുറ്റും നോക്കിയില്ല.

“നിന്‍റെ മുമ്പില്‍ കവി…”

ചുംബനത്തിനു ശേഷം അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ വജ്രസൌന്ദര്യത്തിലേക്ക് നോക്കി അവന്‍ പറഞ്ഞു.
ഹിമാലയത്തിന്റെ താഴെയുള്ള ഈ നഗരത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ ദിവസമാണത്. ഇനി ഡെറാഡൂണ്‍, മുസ്സോറി, ഗാങ്ങ്ടോക്, മൌണ്ട് അബു…എല്ലാം കാണണമെങ്കില്‍ രാവിലെ പോകണം എന്ന് രവി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അനിതയാണ് വിലക്കിയത്, പ്ലീസ് രവിയേട്ടാ, ഇവിടുന്ന് പോകാന്‍ തോന്നണില്ല്യ, ഒരൂസം കൂടി, പ്ലീസ്…എന്ന് അവള്‍ കെഞ്ചിയപ്പോള്‍ രവിയ്ക്ക് മറുത്ത് പറയാന്‍ തോന്നിയില്ല.
താഴ്വാരം മഞ്ഞില്‍ പുതഞ്ഞു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍, അവര്‍ നില്‍ക്കുന്ന, മെക്സിക്കന്‍ ട്യൂലിപ്പുകള്‍ മതില്‍ തീര്‍ക്കുന്നയിടത്തിനു മേലെ ഫ്ലെമിങ്കോകള്‍ കൂട്ടമായെത്തിയപ്പോള്‍, രവിശങ്കര്‍ നിയന്ത്രണമറ്റ് അവളെ നോക്കി.
അവളുടെ വിമോഹനമായ അധരത്തിലെ തളിര്‍ത്തേനും പ്രണയത്തിന്‍റെ പവിഴമുത്തുകള്‍ കുടപിടിക്കുന്ന കണ്ണുകളിലെ തീവ്രഭംഗിയും പാരിജാതമലരിന്റെ മൃദുത്വമുള്ള കവിളുകളിലെ പ്രണയ പേലവത്വവും,
താഴമ്പൂക്കുരുന്നുകള്‍ സുഗന്ധം തീര്‍ത്ത നീണ്ടമുടിയിഴകളും പ്രണയം കനവ് നോറ്റ് വിതുമ്പുന്ന മാറിടവും ഹൃദയത്തിലെ പ്രണയ ദീപനാളം തിളക്കം നല്‍കുന്ന സ്വര്‍ണ്ണവര്‍ണ്ണമുള്ള വയറിന്‍റെ ഭംഗിയും ഞരമ്പില്‍ തീ നിറയ്ക്കുന്ന നിതംബഭംഗിയും രവിശങ്കറെ പരവശനാക്കി.
ട്യൂലിപ്പുകള്‍ നിറഞ്ഞ ആ പ്രണയ കുടീരത്തില്‍, അവന്‍ അവളെ അമര്‍ത്തിപ്പുണര്‍ന്നു.

“രവിയേട്ടാ…”

അവള്‍ കുതറിക്കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി.

“ന്താ ഇദ്? ആളുകള്‍…..! കാണും..മോശാണ്…”

അവള്‍ മറ്റെന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിന് മുമ്പ് അയാളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ അവളുടെ അധരത്തെ കീഴ്പ്പെടുത്തിയിരുന്നു. മഞ്ഞിന്‍റെ ചിറകുകള്‍ വിടര്‍ത്തി കാലം തങ്ങള്‍ക്ക് ചുറ്റും പറക്കുന്ന ആ സമയം, അവന്‍റെ ബലിഷ്ടമായ കരവലയത്തില്‍, അധരത്തിന്റെ ചൂടില്‍ കുതിര്‍ന്ന മധുരമറിയവെ അനിത സ്ഥലമോ സമയമോ ഗൌനിക്കാന്‍ വിസമ്മതിച്ചു.
ഒരേയൊരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യം മാത്രമറിയാന്‍ അവളുടെ മനസ്സ് വെമ്പി.
രവിശങ്കറിന്റെ കൈകള്‍ തന്‍റെ പിമ്പിലേക്ക് നീളുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. അടുത്ത നിമിഷം നിതംബത്തിന്റെ കനപ്പില്‍ കൈകള്‍ അമരുന്നതും. അപ്പോള്‍ അവളുടെ മുലകളുടെ ഭാരം മുഴുവന്‍ അവന്‍റെ വിരിഞ്ഞ നെഞ്ചില്‍ അമര്‍ന്നു. ശരീരത്തിന്‍റെ വിതുമ്പല്‍ അസഹ്യമായപ്പോള്‍ അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ തുറന്ന് അവനെ നോക്കി.
അവനും അതറിഞ്ഞ് കണ്ണുകള്‍ തുറന്നു.

“നമുക്ക്, രവിയേട്ടാ, കോട്ടേജിലേക്ക് പോകാം…”

അവള്‍ അവന്‍റെ കാതില്‍ മന്ത്രിച്ചു.

“ന്തിനാ മോളൂ?”

“രവിയേട്ടന് അവിടെ വെച്ച് എന്നെ സ്നേഹിക്കാന്‍…എനിക്ക് രവിയേട്ടനെ സ്നേഹിക്കാന്‍…”

“നിന്നെ എങ്ങനെയാ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്ക്വ ന്‍റെ പെണ്ണേ?”

“എന്‍റെ ദേഹത്തിന്‍റെ ശിലയഴകില്‍ തൊട്ട്…”

“ശിലയഴകോ? ഓ! മനോഹരമായ കവിത!”

“ഞാന്‍ രവിയേട്ടന്റെ കവിതയല്ലേ?”

“ഞാന്‍ നിന്നിലേക്ക്‌ കുറെ മയിലിണകളെ പറത്തിവിടാന്‍ പോകുന്നു… നീ പറഞ്ഞ ദേഹത്തിന്‍റെ ശിലയഴകിലേക്ക്…എന്‍റെ ചുണ്ടുകള്‍ വിരലുകള്‍, നെഞ്ച്, എന്‍റെ അരക്കെട്ട്, പിന്നെ അഗ്രത്ത് വിടര്‍ന്ന പൂവുള്ള സൃഷ്ടിയുടെ താമരത്തണ്ടിലേ ചൂട് ..ഇതിനെയൊക്കെ നിന്നിലേക്ക്‌…”
“അയ്യേ…”

അനിത ചിരിച്ചു.

“അവസാനം പറഞ്ഞത് ന്താ രവിയേട്ടാ…സൃഷ്ടിയുടെ താമരത്തണ്ടോ?”

“യൂ ഹേഡ് ഇറ്റ്‌…”

രവിയും ചിരിച്ചു.

“എങ്കില്‍ പോകാം..ഇപ്പം …പെട്ടെന്ന്..കൊട്ടേജിലേക്ക്..വാ…”

അവള്‍ അവനെ പിടിച്ചു വലിച്ചു.

രണ്ട് മിനിറ്റ് ദൂരം മാത്രമേ കൊട്ടേജിലേക്കുള്ളൂ. അനിതയുടെ ദേഹം വിറപൂണ്ടിരുന്നു. മാറും അരയും വികാരതീവ്രതയില്‍ വെന്തു നീറുന്നത് അവളറിഞ്ഞു.
കൊട്ടേജിലെത്തിയപ്പോള്‍ മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഇന്നലെ പരിചയപ്പെട്ട മനീഷയും അവളുടെ കാമുകന്‍ സുഷാന്തും.

“ദീദി, ഭയ്യാ…”

മനീഷ പറഞ്ഞു.

“എവിടെപ്പോയിരുന്നു, ഞങ്ങള്‍ ഒരു സമ്മാനം കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട്…”

അത് പറഞ്ഞ് അവള്‍ അനിതയുടെ നേര്‍ക്ക് ഒരു പാക്കറ്റ് നീട്ടി.

“സമ്മാനമോ? ”

അനിത ചോദിച്ചു.
മനീഷ ചിരിച്ചു.

“ഇത് ഇന്നലെ ഇവനെ സേവ് ചെയ്തതിന് പ്രതിഫലമായി ഒന്നുമല്ല കേട്ടോ! പ്രതിഫലം തന്ന് തീര്‍ക്കാവുന്ന ഒരു ഹെല്‍പ്പ് ആയിരുന്നില്ലല്ലോ അത്!”

ഇന്നലെ വൈകുന്നേരമായിരുന്നു സംഭവം. ജയന്‍റ്റ് വീലില്‍ നിന്ന് എങ്ങനെയോ കാലു വഴുതി സുഷാന്ത് താഴേക്ക് വീണു. നിലത്ത് കിടന്ന ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക്ക് പാളിയില്‍ നിന്ന് അവന്‍ പിന്നെ തെറിച്ചത്‌ പുറത്തേക്ക്, നിരത്തിലേക്കായിരുന്നു. അപ്പോള്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പാഞ്ഞു വന്ന ഒരു ബൈക്കിന്‍റെ മുമ്പിലേക്ക് വീഴുമായിരുന്നു, സമീപം നിന്ന രവിശങ്കര്‍ അവനെ വലിച്ച് മാറ്റിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍!
അതിന്‍റെ നന്ദി പ്രകടനമാണ് ഈ സമ്മാനം.

“പ്ലീസ്, ദീദി, ”

മനീഷ അനിതയോട് കെഞ്ചി.

“ഇത് വാങ്ങൂ, ഇല്ലെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വിഷമമാകും!”
അവളുടെ മുഖഭാവം കണ്ടിട്ട് രവിശങ്കറിന്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു.

“വാങ്ങിക്കോളൂ അനീ, ”

അവന്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ അനിതയോട് പറഞ്ഞു.
മുറിയിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞ് അനിത പെട്ടെന്ന് ഡോര്‍ അടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. എന്നിട്ട് രവിയെ പുണര്‍ന്നു പിടിച്ചു.

+64

0