🌹🌹ചന്ദന നിറമുള്ള രാവുകള്‍🌹🌹അടിപൊളി  

“തിരുമേല്‍ത്തറയില്‍ ആദ്യം വെളക്ക്‌ വെച്ച് കഴിഞ്ഞ് കനലാടി നരസിംഹാവതാരം പാടാന്‍ കൊട്ടിലിന്നടുത്ത് നിന്നില്ലേ? അത് രവിയാരുന്നു…എന്നിട്ട് മോളല്ലേ രവിയ്ക്ക് വിഷ്ണു മൂര്‍ത്തീടെ പ്രതിഷ്ഠാപനഗീതം ചൊല്ലിക്കൊടുത്തെ? മാസം ഒന്നല്ലേ ആയുള്ളൂ അത് നടന്നിട്ട്! എന്നിട്ടിത്ര വേഗം അങ്ങട് മറന്നോ! കൊള്ളാം!”

അനിതയുടെ മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടര്‍ന്നു.

“ഈശ്വരാ…”

അനിതയുടെ മുഖം മാറിയത് കണ്ട് പത്മജ കണ്ണുകള്‍ അടച്ച് മന്ത്രിച്ചു.
അനിതയും അത് തന്നെയോര്‍ത്തു.
അന്ന് ചടങ്ങ് കഴിഞ്ഞ് പോയപ്പോള്‍ അയാള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത് ഇപ്പോഴും തന്‍റെ മനസ്സിലുണ്ട്.
പുരുഷന് ഇത്രയും വശ്യതയൊക്കെ ഉണ്ടാവുമെന്ന് അന്നാണ് അറിയുന്നത്.
എന്തൊരു തേജസ്സുള്ള മുഖം!
കണ്ണുകള്‍ രണ്ടു സൂര്യകാന്തങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ തുളച്ചു തപിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി.
കണ്ടുമുട്ടിയ പുരുഷന്മാരൊക്കെ തന്നില്‍ താല്‍പ്പര്യം കാണിക്കുന്നത് പുതിയ ഒരു കാര്യമാല്ലത്തതിനാല്‍ അന്നതൊരു വെറും ഭ്രമം എന്ന് മാത്രമേ കരുതിയുള്ളൂ.
അത് പക്ഷെ അങ്ങനെയല്ല എന്നിപ്പോള്‍ മനസ്സിലായിരിക്കുന്നു.
അനിതയ്ക്ക് അഭിമാനം തോന്നി.
താന്‍ സുന്ദരിയാണ് എന്ന് എല്ലാവരും അഭിപ്രയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും രവിശങ്കറിനെപ്പോലെ അഭൌമ തേജസ്സുള്ളയാള്‍ തന്നിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കപ്പെടുമെന്ന് അവള്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല.

“രവീടെ ഫോട്ടോ വല്ലതും കൈയ്യിലുണ്ടോ ഗിരീ?”

പത്മജ ചോദിച്ചു.

“പത്മേടത്തി എന്താ ഈ പറയണേ?”

അയാള്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മൊബൈല്‍ എടുത്തു.
“പണ്ടത്തെ മാതിരി ആരാ ഇപ്പൊ ഫോട്ടോ കൊണ്ടൊക്കെ നടക്കണേ? അതൊക്കെ മൊബൈലില്‍ ഉള്ളപ്പം?”

“മൊബൈലില്‍ ഉണ്ടോ എന്നാ ചോദിച്ചേ ഗിരി,”

പത്മജ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
ഗിരീഷ്‌ മൊബൈല്‍ ഗ്യാലറി തുറന്നു.

“നോക്ക് പത്മേടത്തി…”

അയാള്‍ മൊബൈല്‍ അവരുടെ നേരെ കൊണ്ടുവന്ന് സമീപത്ത് നിന്നു.

അപ്പോള്‍ അയാളുടെ കൈത്തലം അവരുടെ കൈത്തണ്ടയില്‍ മുട്ടുന്നതും അവര്‍ പെട്ടെന്ന് അകന്നു നില്‍ക്കുന്നതും അനിത കണ്ടു.
അനിതയ്ക്ക് അമ്മയോട് ബഹുമാനമേറി.
സുന്ദരിയാണ് അമ്മ.
ഇപ്പോള്‍ ഏഴ് വര്‍ഷമായി അച്ഛന്‍ മരിച്ചിട്ട്.
മരിക്കുമ്പോള്‍ തനിക്ക് പതിനാറ് വയസാണ് പ്രായം.
അമ്മയ്ക്കന്നു മുപ്പത്തിയഞ്ച് വയസ്സ് മാത്രമേ പ്രായമുള്ളൂ.
ഡിഗ്രിയ്ക്ക് ചേര്‍ന്ന വര്‍ഷമാണ്‌ അമ്മയുടെ വിവാഹം.
വിവാഹത്തിന് ശേഷമാണ് അമ്മ ഡിഗ്രി കമ്പ്ലീറ്റ് ചെയ്തത്. ബി എഡ് ചെയ്ത് പിന്നെ ടീച്ചറായത്.
അച്ഛന്റെ മരണശേഷം അമ്മ എത്ര ഒതുങ്ങിയാണ് ജീവിക്കുന്നത്!
ഒഴിവാക്കാനാവാത്ത ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കല്ലാതെ ഒരിക്കലും വെളിയില്‍പ്പോലും പോകില്ല.
ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്കൂള്‍, വീട്, അമ്പലം ഇത് മൂന്നുമാണ് അമ്മയുടെ ലോകം.
അതിനിടയില്‍ അമ്മയുടെ സൌന്ദര്യവും മാദകത്വവും മൂലം എത്രയോ പ്രലോഭനങ്ങള്‍!
എത്രയോ അതിക്രമങ്ങള്‍!
കയ്യേറ്റങ്ങള്‍!
അവയ്ക്കൊന്നും വഴങ്ങാതെ, വഴിപ്പെടാതെ, പ്രാര്‍ത്ഥന കൊണ്ടും സ്ഥൈര്യം കൊണ്ടും പ്രതിരോധിച്ച് ലോകത്ത് ഏറ്റവും നല്ല അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ട മാതൃകാ ഗുണങ്ങളുമായി തനിക്ക് വേണ്ടി, അതെ, സ്വന്തം മകള്‍ക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ജീവിക്കുന്ന ഒരമ്മ!
പേരുകേട്ട ധനികരുടേയും പ്രശസ്തരുടെയും സുന്ദരന്മാരുടെയും വശീകരണങ്ങള്‍ക്ക് വശംവദയാകാത്ത ആളെയാണ് അനാകര്‍ഷനും അരസികനുമായ ഗിരീഷ്‌ മാമന് വശീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്!
ഗിരീഷ്‌ മൊബൈലില്‍ രവി ശങ്കറിന്‍റെ ഫോട്ടോ പത്മജയെക്കാണിച്ചപ്പോള്‍ അവരുടെ അരികില്‍ നിന്നു അനിത എത്തി നോക്കി.
അവളുടെ മനസ്സൊന്നു തുടിച്ചു.
എന്തൊരു സൌന്ദര്യമാണ്!
അന്ന് അടുത്ത് കണ്ടപ്പോഴും താന്‍ രവിയെ ആരാധനയോടെ നോക്കി നിന്നിരുന്നു.
തിരുമേല്‍ത്തറയില്‍ അന്ന് കൂടി നിന്ന പെണ്ണുങ്ങളൊക്കെ അയാളെ നോക്കി വെള്ളമിറക്കുന്നതും താന്‍ കണ്ടിരുന്നു.
ചന്ദനഗന്ധമുള്ള അയാളുടെ സാമീപ്യത്തില്‍ സ്വയം മറന്ന് നില്‍ക്കവേ, ഒരിക്കല്‍, കൌമാരം മൊട്ടിട്ട ആദ്യദിനങ്ങളിലൊന്നില്‍, ആടി മാസക്കാറ്റില്‍, മെയ്യാകെ നിളാനദിക്കുളിരില്‍ മുങ്ങി നിന്ന ദിവസം ആദ്യമായി പ്രണയമെന്ന വികാരം മൊട്ടിട്ടത് അപ്പോഴോര്‍ത്തു.
പ്രണയത്തിന്‍റെ ആ മഞ്ഞള്‍പ്പൂമണം എങ്ങനെയാണ് അന്ന് തന്‍റെ കൌമാരഹൃദയത്തിന്‍റെ മൃദുല ദലങ്ങളെ കീഴടക്കിയതെന്ന് അന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.
പഠനത്തെയും അമ്മയുടെ ഏകാന്തതയെയുമോര്‍ത്ത് പണിപ്പെട്ട് താന്‍ നിയന്ത്രിച്ച് നിര്‍ത്തിയ ആ വികാരം, അന്ന് സിരകളെ, രക്തത്തെ തപിപ്പിച്ച ഭ്രാന്തമായ പ്രണയത്തിന്‍റെ താളം, പിന്നീട് പുകഞ്ഞു കത്തിയുണര്‍ന്നത് തിരുമേല്‍ത്തറയിലായിരുന്നു,
പക്ഷെ നിമിഷങ്ങള്‍ കൊണ്ട് താനതിനേയും നിയന്ത്രിച്ചു.
അനിതെ, ബി സെന്‍സിബിള്‍! അയാളേതോ വലിയ വീട്ടിലെ, വലിയ ധനികന്റെ മകനാവും.
നോ യുവര്‍ പ്ലേസ്!
ആ സ്വയം ശാസന മതിയായിരുന്നു തനിക്ക് ഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങിവരാന്‍!
തന്‍റെ അവസ്ഥയ്ക്ക് യോജിച്ചവരെ, അല്ലെങ്കില്‍ അല്‍പ്പം താഴെയുള്ളവരെ മാത്രമേ താന്‍ ആഗ്രഹിക്കാവൂ എന്ന് എളുപ്പത്തില്‍ തന്‍റെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കാന്‍ തനിക്ക് കഴിഞ്ഞു.
അപ്പോള്‍ അനിതയുടെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു.

“ആരാ മോളെ?”

രവി ശങ്കറിന്‍റെ ഫോട്ടോ താല്‍പ്പര്യത്തോടെ നോക്കുന്നതിനിടയില്‍ പത്മജ ചോദിച്ചു.

“അത് കൃഷ്ണയാ അമ്മെ,”

കോള്‍ സ്വീകരിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് അവള്‍ അമ്മയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

“ഇപ്പഴോ?”

അനിത ഫോണിലൂടെ സംസാരിച്ചു.

“ഇപ്പൊ എന്ന് പറഞ്ഞാ എങ്ങനെയാ? നീ റോഡില്‍ ഉണ്ടെന്നോ? ശരി ശരി ഞാന്‍ വരാം!!”

“എന്താ മോളെ?”

അനിതയുടെ മുഖത്തെ അനിഷ്ടം കണ്ടിട്ട് പത്മജ ചോദിച്ചു.

“അവളിന്ന് മൊതല് ലീവാണ്…”
അനിത വിശദമാക്കി.

“രണ്ടാഴ്ച്ച…അതുകൊണ്ട് കൊറച്ച് ഫയല്‍സ് ഒക്കെ എന്നെ ഏല്‍പ്പിക്കാന്‍ ഉണ്ട്..അതിനു വിളിച്ചതാ…”

“എന്നിട്ട് അവള്‍ റോഡില്‍ ഉണ്ടെന്നാണല്ലോ പറഞ്ഞെ?”

പത്മജ ചോദിച്ചു.

“ഇങ്ങട് വിളിക്കാന്‍ പാടില്ലാരുന്നോ?”

“ഞാന്‍ അത് പറഞ്ഞു…”

അനിത ചിരിച്ചു.

“അമ്മേടെ സ്വഭാവം കാരണമാ വരാത്തെ,”

“എന്‍റെ സ്വഭാവമോ?”

“തന്നെ! അമ്മേടെ സ്വഭാവം..വന്നു കഴിഞ്ഞാല്‍ അമ്മ ഒരു അരമണിക്കൂറേലും പിടിച്ചിരുത്തി സദ്യകൊടുക്കാതെ വിട്വോ? ല്ലല്ലോ? സല്‍ക്കാരം ഒക്കെ നീണ്ടു പോയാ അവള് ലേറ്റ് ആകൂന്നും പറഞ്ഞാ വരാത്തെ!”

ഗിരീഷ്‌ അര്‍ത്ഥഗര്‍ഭമായി പത്മജയെ നോക്കി

“ഞാനാ വഴീ വരെ ഒന്ന് പോയിട്ട് വരാം,”

മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ഷെഡ്ഢില്‍ വെച്ചിരുന്ന സ്കൂട്ടറിന്‍റെ നേരെ നടന്നു കൊണ്ട് അനിത പറഞ്ഞു.

“പത്ത് മിനിറ്റ് കഴിയുമ്പം അവളങ്ങോട്ട് വരും…”

“അപ്പം എപ്പഴാ നീ വര്വാ?”

+64

0