“പിന്നെ പണ്ഡിതന്‍മാരല്ലേ വൃത്തികെട്ട കഥേം പടോം ഒള്ള മാസിക വായിക്കുന്നേ? നീയവനെ അങ്ങ് വല്ല്യ പുണ്യാളന്‍ ആക്കുവൊന്നും വേണ്ട! നിന്‍റെ കുരുത്തക്കേടിനോക്കെ ചൂട്ടു പിടിക്കുന്നത് അവനാ! അതാ നീ അവനെ സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യുന്നേന്നു എനിക്കറിയാം. ഞാന്‍ അത്ര പൊട്ടിയോന്നുവല്ല!”
ഇനി അവിടെ നിന്നാല്‍ ശരിയാകില്ല എന്ന് ലിസിക്ക് തോന്നി. തന്‍റെ സകല ചുറ്റിക്കളികളുടേയും ചരിത്രം മൊത്തം അമ്മ വിളമ്പും. അപ്പോള്‍ ഒന്നും മിണ്ടാന്‍ പറ്റാതെ മിഴുക്കസ്യാന്നും പറഞ്ഞ് തനിക്ക് ഇരിക്കേണ്ടി വരും.
അല്‍പ്പ നിമിഷത്തേക്ക് ലിസി മൌനം പാലിച്ചു.
ഗ്രേസി ജനാലയിലൂടെ മലനിരകളിലേക്ക് നോക്കി.
“അമ്മ എന്തിനാ എപ്പോഴും അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കിയിരിക്കുന്നെ?”
അത് കണ്ട് ലിസി അവളോട്‌ ചോദിച്ചു.
“അവിടുന്ന് എപ്പഴും ഒരു പാട്ട് കേക്കാം ലിസി…”
ഗ്രേസി പറഞ്ഞു.
“പാട്ടോ? എന്നാ പാട്ട്? ഇതുവരേം ഞാന്‍ ഒരു പാട്ടും കേട്ടിട്ടില്ല…”
ഗ്രേസി വീണ്ടും ജനാലയിലൂടെ മലകളിലേക്ക് നോക്കി.
“ഒരു മനുഷ്യരും അവിടെ താമസമില്ല…”
ലിസി തുടര്‍ന്നു.
“ഗവണ്മെന്‍റ്റ് ഫോറെസ്റ്റ് ആണ് അമ്മെ അത്..അവിടുന്ന് ഒരു പാട്ട് കേക്കണമെങ്കി അത് അമ്മേടെ തോന്നല് മാത്രവാ…”
“കേക്കാടി എനിക്ക്…ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്‍റെ പാട്ട്…”
വിദൂരമായ ഒരോര്‍മ്മയില്‍ നഷ്ട്ടപ്പെട്ട് ഗ്രേസി പറഞ്ഞു,
അപ്പോഴാണ്‌ ലിസിക്ക് അബദ്ധം മനസ്സിലായത്. ലിസിക്കും മുമ്പേ ഗ്രേസിക്ക് ഒരു ആണ്‍കുട്ടി ജനിച്ചിരുന്നു. പതിനഞ്ച് ദിവസം മാത്രമേ ആ കുഞ്ഞ് ജീവിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. ദേഹത്ത് ആദ്യം ചുവന്ന കുരുക്കള്‍ വന്നു. പിന്നെ അത് ചോര ചര്‍ധിച്ചു. പതിനഞ്ചാം ദിവസം മരിച്ചു.
ഗ്രേസി മാസങ്ങളോളം ആശുപത്രിയില്‍ ആയിരുന്നു. ന്യൂറോളജിസ്റ്റും സൈക്യാട്രിസ്റ്റുമൊക്കെ അവളെ മാറി മാറി ചിതിത്സിച്ചു.
ചികിത്സയുടെ അവസാനം ഡോക്റ്റര്‍ ഭര്‍ത്താവ് ദേവസ്യാച്ചനോട് പറഞ്ഞു.
“ഗ്രേസിയ്ക്ക് വര്‍ഷത്തി ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാശം ബോധക്കേട് ഒക്കെ വരും..സാരമാക്കണ്ട, നോര്‍മ്മലായി ഡോക്റ്ററെ കാണിച്ചാ മതി…ചികിത്സക്കിടെ ഇടയ്ക്കിടെ ചിലപ്പോള്‍ കുഞ്ഞ് പാട്ട് പാടുന്നു എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിരുന്നു…ഏതാണ്ട് പതിനഞ്ച് കൊല്ലം അങ്ങനെ പറയാന്‍ ചാന്‍സ് ഉണ്ട്…ഒരു തോന്നലാ…സൈക്യാട്രിയില്‍ ഒക്കെ അതിനു എക്സ്പ്ലനേഷന്‍ ഉണ്ട്…അതും കാര്യമാക്കണ്ട…പാട്ട് കേള്‍ക്കുന്നു എന്ന് പറയുമ്പം കളിയാക്കുവോ പേടിക്കുവോ ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട..ഒരു ഒബ്സഷന്‍ എന്ന് വിചാരിച്ചാ മതി…വേറെ ഒരു അബ്നോര്‍മ്മാലിറ്റീം ഇല്ല കേട്ടോ…സാധാരണ മട്ടില്‍ ജീവിക്കാം ഗ്രേസിക്ക്…”
ദേവസ്യാച്ചന്‍ ഒന്നും മനസ്സിലകാതെ അപ്പോള്‍ ഡോക്റ്ററെ നോക്കി.
“പിന്നെ സെക്സ് ഒട്ടും കൊറയ്ക്കരുത്…”
ഡോക്റ്റര്‍ തുടര്‍ന്നു.
“സെക്സിനോടുള്ള താല്‍പ്പര്യം എപ്പോഴും പുള്ളിക്കാരത്തിയില്‍ ഉണ്ടാക്കണം…സെക്സിനോടുള്ള ഇഷ്ടോം ആര്‍ത്തീം എപ്പഴും…. എപ്പഴും എന്ന് വെച്ചാ ഒരു പത്ത് അന്‍പത് വയസ്സ് വരെ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് നല്ലതാ…വേറെ പെണ്ണുങ്ങടെ ഒക്കെ പൊറകെ പോകുന്ന ടൈപ്പ് ഒന്നുവല്ലല്ലോ ദേവസ്യാച്ചന്‍, ആണോ?”
“ഒന്ന് പോ, ഡോക്റ്ററെ, പെമ്പ്രന്നോത്തീനെപ്പോലും നേരാം വണ്ണം നോക്കാന്‍ നേരവില്ല. അന്നെരവാ വേറെ പെണ്ണുങ്ങടെ കാര്യം!”
ലിസി കൂടുതല്‍ ഒന്നും സംസാരിക്കാന്‍ നില്‍ക്കാതെ പുറത്തേക്ക് പോയി. അപ്പോള്‍ അയല്‍വക്കത്തെ ലീലാമണിയുടെ ഭര്‍ത്താവ് അവളെ നോക്കി കൈ കാണിച്ചു വിളിച്ചു. അവള് അയാളെ പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി. അവള് ആരെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടോ എന്നറിയാന്‍ ചുറ്റുമൊന്നു നോക്കി. അനിയന്‍ കൊച്ചുകുട്ടന്‍ വരാന്ധയില്‍ ഇരുന്നു ഫയര്‍ മാസിക വായിക്കുന്നുണ്ട്. അമ്മ അകത്തും.
“ലീലാമ്മ ചേച്ചി എന്ത്യേ?”
അവള് മറ്റാരും കേള്‍ക്കാതെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
“അവള് ആശൂത്രീല്‍ അവടെ ചേച്ചി പെറ്റുകിടക്കുന്നിടത്തേക്ക് പോയേക്കുവാ…”
അയാളും ചുറ്റുവട്ടത്തൊക്കെയൊന്ന് നോക്കി. പിന്നെ ലിസിയേയും.
“നീ വാ…”
അയാള്‍ ശബ്ദം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.
വായനയില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന കൊച്ചുകുട്ടനെ ഒന്ന് നോക്കിയാ ശേഷം അവള് സുധാകരന്‍റെയടുത്തേക്ക് പോയി.
“അമ്മെ, അമ്മേനെ കാണാന്‍ ഐസക്ക് മുതലാളി വന്നിരിക്കുന്നു,”
ഫയര്‍ മാസികയില്‍ നിന്നും കണ്ണുകള്‍ മാറ്റി കൊച്ചുകുട്ടന്‍ അകത്തേക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു.
“നീയി കമ്പിപ്പുസ്തകം ഒക്കെയാണോ വായിക്കുന്നേ, കൊച്ചുകുട്ടാ?”
ഐസക്ക് അവനോട് ചോദിച്ചു.
“എന്‍റെ മൊതലാളി…”
അത് കേട്ടുകൊണ്ട് അകത്ത് നിന്നും വന്ന ഗ്രേസി പറഞ്ഞു.
“ഞാന്‍ പറഞ്ഞിട്ട് കേള്‍ക്കുന്നില്ല. മൊതലാളി ഒന്ന് പറഞ്ഞുനോക്ക്..ഏത് നേരോം അതിനാത്തെ വൃത്തികെട്ട പടോം കഥേം വായിക്കലാ ഇവന്‍റെ പണി!”
“എന്തിനാടാ ഇതിനാത്തെ തുണിയില്ലാത്ത പെണ്ണുങ്ങടെ പടം ഒക്കെ നോക്കുന്നെ?”
അയാള്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൊച്ചുകുട്ടനോട് ചോദിച്ചു.
“അതിലും സുന്ദരി ആയ ഒരു അമ്മ നിനക്ക് ഉള്ളപ്പോള്‍!”
അത് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ ഗ്രേസിയെ നോക്കി.
അവള് അത് കേട്ട് നാണിച്ച് അയാളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“പിന്നേ! ഞാനാ സുന്ദരി!”
അവള് പറഞ്ഞു.
“കൂലിപ്പണിയാ തൊഴില്! രണ്ടു മുട്ടന്‍ പിള്ളേര്ടെ തള്ളയാ…അടുത്ത കൊല്ലം വല്യമ്മയുമാകും…എന്നിട്ട് മൊതലാളീടെ ഒരു സുഖിപ്പീര്!”
“അങ്ങനെ പറയല്ലേ ഗ്രേസീ…”
ഐസക്ക് അവളുടെ തോളില്‍ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഗ്രേസി അപ്പോള്‍ അയാളെ നാണത്തോടെ നോക്കി. അയാള്‍ അങ്ങനെ മുമ്പും അവളുടെ കയ്യിലും തോളിലും ഒക്കെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. മുമ്പ് ഒരേ നാട്ടുകാരായിരുന്നു, ക്ലാസ് മേറ്റ്സ് ഒക്കെയായിരുന്നു എന്നൊക്കെ ഗ്രേസി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
“എന്‍റെ അച്ചാറു കമ്പനീല്‍ അല്ലെ നിങ്ങള് ജോലി ചെയ്യുന്നേ? അതിനെ കൂലിപ്പണി എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് ഡീഗ്രേഡ് ചെയ്യല്ലേ!”
അയാള്‍ അവളുടെ തോളില്‍ ഒന്ന് പിതുക്കിയപ്പോള്‍ ഗ്രേസി അയാളുടെ കൈ വിടുവിച്ചു.
“അല്ല മൊതലാളി എന്നാ രാവിലെ ഇവിടെ? ഇന്ന് ഞായറാഴ്ച്ചയായിട്ട്?”
“ഓ! അത് പറയാന്‍ മറന്നു…”
അയാള്‍ പെട്ടെന്ന് ഓര്‍ത്ത് പറഞ്ഞു.
“എടീ ഞങ്ങള് ഇന്ന് ഒന്ന് വേളാങ്കണ്ണി വരെപ്പോകുവാ! രണ്ടു ദിവസത്തേക്ക് വീട്ടി കാണത്തില്ല. കൊറേ നാളായി അന്നമ്മ പറയുന്നതാ…അപ്പം നിങ്ങള് രണ്ടാളും ഒന്ന് വീട്ടി വന്നു നിക്കാവോ? വേറെ ആരേം അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ച് വീട്ടി കേറ്റാന്‍ ഒക്കുവേലന്നെ!”
“അതിപ്പം…”
ഗ്രേസി കൊച്ചുകുട്ടപ്പനെ നോക്കി.
“നിങ്ങക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് പേടിക്കാന്‍ ഇവിടെ പശുവോ ആടോ കോഴിയോ ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ…ഒന്ന് സമ്മതിക്കെടീ…”
അത് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ കുര്‍ത്തയുടെ പോക്കറ്റില്‍ കയ്യിട്ട് കുറച്ച് നോട്ടുകള്‍ എടുത്തു.
“ഇന്നാ, ഇത് അത്യാവശ്യം സാധനങ്ങള്‍ വല്ലോം മേടിക്കാന്‍…”
