“അത്രക്ക് ഭംഗിയാണോടാ…!” ലിയ അവനെ നോക്കാതെ തെല്ലൊരു നാണത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“ഉം അത്യാവശ്യം…” ആര്യൻ ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ.
“ഹാ എങ്കിൽ നോക്കട്ടെ ഇനി സ്ഥിരം ആക്കാമോന്ന്…” നല്ലൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.
“ഒരു ദിവസം എൻ്റെ കൂടെ നിന്നപ്പോഴേക്കും പഴയ ശീലങ്ങളൊക്കെ വീണ്ടും പൊടി തട്ടി എടുക്കാൻ തോന്നിയത് കണ്ടോ…?” ആര്യൻ യൂണിഫോമിൻ്റെ കോളറിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ഉം അത് ശരിയാ…” ലിയ അവൻ്റെ അഭിപ്രായത്തോട് യോജിച്ചു.
“കഥ പറയാനുള്ള മോഹം…കണ്ണെഴുതാനുള്ള മോഹം…ഇനി ഇതുപോലെ എന്തെങ്കിലും മോഹങ്ങളോ ആഗ്രഹങ്ങളോ ഉണ്ടെങ്കിൽ പറഞ്ഞാൽ മതി…എന്തിനും ഏതിനും ആര്യൻ…” അവൻ പറഞ്ഞിട്ട് ചിരിച്ചു.
“ഓഹോ…എല്ലാത്തിനും നീ ഉണ്ടാവുമോ…?” ലിയ ചെറിയൊരു നാണത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“എന്താ സംശയമുണ്ടോ…ഉണ്ടെങ്കിൽ പറഞ്ഞോ…എന്താ ചേച്ചിക്ക് അടുത്ത ആഗ്രഹം…?” ആര്യൻ ചോദിച്ചു.
“ഒരു ആഗ്രഹം ഉണ്ട്…പക്ഷേ അത് ഞാൻ പിന്നെ പറയാം…” ലിയ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഹാ ഇപ്പൊ പറയന്നേ…” ആര്യൻ അവളെ നിർബന്ധിച്ചു.
“ശെടാ…പറയാമെടാ…നല്ലപോലെ ആഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ പറയാം…പക്ഷേ നടത്തി തരണം നീ…അന്നേരം പറ്റില്ലാ എന്നൊന്നും പറഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞു മാറരുത്…” അവൾ പറഞ്ഞു.
“ഒഴിഞ്ഞുമാറാനോ…ഞാനോ…എപ്പൊ നടത്തി തന്നെന്ന് ചോദിച്ചാൽ മതി…” ആര്യൻ ഉറപ്പ് കൊടുത്തു.
“ഹാ അത് മതി…അപ്പൊ സമയം ആകുമ്പോൾ ഞാൻ പറയാം…” ലിയ അവൻ്റെ കണ്ണിൽ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഓ മതി…”
കുറച്ച് സമയം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ലിയയുടെ ജോലികളും കുറഞ്ഞു. അവർ മറ്റു പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിക്കുകയും അതോടൊപ്പം തന്നെ ആര്യൻ അവളുടെ ഫോണിൽ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ച് അവൻ്റെ അമ്മയോട് സംസാരിക്കാനും മറന്നില്ല.
ഊണ് കഴിഞ്ഞ ശേഷം അവർ വീണ്ടും പല കാര്യങ്ങളും സംസാരിച്ചിരുന്ന് സമയം മുൻപോട്ട് നീങ്ങി.
“അപ്പൊ ഇന്ന് എങ്ങനാ…ഇവിടാണോ അതോ വീട്ടിലോട്ടാണോ…” ആര്യൻ ലിയയോട് ചോദിച്ചു.
“നീ എന്നെ ഇവിടെ സ്ഥിരതാമസക്കാരി ആക്കുമോ…?” ലിയ ചിരിച്ചു.
“ആയാലും എനിക്ക് പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല…” ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ആര്യനും പറഞ്ഞു.
“ഉം പക്ഷേ എൻ്റെ വീട്ടിലുള്ളവർക്ക് പ്രശ്നമാണ്…” ലിയയുടെ മറുപടി.
“അപ്പോ ചേച്ചിക്ക് പ്രശ്നമില്ല അല്ലേ…” ആര്യൻ ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.
“പോടാ അവിടുന്ന്…അല്ലാ ഞാൻ എന്നും അവിടെ നിന്നിട്ട് നിനക്കെന്തിനാ…?” ലിയ അവൻ്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.
“വെറുതേ…എനിക്കൊരു കൂട്ടിന്…പിന്നെ ചേച്ചിക്ക് കഥ പറയാം…” ആര്യൻ പ്രസന്നതയോടെ മറുപടി നൽകി.
“ഓഹോ…ഹാ ഇനി അതൊക്കെ അടുത്ത തവണ ബസ്സ് പണി മുടക്കുമ്പോൾ…” ലിയ ചിരിച്ചെങ്കിലും അവളുടെ മുഖത്ത് ചെറിയൊരു നിരാശ ഉണ്ടായിരുന്നു.
“അപ്പോൾ അത് വരെ പഞ്ഞിമെത്തയിൽ കിടക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന് സാരം…” ആര്യൻ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അപ്പോ അതാണ് മോൻ്റെ വിഷമം അല്ലാതെ ഞാൻ അവിടെ നിൽക്കാത്തതിൻ്റെ അല്ല…?” ലിയ വീണ്ടുമൊരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
“ചേച്ചി നിന്നെങ്കിൽ അല്ലേ അത് പറ്റൂ…?” ആര്യനും ചിരിച്ചു.
“ഉം ഉവ്വാ…പോടാ അവിടുന്ന്…” ലിയ അവൻ്റെ കവിളിൽ ചെറുതായി തട്ടി.
“അതേ ഇങ്ങനെ ഇരുന്നാൽ ഇനി ബസ്സ് പണി മുടക്കേണ്ട ആവശ്യം വരാതെ തന്നെ ഇന്നും ഇവിടെ നിൽക്കാം…” ആര്യൻ അവൻ്റെ വാച്ചിലേക്കും നോക്കി തമാശ രീതിയിൽ പറഞ്ഞു.
“നാലായോ സമയം…” ലിയ ചോദിച്ചു.
“പത്ത് മിനുട്ട് കൂടി…”
“എങ്കിൽ നമുക്ക് ഇറങ്ങിയാലോ…” ലിയ ചോദിച്ചു.
“പിന്നെന്താ…” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആര്യൻ ആദ്യം എഴുന്നേറ്റു. പിന്നാലെ തന്നെ ലിയയും എഴുന്നേറ്റ് അവർ അകത്തേക്ക് ബാഗ് എടുക്കാനായി പോയി.
“നീ ഇവിടെ ഇരുന്നേ…?” ഒരു കസേരയിലേക്ക് ചൂണ്ടി ലിയ ആയിരുന്നു പറഞ്ഞത്.
“എന്തിനാ…?” ആര്യൻ മനസ്സിലാവാതെ ചോദിച്ചു.
“ഇരിക്ക് ചെക്കാ…” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ലിയ അവൻ്റെ തോളിൽ അമർത്തി.
“മ്മ് ഇനി എന്താ…? ആര്യൻ കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്ന ശേഷം ചോദിച്ചു.
“നിനക്ക് പഞ്ഞിമെത്തയിൽ കിടക്കണ്ടേ?…തൽക്കാലം വേണമെങ്കിൽ ഒന്ന് ചാരി ഇരുന്നോ ഇപ്പോൾ…” ലിയ അവൻ്റെ കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി പുഞ്ചിരിയോടെയും തെല്ലൊരു നാണത്തോടെയും പറഞ്ഞു.
“ഓ അതാണോ…അത് ഞാൻ വെറുതെ തമാശ പറഞ്ഞതല്ലേ…?” ആര്യൻ അൽപ്പം ജാടയിട്ട് പറഞ്ഞു.
“ഓ അതും നിൻ്റെ തമാശ ആയിരുന്നോ…എങ്കിൽ വാ പോയേക്കാം…” ലിയയുടെ മുഖത്ത് ചെറിയൊരു പരിഭവം നിറഞ്ഞു.
അവൾ തിരിഞ്ഞ് നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയതും ആര്യൻ അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ സാരിയിൽ പൊതിഞ്ഞ വയറിലേക്ക് അവൻ്റെ മുഖം ചായ്ച്ചു.
ലിയ അവൻ്റെ ആ പ്രവർത്തിയിൽ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സന്തോഷത്തോടെ അവൻ്റെ തലമുടിയിൽ അവളുടെ വിരലുകൾ ഇഴച്ച് അവനെ തഴുകി.
“ആരെങ്കിലും ഇവിടെ തല ചായ്ച്ച് കിടക്കേണ്ടാന്ന് പറയുമോ എൻ്റെ ലിയക്കുട്ടീ…” ആര്യൻ അവളെ ചുറ്റിക്കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ പറഞ്ഞു.
“അങ്ങനെ ആരെയെങ്കിലും ഒന്നും ഇവിടെ കിടക്കാൻ അനുവദിക്കില്ല…” ലിയ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ…?”
“അതൊക്കെ ഉണ്ട്…”
“ഉം…എന്തായാലും തൽക്കാലം വേറാരേം കിടത്തേണ്ട കേട്ടോ…?” ആര്യൻ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
“നിന്നേ മാത്രമേ കിടത്തുന്നുള്ളൂ പോരേ…?” ലിയ തിരിച്ച് ചോദിച്ചു.
“മോനേം കൂടെ കിടത്തിക്കോ…ഇല്ലേൽ അവന് വിഷമം ആവില്ലേ…?”
ആര്യൻ്റെ മറുപടി കേട്ട് ലിയ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുപ്പോയി.
“പോടാ അവിടുന്ന്…” അവൾ ചിരിയുടെ ഇടയിൽ തന്നെ അവനോട് പറഞ്ഞു.
കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾ അവൻ അങ്ങനെ തന്നെ ഇരിക്കുകയും ലിയ അവൻ്റെ മുടിയിൽ തഴുകിയും നിന്നു.
“അതേ തൽക്കാലം ഇത്രയും മതി…ബാക്കി നാളെ…” ലിയ അവൻ്റെ തല ഉയർത്തിയ ശേഷം പറഞ്ഞു.
“ഇത്ര പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞോ…” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആര്യൻ എഴുന്നേറ്റു.
“ഇല്ലെങ്കിലേ ഇന്നും നീ ശാലിനിയുടെ പാവാടയ്ക്ക് വേണ്ടി പോകേണ്ടി വരും…” ലിയ ചിരിച്ചു. കൂടെ ശാലിനിയും.
“എങ്കിൽ വാ പോയേക്കാം…” ആര്യൻ പറഞ്ഞു.
“ടാ…താങ്ക്സ്…” ലിയയുടെ കണ്ണുകളിൽ അവിടുള്ള സ്നേഹം നിറഞ്ഞു.
“എന്തിന്…?” ആര്യൻ അത് എന്തിനുള്ള താങ്ക്സ് ആണെന്ന് മനസ്സിലാകാതെ ചോദിച്ചു.
“ഇന്നലെ എന്നെ പൊന്ന് പോലെ നോക്കിയതിന്…” അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“അതിനുള്ള താങ്ക്സൊക്കെ ചേച്ചി മടക്കി കെട്ടി ബാഗിൽ വച്ചാൽ മതി…എനിക്കൊന്നും വേണ്ട…” ആര്യൻ കളിയായി എന്നാൽ കാര്യമായി തന്നെ അവതരിപ്പിച്ചു.
