“ഞാനും പറഞ്ഞല്ലോ!…നീ എനിക്ക് ശല്യം ആണെന്ന് ഞാൻ എപ്പോഴാ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതെന്ന്…നിൻ്റെ കൂടെ ഞാനിവിടെ എന്ത് കംഫർട്ട് ആണെന്ന് നിനക്കറിയാമോ…നിൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് ഈ അവസ്ഥയിൽ ആ പഴയ പോസ്റ്റ് മാൻ വല്ലോം ആയിരുന്നെങ്കിൽ!… ഹോ എനിക്ക് ചിന്തിക്കാൻ പോലും വയ്യാ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന്…?” ലിയ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു.
“വേറെന്ത് ചിന്തിക്കാൻ…ഇവിടെ നിൽക്കും അല്ലാതെ എങ്ങോട്ട് പോകാനാ…?” ആര്യൻ ചോദിച്ചു.
“അത് തന്നെയാ ചെക്കാ പറഞ്ഞത്…നീ അല്ലാതെ വേറെ ആരേലും ആണെങ്കിൽ ഞാൻ ഒരു രാത്രി തീ തിന്ന് കിടക്കേണ്ടി വന്നേനെ…” അവളൊരു ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഛേ…അങ്ങനൊന്നുമില്ല ചേച്ചീ…എല്ലാവരും ആ രാജനെ പോലെ ആവില്ലല്ലോ…!” ആര്യൻ ചോദിച്ചു.
“അങ്ങനെ ആണെന്നല്ലടാ പറഞ്ഞത്…ഇപ്പൊ ഉദാഹരണത്തിന്, ഞാൻ ഡ്രസ്സ് മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ നീ വാതില് തുറന്ന് വന്നില്ലേ…ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തന്നെ മറ്റൊന്നും ചിന്തിക്കാതെ നീ വാതിലടച്ചു…എന്നോട് സോറിയും പറഞ്ഞു…നീ ആയത് കൊണ്ട് എനിക്ക് അന്നേരത്തെ ഒരു ഞെട്ടലും ചമ്മലും തോന്നിയതല്ലാതെ അതിനെപ്പറ്റി നിന്നോടൊന്ന് ചോദിക്കണമെന്ന് പോലും തോന്നിയില്ല…നിൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് ആ വന്നത് വേറെ ആരെങ്കിലും ആയിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ഇവിടെ കിടന്നു കരഞ്ഞ് കണ്ണീർപ്പുഴ ഉണ്ടാക്കിയേനേം ഈ സമയംകൊണ്ട്…കാരണം നിന്നോട് അടുത്തത് പോലെയും ഇടപഴകുന്നതു പോലെയും എനിക്ക് മറ്റാരോടും പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല…അതും ഇത്രയും പെട്ടെന്ന്…അല്ലെങ്കിൽ ശാലിനിയോടൊക്കെ ഞാൻ എന്നേ പരിചയപ്പെട്ടേനേം…?” ലിയ വിശദീകരിച്ചു.
ലിയ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ആര്യന് എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി. കൂടാതെ അവളോട് വല്ലാത്തൊരു ഇഷ്ടവും.
“അതേ…വാതില് തുറന്നത് സത്യമായിട്ടും അബദ്ധം പറ്റിയതാണ് കേട്ടോ…പക്ഷേ ചേച്ചി വിചാരിക്കുന്നത് പോലെ ഞാനൊന്നും കണ്ടില്ല…ചേച്ചി ചമ്മണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല ഞാനാ നാണംകെട്ടത്…” ആര്യൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.
“അതിന് മനപ്പൂർവം ആണെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ…പിന്നെ നീ ഒന്നും കണ്ടില്ലെന്ന് എനിക്കുമറിയാം…കാരണം ഞാൻ തിരിഞ്ഞ് നിൽക്കുവായിരുന്നല്ലോ…മാത്രമല്ല ഞാൻ ശബ്ദം കേട്ട് പേടിച്ച് തിരിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും നീ കതകടക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു…” ലിയ അവൻ്റെ വൈഷമ്യം മാറ്റാനായി പറഞ്ഞു.
“ശേ തിരിഞ്ഞിരുന്നോ…അത് ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ…?” ആര്യൻ തമാശയായി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ചിരിച്ചു.
“പോടാ ചെക്കാ അവിടുന്ന്…” ലിയയും ആ തമാശയ്ക്ക് ചിരിച്ചെങ്കിലും അവൻ്റെ ഈ വക തമാശകൾ അവൾ മുൻപ് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതിനാൽ അവൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞതിൻ്റെ സന്തോഷം ആയിരുന്നു ആ ചിരിയിൽ കൂടുതലും.
“ഹാ എന്തായാലും പഴയ പോസ്റ്റ് മാൻ പോയത് അപ്പോ നന്നായി അല്ലേ…?” ആര്യൻ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവളോട് ചോദിച്ചു.
“സത്യം…അതാ പറഞ്ഞത് നീ എനിക്കൊരു ശല്യവും അല്ല ബുദ്ധിമുട്ടും അല്ലാന്ന്…മനസ്സിലായോ ചെക്കാ…” ലിയ അവൻ്റെ നെറ്റിയിൽ പതിയെ തള്ളി.
“ചേച്ചിക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടില്ലേൽ പിന്നെ എനിക്കെന്ത് കുഴപ്പം…ഞാൻ വേണേൽ വെളുപ്പിനെ വരെ സംസാരിച്ചിരിക്കും എന്താ കാണണോ…?” ആര്യൻ അവളെ വെല്ലുവിളിക്കുന്ന പോലെ ചോദിച്ചിട്ട് കൈയുടെ മുകളിൽ മുഖം അമർത്തി കട്ടിലിൽ കിടന്നു.
“ഉം…” ലിയ കാണണം എന്ന രീതിയിൽ മൂളി.
അത് കേട്ട ആര്യൻ ഞെട്ടി മുഖം ഉയർത്തി പറഞ്ഞത് അബദ്ധം ആയോ എന്ന മട്ടിൽ ലിയയെ ഒന്ന് നോക്കി. ആര്യൻ കണ്ണ് തള്ളി നോക്കി കിടക്കുന്ന കാഴ്ച കണ്ട ലിയ പൊട്ടി ചിരിച്ചുപോയി. അത് കണ്ട ആര്യൻ ലിയ തമാശിച്ചതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ശേഷം “ഹോ ഞാനൊന്ന് പേടിച്ചു…” എന്ന് പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ വെളുപ്പിനെ വരെ ഇരിക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞാൽ നീ ഇരിക്കില്ലേ…?” ലിയ അവനോട് ചോദിച്ചു.
“പിന്നെന്താ ഇരിക്കാലോ…എന്നിട്ട് നാളെ ഓഫീസിൽ പോയി കിടന്നുറങ്ങാം നമുക്ക്…” ആര്യൻ പരിഹാസരൂപേണ മറുപടി നൽകി.
ലിയ അതിനൊന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തിട്ട് തലയിണ എടുത്ത് ചുവരിനോട് ചേർത്ത് വെച്ച ശേഷം അതിലേക്ക് പുറം ചാരി ഇരുന്നു.
“ചേച്ചി ഇന്ന് ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവിടെ കൊച്ചൻ ഇന്ന് നേരത്തെ ഉറങ്ങിക്കാണും അല്ലേ…?” ആര്യൻ വീണ്ടും തുടർന്നു.
“അതെന്തേ…?” ലിയ ചോദിച്ചു.
“ഇന്ന് അമ്മേടെ കഥ കേട്ടോണ്ട് ഇരിക്കണ്ടല്ലോ…”
“നീ കളിയാക്കണ്ട…അല്ലെങ്കിലും അവൻ നേരത്തേ കിടന്നുറങ്ങും…പിന്നെങ്ങനെ കഥ പറയാനാ ഞാൻ…” ലിയ മുഖത്ത് പ്രത്യേകിച്ച് ഭാവങ്ങൾ ഒന്നും ഇല്ലാതെ പറഞ്ഞു.
“അത് ശരി…അപ്പൊ ഇത് സ്ഥിരം അല്ലായിരുന്നു അല്ലേ…ഞാൻ കരുതി മോനോട് എന്നും കഥ പറഞ്ഞ് കൊടുക്കുന്നതുകൊണ്ട് അതിൻ്റെ ഒരു ഫ്ലോയിൽ എന്നെയും പിടിച്ച് ഇരുത്തിയതാണെന്ന്…” ആര്യൻ കിടന്നുകൊണ്ട് തന്നെ തല ഉയർത്തി ചോദിച്ചു.
ലിയ വീണ്ടും ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. കുറച്ച് നിമിഷത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം അവൾ തുടർന്നു.
“സ്ഥിരം ആയിരുന്നു…ഒരു രണ്ട് വർഷം മുൻപ് വരെ…” ലിയയുടെ സ്വരത്തിലെ മാറ്റം ആര്യൻ അറിഞ്ഞു.
ആര്യൻ അത് കേട്ടെങ്കിലും അനങ്ങാതെ തന്നെ കിടന്നു.
“ഇച്ചായന് എന്നും എന്തെങ്കിലും കഥകൾ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു പറയാൻ…നല്ല രസമാണ് ഓരോന്ന് പറയുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ടിരിക്കാൻ…നിന്നെ പോലെ തന്നെ വാചകമടിക്കാൻ മിടുക്കൻ ആയിരുന്നു…” ലിയ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
അത് കേട്ട ആര്യൻ വീണ്ടും മുഖം ഉയർത്തി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം അവളുടെ അരികിലേക്ക് കുറച്ചുകൂടി നീങ്ങി അതേപോലെ തന്നെ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു. ലിയ അവൻ്റെ മുടിയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് വീണ്ടും തുടർന്നു.
“ആദ്യമൊക്കെ ഞാനും വിചാരിച്ചിട്ടുണ്ട് കഥ നിർത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ ഒന്ന് ഉറങ്ങാമായിരുന്നു എന്ന്…പക്ഷേ പിന്നീട് കഥ കേൾക്കാതെ ഉറക്കം വരില്ല എന്ന അവസ്ഥയായി…പതിയെ പതിയെ ഞാനും കഥകൾ പറയാൻ തുടങ്ങി…ചില ദിവസങ്ങളിൽ അത് വെളുപ്പിനെ വരെയൊക്കെ പോയിട്ടുമുണ്ട്…”
“ശരിക്കും…!” ആര്യൻ അതേ കിടപ്പിൽ തന്നെ ചോദിച്ചു.
“അതേടാ…സമയം പോകുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഇങ്ങനെ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞോണ്ടിരിക്കും…ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ എന്തെങ്കിലും വഴക്ക് ഉണ്ടായാൽ ഞങ്ങളത് പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നത് കഥ പറയാതെ നേരത്തെ കിടന്നുറങ്ങിക്കൊണ്ടാണ്…ആ വഴക്ക് തീരുന്നതാവട്ടെ പിറ്റേന്ന് മറ്റൊരു കഥയിലൂടെ തന്നെ…ഹാം…എല്ലാം ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞത് പോലെ തോന്നുന്നു…” അവസാന വാക്കുകളിൽ ലിയയുടെ സ്വരം ഇടറിയത് ആര്യൻ അറിഞ്ഞു.
ആര്യൻ കിടപ്പിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റിരുന്നുകൊണ്ട് ലിയയെ ഒന്ന് നോക്കി.
